Zavalatica za desat osoba :)

maslinka napisał(a): co chwilę jakieś Święto

u nas to juz calkiem ekstremalnie... Caly rok spokoj ,a pod koniec wszystko na raz
Zaczyna nasz syn urodzinami,potem moje urodzino-imieniny,w Wigilie moj mezczyzna urodzony,a do tego wszystkie Mikolaje,Aniolki i inne stworki
Milego wieczorku!

Mam taka nadzieje,ze tym naszym pisaniem wywabimy w koncu bobemce z jakiejs norki i dokonczy swoja relacje

Ale sie usmialam!!
maslinko-dzieki serdeczne!
Ten moj "Basiulinek" to faktycznie od Basi Tak nazywa mnie moj maz i to takie slodkie czeskie zdrobnienie( bo on Czechem jest )

Papa!!

Dotarłam i oczekuję :] :] :]
Pozdrówka!

Czytamy z żonką i wspominamy jak to było za młodszych lat. Świetna relacja, zdjęcia również.
My w tym roku uderzamy na Korćule - Zrnovska Banja, też nas trochę będzie 8 osób (w tym troje dzieci), nasz 2 wyjazd do Chorwacji.
Jeżeli przejeżdźałeś gdzieś w pobliżu tej miejscowości to skrobnij kilka zdań jakie warunki plażowe itp.
Pozdrowienia dla całej ekipy.

bobemce napisał(a):Taaaak, wieeeem... Ociągam się.

Zajedwabiście "lekko" piszesz - treść się pochłania a nie czyta, a to rzadki dar.
Zawsze jednego będę Wam zazdraszczać - że potrafiliście się taką kupą zebrać i pojechać, a połowa tej "kupy" była dodatkowo niezmotoryzowana; w porównaniu z Wami moi znajomi to zgrzybiali tetrycy ...przygarnijcie mnie za rok...plizzzz, oferuję Zafirę z 5cioma wolnymi miejscami.

No dobra dobra, jestem. Trochę mnie nie było, ale o zimowym śnie nie ma mowy W norce też nie mieszkam, choć coraz częściej słyszę, że miejsce, w którym "mieszkam" bardziej traktuję jak hotel. I tu trochę wyjaśnia się kwestia braku dokończenia naszej chorwackiej opowieści AD 2009. Praca...

A tak w ogóle, skoro wywołaliśmy rok 2009 do tablicy, no to nie mogę go zamknąć nie dokończywszy spraw tak ważkich, jak niniejsza relacja Nie mam w sumie tyle czasu, by przewertować całą relację wstecz. To natomiast oznacza, że muszę zaufać mojej pamięci, co jest ryzykownym posunięciem. Niemniej - jedynym możliwym

Zatem zbliżyliśmy się już praktycznie do końca naszego wyjazdu. Z przedwyjazdowych planów udało się zrealizować większość realnych założeń. Dodam, że po upływie czasu (już na miejscu, oczywiście, byliśmy tego świadomi) zdaliśmy sobie sprawę, że wyjazd do Dubrovnika, czy Medjugorje to walka z wiatrakami. Po pierwsze - bo są poza wyspą. Po drugie - ponieważ są poza wyspą W naszym grafiku widniała jeszcze wyspa miłości, jak szumnie Chorwaci (czy może Pi-aRowcy hrvatskiego turizma) zwą Proizd. Zęby na to miejsce ostrzyłem sobie od relacji - jeśli dobrze pamiętam - ognioszki?

W trakcie wyjazdu okazało się, że na Proizd wyskoczymy nie w dziesiątkę, a w piątkę. Główną przyczyną było - nie inaczej, jak zwykle - to, o czym się nie mówi, a o czym wiedzą wszyscy Zatem skład tradycyjnie samochodowy zapakowany od rana, po szybkim śniadaniu i won do Vela Luka. Tam na miejscu auto ustawione na parkingu, któremu do cienia było mniej więcej tyle, ile jest z Poznania do Kamczatki. Trochę się bałem, że gdy wrócimy auta może nie być. Uspokoję z tego miejsca Wasze skołatane nerwy - stało całe i zdrowe, może nieco bardziej zakurzone.


