Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

dangol napisał(a):

Aglaia napisał(a): Nas też też "zauroczył"

Pomysły na takie pałacowe ozdobne budownictwo współczesne mają różne nacje, nasi rodacy też . Największym (chociaż niedokończonym) przykładem jest pałac w Łapalicach. Z zasiedlonych - jest taki jeden dom przed Koninem, jadąc starą drogą od strony Kalisza...

To prawda. Ja mam taki w Otrębusach koło Warszawy .

Nie wybieramy się w najbliższych latach do Rumunii. Być może nie powinnam tak pisać. Gdy się pierwszy raz do niej wybraliśmy wcale nie planowaliśmy tego wyjazdu na kilka miesięcy wcześniej. Wcale go nie planowaliśmy!

Z ogromną przyjemnością pozwiedzałam pokazane przez Ciebie znajome miejsca i nieznane zakątki. Ileż jeszcze tego zostało do odkrywania

dangol napisał(a):... a w zasadzie to żegnamy się z Rumunią, gdyż do przejścia granicznego Petea - Csengersima został tylko mały kawalątek

Szkoda.


Pozdrawiam

Lidia K napisał(a): Nie wybieramy się w najbliższych latach do Rumunii

My raczej również nie... Stosunek potrzeb (lista "tam będę" jest przecież długa, a na jej szczycie wciąż tyle niezrealiowanych pomysłów) do możliwości skłania się ku takiej decyzji.
Jednakże napisałam "raczej", albowiem wciąż rozważamy rozliczenie się z Retezatem , a tego w nieskończoność nie możemy odkładać, bo kondycja do wędrówek po takich górach co rok gorsza ... Jeśli więc uporamy się z przeszkodami natury technicznej , to jdnak może będzie powrót za rok, może za dwa, może trzy.... Jeśli nie uda nam się w tym czasie, to pewnie nie uda się wcale.

Jacek S napisał(a): Szkoda

Słowacja też jest fajna , zapraszam więc do śledzenia wspomnień z ostatnich dni naszej wycieczki.

dangol napisał(a):

Lidia K napisał(a): Nie wybieramy się w najbliższych latach do Rumunii

My raczej również nie... Stosunek potrzeb (lista "tam będę" jest przecież długa, a na jej szczycie wciąż tyle niezrealiowanych pomysłów) do możliwości skłania się ku takiej decyzji.

No właśnie...
Gdyby nie to, że trochę mało jeszcze widzieliśmy w innych rejonach Europy (świata nie biorę pod uwagę ), do Rumunii można by jeździć jeszcze wiele, wiele razy...
Chociażby dlatego, że w przeciwieństwie do Czech, Słowacji czy Węgier, ma MORZE , i choć całkiem niedługa jest linia brzegowa, to zupełnie dzikie obszary które mają w swym posiadaniu chmary komarów wciąż tam są .

W Satu Mare rozpoczęliśmy swą przygodę z Rumunią, skończyliśmy rok później w Oradei i to ona pozostawiła po sobie zdecydowanie lepsze wrażenie....

dangol napisał(a):tego w nieskończoność nie możemy odkładać, bo kondycja do wędrówek po takich górach co rok gorsza

Drugie "no właśnie" ...
Myśmy jakoś szczególnie niczego nie odkładali, a jednak na wiele górskich miejsc czasu zabrakło . Po prostu trochę za późno się za wędrówki zabraliśmy .

dangol napisał(a):Jeśli więc uporamy się z przeszkodami natury technicznej

Czy powinniśmy odczytać to zdanie jako: "Gdy kupimy wypasioną terenową furę" , którą bez problemu pokonamy szutry Retezatu (i nie tylko)?

dangol napisał(a):My raczej również nie... Stosunek potrzeb (lista "tam będę" jest przecież długa, a na jej szczycie wciąż tyle niezrealiowanych pomysłów)

Plany są po to żeby je zmieniać .

Ale znam ten ból. U nas Rumunia była początkowo w planach na jedne wakacje z Bułgarią. Została sama Rumunia a jeszcze stwierdziliśmy, że trzeba tam wrócić żeby tylko po górach pochodzić...

