Zdradziecki rekonesans

I kokietuje udając, że nie wie o co chodzi

Tymona, ten avatar jest zdecydowanie lepszy

Chłopaki - chyba muszę Wam jakieś piwo w Cro.barze postawić

SVIBANJ napisał(a):

Tymona napisał(a):...Bo mi kazali na Zlocie

No i bardzo dobrze,że kazali ,bo dzieki temy z wieeeelkich przeciwsłonecznych okularów wykluła nam sie przecudnej urody dzieweczka

To teraz czekamy, aż Wy na Zlocie się pojawicie, bo pewnie wtedy u Ciebie awatarek w ogóle sie pojawi i z nicości przecudnej urody chłop się pokaże

JacYamaha napisał(a):I kokietuje udając, że nie wie o co chodzi

Ale bez bicia się przyznaję, że naprawdę nie zrozumiałam, ale teraz już wiem, że to taki komplement

Arek napisał(a):Tymona, ten avatar jest zdecydowanie lepszy

No to sie cieszę, choć dalej nie kumam, co z tamtym było nie tak

pozdrawiam serdecznie

A ja chyba kumam, co z tamtym było nie tak. Za duże zęby. Teraz jesteś jakaś niezwykła. Spojrzenie troszkę z Kaszpirowskiego.

Ale fakt intrygujące.

adin-okulary, dwa-kolor, tri a nawet czetyrie tajemnica...

Pięknie Pięknie Tymonko , czekam na c.d , Nesseber zauroczył mnie bardzo , z plażami to rożnie bywało , towarzystwo rekompensowało wszystko i było jak najbardziej pozytywnie

I mnie utwierdziłaś w przekonaniu, że nie dla mnie nadmorska Bułgaria. Jakoś nie mogłem się odnaleźć we wcześniej słyszanych zachwytach na temat, ile to jedzenia oferują hotele w Złotych Piaskach. A to po prostu łabędzi śpiew po minionych latach, o których już była mowa. I ktoś trafnie napisał, że nowa nadmorska Bułgaria jeszcze nie powstała.
Więc zostaje Półgaria - ta górska z opowiadań Lidii i Kulki - piękna, chociaż też troszkę taka smutnawa ...
No i nie mogę również nie wspomnieć o awatarku
Trochę groźny taki
Pozdrawiam

żale nad Pólgarią mogą być rozmaite...
rozstałem się z ścisłym wybrzeżem na rzecz podgórskich i górskich miejscowości i wnet odżyły moje sympatie...

Tymona napisał(a):

Arek napisał(a):Tymona, ten avatar jest zdecydowanie lepszy

No to sie cieszę, choć dalej nie kumam, co z tamtym było nie tak

pozdrawiam serdecznie

tamten też był ok, po prostu ten bardziej mi się podoba

Lidia K napisał(a): Spojrzenie troszkę z Kaszpirowskiego. .

plavac napisał(a):No i nie mogę również nie wspomnieć o awatarku
Trochę groźny taki
Pozdrawiam

Lidio i Plavacu - ciekawe skojarzenia budzi ten mój awatarek a ja po prostu sobie sama zdjęcie przed lustrem zrobiłam i tak wyszło

plavac napisał(a):I mnie utwierdziłaś w przekonaniu, że nie dla mnie nadmorska Bułgaria. Jakoś nie mogłem się odnaleźć we wcześniej słyszanych zachwytach na temat, ile to jedzenia oferują hotele w Złotych Piaskach.

Dla mnie to też nie jest argument - w końcu nie samym jedzeniem się żyje

plavac napisał(a):ta górska z opowiadań Lidii i Kulki - piękna, chociaż też troszkę taka smutnawa

Ale ja jestem pewna, że Twój optymistyczny duch nie pozwoli Ci się tam smucić
p.s. A ta przepióreczka - dziękuję za super zabawę

jacky6 napisał(a):
żale nad Pólgarią mogą być rozmaite...
rozstałem się z ścisłym wybrzeżem na rzecz podgórskich i górskich miejscowości i wnet odżyły moje sympatie...

...znaczy, że jest coś na rzeczy ... a co do tych żali, to ja z tych, którzy na własnej skórze się chcą przekonać i teraz już wiem ....