Stał, jak go zostawiliśmy

OK. Jesteśmy już w Vela Luka, pakujemy się tradycyjnie do piekarni, gdzie robimy zakupy w postaci słodkich wypieków, a Tomek z Witkiem śmigają po pierwszą porcję lodów. Tego dnia zjedli ich co najmniej kilka. Idąc do piekarni próbowaliśmy dowiedzieć się, z którego miejsca odpływa stateczek, którego załoga uszczupli nasze portfele o kolejne kuny. I wcale to nie było takie oczywiste, że z tego miejsca, z którego okazało się, że odpływa Bo takie stateczki są dwa. Jeden, na którym bodajże można zorganizować wypad na Proizd razem z lunchem i drugi, zwyczajny z masą zniecierpliwionych turystów. Kiedy już wygodnie zasiedliśmy w ławeczkach na dziobie łodzi przypomniało nam się, że nie mamy wody, więc na ostatnie chwile zmuszony byłem odbyć wyprawę do Konzuma. Zdążyłem, rzecz oczywista.


Prawie jak Titanic


Płyniemy!





Pierwsza rzecz, jaka zapadła mi w pamięć to dość długi rejs do wyspy. Byłem niemal święcie przekonany, że Proizd jest bliżej. No i do tego ten przystanek przy jakimś hotelu! Co za marnotrawstwo czasu! Zeszliśmy ze statku i przyszedł czas na odszukanie plaży. Praktycznie wszyscy twardo postanowili, że idziemy na tekstylną, co zresztą uczyniliśmy. Teraz nie pamiętam już dokładnie, ale pierwszy wybór - niezbyt trafny swoją drogą - to chyba Mali Bili Bok. Stromo, jedno sensowne miejsce do rozłożenie się w piątkę... i do tego zajęte przez jakiegoś gołego gościa. No to w tył zwrot i szukamy kolejnej miejscówki. Trafiliśmy na plażę średnich rozmiarów i musieliśmy się nią zadowolić.


Wyładunek


Zejście na Mali Bili Bok


Mali Bili Bok


Golas, który nas odstraszył


Nasza-plaża.hr

Mam kilka spostrzeżeń. Po pierwsze - dokładnie naprzeciwko nas był Hvar i miejscowość Sveta Nedjelja, gdzie z Kasią i Witkiem (z obecnych na rzeczonej wycieczce) byliśmy w roku 2008. Po drugie syf. W wodzie masa plastikowych siatek, butelek i innych śmieci. Podczas wchodzenia do morza trzeba było zrobić spory krok nad warstewką tego niezbyt przyjemnego powitania. Może to wina sporej fali, jaka tego dnia towarzyszyła tej części wyspy. Może to wina odwiedzających okolicę jachtów i żaglówek. Nie wiem, ale nie podobało mi się to. Po trzecie - woda była zimniejsza niż w naszej zatoczce, ale to akurat nie dziwi, skoro mieliśmy przed nosem spory kawał otwartego akwenu. Po czwarte - ładne bielutkie kamienie, które plaży dodają sporo uroku... ale są niesamowicie niewygodne. I żeby nie było, że tylko narzekam. Na miejsce wybrałem się z ogromnymi oczekiwaniami, które urosły po "postach pochwalnych". Mój zawód dlatego był spory, ale in plus należy zaliczyć fakt, że widziałem Hvar


Pływać i tak się dało




Smarowanko


Tak się opala mój brat


Tradycyjny Scrabble


Artistiko




Sveta Nedjelja

Z plaży zaczęliśmy zbierać się wcześniej niż wszyscy - co niejako nas dziwiło, bo przecież przypłynęliśmy razem. Jak się okazało - statek wracał pół godziny później, niż nam się wydawało. A to skłoniło nas do rozpoczęcia partyjki tysiąca na niezbyt wygodnych resztkach ławek. No dobrze, wróciliśmy do Vela Luka z mieszanymi uczuciami. Szybko poprawiliśmy sobie nastroje pizzą i lodami w miejscowych restauracjach. Szkoda tylko, że najpierw nie zrobiliśmy sobie deseru. Lodziarz rozpoznał nas po którejś z wcześniejszych wizyt i w rozmowie zapytał, jak nam smakowała pizza. Po fakcie dowiedzieliśmy się, że zdecydowanie lepszą serwują kawałek dalej. Nie mówiąc już pewnie o obsłudze kelnerskiej, którą jednogłośnie skrytykowały fachowe głowy No cóż, życie


Tu rozegraliśmy partyję tysiąca... Niedokończoną do dziś partyjkę


Bo jak można grać z przeciwnikiem tak wyczesanym?


