Z Longtomem po kraju: 25. Między Śremem a Przemyślem.

longtom napisał(a):Klonowe najlepsze

... bo "nie pęka" !


Oba klony ciekawe ... acery wszystkie ładne !

Pozdrawiam.

weldon napisał(a):Ufff ... A ja chciałem powiedzieć, że dobry materiał na procę

longtom napisał(a): To mnie najbardziej męczyło, że gdzies takie liście już widziałem

Przecież mówiłam, że bułka z masłem.


Pozdrowienia!

Śladami Wyczółkowskiego

Rogalińskie dęby...



"...wśród tych samych drzew latem 1831 r. przebywał także sam Adam Mickiewicz, a Henryk Sienkiewicz w pałacu w Rogalinie napisał część wydanej w 1894 r. powieści "Rodzina Połanieckich". Rogalińskie dęby malował Leon Wyczółkowski, a cała okolica była inspiracją dla Jacka Malczewskiego do stworzenia obrazu "Tuman". Wiadomo też, że w rogalińskim pałacu, który otaczają magiczne dęby, gościli Wojciech Kossak i Ignacy Paderewski."

Wśród tych samych dębów błądzimy i my. Z rzadka u góry przy pałacu,



często na dole wśród starorzeczy, łęgów i warcisk.



A wszystko dzieje się, w większości, na terasie zalewowej Warty.
Gdzieś pomiędzy Rogalinkiem a Baranowem.
Na zdjęciu ścieżek nie widać. Ja ich też nie będę zaznaczał. Nie chcę Wam psuć przyjemności wędrówki w labiryncie powykręcanych, wijących się starorzeczy i odkrywania drogi powrotnej.



Z krawędzi pradoliny, w dół, na nadwarciańskie łąki można zejść w kilku miejscach. W Rogalinku przy kościele, z małego parkingu przed Rogalinem, przy pałacu, lub dalej przy mauzoleum.

Dzisiejszą wycieczkę rozpoczęliśmy właśnie tam.



Już w zeszłym roku miałem ochotę tam się wybrać. Niestety nie wzięliśmy wtedy kaloszy.



Tym razem też ich nie mieliśmy. Na szczęście potrzebne nie były.



Było sucho



Było pochmurno

i słonecznie zarazem.





Lekki mrozik skutecznie utwardził bardziej błotniste miejsca.



Pogoda była "fotograficzna".







Za szybko to my się nie przemieszczamy.



Ludzi nie widać, ale sami nie jesteśmy.





Idziemy dalej.





Bywalcy działu fotograficznego wiedzą, że pejzaż bez ambony jest nieważny.



A w ciągu dalszym będziemy tropić pewne zwierzątko.

pzdr.

longtom napisał(a):... pejzaż bez ambony jest nieważny.

Cóż, pejzaż bez ambony, to przecież zwykły krajobraz

Oj dawno, dawno się tam bywało !

Faktycznie fotograficznie bardzo ... oczywiście i pogody zasługa.
Poza tym ... za Wyczółkowskim i Malczewskim to ja zawsze, nawet za tym drugim bardziej !

weldon napisał(a):Cóż, pejzaż bez ambony, to przecież zwykły krajobraz

Oczywiście !

Pozdrawiam.

Witaj!!! Fajnie, że wróciłeś.

Byłam w Rogalinie, chyba nawet w tym tysiącleciu, a może jeszcze w poprzednim?... Aż muszę obejrzeć stare zdjęcia.




Pzdr

weldon napisał(a):Cóż, pejzaż bez ambony, to przecież zwykły krajobraz

Najważniejsze, aby unikać wersji z jeleniem.

mariusz-w napisał(a):Oj dawno, dawno się tam bywało !

Fakt, nad Noteć masz teraz bliżej. Tylko tam kłopot z dębami.

Jolanta M napisał(a):Byłam w Rogalinie, chyba nawet w tym tysiącleciu, a może jeszcze w poprzednim?...

Jakby powiedziały rogalińskie dęby:
- niedawno

pzdr

longtom napisał(a):Fakt, nad Noteć masz teraz bliżej. Tylko tam kłopot z dębami.

... ale w drodze na Gontyniec się trafiają, choć przeważają buki !

mariusz-w napisał(a):... ale w drodze na Gontyniec się trafiają, choć przeważają buki !

Jesienią ma to pewne zalety. Dla fotografa w szczególności.

pzdr

"Ambona" może była odporna na atak elektroniczny, ale wandaloodporna one nie była. Ruszamy dalej. Ścieżka, wzdłuż brzegów warciska, robi się coraz węższa. Nagle pojawia się nowa. Jakby w poprzek naszej trasy.



Zaczyna się przy brzegu i prowadzi do, częściowo wytrzebionych, zarośli.
Pieńki, stożkowato zakończone, wystają 20-30 cm nad ziemię.
Czyżby to zrobił wodnik szuwarek



Takim cienkim pieńkom szuwarek dałby może radę.

Ale takim grubym dębom rady by nie dał.



Niewątpliwie trafiliśmy do bobrowego miasteczka.
Do miasteczka bardzo głodnych bobrów.



Kilkadziesiąt metrów i następna ścieżka.
Zaczyna się tu.



Biegnie pod zwalonymi pniami



i dochodzi tutaj.



Strefa zwalonych drzew ciągnie się co najmniej kilometr i szeroka jest na kilkadziesiąt metrów. Ciągnie się najpierw wzdłuż starorzecza a następnie wzdłuż Warty.



Klasyczne żeremie to nie jest, ale chyba, pod tym wykrotem jakieś bobry mieszkają.
Pod powierzchnią wody widać kilka świeżo ogryzionych gałęzi.



Brodząc wśród wysokich, suchych traw opuszczamy królestwo bobrów.
Tutaj rządzą sarny,



łabędzie



i orły.



Drzewa rosną bezpiecznie.





I tylko na tych, którzy całkiem niepotrzebnie, wybrali się tu na spacer czekają hydrologiczne niespodzianki.



W następnym odcinku hydrologicznych atrakcji w Rogalinie
cd.

pzdr

longtom napisał(a):

weldon napisał(a):Cóż, pejzaż bez ambony, to przecież zwykły krajobraz

Najważniejsze, aby unikać wersji z jeleniem.

Wolę jelenia, niż ten hasiok.

longtom napisał(a):Niewątpliwie trafiliśmy do bobrowego miasteczka.
Do miasteczka bardzo głodnych bobrów.

Bobry się wygłupiły tej jesieni. Pobudowały takie żeremia, jakby miała nadciągnąć wczesna i ostra zima.

Pozdrawiam,
Wojtek

A jak śladami Wyczółkowskiego to ja też idę.
U mnie też chadzał...
i nawet całkiem sporo naszych miejscowych artystów sportretował.
Nawet ulicę Wyczółkowskiego mamy!

Pozdrawiam.

PS A gdzie Ty te orły widzisz?

Bobrzej ścieżki nigdy wcześniej nie widziałam, zawsze rzucały mi się w oczy tylko skutki używania ząbków.

A co do temtu innej rzeki, to faktycznie tu mogłaby pasować , taki mały wstęp do jednej z kolejnych wypraw Longtoma . Coś wynajdę, chociaż więcej niż zdjęć jest filmików, ale one nie są do pokazania w necie...

Bobrów ci u nas dostatek , więc i o ślady łatwo ( całe szczęście , że w naszym strumieniu tylko piżmaki się gnieżdżą , bo drzewa które posadziłem pewnie by się nie ostały )



Pozdrawiam
Piotr