Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Rano budzimy się skoro świt i nawet bez bólu głowy .





Fotka Z.:















Fotka Z.:

W Alpinie jest sympatycznie i domowo , więc śniadanie trochę trwa, potem jeszcze otwieramy winko ...









Już wczoraj wieczorem uzgodniliśmy zmianę planu na bardziej wypoczynkową wersję.

Plan był taki:
"Wycieczka piesza z Przeł. Przysłop - Najprawdopodobniej w stronę Marmaroszy widokowym grzbietem na szczyt Cearcăneul, razem około 6-7 godzin. Ponieważ trasa w obie strony ta sama, zawsze odwrót można zarządzić wcześniej.
Jeśli nie w Góry Marmaroskie, to z Przysłopu można ruszyć z stronę Gór Rodniańskich, grzbietem do Polany Ştiol (ewentualnie kawałek dalej) i wrócić ta samą drogą. Niestety, nie unikniemy dreptania tą samą trasą w obie strony. Gdyby było sucho i słonecznie, autami połoninną drogą dałoby się dojechać z Przysłopu aż na Ştiol i dopiero stamtąd spróbować zdobyć jakiś rodniański szczyt , w naszym zasięgu byłby chyba Vf Gargalau."

Zmiana nie z tego powodu, o jaki nas posądzacie . To nie lenistwo nas dopadło, chociaż wygodnictwo troszkę tak... Przyczyn zmiany jest kilka...
Po pierwsze gdyby wycieczka była długa, to musielibyśmy po ciemku szukać spania gdzieś poniżej przełęczy, bo łóżka w gościnnej Alpinie tej nocy będą zajęte przez inną, bardziej zapobiegliwą ekipę. No a na górze w zimnym namiocie nie za bardzo chcemy! Urlop się kończy, lepiej nie wskoczyć z niego z powodu przeziębienia wprost na zwolnienie lekarskie.
Po drugie M. z obolałą nogą i tak na ekstremalną wycieczkę iść nie może, a w końcu jesteśmy tu razem, więc nie porzucimy jej przy cabanie. Podreptamy wolniej i bliżej, gdyż spacerowo iść może .
Po trzecie wersja dojazdu autami na Ştiol odpada , pomimo tego że sucho i słonecznie. Gospodyni wspomniała wczoraj, że aktualny stan drogi jest jeepowy, nasze auta mogą nie podołać bez uszczerbków w podwoziu. Coś już wiemy na temat ich możliwości, nie podejmiemy więc szutrowego ryzyka.
Do rozważenia został więc tylko jeden problem w którą stronę ruszyć: w Rodniańskie czy Marmarosze? Kuszą mnie te ostanie jako bardziej dzikie, ale skoro i tak nie damy rady aż na Cearcăneul (1847 m), proponuję dojście na Ştiol, zwłaszcza że nie będzie dużego przewyższenia. W końcu, ma to być spacerek , a nie wyrypa.



A na Cearcăneul tylko sobie popatrzę z daleka. Patrzę zresztą co chwilkę już od wczoraj , gdyż charakterystyczny szczyt przyciąga wzrok.

Wyruszamy w drogę, a razem z nami dwa bezpańskie psiaki-żebraki, te najwierniejsze z całej sfory, która od wczoraj próbowała się z nami zaprzyjaźnić .

Fotka Z.:



W zasadzie powinniśmy pójść od szosy drogą nieco na południe od grzbieciku z monastyrem... Skoro jednak chcemy do niego zaglądnąć , to musimy przejść przez jego ogrodzenie, przed którym stoi wspanłała troiţa.



Zdjęć zabudowań monastyru nie robimy, wystarczająco uwieczniliśmy go (a zwłaszcza cerkiew klasztorną ) wczoraj i dziś rano.



Monastyr Św. Trójcy (Sfânta Treime) jest nowy. Mnisi rozpoczęli jego budowę w 1999 roku, w zasadzie jeszcze cały czas trwa jego wykańczanie, czeka na to zwłaszcza cerkiew Przemienienia Pańskiego (Schimbarea la Faţă).
Gdy przechodzimy obok świątyni, wewnątrz akurat trwa dzisiejsza Liturgia, w której oprócz odprawiającego ją mnicha uczestniczy jeszcze tylko jeden braciszek. Cała wspólnota liczy ich 10 czy 12, a tych dwóch co się teraz modlą, widziałam rano jak wracali z lasu z siekierami... Być może teraz w lesie pracują pozostali.
Stajemy na moment w progu cerkwi, aby posłuchać śpiewnej modliwy. Do środka wejdziemy już w drodze powrotnej, o tej właśnie porze powstanie poniższa fotka.



