Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

piotrf napisał(a): Dragosz nazwał to miejsce na cześć ulubionego psa

Niezła to była psina , skoro jej imieniem zwie się do tej pory cała kraina, a na dodatek jedno wchodzące w jej skład państwo...

Franz napisał(a): "a" z daszkiem oraz "i" z daszkiem czyta się tak samo, zaś w pisowni próbowano na przestrzeni lat zmian w różne strony. Ponadto czasami daszek potrafił zniknąć zupełnie i tak pewnie stało się i w tym przypadku.

Dzięki za wyjaśnienie , dla mnie tym bardziej ciekawe, że jeszcze nie wgryzłam się zbytnio w język rumuński, więc tym bardziej w takie językowe nianse. Wciąż mnie Wojtku zadziwiasz swoją wiedzą w tym zakresie. Zresztą, nie tylko w tym

Dojeżdżamy do Mălini.



Na głównym skrzyżowaniu w wiosce, naprzeciwko takich oto obiektów (nie dociekaliśm y, z jakiej okazji się tu znalazły...









... wchodzimy do jakiegoś pensjonatu z restauracją, aby posilić się zupką z brzucha i mici .







Konwersacja z kelnerką w zasadzie głównie na migi , bo masz rumuński jest znikomy , a pani w innych językach też słabiutka . Pewnie zbyt wielu obcokrajowców tutaj nie zagląda, więc nie ma potrzeby dokształcania się... Zresztą, ja niby nam potrzebę, a też idzie mi to marnie i języki obce wciąż są mi raczej obce . No, chyba że angielski po opowiedniej dawce procentów .

Końcówka drogi do monastyru Slatina, w okolicach którego zamierzamy przenocować:



Tyle, że szerokie łąki nad rzeczką Suha Mică płynacą przy monastyrze, nie zachęcają nas do rozbicia nań namiotu. Krzywo, strasznie poryta ziemia, mało trawy i zero krzaczków, za to sporo śmieci rozmaitych... Stanowczo za dużo, nawet jak na naszą już mocno nadwątloną pod tym względem wrażliwość ....

Jedziemy dalej w stronę gór, ale po drodze również nie ma fajnego miejsca dla trzech aut. Dojeżdżamy do końca asfaltu w wiosce Gâineşti, za nią droga wertepiasta, odpuszczamy i wracamy ...







Najlepiej byłoby przeprawić się na drugą stronę rzeczki, al nie ma jakiegokolwiek mostu. Poziom wody co prawda niewielki , ale duża ilość kamieni w rzece w miejscu, gdzie przez nią przechodzi polna droga, nie za bardzo sprzyja naszym autom. Furmanki nie mają takiego problemu .
Tu akurat dalibyśmy radę , ale drugi brzeg nie wygląda ciekawie, tam namiotu nie chcemy rozkładać.







Znów jesteśmy w pobliżu monastyru. Cóż... Spać koło niego nie będziemy . Pojedziemy dużo dalej, tam gdzie mieliśmy jutro zawitać przejazdem...

Fotka z netu:


Do monastru Slatina (nazwa od słonego żródła, które kiedyś było w pobliżu) wpadamy więc tylko na chwilkę...

Widok na monstyr od strony nadrzecznych łąk, którymi wzgardziliśmy .



Monastyr ufundował w latach 1553-1561 hospodar Aleksander Lapuşneanu, tu właśnie znajdując miejsce wiecznego spoczynku dla siebie i swej rodziny. Oprócz hospodara (zm. 1568), pochowano tu jego żonę Ruxandrę (zm. 1570) oraz córkę Teodorę (zm. 1565). Pod koniec swego życia fundator został mnichem o imieniu Pachomiusz.

Wstęp na teren monastyru Slatina jest bezpłatny. Kompleks otaczają potężne (wysokość 6 - 7 m, grubość 1,5 - 1,8 m) doskonale zachowane mury obronne, otaczające czworoboczny dziedziniec.