Widok na Hvar ze stateczku

Grzecznie wróciliśmy do Zavalaticy i kolejny dzień spędziliśmy w czymś, czym mogę pochwalić się i w chwili pisania tego posta. Mianowicie w błogim bezruchu. Nie za często mam okazję o nim opowiadać, więc co mi tam, pochwalę się

Generalnie przed nami pozostały ostatnie dwie doby, wobec których nie mieliśmy żadnych planów. Po pierwsze dlatego, że sporej części z nas skończyło się to coś, o czym pisałem wcześniej, a po drugie pozostałej części z nas jakoś dziwnie odechciało się tego ciężko zdobytego czegoś wydawać. A trzeba było, bo i lodówka robiła się pusta. Ostatnia zrzuta do wspólnej puchy i czteroosobowa delegacja została ekspediowana do marketu w Ćara. Zanim jednak tam pojechaliśmy, trzeba było zrobić rekonesans naszego stanu posiadania. Został zatem makaron. Heh.... Wiecie, co da się zrobić z makaronu? Kupiliśmy chyba najtańszą kiełbasę, do tego cebulę, czosnek i pomidory pelati w puszce. Czekało nas kolejne spaghetti, tym razem nie bolońskie, a chorwackie. Doprawione zostało bowiem mieszanką ziół dalmatyńskich (dalmatinski zaćin). Smakowało wszystkim.


Błogie lenistwo daje się we znaki


A może to nie lenistwo?

Wieczorem poszliśmy z moją love do Konoby Alberta na kolacyjkę. Wcześniej uprzedziłem szanownego restauratora, że zamierzamy wpaść, co by przygotował chociaż jakieś świeczki. Wiadomo - romantiko i w ogóle. On do mnie, że nima świeczek. Zrobiłem okrągłe oczy i powiedziałem, że w takim razie zorganizuję, tylko niech ma w co je włożyć. Jakoś się udało. Schowałem świeczunie ładnie do kiejdy i siup do konoby. Wręczam je niniejszym pierworodnemu Alberta, ten odbiera je ze zrozumieniem, my siadamy, a młody przynosi takie same świeczki, tylko restauracyjne. Dobrze panować nad własnym dobytkiem:D Albert na szczęście szybko to nadrobił, przyniósł szampana, opowiedziałem mu o naszym forum, że wszyscy go na nim chwalą i w ogóle. Część z tego zrozumiał, choć wątpię w jego ówczesną zdolność percepcji, zwłaszcza że miał wobec nas plan....



Okazuje się, że Albert dobrze nas pamiętał i... że przyjechaliśmy w dziesiątkę. Zaproponował nam, żebyśmy następnego dnia pojechali do jego winnicy w zamian za kolację.... CDN

Nie popędzam, ale do winnicy proszę nas zabrać jak najszybciej

Wreszcie jakaś świeżynka , to teraz siłą rozpędu szybciutko do winnicy

Witam
Coś mi się wydaje, że trochę poczekacie na ciąg dalszy.... Co najmniej do przyszłego roku . Tak się złożyło, że pogoda nie na wypad do Chorwacji i główny literat tej opowieści wyjechał sobie w góry (ekipa ponoć ta sama).
Ale jak tylko wróci postaram się go zdopingować do kontynuacji. Dobrze, że to forum istnieje, mam okazję się czegoś dowiedzieć
pozdrawiam wszystkich maniaków-cro. Tak się złożyło, że od lat choruję na tą samą co Wy chorobę.