Poza tym po tegorocznych nartach doszliśmy do wniosku, że po Pirenejach też chcielibyśmy połazić...

A tegoroczne plany wakacyjne to na żadnej liście nie były...

Aglaia napisał(a): A tegoroczne plany wakacyjne to na żadnej liście nie były...

Do z tą listą to jest tak, że albo się wydłuża w związku z nowymi pomysłami albo co najwyżej nie skraca , gdy wpadnie coś znienacka spoza listy . U mnie Rumunia była na liście, ale zanim ją zrealizowałam, w wykazie pojawiło się całkiem kilka nowych pozycji, a w międzyczasie była Kreta - poza listą

kulka53 napisał(a):Czy powinniśmy odczytać to zdanie jako: "Gdy kupimy wypasioną terenową furę" , którą bez problemu pokonamy szutry Retezatu (i nie tylko)?

Hmmm... byłoby nieźle , ale raczej nierealne, gdyż nie mamy kasy na takie fanaberie. Zrestą, stary Volviak, poza tym jednym minusem że z szutrami się nie lubi , jest spoko! Śpi się w nim luksusowo, a w "karmieniu" wychodzi znośnie (zwłaszcza przy rumuńskim żółwim tempie naszych przejazdów, gdy spalał jeszcze mniej niż zwykle).
Przeszkody techniczne chcielibyśmy pokonać inaczej. Może... na taką wypasioną terenówkę skuszą się inni z naszej paczki, a my się podepniemy ?
A tak bardziej serio, to rozważamy "normalny" dojazd na południowe obrzeża gór, na przykład w okolice Cheile Butii. Tam na parkingu kompleksu turystycznego zostawilibyśmy auta, a do cabany Buta (no bo ona wciąż jest obowiązkowa ) podjechalibyśmy wynajętym jeepem (koszt około 50 euro, ale jak się podzieli na jadące główy, to cena już jest do przyjęcia), a stamtąd dalej na kilka dni już z plecakiem i małym namiotem. Właśnie dlatego nie możemy zbyt długo odkładać takiej eskapady, gdyż nawet bez obciążenia w Retazacie nie będzie lekko, a co dopiero z garbem na plecach...

Na Węgrzech zatrzymujemy się tylko dwa razy. Pierwszy przystanek (w tym samym miejscu w którym stawaliśmy dopiero jadąc do Rumunii) w zasadzie się nie liczy , bo jest króciutki. Tylko przydrożny stragan, po owoce i wór jabłuszkowej lekko ostrej żółtej papryczki . Jak się potem okaże, na ciepło papryczka nabiera niezłej mocy ! A ukiszona z kapustą jest rewelacyjna .

Drugi przystanek też będzie mało odkrywczy , aczkolwiek dłuższy od pierwszego, gdyż w planie mamy zaciągnięcie zupy gulaszowej. No i oczywiście wydanie reszty forintów na tokajskie winko .

Tuż przed Tokajem... Widok trochę nam się kojarzy z sylwetką podwrocławskiej Ślęży.







Auta zostawiamy na łące nad rzeką Bodrog i ruszamy w znane zakamarki, tyle że teraz za jasności .

Tokaj to symaptyczna dziura, w sam raz na jedno popołudnie i wieczór. Jeśli te okolice na nieco dłużej, to w połączeniu z winiarskimi wiosokami u podnóży Gór Zemplińskich.

W dalszą drogę wyruszamy około godziny 17-tej.

Gdzieś pomiędzy Tokajem a granicą ze Słowacją:









Chcemy przenocować w Lewoczy, aby poszwendać się wieczorem po starówce . Nie mamy niestety żadnej rezerwacji, a zapytania o wolne miejsca w kilku miejcach w obrębie miejskich murów, niestety nie dają pozytywnego efektu .
Jest już ciemno (do miasta dojechaliśmy około 19:40), w sumie to jesteśmy zmęczeni dzisiejszym dniem, postanawiamy więc odpuścić sobie nocną Lewoczę i przespać się gdzieś na obrzeżach miasta. Wcześniej widzieliśmy drogowskaz do kampingu położonego 3 km od Lewoczy. Takie rozwiązanie nam pasuje , chociaż niekoniecznie pod namiotem , bo ciepełko zostało gdzieś daleko... W drewnianym domku też mogłoby być za zimno, ale w obrębie kampingu jest też pensjonat Pod Mariánskou horou, wolnych miejsc całe mnóstwo, więc zostajemy . Bierzemy pokój czteroosobowy ( 13,25 euro od osoby).

