Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

dangol napisał(a):miejscowa przewodniczka (doskonale zresztą mówiąca po polsku )

Bukowina jest najczęściej odwiedzanym przez Polaków rejonem Rumunii.

Pozdrawiam,
Wojtek

maslinka napisał(a):

dangol napisał(a):

maslinka napisał(a): Zapisuję Kaczykę na moją "rumuńską listę"

Zamiast, czy oprócz Cro?

To lista rumuńska, więc niezależna od chorwackiej Kiedy się już wybierzemy do Rumunii, to będzie m.in. Kaczyka

Danusiu , muszę przyznać , że też dopisałem to miejsce na następny raz

Agnieszko , podejrzewam że rumuńska lista już jest bardzo długa


Pozdrawiam
Piotr

Lubię zwiedzać podziemne szlaki. Najbardziej jaskinie bo to cuda natury takie samorodki. Ale kopalnie też są ciekawe i do tej pory najpiękniejsza z nich to kopalnia soli w Wieliczce. Ta wydaje się znacznie mniejsza i jeszcze nie tak ozdobiona przez podziemnych twórców. No ale rzeźby i tak są wspaniałe.
To co mnie w tych solnych kopaniach zaskakuje to to, że sól nie jest biała a czarna nazywana solą kamienną. Kiedyś widziałam krótki film z z jakieś kopalni soli na Dolnym śląsku i podziemia były bieluteńkie. Ciekawe czym ta sól była zanieczyszczona, z komentarza wynikało że to sól drogowa.. A taka była bieluteńka.

Franz napisał(a): Bukowina jest najczęściej odwiedzanym przez Polaków rejonem Rumunii

Nie ma się co dziwić pięknie tam , a niektórzy mają całkiem blisko . Przy okazji można sobie zrobić powtórkę z historii dalszej i w miarę bliskiej, bo polskich związków sporo . No i jeszcze w polskich wioskach czasem słychać rodzimą mowę i nie trzeba rozmawiać na migi .
Cakiem możliwe, że kopalniana pani przewodniczka miała w sobie jakąś cząskę polskiej krwi, a jeśli nawet nie, to w Kaczyce z naszym językiem pewnie ma styczność na co dzień , nie tylko w kontaktach z turystami.

A tak przy okazji... Akuratnie my na Bukowinie na turystów z Polski trafiliśmy tylko raz, na parę co spała (jako jedyni namiotowcy) na przydomowym kempingu obok naszego pensjonatu w Humorze.
Za to całe multum rodaków było na Transfogaraskiej, całkiem sporo w Branie i Sighişoarze. "Czarno na białym" z liczną grupą polskich turystów "spotkaliśmy się"w miejscu, do którego dotrzemy na kolejny nocleg ...

piotrf napisał(a): muszę przyznać , że też dopisałem to miejsce na następny raz

Fajnie, że pokazałam coś, dokąd w swych kilkukrotnych rumuńskich podróżach dotąd nie trafiłeś.

Lidia K napisał(a): Ale kopalnie też są ciekawe i do tej pory najpiękniejsza z nich to kopalnia soli w Wieliczce. Ta wydaje się znacznie mniejsza i jeszcze nie tak ozdobiona przez podziemnych twórców.

Fakt, Kaczyce do Wieliczki daleko... Początkowo myślałam (pisałam o tym w odpowiednim odcinku relacji) o zwiedzeniu kopalni w Praid - ogromnej, skoro wycieczka wjeżdża tam autobusem. Gdy się nie udało znaleźć na nią czasu, trochę mi było żal... Ale może właśnie dlatego trzeba tak zmodyfikować plan, aby w miejsce jednego z monastyrów wskoczyła salina w Kaczyce. W sumie to chyba lepiej , bo w Praid na pewno nie ma takiego kameralnego zwiedzania i dostosowania do własnych potrzeb zarówno godziny wejścia jak i odpowiadającego nam tempa podziemnego spaceru.

Skoro już wiadomo, że nie wystarczy nam czasu ani na Arbore, ani na Radowce, kierujemy się od razu w kierunku wioski Marginea.

Przez kolejną polską wieś Solca tylko przejeżdżamy... Może kiedyś będzie okazja do powrotu w te strony? No więc, tylko krótka "polska" wzmianka o tym podupadłym uzdrowisku. W 1846 r. po upadku powstania galicyjskiego do Solki (a w zasadzie do Clit położonego nieco na północ) zesłano Jakuba Szelę, który zmarł tutaj w 1866 r.











W Marginea na głównej krzyżówce skręcamy w lewo na DN 17A.

Koleżanko Dangol, do jasnej ciasnej powiedz skąd masz pieniądze na wycieczki. Ciągle coś zwiedzasz, pytam się za co

Ciągle ? ? No tak, już marzec, a ja ciągle w zeszłorocznej wrześniowej Rumunii

dangol napisał(a):Jednak to nie świątynie przywiodły nas tutaj, lecz kopalnia soli, znajdująca się naprzeciwko rzymskokatolickiego kościoła...

Oj, to teraz niebezpieczny temat

pzdr

A wóz z kukurydzą piękny

longtom napisał(a): Oj, to teraz niebezpieczny temat

Po tylu monastyrach w ciągu ostatnich dwóch dni, na pewno z wszystkiego jesteśmy rozgrzeszeni na zapas . A dwa monastyry wciąż przed nami

longtom napisał(a): A wóz z kukurydzą piękny

Pełno było takich , co rzecz jasna bardzo wydłużało czas przejazdu, bo jak wyprzedzić coś takiego na wąskiej drodze, skoro nie widać, czy nie nie nadjeżdża ktoś z naprzeciwka?

