Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Tokaj - rozmarzyłam się. U was był na początku, u nas na końcu (coby Karolinka przez całą Rumunię nie musiała wozić zapasów...).

Tokaj jest cudnie podświetlony nocą, niestety na wieczorny spacer nie wzięliśmy aparatu (po jego głównym celem było jednak poszukiwanie strawy) i potem mocno żałowaliśmy.

Aglaia napisał(a): U was był na początku, u nas na końcu (coby Karolinka przez całą Rumunię nie musiała wozić zapasów...).

W ramach uściślenia u nas i na początku, i na końcu też (prawie, bo zwieńczeniem był Spisz i Orawa). Zakupione na początku zapasy nie miały szansy przetwania , zresztą byłoby barbarzyństwem kisić białe winko w rozgrzanym aucie... Stąd konieczność powtórnego zahaczenia o Tokaj w drodze powrotnej ...

A co do szukania strawy w Tokaju... No, nie jest łatwo zjeść tam na ciepło cóś regionalnego... Poza pizzerią (ale nie po to przysiada się na obiad na Węgrzech ), niewiele miejsc oferuje jakieś ciepłe dania ... Za to winko można wypić wszędzie
Trochę się naszukaliśmy obiadku , ale może źle szukaliśmy, bo nam się już tokaj rzucił na oczy?

Na razie wkleiłam jedynie kilka moich nocnych zdjęć wątpliwej jakości, bo mój kompakcik jakoś nocy nie toleruje...

dangol napisał(a):A co do szukania strawy w Tokaju... No, nie jest łatwo zjeść tam na ciepło cóś regionalnego... Poza pizzerią (ale nie po to przysiada się na obiad na Węgrzech )

Nasze doświadczenie z Tokajem jest takie, że:

(i) nie jest łatwo tam zjeść po 20 - wyszliśmy na miasto i o tej porze i jedyną otwartą knajpę znaleźliśmy dopiero nad rzeką;
(ii) nie jest łatwo tam zjeść coś na ciepło - mój kurczak był co najwyżej letni... Myślałam, że to przypadłość Tokaju ale potem w Egerze dostałam spagetti - przypalone - chociaż jego temperatura wcale nie wskazywała na to, że zbyt długo się gotowało.

Taki mały wtręt nt. węgierskiego jedzenia. Więcej będzie pod koniec mojego wątku.

W Egerze byłam wieki temu, odczucia kulinarne byływówczas pozytywne . Tegoroczny czerwcowy Budapeszt i zakole Dunaju jedzonko niebo w gębie Tokaj zawiód więc pod tym względem, chociaż może nie do końca, bo jak już trafiło się we właściwe miejsce, to było OK. Danie pokazane na fotce było smaczne i niedrogie, zupa gulaszowa w drodze powrotnej - również

dangol napisał(a):Zamiast widoków, będą oscypki z grilla z żurawiną,...

To mogło być dobre

dangol napisał(a):[/URL]

Paska cipka z Koniakowa

pzdr

longtom napisał(a): Paska cipka z Koniakowa

Ale bez słynnych stringów

longtom napisał(a): To mogło być dobre

Owszem, smaczne, jednakże... Grillowany oscypek z żurawiną o niebo lepszy niż w karczmie, był kiedyś w zwykłej pasterskiej bacówce na Puchaczówce

Witam serdecznie.

Siedem stron relacji z Rumunii... jeszcze bez Rumunii
Na Węgry też warto popatrzeć. Czekam więc spokojnie na zmianę strefy czasowej.

Pozdrawiam.
Mariusz

Rumunia się pojawi jeszcze dziś : ale zupełnie z innej strony, niż Ty wjeżdżałeś. Jakieś małe porównanie być może w którymś z kolejnych odcinków...

Dzień drugi, niedziela

Poranny widok z okna:











Śniadanie spożywamy na tarasie, wyjadając zabrane z domu wiktuały. Nie mamy tego zbyt wiele, gdyż nastawiamy się na zakupy lokalnych specjałów w myśl zasady, że poznawanie kraju to nie tylko jego krajobrazy, zabytki i kultura, ale również kuchnia .

Po winnych zakupach, w trasę wyruszamy dopiero około 10-tej. Gdyby nie stan rumuńskich dróg, może by wystarczyło... Ale nie uprzedzajmy tego, co się wydarzy .

Z Tokaju droga prowadzi nas w kierunku miasta Nyiregyháza, tuż przed którym zatrzymujemy się na straganach owocowo-warzywnych, bodajże w wiosce Nyirtelek. Z perspektywy całych dwóch tygodni mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że to właśnie tu trafiliśmy na najszerszą (straganów jest całe mnóstwo!) i bardzo smakowitą przydrożną ofertę .



