Znowu Zavalatica...

agnieszko nareszcie!! Juz dawno wypatrywalam Twojej tegorocznej relacji.
Juz usmiecham sie na mysl,jaka fajna zabawa i porcja humoru nas czeka
- to wspomnienie opisow z poprzednich wakacji.

Jestem pewna ,ze tym razem bedzie rownie wesolo i ciekawie!

Wiec do pracy,a ja wpycham sie lokciami do pierwszego rzedu

Pozdrawiam!

cześć Agnieszko i ja (pozwolisz) się przyłączę....

Witam i czekamy niecierpliwie na dalszą relację i oczywiście foty. W te zimne i ponure dni przypomnimy sobie nasze wakacje w tym cudownym miejscu.

Zapraszam, zapraszam Basiulinkę, Fotografa i Kotki.

Mam nadzieję, że Was nie zanudzę.

Dalej, w drogę - 28.08.10

Wstaliśmy dość wcześnie. Za oknami szaro, buro, nawet kukurydzy nie widać. Deszcz siąpi. Znowu przywlekliśmy paskudną pogodę.

Śniadanie i w drogę.

Całkiem miło się jedzie, choć specjalnie nie pcham się za kierownicę, wolę oglądać widoczki. Deszcz pada.

Wjeżdżamy do Chorwacji. Na pierwszych bramkach (to chyba jedyne felerne) nie przyjmują od nas zapłaty kartą - chcą gotówkę. Niezadowolona płacę w euro, bo tylko takie pieniądze na razie mamy. Reszta w kunach, więc już w razie czego odpowiednia waluta jest.

Jedziemy, pogoda pod psem.



Potem jednak, w oddali ujrzeliśmy jasność!
Ciężkie chmury osiadły na szczytach gór i tam już zostały.



Przed nami latooooo!!!



Potem spokojnie, spacerowo, wybrzeżem. Makarska.
O jasna dupa! Spoglądamy na zegarek - 17.00

Przypomniało nam się, że mamy prom z Drvenika na Korculę o 17.30.
Niedobrze. Po drodze mnóstwo kolorowych mieścinek. Nie da się przycisnąć.

A jednak. Wpadamy na przystań o 17.28.Nie ma ludzi, nie ma kolejki.Statek jest. Wjeżdżamy na prom.
To znaczy S wjeżdża, a ja pytam dwóch niespotykanie spokojnych panów umiejscowionych na trapie, czy mam im płacić za bilety, czy cwałować do kasy, która nie wiem gdzie jest.

Panowie spoglądają na zegarki, jak na stopery startowe i jednocześnie wskazują kierunek na kasę.

Ruszam. Szybciej, szybciej....serce wali jak młotem. Jak mi uciekną, to co zrobię? Chłopaki bez pieniędzy, ja bez chłopaków? W biegu obracam się. Panowie stoją na trapie i ostentacyjnie patrzą - to na mnie, to na zegarki.
Założyli się?
Jest kasa. Dopadam. Eeeeee.... Zapomniałam dokąd chcę płynąć.
Macham więc ręką w kierunku promu i wołam :
- Two adults i one child nieduże!

Pani ze stoickim spokojem wydrukowała bilety, precyzyjnie wydała resztę.

Start! Biegnę. Panowie patrzą.
O jejku! Jak ja wyglądam? Staram się zapanować nad estetyką biegu.
Patrzą.
Wydłużam krok, stawiam nogi z gracją, sandałki spadają z pięt, więc podkurczam palce, by całkiem nie spadły.
Biegnę dalej.
Poprawiam włosy, okulary i przypominam sobie, że najbardziej widowiskowo wygląda to, co mam z przodu i co zdecydowanie utrudnia mi lekki cwał.

Zbliżam się do celu. Panowie wyraźnie patrzą na to, co mam z przodu.

Co robić? Co robić?
Zatrzymuję się. Łapię oddech, prostuję plecy i z gracją, z rozmazanym od ściekającego po twarzy potu oczkiem, dumnie kroczę ku promowi Hannibal Lucić. Ale nazwa...

Panowie tracą zainteresowanie.

Odpływamy.



Na naszym forum prezentowano już ten prom, tylko o poranku.
Wieczorem wygląda....hmmm.

Toalet (na narciarza) nie powinno się otwierać. Zrobiłam to raz.
- Trzeba twardym być a nie miętkim - cytuję i postanawiam, że wytrzymamy do Korculi.

Wiatr zawiewa od komina i cuchnące spaliny otulają pasażerów na jedynym na tym stateczku pokładzie zewnętrznym.

W naszym synu budzi się potwór. Musi się wywrzeszczeć i wybiegać. Energia i emocje rozpierają małe ciało.

To zielone w buzi to plomba, nie wodorosty.

Udaje nam się go spacyfikować niezbyt pedagogicznymi metodami, tzn. grożąc pobiciem, głodówką czy porzuceniem na wyspie. Mały nie wykazuje specjalnego przerażenia, bo nigdy w życiu nie dostał klapsa. Ale za to wykazuje zrozumienie, siada na krzesełku i z zapałem macha nogami. Po cichu.
Dla spokoju oddajemy mu do zabawy aparat fotograficzny.