Właśnie doczytałem do tego miejsca i czekam na dalszy ciąg. Relacja super. Wspomnienia Korculi, którą też odwiedziłem w 2009 bezcenne.
Pozdrawiam

Ruppert napisał(a): Coś mi się wydaje, że trochę poczekacie na ciąg dalszy....

To nie piekarnia dobre opowieści na forum zaczynają się jeszcze przed wyjazdem do Cro. . . taaaa młodość ma swoje prawa.
Jedna z lepszych relacji z 2009r. . . może dlatego, że przypomina mi ulubioną przeze mnie "buberszczyznę" Pozdrav

Na czym to ja skończyłem? Pamiętam, że ostatniego posta rozpoczynałem od stwierdzenia, że nie mogę zostawić niedokończonych spraw w kończącym się roku... No ale przecież możemy się umówić, że cały ten Sylwester i zmiana dat i w ogóle to kwestia umowna, no nie? Poza tym - jeśli się nie mylę, to w Nowy Rok weszliśmy z zapotrzebowaniem tylko na jednego, ostatniego posta relacji.

Wracamy więc do wydarzeń z kolacji w konobie Alberta. Szanowny właściciel knajpy, jak nie omieszkałem już wspomnieć, dobrze pamiętał, że jesteśmy przedstawicielami całej bandy młodych i silnych ludzisk, którzy całkiem nieźle mogliby sprawdzić się podczas zbioru winogron. Zaproponował nam, byśmy popracowali dwie godzinki przy zbiorach, a w zamian uraczy nas poczęstunkiem. Wstępnie się zgodziliśmy, ale nie zapominajcie, że w restauracji byliśmy tylko w dwójkę. Ruszyliśmy zatem co sił do apartamentu, by uzyskać aprobatę pozostałej ósemki. Sił może i było sporo, ale w głowach nieco już szumiało od całkiem smacznego szampana, jakim poczęstował nas Albert. I wiem co mówię, bo akurat tego trunku nie uważam...

Okazało się, że i reszta naszych drogich znajomych nie próżnowała i podczas niemal codziennej walki damsko-męskiej w kalambury co niektórzy nieźle zdążyli się już wstawić. Nie powiem, którzy, choć pewnie i tak gdzieś po drodze się wyjaśni Pomysł Alberta uzyskał zdaje się jednogłośną przychylność zebranych, a to oznaczało, że musieliśmy iść spać, bo nasz nowy pracodawca wstępnie umówił się z nami na 8:00.


Mhm... Taaaaak, Witek, siadaj! (Kalambury)

11 września wszyscy zerwaliśmy się z łóżek, by przygotować się na przyjemny poranek w winnicy. Bo jakżeby inaczej mogło być na wakacjach? Zanim jednak wypełznęliśmy przed dom musieliśmy być świadkami ataku terrorystycznego. Nie bez przyczyny przecież na Jacha niektórzy wołają Talib


11.09.09.

Zwarci i gotowi czekaliśmy aż Albert po nas przyjedzie. Bo przecież w naszych północnoeuropejskich rubieżach godzina 8:00 oznacza mniej więcej godzinę 8:00, a nie mniej więcej godzinę 9:00. Zanim zaczęło nam się nudzić na poważnie doklekotał się do nas stary zdezelowany opel... naszpikowany paletami do zbierania winogron. I co? "Wait a moment" - wydukał z siebie Albert i pojechał.


Czekamy na Alberta cz.1


Czekamy na Alberta cz.2


Czekamy na Alberta cz.3???????

I tak minęło pół godziny, kiedy się wreszcie pojawił i mogliśmy zapakować się razem w sumie do dwóch samochodów oczywiście. Na miejscu nadal byliśmy jeszcze pełni zapału.