Adam.B napisał(a): Nesseber zauroczył mnie bardzo , z plażami to rożnie bywało , towarzystwo rekompensowało wszystko

Witaj Adasiu, tak to jest, że towarzystwo wiele daje My też się tam bawiliśmy nieźle, ale do pewnego momentu.

Arek napisał(a):tamten też był ok, po prostu ten bardziej mi się podoba

No to teraz wszystko jasne

miłego dnia dla wszystkich

Kukurydza pod Błękitnym Meczetem

Zanim zacznę o pobycie w Istambule, to jako osoba małomówna muszę sobie trochę pogadać No bo to było tak:

W zeszłym roku w sierpniu po cichu podczytywałam relację PiotrkaB, który wraz z rodziną wędrował orientalnymi uliczkami Stambułu - miasta, które w naszym pojęciu znajdowało się gdzieś na końcu świata Wtedy nie przypuszczałam, że taka opcja jest dla nas wykonalna, mimo że Piotr bardzo sugestywnie zapewniał, że jednak jest

Jeszcze w kwietniu byliśmy przekonani, że na wakacje to pojedziemy nie gdzie indziej jak do Crolandii. Innej możliwości nie zakładaliśmy. I rezerwacja na Visie już była. No ale kryzys mamy i ten kryzys powiedział nam, że owszem możemy na wakacje jechać, ale w innym terminie. I rezerwację szlag trafił i Vis także. Musieliśmy zweryfikować plany wakacyjne. I tak weryfikowaliśmy, weryfikowaliśmy, aż po wnikliwej lekturze forum (używałam opcji "szukaj" ) ustaliliśmy trasę tegorocznego wyjazdu.

Tak, to teraz jest ten moment, kiedy powinnam wrócić do właściwego toku relacji A o czym to mówiliśmy? ...że Bułgarzy odprawili nas w turecki świat.



Jesteśmy w Turcji. Już na granicy poczuliśmy, że mamy do czynienia z innym światem, bo kazało nam zaparkować i iść do budynku, żeby wędrować od okienka do okienka: z paszportami, z wizą i czymś tam od samochodu. No to Bartek poszedł, ale za chwilę wrócił, bo się okazało, że przy okienku musi się zgadzać liczba paszportów i ich właścicieli. I wtedy zaczęło się moje nieustanne zdziwienie tureckie, bo ludzie, którzy nas obsługiwali byli mili, uprzejmi, nie wyglądali na zmęczonych i rozdrażnionych z powodu jakiejś masy turystów, którzy właśnie mają ochotę dostać się do ich kraju Ten uśmiech i uprzejmość po doświadczeniach bułgarskich był dla nas mocno podejrzany - tylko czekałam aż w którymś z okienek jakiś turecki obywatel okaże nam nutkę rozdrażnienia ale nic takiego nie następowało Co więcej, wtedy też dane nam było doświadczyć, że rodzina z małymi dziećmi w Turcji funkcjonuje na prawach uprzywilejowanych Turcja to bardzo dziwny kraj

Załatwiliśmy wszystkie graniczne formalności, wsiadamy do auta i chcemy ruszać na podbój nowego kraju, i... nie możemy bo okazało się, że jakiś włoski turysta zaparkował swój najnowszy model najnowocześniejszego kampera tak, żeby przypadkiem żaden inny samochód nie opuścił przed nim tureckiej granicy I tu ciśnie mi się na usta mała dygresja - mianowicie zdiagnozowałam, że istnieje taki specjalny turystyczny gatunek jak "turysta włoski". Włochów bardzo lubię, ale wtedy, gdy przebywają w swojej słonecznej Italii, natomiast każdy potomek Horacego, który wybrał się na wakacje, jak dla mnie zachowuje się tak jakby był Turystycznym Wybrańcem Bogów w związku z czym, należy mu się palma turystycznego pierwszeństwa i monopolu na jedynie słuszny turystyczny odpoczynek (wiem, wiem jestem wredna baba ) I tak było tym razem.