W pobliżu monastyru znajduje się cementarzyk poległych w czasie I wojny światowej, gdy w mroźnym i śnieżnym styczniu 1915 roku na Przysłopie przez pięć dni toczyły się walki pomiędzy rosyjskimi żołnierzami i wojskami monarchii austro-węgierskiej, w służbie której była też II Brygada Legionów Polskich.

Fotka z netu (już historyczna, gdyż teraz cmentarz przylega bezpośrednio do klasztornego płotu, co można zaobserwować na niektórych wklejonych wcześniej naszych porannych zdjęciach):



Czy na cmentarzu spoczywają również nasi rodacy? Proste drewniane krzyże na ponad 130 mogiłach, żadnych nazwisk...

Zamykamy bramkę w zabudowaniach monastyru od strony budynku klasztornego i upajamy się widokami na Marmarosze z moim niespełnionym Cearcăneul...







Fotka Z.:



Fotka Z.:

Przechodzimy tuż obok pasterskiej zagrody...

Fotka Z.:





Schodzimy nieznacznie do drogi, która dochodzi tu od szosy na przełeczy. Musimy jednak ustąpić miejsca byczkom .

Fotka Z.:

Szlak czerwonego trójkąta wiedzie cały czas drogą aż do celu naszego spacerku - polany Ştiol (1572 m). Różnicy wysokości mamy malutko , w zasadzie jakieś podejście jest jedynie od "byczej łąki" do zalesionego grzbieciku, jaki wyrasta przed nami.

Fotka Z.:















Fotka Z.:

Fotka Z.:

Dalej jest niemalże płasko jak na stole. Na szczęście są prześwity pomiędzy drzewami przy drodze, więc nie jest strasznie nudno .









Fotka Z.:

Fotka Z.:

Zalesiony odcinek trasy nie jest zreszta długi (jakiż może być , skoro cała wycieczka jest krótka?), wkrótce przed nami pojawiają się szersze widoczki na Góry Rodniańskie, a my lekko się obniżamy...

Trasa niezbyt ostra. Ale nic dziwnego, skoro na inne przyjemności się nastawialiście:

dangol napisał(a):W Alpinie jest sympatycznie i domowo , więc śniadanie trochę trwa, potem jeszcze otwieramy winko ...

Od samego rana.

Pozdrawiam,
Wojtek

dangol napisał(a):Fotka Z.:

Z taką obstawą byłaś bezpieczna , a zapłatę za ochronę to chyba trzeba było uiścić w jedzeniu dla ochroniarzy



Pozdrawiam
Piotr

Franz napisał(a):Trasa niezbyt ostra. Ale nic dziwnego, skoro na inne przyjemności się nastawialiście

Wakacje, więc trochę przyjemności się należy

piotrf napisał(a):a zapłatę za ochronę to chyba trzeba było uiścić w jedzeniu dla ochroniarzy

Oczywista oczywistość, przecież po to z nami lazły . Tyle, że do spełniania funkcji ochronnych to już takie skore nie były , o czym zresztą będzie wkrótce...

Przed nami Poiana Ştiol.





Fotka Z.:









Fotka Z.:

Fotka Z.:

Fotka Z.:











Fotka Z.:

Fotka Z.:



Fotka Z.:

dangol napisał(a):

Eech... szkoda, że teraz jest tam jeszcze biało...

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze trochę i będzie mnóstwo kwiatków .
O takiej kwiecistej porze roku znalazłabym się tam najchętniej, bo jesienne zrudzienia co prawda nie są złe, ale jednak to nie to samo... Gdzieś na netowych fotkach widziałam góry pokryte różowym dywanem rododendronów , jakże chętnie zobaczyłabym to na żywo...

dangol napisał(a):Jeszcze trochę i będzie mnóstwo kwiatków .
O takiej kwiecistej porze roku znalazłabym się tam najchętniej, bo jesienne zrudzienia co prawda nie są złe, ale jednak to nie to samo... Gdzieś na netowych fotkach widziałam góry pokryte różowym dywanem rododendronów , jakże chętnie zobaczyłabym to na żywo...

Byłem kilka razy w Rumunii na przełomie kwietnia i maja, ale wtedy jeszcze w górach licho z kwiatkami. Przełom maja i czerwca jest lepszy.

A rododendrony - tyle że alpejskie - udało mi się pięknie w lipcu uwiecznić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): A rododendrony - tyle że alpejskie - udało mi się pięknie w lipcu uwiecznić.

Szczęściarz Ja mam raczej marne szanse, bo tak często w górach (na dodatek tak wysokich, aby rosły w nich alpejskie kwiatki) nie bywam...