Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Jakże mogło być inaczej

Kolejna cerkiew, ale nie wiem czy to jeszcze w Ciocăneşti czy może raczej już w Botoş?



Fotka z netu:

A droga wije się w górę doliny Złotej Bystrzycy...

Dojeżdżamy miejscowości Cârlibaba, ładnie położonej przy ujściu potoczku Kyrlibaba do Bystrzycy w pobliżu aż czterech górckich pasm: Gór Rodniańskich, Suhard, Marmaroszy i Obcina Mestečanis.

Fotka z netu:

Kilka postów wcześniej, Wojtek wspomniał o tureckiej etymologi nazwy wioski, ale pewnie jednak nie takie jest to pochodzenie, gdyż nazwa Kyrleba funkcjonowała sporo przed tym, jak Turcy pojawili się w tych okolicach.
Miejscowe legendy łączą nazwę Kyrlibaba z wiedźmą - znachorką, która dawno temu mieszkała w zalesionej dolinie nad potoczkiem.
Całkiem jednak możliwe, że nazwa wywodzi się od ruskiego imienia Kyrył (Cyryl), ale jak było faktycznie ?...

Mieliśmy tu odszukać pomnik polskich legionistów, jaki znajduje się przy płocie otaczającym rzymsko-katolicki kościół św. Ludwika, gdzieś przy którejś z bocznych wiejskich dróg. Późna już pora nie zachęca jednakże do tych poszukiwań, gdyż nie chcielibyśmy jechać do ostatecznego celu dziurawą drogą w egipskich ciemnościach...

Fotka z netu:

Polacy polegli w 1915 roku podczas bitwy pod Kyrlibabą, czyli walk wojsk autro-węgierskich z wojskami rosyjskimi. Pomnik postawiono w okresie międzywojennym, odnowiono kilka lat temu.

Fotka z netu:

Nie szukamy dojazdu do wspomnianego kościoła, nie próbujemy również dotrzeć do obelisku z czerwoną gwiazdą na czubku, majaczącego gdzieś w oddali...

Na moment zatrzymujemy się jedynie przy dużej prawosławnej cerkwi z końca XIX w., jaka stoi tuż przy głównej drodze w rozgałęzieniu doliny.









Ładna, prawda? W sieci znalazłam fotkę poprzedniego zdobienia tej świątyni, też fajnego .

Fotka z netu:

Odcinek drogi pomiędzy Kyrlibabą i przełęczą Przysłop jest w stanie niemalże tragicznym, na szczęście nie jedziemy tędy po ciemku. Zdjęcia akurat niekoniecznie z tych najgorszych odcinków...









Pewnie kiedyś i tutaj nastąpi czas "drum in lucrum", a gdy za lat kilka tu się pojawimy, będziemy śmigać po gładziutkim asfalcie, takim jak przed Iacobeni. A może nie... No bo zimą i tak mało kto tędy jeździ (drogi nikt nie odśnieża), a w pozostałych porach roku (poza żadnych przygód turystami ) trasę tę przemierzają głównie myśliwi (ale oni raczej jeepami ) oraz drwale (a ci raczej konnym wozem ), gdyż osad na tym odcinku drogi niewiele.
W takim na przykład Şesuri to czas się zatrzymał na dobre , co nie znaczy, że się nic nie dzieje . Przed miejscowym barem (o ile można ten przybytek nazwać aż takim mianem ) imprezka drwali trwa już pewnie co najmniej od jakiegoś czasu. Może robimy błąd, nie zatrzymując się na nocleg w tak klimatycznym miejscu . No, ale Przysłop czeka !









I wkrótce się doczekał .





Dziś przejechaliśmy około 215 km.

dangol napisał(a):Kilka postów wcześniej, Wojtek wspomniał o tureckiej etymologi nazwy wioski, ale pewnie jednak nie takie jest to pochodzenie, gdyż nazwa Kyrleba funkcjonowała sporo przed tym, jak Turcy pojawili się w tych okolicach.

Co nie zmienia faktu, że brzmienie obecnej nazwy dokładnie i bez najmniejszego naciągania znaczy w języku tureckim "Brudny Tata".

dangol napisał(a):W sieci znalazłam fotkę poprzedniego zdobienia tej świątyni, też fajnego .

Ta wersja już też się kiedyś ukazała na tutejszym forum.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Co nie zmienia faktu, że brzmienie obecnej nazwy dokładnie i bez najmniejszego naciągania znaczy w języku tureckim "Brudny Tata".

I ta właśnie nazwa brzmi "po naszemu" najciekawiej

Franz napisał(a): Ta wersja już też się kiedyś ukazała na tutejszym forum.

A więc zmiany są w miarę świeże . Pamiętam, że pokazywałeś wioski z doliny Złotej Bystrzycy, ale ostatni raz dokladniej przeglądałam te fotki przygotowując swój wyjazd, tak więc szczegóły mi umknęły . Mogłam od razu podesłąć linka to tej części "Wyryp" . Dzięki za uzupełnienie

Przy obelisku (upamiętnia wybudowanie drogi w latach 60-tych ubiegłego wieku) w siodle Pasul Prislop (1416 m) jesteśmy około 18:20.