Czekamy... licząc, że może ów Włoch w jakiś magiczny sposób zreflektuje się, że skutecznie zatarasował wyjazd innym autom. Ale włoski obywatel nie zreflektował się, mimo że kilka razy zjawiał się przy samochodzie po dokumenty. W końcu mój mąż - oaza spokoju i dystansu do świata - nie wytrzymał i poszedł pertraktować z kolegą z Italii, żeby może przestawił swój jakże wspaniały pojazd, gdyż to ułatwi życie innym osobom (a tych osób robiło się coraz więcej ) Pertraktacje okazały się bezowocne, bo Włosi mają także tę przypadłość, że znajomość języków obcych jest im obca i jedynym poziomem komunikacji pozostaje sztuka gestykulacji, a w tym akurat Włosi są bardzo dobrzy , tak więc, obliczu zmasowanego ataku machających rąk, mąż skapitulował
Sprawa jednak się rozwiązała , bynajmniej nie dzięki Włochowi, który zrozumiał w czym rzecz, ale dzięki tureckiemu celnikowi, który zapytany o możliwość objazdu pokierował nas bokiem, przymykając oko, że "bokiem" oznaczało "pod prąd"

Pierwszą rzeczą, na którą zwraca się uwagę po wjeździe do Turcji jest stan dróg, których my możemy jedynie im pozazdrościć Jedziemy. Tureckie drogi korcą, żeby prędkość na nich rozwinąć I jak prędkość rozwinęliśmy, to zatrzymał nas policyjny patrol. Ups! Będzie mandat ! Ale okazało się, że nie Pan policjant (uśmiechnięty) otworzył drzwi samochodu, palcem wskazując na zapięte pasy i dzieciaki w fotelikach, powiedział: No problem , więc pojechaliśmy dalej

Ale nauczkę mięliśmy, dlatego staraliśmy się nie rozwijać nieprzepisowych prędkości Wjeżdżamy na autostradę, która prowadzi nas do samego Istambułu. Z daleka widzimy bramki (oznaczające, że koniec drogi już blisko ), ale dostrzegamy też nic niemówiące napisy. Ciekawe jak po turecku brzmi:płatność kartą albo gotówką Tak więc nie pozostało nam nic innego jak iść na całość i podjechać pod pierwszą lepszą bramkę. I się okazało, że to była bardzo zła decyzja - żeby przejechać przez tę bramkę trzeba było mieć jakąś specjalną kartę, której my oczywiście nie mieliśmy Chcemy wycofać - ale nie da rady - bo za nami stoi Tir i wykazuje się kompletnym brakiem zrozumienia bo trąbi na nas niemiłosiernie Muszę przyznać, że nasze ciało zamiast zacząć się w tej sytuacji stresować, to bardzo się ubawiło Im ten Tir na nas bardziej trąbił, to my popadaliśmy w większe ataki śmiechu - to był objaw tak zwanej "głupawki wakacyjnej". Bartek usiłuje wycofać samochód, a Tir dalej niemiłosiernie trąbi - rewelacja I nagle :! Nie wiadomo skąd pojawił się młody chłopak (z obwarzankami na długaśnym patyku) i zaczął kierować ruchem tak, żebyśmy mogli jakoś "na wspak" podjechać do bramki właściwej My mu ładnie po polsku podziękowaliśmy, obwarzanka za ichnią złotówkę kupiliśmy, w końcu właściwemu panu, który był mocno rozbawiony całą sytuacją, zapłaciliśmy 4,25 ytl i witaj Istambule zakrzyknęliśmy I jak zakrzyknęliśmy, to oni zaczęli na nas z różnych powodów trąbić

Generalnie na drodze panowała zasada - żadnej litości dla obcych rejestracji Dlatego Bartek wziął się w garść i szybko przystosował sposób jazdy do tego, który Turcy od nas oczekiwali. Skończyło się na tym, że nasze dzieci, które nie interesowały się całą sytuacją, bo na ekranach ich telewizorków właśnie szła Akademia Pana Kleksa , oderwały się jednak od medialnych wrażeń i zaciekawione zapytały: Tatusiu, a dlaczego Ty tak szybko jedziesz? , na co Tatuś rzekł: jezdnia to dżungla - słabi odpadają Odpowiedź okazała się satysfakcjonująca

Jak się domyślacie do słabych nie należeliśmy i w iście tureckim stylu, także dzięki technice XXI wieku, dojechaliśmy do hotelu Grand Penisula, który znajdował się w epicentrum centrum Stambulskiej starówki, zwanej Sultanahmet. Jeżeli chodzi o rezerwacje hotelowe, to konkretnie i rzeczowo Piotrek już pisał w tym odcinku, więc ja zamilknę (ale oczywiście za chwilę to milczenie sobie odbiję - w końcu jestem małomówna ). Natomiast, jeżeli ktoś byłby zainteresowany naszym hotelem to śmiało i z czystym sumieniem mogę go polecić (cena pokoju też podlega negocjacji).