Nyiregyházę mijamy bez jakichkolwiek nawigacyjnych komplikacji ...
Ovi na Węgrzech sprawda się doskonale przez cały czas, czego nie można powiedzieć o Rumunii. Tam jednak zresztą problem mają również i te płatne nawigacje , rumuńskie mapy również w nich są potraktowane bardzo po macoszemu. Ale to już problem Z. , my mamy tylko komórkowy GPS. W rezultacie i tak najlepszą okaże się wgrana na komórkę Ovi, ale głównie dzięki temu, że część punktów przed wyjazdem pracowicie dodałam do miejsc ulubionych, co okazało się pomysłem wręcz doskonałym . No, może za kilkoma wyjątkami , gdzie ta sama mapa podpowiadała co innego telefonowi mojemu i telefonowi Grześka, co w jednym samochodzie doprowadzało do drobnego zamieszania . No bo w końcu skręcić w lewo, czy jednak w prawo? A to na nas przecież spoczęła rola prowadzenia całej wycieczki...

Przejazd przez węgierską ziemię hajduków raczej nudny jest, bo krajobrazy monotonne, a ograniczenia prędkości na drodze spore. Dobrze, że chociaż w Debreczynie sprzyja nam zielona fala , więc przez miasto przemykamy bez jakiegokolwiek zatrzymywania się. A potem jeszcze tylko trochę, pusta granica w Borş i BUNA ZIUA ROMANIA!

Dojazd z Tokaju zajął mam ciut ponad dwie godziny, ale ze względu na przestawienie zegarków na czas rumuński, doszła jeszcze jedna godzinka
.
W przygranicznych budkach wymieniamy troszkę euro na leje. Nie za dużo, bo przecież jedziemy w góry i nie mamy zamiaru szastać kasą. Ot, tyle aby wystarczyło na zrobienie jedzeniowych zakupów w jakimś markecie w Oradei, tak żebyśmy nie głodowali przez kolejne 2 - 3 dni. Trzeba też dociążyć auta zapasem wody mineralnej... No i jeszcze jakaś mała rezerwa na dzisiejszy obiad po drodze, a niektórzy muszą również zatankować auto (nasze jeszcze trochę pociągnie bez dolewki ).
Kurs graniczny, jak wiadomo, nie jest zbyt korzystny, więc kolejną wymianę zrobimy sobie już w głębi kraju

Ponieważ na zwiedzanie Oradei nie mamy czasu, zakupy robimy jednym z marketów przy obwodnicy miasta i śmigamy dalej drogą DN76 w kierunku Devy. DRUM BUN! He he , wkrótce się przekonamy, co to jest dobra droga w rumuńskim wydaniu .

dangol napisał(a):BUNA ZIUA ROMANIA!

Bine ati venit!

dangol napisał(a):Dojazd z Tokaju zajął mam ciut ponad dwie godziny, ale ze względu na przestawienie zegarków na czas rumuński, doszła jeszcze jedna godzinka .

Uciekła.

Pozdrawiam,
Wojtek

W sumie to rzeczywiście uciekła , ale doszła do uwidocznionego na przestawionym zegarku dotychczasowego czasu trwania podróży...
Oj, braknie tej godzinki, braknie!!!

Aby dotrzeć do miejsca zaplanowanego na dzisiejszy nocleg, mamy do pokonania (licząc od Tokaju) około 460 km. Tyle, że od Oradei droga wpada w nieco inną kategorię , niż wskazywany na mapie kolor i numerek trasy... Jeśli dołączy się do tego górskie zakręty, to dotarcie przed zmrokiem w ostępy Retezatu może nie być łatwe! Pewnie trzeba będzie zmienić miejsce dzisiejszego noclegu, ale o tym pomyślimy później, jak już dotrzemy do Hunedoary. Tam bowiem będzie jedyny zaplanowany ciut dłuższy postój...

Póki co, rozkoszujemy się wspaniałymi panoramami z trasy. Jest dokładnie tak, jak kiedyś opisywała Tymona: dziury plus raj dla oczu .

Tymona napisał(a):droga krajowa, którą jedziemy, jest delikatnie mówiąc w opłakanym stanie - wąsko i nie za bardzo wiadomo, kiedy pobocze się kończy no i czasami żałujemy, że samochody nie potrafią skakać No i jeszcze tiry, które przecież też mają prawo się przemieszczać
(...)
tak sobie myślę, że jeżeli komuś zależy na szybkim przejeździe przez ten kraj, to zdecydowanie źle wybrał. Nam na szczęście na czasie nie zależało, i z wielką przyjemnością chłonęliśmy widoki, na które natrafialiśmy. To znaczy ja chłonęłam (...) Mąż nie chłonął, bo uważał, coby w jakąś dziurę nie wjechać

Chłonę więc widoki na góry po obu stronach drogi, zupełnie zapominając o elektronicznym uwiecznianiu panoramek. Grzesiek też wchodzi w fazę chłonięcia, bowiem dziurawy asfalt w takim otoczeniu szybko przestaje mu przeszkadzać. Nawet ... za szybko



Okazuje się, że na dziurach Bihoru (a konkretnie w okolicach wioski Carpinet) 78 km na godzinę jest szybkością zawrotną .