Rozpieramy się na siedzeniach i w romantycznych objęciach podziwiamy urokliwe zatoczki, mieścinki i przyrodę Dalmacji.

Na horyzoncie pojawia się Korcula.






Dobijamy do brzegu i dobrze znaną trasą jedziemy do Zavalaticy.

Dobrze znaną to nie znaczy, że przebiegli Korculanie nie zastawili pułapki na biednych turystów i złośliwie nie wybudowali nowej i tak równej drogi, że zapomnieliśmy w odpowiednim momencie skręcić i nadłożyliśmy nieco kilometrów.

Późnym wieczorem docieramy do celu.
Milenka, Jako, Magdalena i Iwan stoją szpalerem przed domem.

Uściskom i pocałunkom nie ma końca. Gospodarze łapią za nasze bagaże i na raz wszystko wnosimy do apartamentu.

Ale jakiego apartamentu!!!
W zeszłym roku byliśmy zadowoleni z tego, który był.
Teraz umieszczono nas w nowym, jeszcze podobno nie wykończonym, tylko dla znajomych królika.

Na stół wjeżdżają miski winogron, fig, rakija i wina oraz zmrożona woda.

No to jesteśmy u siebie.

Supcio.

Krótsze przerwy w pisaniu jak najbardziej wskazane

świetnie piszesz gratulacje!

agnieszka-bg napisał(a):Dalej, w drogę - 28.08.10
(...) dumnie kroczę ku promowi Hannibal Lucić.
(...)
Toalet (na narciarza) nie powinno się otwierać. Zrobiłam to raz.
- Trzeba twardym być a nie miętkim - cytuję i postanawiam, że wytrzymamy do Korculi.
(...)
Wiatr zawiewa od komina i cuchnące spaliny otulają pasażerów na jedynym na tym stateczku pokładzie zewnętrznym.
(...)

My płynęliśmy tym samym promem, widok toalet również zrobił na nas zatwardzające wrażenie
tu jest zdjęcie tu

Kociebury to na podstawie Twoich zdjęć dowiedziałam się, jaki kolor ma ta ubikacja.
Widziałam ją w bardziej brunatnych odcieniach

Kaszubski, dzięki za skuteczny doping!

agnieszka-bg napisał(a):Kociebury to na podstawie Twoich zdjęć dowiedziałam się, jaki kolor ma ta ubikacja.
Widziałam ją w bardziej brunatnych odcieniach

Ooo... ciekawe czy to była tylko gra światła...

agnieszka-bg napisał(a):Dobrze znaną to nie znaczy, że przebiegli Korculanie nie zastawili pułapki na biednych turystów i złośliwie nie wybudowali nowej i tak równej drogi, że zapomnieliśmy w odpowiednim momencie skręcić i nadłożyliśmy nieco kilometrów.

heh, miałem przyjemność być na otwarciu tej drogi, gdy z Zavalaticy pojechałem do Luki na tankowanie.
Czarne garnitury, kapelusze - prawie Kusturica

klimatyczna uroczystość

Zavalatica - 29.08.10

Wstaje piękny poranek.
Milenka serwuje kawkę, przynosi zapas ziemniaków, cebuli.

Gawędzimy o tym i owym.

Dowiaduję się między innymi, że molo naprzeciwko jest w remoncie od tygodnia czyli od 20.08, bo latem,w sezonie, wszelkie tego typu roboty są, ze względu na komfort turystów, zabronione.
Gospodyni przeprasza,że będą hałasować, ale chyba się na to nie zanosi, bo widzę, że panowie mają już trzecią przerwę.

A szczęka mi już całkiem opadła, gdy dowiedziałam się, że maszynom rolniczym, traktorom, też nie wolno jeździć w pełnym sezonie po drogach Korculi, bo musi być bezpiecznie dla turystów, którzy, bądź co bądź, żywią mieszkańców wyspy.
Patrzymy sobie na zatoczkę z tarasu....


I trochę bliżej



A potem jedziemy sobie na Żitną, czyli plażę dziecka. Żwirek+długa płycizna + piasek w wodzie = świetna zabawa dla dzieci.







Plaży specjalnie nie fotografowaliśmy, bo była dość gęsto zaludniona i ktoś może sobie nie życzyć prezentacji jego facjaty albo całokształtu.

Aż mnie skręca, że jestem taka szlachetna (i skromna) bo w następnych odcinkach będę musiała obśmiać pewną parę bez pokazania ich twarzy, a to wielka strata dla czytelników....

No, w każdym razie, jakiś złośliwy, zimny prąd zapchał lodowatą wodę do zatoczki i tylko dzieci Polaków i Rosjan beztrosko wchodziły do wody.

Słoweńcy i Włosi wybałuszali oczy na tak rażącą bezmyślność wschodnioeuropejskich rodziców.