W hotelu dużo czasu nie marnowaliśmy, bo przecież Istambuł czeka . Pospiesznie docieramy do miejsca najważniejszego, w którym miesza się czas historyczny. Na jednej przestrzeni podzielonej zielonym i kwiecistym skwerem konkurują ze sobą dwa historyczne giganty - z jednej strony potężna i majestatyczna Hagia Sophia (Ayasofya), a z drugiej dowód geniuszu architektonicznego człowieka Błękitny Meczet(Sultanahmet Camii)

Błękitny Meczet


Hagia Sophia


AAAAAA, od czego zacząć , bo chciałoby się wszystko i od razu Ale naszą uwagę przykuli ludzie. I po raz kolejny stwierdziliśmy, że zabytki nie zając - skoro Ayasofya stoi tu od tysiącleci, to chyba jeszcze jeden, dwa dni może na nas poczekać

I wracajmy do tych ludzi. Ano zaobserwowaliśmy, że tubylcy maja w nosie poszanowanie dla miejskiej zieleni, i… depczą po trawie Co więcej, siadają na niej całymi rodzinami, odpoczywają, piją słynną turecką herbatę, dostarczaną przez okolicznych sprzedawców (1 ytl) i spożywają najczęściej kukurydzę lub owe obwarzanki (cena 1ytl).

To w Waszej kulturze trawy się nie depcze ?


A dla mnie herbatka też się znajdzie?


A że my wyznajemy zasadę, że jak gdzieś jesteśmy, to staramy się zachowywać podobnie jak "tambylcy", dlatego po ekspresowym zakupie kukurydzy, czym prędzej usiedliśmy obok nich na trawie I od tamtej pory spożywanie kukurydzy w tych pięknych okolicznościach przyrody... i niepowtarzalnej stało się naszym wieczornym rytuałem
kukurydza pod Błękitnym Meczetem






kontynuacja nowej świeckiej tradycji


Wieczór poświęciliśmy na sultanahmedzki rekonesans, podglądając tutejsze zwyczaje. Przykładowa obserwacja:

Panie na lewo


Panowie na prawo


Lub odwrotnie

Jednym z głównych obyczajów, jest fakt, że idąc po ulicy, jest się często zaczepianym, ale w jak najbardziej pokojowych zamiarach Nie ukrywam, że nas zaczepiano ze względu na dzieciaki - ktoś się do nich uśmiechał, ktoś pogłaskał po głowie, po policzku. Zazwyczaj takie spotkanie kończyło się wymianą zdań pt.: skąd jesteście Widać, że dzieci w Turcji traktowane są na odrębnych zasadach. I już pierwszego dnia wiedzieliśmy, że to bardzo przyjazne miejsce I mimo że byliśmy w Stambule od jakiś czterech godzin, to czuliśmy się już tam zadomowieni
cdn

Lubie takie międzynarodowe ludzkie relacje. Fajnie sie czyta Twoje opowiadanie.
I miło zobaczyć jak tam jest teraz.
Po 1987r na pewno wiele się zmieniło, choć owa spontaniczność i otwartość do obcych jest domeną ogółu Azjatów i muzułmanów.
Tam tak po prostu jest. To takie rozszerzenie naszego "Dzień dobry" i "Co słychać?"

Ja się też już zadomowiłam w tureckiej części Twojej relacji

Lubię jak małomówna dużo pisze

Magda, relacja jest fantastyczna, strasznie lubię czytać Twoje teksty

CRO.PL jednak naprawdę pozwala obalać stereotypy, nigdy w życiu nie pomyślałbym o samodzielnym wyjeździe własnym samochodem do tego kraju gdyby nie to forum i te opisy......
Na razie (mam nadzieję ) czeka nas zawarcie bliższej znajomości z Grecją ale za jakiś czas i pewnie nieco odpowiedniejszym autem może uda się wyruszyć śladami Piotrka B........