Fotka Z.:



Sympatycznie tu, nawet bliskość szosy nie przeszkadza, gdyż o tej porze już prawie nikomu nie chce się tędy jeździć. Zupełnie inaczej, niż na Transfogaraskiej…

Fotka Z.:

Plan był taki, aby przespać się na dziko gdzieś nieco powyżej szosy, no ale oględziny terenu nie wykazały niczego sprzyjającego naszym wymaganiom. Coraz bardziej wybredni jesteśmy .







Fotka Z.:





W zasadzie pod namiot pasowałoby nam tylko miejsce za płotkiem przy Cabana Alpina. No i można tam rozstawić namiot - nawet za darmo (czy w pełni lata też bezpłatnie? - nie pytaliśmy).









Tyle, że zrobiło się strasznie zzzzzziiiiiiiiimno! Nie patrzymy ile stopni wskazują autowe termometry, ale odczucie nie jest przyjemne. Jakoś nikomu (w każdym bądź razie z babskiej części ekipy ) nie uśmiecha się spanie pod namiotem, zwłaszcza gdy po rozmowie z właścielką Alpiny okazuje się, że dziś cała cabana jest pusta , goście zarezerwowali spanie się dopiero na jutrzejszą noc. Cena przyzwoita ( 30 RON od osoby) , więc wybór nie podlega dyskusji .

Fotka Z:

Zwłaszcza, że to najwyższa pora na znalezienie ciepłego łóżeczka. Mnisi też już ściągają na noc do domu...

dangol napisał(a):Plan był taki, aby przespać się na dziko gdzieś nieco powyżej szosy, no ale oględziny terenu nie wykazały niczego sprzyjającego naszym wymaganiom.

Nawet taki piękny , przewiewny szałas Was nie skusił



Pozdrawiam
Piotr

Nasi panowie - traperzy z pewnością chętnie by w tym szałasie przenocowali , ale musieli się podać odgórnej decyzji

Na pięterku cabany są trzy pokoje, łącznie mieści się tam 11 czy 12 osób. My lokujemy się w czwórce i trójce (w tej ostatniej zajmując tylko dwa łóżka), jeden pokój zostaje pusty.



Obok jest maleńka łazienka z prysznicem, gaździna schroniska zaraz więc rozpala w piecu, aby nagrzać wodę do kąpieli. Nie było jej w planie na dziś, ale skoro jest okazja, to skorzystamy . Ale to później, na razie wychodzimy na dwór, aby nacieszyć się zachodzącym słońcem i w takim bajecznym krajobrazie spożyć wieczorny posiłek.

Fotka Z.:











Małe kiełbaski (kupione w Câmpulungu) miały być co prawda usmażone na patelni, ale na podwórzu cabany jest grill i pachące drewno, więc będzie jeszcze smaczniej . Będą też pieczone ziemniaczki.



Przed coraz większym wiatrem chronimy się w małej wiacie, pijemy piwko i winko. Jest super , chociaż zimno!

Fotka Z.:





Właścielka Alpiny dołącza do nas z wyśmienitą domową palinką, robi się coraz cieplej . A wokół płoną w zachodzącym słońcu góry...



Fotka Z.:

widoki z miejscówki niesamowite

Widoki podobały nam się bardzo, więc zdjęć trochę zrobiliśmy (za chwilę wrzucę jeszcze jedną paczkę). Zabudowa przełęczy może neizbyt piękna, ale w zachodzącym słońcu wyglądała lepiej, niż w dzień

Fotka Z.:

Fotka Z.:









Fotka Z.:

Fotka Z.:



50

Wkrótce nastała zimna i czarna jak smoła noc... No to przenosimy się na do parterowej części cieplutkiego wnętrza schroniska.



Zdjęcia z właścicielką Alpiny:

Fotka Z.:

Fotka Z.:

Fotka Z.:

Agregat prądotwórczy ( jedyne źródło energii w cabanie) trochę warczy, ale nie na tyle, żeby przeszkadzał w rozmowie z uroczą i opiekuńczą gaździną Alpiny. Rozmawiamy głównie po angielsku, gdyż pani (nie pamiętam imienia, ale ładne było) ten język zna znakomicie. Dobrze włada także włoskim, ale co nam z tego? Wtrąca też od czasu do czasu jakieś słowa po polsku , gdyż nasi rodacy często nocują w cabanie, albo w namiotach na ogrodzonym trawaniczku. W książce pamiątkowej jest całe mnóstwo polskich wpisów . Ktoś z nich zostawił właścicielce schroniska polsko-rumuńskie rozmówki, które czasem, zwłaszcza gdy zabraknie jakiegoś angielskiego słówka zrozumiałego jednocześnie obu stronom konwersacji, okazują się bardzo przydatne .



Wieczór upływa w sympatycznej atmosferze , chociaż co niektórzy dość szybko muszą iść na ryby (tak gaździna określa stan delikwenta, który musi położyć się w łóżeczku po spożyciu nadmiernej ilości palinki ),a najszybciej to chyba gospodarz Alpiny .
Wkrótce do przodowników dołącza cała reszta, przedtem dostając instrukcję obsługi schroniskowej kuchenki, jaka będzie nam potrzebna podczas przygotowania śniadania. No i zostaje określone tajne miejsce, gdzie mamy zostawić klucz do cabany, gdy już sobie pójdziemy w góry. Rano gospodarzy nie ma, oboje dość wcześnie jadą do pracy do Borşy (gdzie zresztą mieszkają zimą, gdy schronisko jest nieczynne). Właścicielka Alpiny pracuje tam w przedszkolu, na Przysłop wróci tuż po wybiciu południa...