Zdjęcia z delfinem nie będzie - Lošinj i Korčula 2024

A co do różnej interpretacji szlaków i dogadywania się na ten temat ( a zwłaszcza skrótów ),to ciesz się,że idziecie tylko we dwójkę,bo w mojej ekipie każdy ma swój plan

marze_na napisał(a):Jak piknikowalismy sob8e dłużej na Televrinie to w zasadzie jedyne osoby, które "zakłócały" nam spokój, szły właśnie od tamtej strony.

Byłam bardzo zdziwiona, że nie spotkaliśmy nikogo na szlaku. "Zaraz" ktoś się pojawi na szczycie, ale będą to jedyne osoby, spotkane tego dnia w górach Pewnie to kwestia niepewnej pogody. Nie było wiadomo, czy zachód słońca "się odbędzie"

majkik75 napisał(a):Bardziej mi chodziło o przygotowanie trasy w sensie ułożenie drogi, ścieżki, kamienne schody, np jakaś czasem poręcz w trudniejszym miejscu...

Aaa, rozumiem Takich cudów nie było Widocznie wychodzą z założenia, że skoro turysta wybiera się w góry, musi sobie poradzić Ten drugi szlak (którym schodziliśmy) nie miał żadnych utrudnień

piekara114 napisał(a):Pająków, i to takich konkretnych, to się w tym roku w Cro naoglądałam..
Choć nie wiem czy sama bym je zauważyła, ale moje towarzystwo już o to zadbało, abym je widziała

My widzimy dużo pająków, bo często przedzieramy się przez jakieś krzaczory

croktoś napisał(a):Widoki świetne! Lubię spojrzeć na Jadran z góry.Jak tylko mam możliwość chętnie się wdrapię,wjadę,wyląduję.

Zawsze jest dobrze spojrzeć z góry Lubię sobie długo posiedzieć na szczytach, dla mnie to są miejsca do rozmyślań

croktoś napisał(a):A co do różnej interpretacji szlaków i dogadywania się na ten temat ( a zwłaszcza skrótów ),to ciesz się,że idziecie tylko we dwójkę,bo w mojej ekipie każdy ma swój plan

Wyobrażam sobie Zazwyczaj się dogadujemy i mamy z mężem podobne opinie, a jeśli nie, próbujemy dyskutować

A skróty uwielbiamy , chociaż wiadomo, jak to jest z nimi w górach (Kto drogi prostuje, ten w domu nie nocuje. )

Dzień 4. (2 lipca, wtorek): Wejście na Sv. Nikolę - część druga

Jesteśmy na szczycie Sv. Nikoli (dla miejscowych to sv. Mikul) :



Jeszcze jest pochmurno, słońce potrzebuje kilku minut.



Ale i tak Lošinj widziany z góry robi wrażenie:



Zaglądamy do kapliczki, która została tu wybudowana na początku XX wieku:



Przyniesione przez turystów "pamiątki":



naklejki klubów łazikowych oraz monety:



26 lipca (w dzień św. Anny) miejsce to jest celem pielgrzymek. A pierwszym turystą, który zdobył szczyt Sv. Nikoli (oraz inne okoliczne ), był Rudolf Habsburg-Lotaryński, syn i następca cesarza Franciszka Józefa. Jego wyjście w masyw Osorščicy (28 marca 1887 roku) jest pierwszą odnotowana turystyczną wędrówką po górach na adriatyckich wyspach.

Ciekawostki te można wyczytać z tablicy (informacje są w pięciu językach):



Dowiadujemy się z niej również, że biskup Osoru (św. Gaudenty) spędził część swojego życia w małej jaskini nieopodal. Można ją zobaczyć "po drodze" na Televrinę.

My już niestety tam nie pójdziemy, co stało się dla nas jasne jakiś czas temu, kiedy wspinaliśmy się po ostrych skałach. Trochę szkoda, że nie zdobędziemy najwyższego szczytu wyspy Lošinj. Nawet gdybyśmy poszli krótszym szlakiem z Nerezine, raczej też nie dalibyśmy rady zdążyć tam na zachód słońca i powrót, po zmroku, byłby dłuższy i trudniejszy... (Oczywiście mamy latarki ) Zabrakło nam (w opcji, którą ostatecznie wybraliśmy przez moją pomyłkę ) jakiejś godziny albo i półtorej - wg tabliczki na szczycie Sv. Nikoli, czas przejścia na Televrinę to 40 minut, a potem trzeba jeszcze wrócić...