Trasa dzisiejszego przejazdu (około 420 km):



Wieczór mija nam przy butli tokaju, kiściach winogron, melonach, brzoskwiniach i jabłuszkowych papryczkach .

Rano okazuje się, że położenie kampingu jest całkiem fajne . Tyle, że nie mamy czasu na spacerek na Mariańską Górę z kościołem Wniebowzięcia NMP (był tu Jan Paweł II podczas pielgrzymki w 1995 r.), gdyż priorytet miejsc do oglądnięcia mamy inny .

Fotka z netu: 14

Miejsce warto jednak zapamiętać może kiedyś przy jakiejś innej okazji...









O godzinie 9:40 ruszamy...

Dzień piętnasty, sobota

Pierwszym celem na dziś jest Spišský hrad , o którego "zdobyciu" myśleliśmy jeszcze w domu.







Fakt, to tylko ruiny (częśicowo odbudowane współcześnie ), ale za to j akie potężne! Kompleks zajmuje około 4 ha... No i dzisiejsza pogoda wymarzona na ich zwiedzenie !

Zamek zajmuje wapienne skaliste wzgórze (634 m) przewyższające okolicę o 200 m.











Fotka M.:

Z uwagi na dogodne położenie, wzgórze zamkowe było zasiedlone już w epoce kamiennej, a około V wieku p.n.e. istniał tu pierwszy prehistoryczny gród. Potężne siedlisko było tutaj na początku naszej ery, gdy mieszkało tu plemię Kotysów bądź Daków (pozostałości celtyckiej okrągłej budowli do dziś są widoczne na dolnym dziedzińcu). Mieszkańcy opuścili wzgórze w II w., przez następne stulecia pozostało niezamieszkane, Słowianie osiedlali się bowiem na sąsiednim Dreveniku.



Budowę Zamku Spiskiego rozpoczęto na przełomie XI i XII wieku. Najstarsza wzmianka pisemna o zamku pochodzi z 1120 roku.
Zamek stał się ośrodkiem królewskiej żupy, mieszkała tu m.in. królowa Elżbieta Kumańska, matka Władysława IV . W roku 1312 chciał go zdobyć Mateusz Czak Trenczyński, ale zamek został obroniony, a wkrótce potem rozbudowany w stylu gotyckim.
W 1443 roku zamek zdobył Jan Jiskra z Brandysa, walczący o prawa do korony Władysława Pogrobowca. Za czasów Jiskry powstały fortyfikacje wielkiego dziedzińca.

W drugiej połowie XV wieku zamek został przebudowany i zmodernizowany przez nowego właściciela Stefana Zápolyę (Zapolskiego). Romański pałac przebudowano wówczas na gotycki, dodano salę rycerską i kaplicę świętej Elżbiety, podwyższono i wzmocniono wieżę. W jednej z komnat zamku urodził się syn Stefana i Jadwigi Cieszyńskiej - Jan, który stał się później królem Węgier, ostanim przed Habsburgami . Zapollscy byli właścicielami ponad 70 zamków, jednakże to Zamek Spiski obrali za swą podstawową siedzibę.
Od 1531 r. do 1636 r. Zamek Spiski był siedzibą żupanów spiskich z rodu Turzonów, którzy przebudowali zamek w stylu renesansowym. Potem zamek objął we władanie ród Csaky, którzy wykonali ostatnie prace budowlane na górnym zamku. Zamek zaczął popadać w ruinę po pożarze z 1780 roku, w tym czasie na zamku stacjonowała jedynie jednostka wojskowa, gdyż Czakowe już w 1720 roku przenieśli się do nowego kasztelu w Hodkovcach. Spiski Zamek pozostał jednak nadal ich własnością, aż do 1945 r.

Fotka z netu:

dangol napisał(a):

Z góry wszystko jeszcze piękniejsze.

Pozdrawiam,
Wojtek