Nasz syn założył maskę i do wody nura. Tatuś za nim, też nura, jak mors.
Ja na plaży czynię krytyczne spostrzeżenia i zabarwiam swoje ciało (odchudzone o 2 numery) na oliwkowy brązik (tzn. taki jest w planach).

Sąsiedzi po prawej - Polacy, u stóp - Polacy z malutką dziewczyneczką, po lewej, na gigantycznym materacu dmuchanym (taki double bed dla gości) leży nasz wschodni brat i jego żona. Mają kolor hebanu , gdzieniegdzie poprzecinany śnieżnobiałymi smugami. Te białe smugi powstały na skutek zasłonięcia szyi i nadgarstków masywnymi, złotymi łańcuchami.

Wracamy do apartamentu.

Gospodyni nerwowo wybiega na drogę, pali faję za fają i kogoś najwyraźniej oczekuje.

Pytam współczująco, czym się tak denerwuje. A ona, że mieli przyjechać Słowacy, że umarła mu żona, że córka złamała rękę i że się spóźniają.

Pytam czy ta żona umarła wcześniej czy w drodze do Chorwacji. Nie, nie, dawno temu, bo chłop sam z dziećmi przyjeżdża i właściwie nie wiadomo, czy ta żona umarła.... Acha, stwierdzam.

Poczekamy, zobaczymy.
Idziemy na późny obiad.

Sjesta. Młody podłączony do komputera, starzy drzemią.

Przychodzi Magdalena - córka gospodarzy i pyta, czy chcemy dostęp do Internetu. No pewnie, że chcemy. S najbardziej chce, bo jest informatykiem i to uzależnionym. Od komputera.

Wreszcie są! Słowacy przyjechali. Gospodarze uspokojeni rozlokowują ich w dolnym apartamencie.

Wieczorem przychodzą do nas gospodarze z napitkami i następną porcją winogron i fig.
Rozmawiamy o minionym roku, o M, która nie przyjechała.

Jako dziwi się, że rakija i wino z wczoraj stoi tylko napoczęte. Pyta, czy nam nie smakuje.

Odpowiadam,że owszem, pychota, ale my mało trunkowi.
Na dowód, że pychota, wypijam kielich białego wina, a mój mąż kielich figowej rakii.

Połączenie winka, rakijki i dużej ilości winogron z ichnim kruhem powoduje poważny dyskomfort jelitowy, który przechodzi nam dopiero w drodze powrotnej.

Jest!!! Piękna Żitna Bardzo nam się podobała ta zatoka.

Świetnych macie gospodarzy. Tacy ludzie to prawdziwy skarb!

To się uśmiałam czytając Wasze promowe perypetie
Nie ma to jak dystans do siebie

A to mnie już w ogóle rozwaliło

agnieszka-bg napisał(a):Gospodyni nerwowo wybiega na drogę, pali faję za fają i kogoś najwyraźniej oczekuje.

Pytam współczująco, czym się tak denerwuje. A ona, że mieli przyjechać Słowacy, że umarła mu żona, że córka złamała rękę i że się spóźniają.

Pytam czy ta żona umarła wcześniej czy w drodze do Chorwacji. Nie, nie, dawno temu, bo chłop sam z dziećmi przyjeżdża i właściwie nie wiadomo, czy ta żona umarła.... Acha, stwierdzam.

Kurczaki, ładna ta Korcula....

Może zamiast Divnej w tym roku.... aaa już nie myślę, bo i tak nic nie wymyślę i tak ze 100 razy mi się do czerwca zmieni

agnieszka-bg napisał(a):Aż mnie skręca, że jestem taka szlachetna (i skromna) bo w następnych odcinkach będę musiała obśmiać pewną parę bez pokazania ich twarzy, a to wielka strata dla czytelników....

OOOOOOOOO

Czekam, czekam.

Korcula 30.08.10

Poranek przywitał nas słońcem, no właściwie, czym miał przywitać?

Postanowiliśmy spędzić przedpołudnie w Korculi, zwanej Małym Dubrownikiem. Droga kręta, w sumie niedaleko.

Parking leśny wysoko nad miastem, ale w końcu mamy czas i zdrowe nogi, więc maszerujemy.

Właściwie nie powinnam już nic pisać, bo to trzeba po prostu zobaczyć.
I nie wiem, jak bym się tu produkowała, to nie starczy mi słów ani wiedzy, by opowiedzieć o tym miasteczku.
























To by było na tyle.

Wróciliśmy na obiad, przyjęliśmy zaproszenie gospodarzy na jutrzejszą kolację w winnicy i resztę dnia spędziliśmy wałęsając się po Zavalaticy.








Tubylcy - spokój w genach.



Widzicie chmury???
Wieczorem spadł deszcz. Słońce też świeciło.



Gospodarze nieco skonfundowani "okropną pogodą" co rusz z dezaprobatą kręcili głową, cmokali i powtarzali :
- Katastrofa, katastrofa....

Straszna katastrofa, ale jaka piękna!