No cóż, decyzja o dzisiejszym wyjściu w góry zrodziła się spontanicznie Ale tym większą mamy teraz radość, więc nie ma czego żałować Cieszymy się tym, co mamy tu i teraz

A jest to widok na wyspę Unije z wnętrza kapliczki :



Pozuję z chorwacką flagą :



Wieje solidnie, kurtki (za chwilę) się przydadzą Ale teraz właśnie wychodzi słońce Wszystko nabiera innych (bardziej szlachetnych ) barw:






Otwieramy moje ulubione piwo, którym się podzielimy , bo nie będzie czasu na wypicie po jednym :



Trzeba przecież pstrykać A oto i Televrina, na którą nie dotrzemy:



Tymczasem na szczycie pojawia się czworo Słoweńców. Będziemy wspólnie zachwycać się zachodem



Nie ma tego złego - przynajmniej wzajemnie zrobimy sobie zdjęcia

Złoty widok :



Magiczne chwile! Przypomina się nam zachód słońca, który widzieliśmy pod koniec grudnia ze sv. Jurego Kolory zmieniają się - teraz jest bardziej różowo




Czas włożyć kurtkę :



Niestety, słońce znowu zachodzi za chmurę:



Chociaż z drugiej strony - dzięki chmurom jest ciekawiej Więcej dzieje się na niebie :



Słoweńcy zaczynają schodzić. Nie mają niczego ze sobą; żadnych plecaków, ubrań, a latarki jedynie w telefonach, więc czas ich goni. Powoli żegnamy się ze szczytem Sv. Nikoli:



i Televriną, na którą nie weszliśmy:



Będziemy mieli powód, żeby wrócić Teraz trzeba bezpiecznie dotrzeć na kwaterę. Szlak jest dużo krótszy i łatwiejszy niż ten, którym przyszliśmy na Nikolę. Nie ma porównania, zero utrudnień. Ale też prawie nie ma widoków Jednak dobrze "wybrałam" trasę, tylko trzeba było wyjść półtorej godziny wcześniej

Jedyne miejsca z pogledem - na Nerezine i okolicę:




Jest koło 21:30, szarówka, ale w lesie całkiem ciemno Pora na włożenie czołówek. Mamy trzy, w razie czego No i oczywiście latarki w telefonach. Małż jeszcze w Polsce bardzo chciał, żeby to wyjście było wieczorną wędrówką - właśnie na zachód słońca, z powrotem po zmroku. Ja trochę się obawiałam; nigdy nie chodziłam po górach w całkowitych ciemnościach, a te czekały nas w ostatnim fragmencie trasy.

Ze szczytu zaczęliśmy schodzić o 20:50, ściemnia się błyskawicznie... Tutaj jest 21:55:



i mamy jeszcze do przejścia jakieś 2 km przez las, na szczęście już prawie po płaskim. Murki są tu wyjątkowo wysokie, a za murkami... Coś się szamocze w krzakach, zaczynam czuć się niekomfortowo Światło latarki pada na zwierza - uff, to znowu owce Dobrze, że wtedy nie wiedzieliśmy o dzikach Niewiedza jest błogosławieństwem...

Docieramy do pierwszych zabudowań Nerezine. Muszę przyznać, że oddycham z ulgą , chociaż lubię adrenalinę, a te kilka chwil spędzonych w ciemności z owcami (i nie wiadomo, z kim jeszcze ) dostarczyły mi solidną dawkę emocji Mamy jeszcze kawałek do "domu", ale już asfaltem, wśród zabudowań.

Ostatecznie na kwaterę docieramy koło 22:30. Trasa zajęła nam 4 godziny i 13 minut, a przeszliśmy 10 km i 220 m (Przewyższenie: 580 m) Niby niedużo, ale wysiłek spory, bo część szlaku była bardzo trudna. Nie czujemy się zmęczeni, raczej uskrzydleni Mamy ochotę opowiedzieć gospodarzowi o naszych wrażeniach, a tu, jak na złość, Zdravko zapadł się pod ziemię Trudno, opowiemy mu innym razem

Na koniec - powtórka mapki z zaznaczoną trasą wędrówki, żeby nie trzeba było wracać do poprzedniej strony :

Zachód słońca przepiękny Warto było iść na szczyt
Dzików w Chorwacji jest bardzo dużo. Nasz Tomislaw z Sucuraja mówił, że na Hvarze jest ich ogrom Więc na innych wyspach pewnie tak samo.