Generalnie rumuńscy kierowcy ostrzegają miganiem świateł o stojących miśkach, tym razem, jak na złość, nikt z przeciwka nie jechał, a nasze auto (jako że miało tę najlepszą ovi-nawigację ) jechało na czele naszego korowodu...
Chłopcy radarowy zaczęli od mandatu na spoooooooorą kwotę, ale nie wiemy czy chcieli na to po prostu naciągnąć? Nie mamy pojęcia o wysokości kar w ichnich przepisach...
Jedno jest pewne - propozycja "podziału" bez kwita nie spodobała się, pogrozili paluchem. Negocjacje nie były proste, bo panowie z obcych języków ino włoski i francuski, a tych z kolei my ani w ząb... W końcu jakimiś półsłówkami udało się wytłumaczyć, że gotówki u nas (oraz u kolegów z pozostałych aut) ilości śladowe , więc w celu egzekucji kary, muszą z nami pojechać do bankomatu. Najbliższy był bodajże w dość jeszcze odległym Brad (pewnie też gdzieś bliżej, ale nie byliśmy aż tak bardzo zainteresowani poznaniem lokalizacji ), a to było już poza zasięgiem rejonu I.P.J. Bihor ...

Wreszcie po około półgodzinnych negocjacjach (w międzyczasie policaje kontaktowali się telefonicznie ze zwierzchnikiem oraz łapali kolejne dziuro-ekspresy) osiągnęliśmy konsensus w postaci 134 lei, a że z dwóch stówek wydać nie mieli, trzeba było podjechać do sklepu w najbliżej wiosce w celu rozmienienia banknotów...

Po tej nauczce, dość przykładnie trzymaliśmy się ograniczeń prędkości (zwłaszcza wobec obserwacji, że kontrole drogowe są dość gęsto rozmieszczone), co w znacznym stopniu przyczyniło się do wydłużenia czasu dziennych przejazdów. Jako że cały czas jechaliśmy na przedzie naszej wycieczki, nie chcieliśmy ponosić ryzyka kolejnego wydatku . Czasem jednak niosło trochę szybciej , ale tylko wtedy, gdy przed nami jechał na zająca jakiś lokalny szybkościowiec ...

Jadąc przez dziury DN76, przypomniałam sobie, co pisał Mariusz o swoich wrażeniach z drogi:

Interseal napisał(a):Mniej więcej w miejscu, gdzie pojawiła się tablica Maramures, droga zmieniła swą nawierzchnię i żywcem przypominała wiosenny stan drogi Wisła Kubalonka - Istebna. Zaliczyliśmy piękny slalom wywijając kierownicami ze zdwojoną intesywnością - raz, że serpentyny dwa, że dziury.
Nigdzie później już nie trafiliśmy na podobnej jakości nawierzchnię.

"Drogą Mariusza" też jechaliśmy , ale było to już pod koniec wyprawy, więc o rumuńskich nawierzchniach wiedzieliśmy sporo . Trasa pomiędzy Oradeą a Brad była zdecydowanie gorsza, chociaż i tak gładziutka w porównaniu z innymi odcinkami, które dopiero czaiły się na nasze wehikuły...
Jakość drogi DN76 poprawia się dopiero po przejechaniu przez Brad. W samym Brad być może też jest OK, ale nam nieopatrznie przyszło przejechać przez miasteczko obwodnicą dla tirów (tak nas ovi poprowadziła), zamiast normalną drogą .

Obwodnica okazała się kociołbim brukiem pamiętającym być może czasy średniowiecznego górnictwa złota, z którego ten region słynie już od czasów dackich (a w zasadzie nawet wcześniejszych) i rzymskich... Zwłaszcza dla Rzymian było tu istne Eldorado . Zresztą, do dziś w Apuseni są największe europejskie złoża cennego kruszcu, co jednak dla mieszkańców tych okolic nie oznacza niczego dobrego...

Minąwszy Brad śmigamy (a jednak ) w dół, w dolinę Maruszy ( Mureş), w której rozłożyła się Deva. Do centrum nie zjeżdżamy, zadowalając się widokiem z drogi na górującą nad miastem cytadelę, aktualnie oszpeconą rusztowaniami..
.

Witam.

Czuję się zaszczycony zamieszczeniem fragmentu z mojego opisu rumuńskich dróg

134 leje? Fajny wynik. Widać, że targowaliście się o każdego leja

W temacie rumuńskiej waluty - bardzo fajne mają banknoty, prawda?

Pozdrawiam.

piotrf napisał(a):Danusiu , jeżdżąc po Rumunii podzieliłem drogi na dwie kategorie :
- przejezdne ( z szutrowymi włącznie )
- wirtualne
Używałem wyłącznie tych pierwszych . . .

My wjechaliśmy w taką, co do której miałam pełne przekonanie o jej przejezdności! W zasadzie dużo nam nie zabrakło ...