Zanim dotrzemy do kolejnego malowanego monastyru, zatrzymujemy się na chwilę miejscu, z którego słynie Marginea.



Przed rozpoczęciem przebierania w ceramice, zaglądamy też do domu o tradycyjnej bukowińskiej architekturze, wykorzystywanego obecnie jako miejsce ekspozycji takich oto wyrobów ludowych...









Domów takich jest zresztą w wioce dużo, większość dalej służy celom mieszkalnym .



Przydomowe studnie też są fajne.

Marginea słynie przede wszystkim z czarnej (a zasadzie w większości szarej ) ceramiki, nawiązującej do tradycyjnej dackiej metody wypalania gliny pozwalającej otrzymać wyroby w tym właśnie kolorze.

Można zaglądnąć do warsztatu (bezpłatnie , czyli coś dla Kolegi Darka ) i zobaczyć na żywo, jak się lepi garnki...

W znajdującym się obok sklepiku można sobie kupić jakąś skorupę na pamiątkę .

















A jak nie skorupę, to bukowińską pisankę .

Poszaleliśmy , każda rodzina sobie coś z stąd przywiozła do domu . My skromniutko , tylko mały świecznik - na dokładkę nie czarny, bo akurat czarnego w upatrzonym przez nas kształcie nie było .



Za to M. i Z. nabyli sobie całkiem pokaźny wazonik .



Sklepików z ceramiką jest w pobliżu jeszcze dwa, jeden z nich był nawet otwarty.





Nie nie było w nim nic takiego, co by nas skusiło…

Kolejnym malowanym monastyrem, jaki dziś zobaczymy, jest Suceviţa.
Znajdujący się naprzeciwko wejściai parking, aczkolwiek niewielki, jest platny (2 RON). Miejsce popularne, więc parkingowi trochę kasy tu ściągają . Może nawet więcej, niż sprzedający obok pamiątki... Przy parkingu jest też sklep spożywczy.



Ilość chętnych do oglądnięcia Suczewicy dość spora, większa niż Worońcu. Nie ma się co dziwić, gdyż zarówno pora dnia jak i pogoda , sprzyjają turystom.



Najpiękniejszy widok na kompleks klasztorny mielibyśmy po wdrapaniu się na pobliskie wzgórze. Pewnie byśmy to zrobili, gdyby nie ilość kilometrów, jaką mamy jeszcze dziś pokonać... Na wszystkie pomysły nie ma czasu.

Fotka z netu:

Na początku XVI wieku w tym miejscu znajdowała się drewniana cerkiew i pustelnia.
Legenda głosi, że kamienne mury wokół świątyni zbudowano z kamieni, które przez 30 lat zwoziła tu (w ramach pokuty za grzechy) jedna kobieta...
Dokumenty natomiast podają, że klasztor został ufundowany (1581-1584) przez ród Mohyłów ( a konkretnie trzech braci, którzy w owym czasie mieli jeszcze póżniejszych zaszczytnych tytułów: hospodar Jeremi, mołdawski metropolita Jerzy, hospodar Szymon). Gdy w 1495 r. Jeremi został hospodarem, Suceviţa stała się książęcą rezydencją. Kolejni przedstawiciele rodziny Mohyłów rozbudowali monastyr w XVII w.



Zmierzamy do bramy wejściowej - baszty w masywnych (wysokość 6 m, grubość 3 m) murach otaczających monastyr.

Fotka Z.:





Tuż za bramą jedna z mniszek sprzedaje bilety. Opłata za wstęp standardowa: 3 RON za wejście, 6 RON za robienie zdjęć poza wnętrzem cerkwi, bo w niej samej oczywiście obowiązuje zakaz fotografowania.



Klasztor jest sporo młodszy od odwiedzonego wcześniej Humoru, Worońca i Raszki, ale architura i malowidła nawiązują do mołdawskiego stylu tamtych monastyrów, chociaż są też (ponoć) wpływy wołoskie.

W centrum monasturu znajduje się cerkiew Zmartwychwstania Pańskiego (Învierea Domnului) wzniesiona w latach 1595-1596.



Pomimo braku tego czegoś dla duszy, co było silnie odczuwalne w "nieturystycznych" monastyrach, oraz mimo zakłóceń odbioru spowodowanych trwającym właśnie remontem dziedzińca, Suczewica podoba mi się.
Freski zewnętrzne zachowały się tu wyśmienicie, nawet na ścianie północnej nie zostały aż tak mocno zniszczone przez naturę...
Pełne szczegółów malowidła (tym razem sporo w nich zieleni) powstały w w czasach, gdy Jeremi Mohyła był już hospodarem.

Na ścianie północnej (tej, którą widać po wejściu przez bramę) znajduje się imponująca drabina cnót monastycznych (więcej na temat jej treści napisałam przy okazji monastyru Raszka). Obok umieszczone są sceny z przedstawiające stworzenie Adama i Ewy oraz ich życie w Raju, a poniżej sceny z życia św. Pachomiusza.

Fotka Z.:









Fotka z netu:

Ściana zachodnia - jak głosi legenda - nie została pomalowana, gdyż twórca malowideł poniósł śmierć spadając z rusztowania, co uznano to za zły znak i nikt fresków nie dokończył. Możliwe jednak, że malowidła były, ale przez stulecia nie wytrzymały działania deszczu i wiatru...