Super wyprawa, a widoki i wrażenia niezapomniane
A zdjęcia zachodu słońca przepiękne

Piękny spektakl na Mikulu .
Zachwycam się tymi widokami już któryś raz.

Nie było w kapliczce zeszytu, żeby się wpisać?

Szacunek za te dość nietypowa decyzję, bo kto popołudniu wychodzi w góry hihihi
Extra widoki z góry, no a zachód słońca w ogóle piękny
A faktycznie były tam dziki? Myślałem że to domena Polski a szczególnie Gdyni, która zmieniła herb z rybek na dziki

Kapitańska Baba napisał(a):Dzików w Chorwacji jest bardzo dużo. Nasz Tomislaw z Sucuraja mówił, że na Hvarze jest ich ogrom Więc na innych wyspach pewnie tak samo.

Nigdy ich nie spotkaliśmy, na szczęście

agus78 napisał(a):Super wyprawa, a widoki i wrażenia niezapomniane

Z pewnością to jedna z największych atrakcji w tym roku i chyba najlepsza na CROwakacjach

marze_na napisał(a):Nie było w kapliczce zeszytu, żeby się wpisać?

Była, ale się nie wpisaliśmy

tony montana napisał(a):Szacunek za te dość nietypowa decyzję, bo kto popołudniu wychodzi w góry hihihi

My całkiem często , bo lubimy pospać , ale raczej koło 13:00

tony montana napisał(a):A faktycznie były tam dziki?

Tak twierdził nasz gospodarz Zdravko Za to podobno nie ma poskoków

Wspaniała wycieczka z cudownymi widokami .
Fajnie popatrzeć, chociaż tylko wirtualnie, gdyż osobiście to już chyba nie dla mnie. Przewyższenie i powrót w ciemnościach zdecydowanie mnie odstraszają

Cudo
Dla takich widoków warto się poświęcić, zmęczyć i przestraszyć .

dangol napisał(a):Wspaniała wycieczka z cudownymi widokami .
Fajnie popatrzeć, chociaż tylko wirtualnie, gdyż osobiście to już chyba nie dla mnie. Przewyższenie i powrót w ciemnościach zdecydowanie mnie odstraszają

Witaj, Danusiu
Widoki były niesamowite! Na żywo wyglądało to lepiej niż na zdjęciach

wiola2012 napisał(a):Cudo
Dla takich widoków warto się poświęcić, zmęczyć i przestraszyć .

Na pewno warto!


Wybaczcie krótką przerwę, która była spowodowana pięciodniowym samolotowym wypadem do Holandii

Mieszkaliśmy w Rotterdamie, ale dużo jeździliśmy pociągami (podobnie jak rok temu w Belgii) lub pływaliśmy statkiem. Oprócz Rotterdamu odwiedziliśmy Delft, Hagę, Amsterdam, Dordrecht i Kinderdijk - skansen wiatraków wpisany na listę UNESCO

Pogoda, jak na Holandię, zdecydowanie powyżej oczekiwań Było cudnie! :












To ja jestem w środku tej fontanny

Niedługo ruszam z dalszym ciągiem relacji, może jeszcze dzisiaj

Pięknie
Kiedyś jeszcze muszę powtórzyć NL. Na pewno właśnie Haga i Rotterdam nie widziane do tej pory.
No jakie wrażenie z ich morza?

pozdrawiam, Michał

majkik75 napisał(a):No jakie wrażenie z ich morza?

Trochę jak nad Bałtykiem Całkiem ciepła woda Żałuję, że nie miałam ze sobą stroju kąpielowego A tak to mogłam tylko stopy pomoczyć

Przyjemnie się szło brzegiem, zbierało muszelki, słuchało szumu fal i krzyku mew...

Identyczne miałam wrażenie ze swojego pobytu w pobliskiej nadmorskiej Belgii. Zwłaszcza że byliśmy przy wydmach i latarni morskiej.

maslinka napisał(a):Trochę jak nad Bałtykiem Całkiem ciepła woda Żałuję, że nie miałam ze sobą stroju kąpielowego A tak to mogłam tylko stopy pomoczyć

No ale pewno czystsze?

pozdrawiam, Michał