Podział pracy


I do roboty





W godzinę zebraliśmy mu wszystkie winogrona z jednego gatunku. W sumie jakieś 15-20 rzędów, każdy długi na około 50 metrów winorośli. Szanownemu Chorwatowi i jego współpracownikom chyba gały na wierzch powyłaziły i możliwe, że zwietrzyli okazję do ogołocenia wszystkich krzaczków. Niestety... drugi gatunek to była porażka. Nie dość, że winorośl była bardziej karłowata, albo może po prostu nie oparta o tyczki, przez co trzeba było się schylać, to jeszcze masa była wokół kłujących i wbijających się w skórę chwastów. Tu nasza praca strasznie się spowolniła, co Albert pewnie zauważył, bo posłał kogoś po pizzę Warto nadmienić, że niektórzy po "ciężkiej" nocy musieli pogodzić się ze swoim żołądkiem i uznać wyższość winogron, czego następstwem była konieczność położenia się w aucie


A to zdjęcie wcale nie jest tendencyjne

Zbliżała się druga godzina naszej pracy i baaaaardzo nam się już wówczas nie chciało. Kiedy przyjechało zamówienie, akurat mijał czas naszego pobytu w winnicy. Z trudem, ale udało nam się grzecznie wycofać z pola, a myślę że sam restaurator nie mógł czuć się rozczarowany. Po powrocie do apartamentu szybko wskoczyliśmy w stroje kąpielowe i polecieliśmy na ostatnie godziny na plaży. Następnego dnia wracamy przecież do domu.


Nie pokażę palcem, komu nie chciało się najbardziej




Pyszna pizza




Stąd pochodziła pizza. Z czystym sumieniem polecamy! (Smokvica)


Ostatnie chwile na plaży w Zavalaticy


Do viđenja




Nostalgicznie się zrobiło...

Wieczorem - ubrani na galowo - poszliśmy na obiecaną kolację. Zanim na stole wylądowało danie główne, uraczono nas winem pošip. W pewnym momencie przybiegł też Albert i zaczął rozlewać do kieliszków coś, co - jak mniemaliśmy - było winem. Faktycznie było - trzydniowym sokiem z winogron, czyli winem w jego bardzo wczesnej fazie produkcyjnej. Był nie tylko pyszny... Ta niespodzianka niewątpliwie wiele wniosła do naszej jakże niewielkiej wiedzy winiarskiej. Na kolację dostaliśmy ćevapčići z duszonymi ziemniakami bardzo smacznie przyprawionymi. Na talerzu wylądowała tak wielka masa owych kawałków mięsa, że nie byliśmy w stanie ich wszystkich wciągnąć. A że Polak najedzony, to Polak zadowolony - baaardzo szczęśliwi wróciliśmy do pokojów.


Jak na galowo, to na galowo


A jak!


Ten stół jest nasz


Nie pamiętam już co dokładnie, ale coś chyba wygrałem


I raczej nie tę rybę, bo dostaliśmy ją jedynie do popatrzenia ;(


Degustacja winka


Paparazzi


Ćevapčići

Rano czekała nas typowa dzicz podróżna. Najpierw pakowanie, potem przewiezienie lotników do Vela Luka, skąd promem odpłynęli do Splitu. Tam z kolei czekał na nich autobus, który przywiózł ich do... Opola, gdzie wsiedli w pociąg i trafili do Poznania.

Nieco bardziej skomplikowała się nasza podróż powrotna. Wydostanie się z Korculi poszło oczywiście bez problemów. Gorzej było już w samym Trpanj... gdzie nasz samochód był pierwszym, który nie wjechał na prom. Czekała nas niniejszym przeprawa przez cały Peljesac. Znieśliśmy to zupełnie dzielnie, ale gdy było zupełnie ciemno opuszczaliśmy dopiero Makarską... Nie zmienia to faktu, że niczego nie żałuję i, jak sądzę, nie żałują też ci, z którymi niniejsze wakacje spędziłem. Może poza tym, że we Wrocławiu trafiliśmy na maraton, który zatrzymał nas na $%^&... co nieco czasu.

I to by było na tyle. Więcej zdjęć nie posiadam, wszystkich tutaj nie wrzucę, bo nawet imageshack nie ma takiej pojemności... W tym roku prawdopodobnie pojawi się tu kolejna relacja z podróży, choć tym razem raczej z innego kraju. Po siedmiu wyprawach do Chorwacji czas najwyższy zobaczyć drugą stronę Adriatyku. Ale co będzie, tego jeszcze na sto procent nie wiadomo.

Pozdrav!

Kupa śmiechu i zabawy - fajne wakacje.
dzięki za wycieczkę.