Fotka z netu:










Wieża przy bramie wejściowej została przebudowana w latach 1830-1934. Mieści się tam kaplica św. Mikołaja (Sf. Nikole) używana w okresie zimowym. Kolejna kaplica Trzech Hierarchów (Sf. Trei Ierarhi) znajduje się w wieży pd. zach. Baszta pd.wsch. nosi nazwę Turnul bibliotecii, gdyż tam w XIX wieku mieściła się biblioteka klasztorna. ieża pn. zach. to dzwonnica.

Fotka Z.:







Fotka Z.:

Cerkiew klasztorna Przemienienia Pańskiego (Schimbarea la Faţă) powstała w 1553-1558 roku.

Fotka Z.:









Na ścianie frontowej umieszczono herb Mołdawii.



Malowidła znajdują się we wnętrzu cerkwi. Powstały około 1560 roku, ale w latach 1826-1828 zostały przemalowane, co niestety przyczyniło się do zatarcia ich pierwotnego wyglądu. Ze starych fresków zachował się obraz wotywny fundatora z rodziną.

Fotka z netu:

Własnych zdjęć z wnętrza właściwie nie mamy ...







Chociaż nie było zakazu ich robienia, nie zdecydowaliśmy się na to. W momencie gdy byliśmy w cerkwi, w nawie trwały akurat wieczorne modlitwy. Mniszki leżały krzyżem, nie wypadało nam wchodzić i zakłócać ich skupienia...

Na terenie monastyru znajduje się zbudowana w 1558 toku tzw. trapeza, będąca jednocześnie domem książęcym hospodara często przebywającego w Slatinie. Początkowo dom był większy, ale spora jego część została nieodwracalnie zniszczona podczas antytureckiego powstania w 1821 roku.
Dom książęcy przeznaczono na refektarz, obecnie mieści się tam również małe muzeum klasztorne.

Fotka z netu:



Najstarsze obiekty klasztorne łączą w sobie elementy gotyckie (np. przypory cerkwi) i wczesnorenesansowe. Większość uległa przebudowom, zwłaszcza po zniszczeniach podczas powstania w 1821 roku. Wybudowano również nowe obiekty, np. dom z neoklasycznymi kolumienkami.



Fotka Z.:



Fotka Z.:

Szkoda, że nie mogliśmy zostać dłużej , bo o tej porze dnia Slatina jest naprawdę mistyczna . W tak krótkim czasie trudno jednak do końca wczuć się w tę atmosferę pełną zapachu kadzidła i głośnych modłów żyjących tutaj mniszek... Niemniej jednak, już tych kilka chwil wystarczyło, żeby to miejsce zafascynowało . Podobne odczucia miałam zresztą podczas odwiedzin w poprzednich, żywych monastyrach, nawet jeśli pod względem zabytkowo-artystycznym było im bardzo daleko do słynnych malowanych klasztorów Bukowiny, do których właśnie zmierzamy. Tłumy turystów (nawet jeśli we wrześniu aż tak tłoczno nie jest) zdecydowanie psują odbiór wspaniałości. Niewątpliwie nam taki właśnie odbiór połączyło porównanie z autentycznością monastyrów, jakie zobaczyliśmy do tej pory. Może byłoby inaczej, gdybym trasę ustawiła odwrotnie , najpierw zabytki z listy UNESCO, potem te żywe miejsca rozsiane po mołdawskich podgórskich dolinach?





"W Bukowinie góry w niebie postrzępionym
W Bukowinie rosną skrzydła świętym bukom
Minął dzień wiatrem z hal rozdzwoniony
I nie mogę znaleźc Bukowiny
I nie mogę znaleźc
Chociaż gwiazdy mnie prowadzą ciągle szukam

W Bukowinie zarośnięte echem lasy
W Bukowinie liść zieleni się i złoci
Śpiewa czasem basior ciepłym basem
I nie mogę znaleźc Bukowiny
I nie mogę znaleźć,
Choć już szukam godzin krocie i dni krocie.

Fotka z netu:

Niechaj zalśni Bukowina w barwie malin,
Niechaj zabrzmi Bukowina w wiatru szumie,
Dzień minął, dzień minął, nadszedł wieczór,
Świece gwiazd zapalił,
Siadł przy ogniu, pieśń posłyszał i umilkł. "

Dalsza droga to powrót do DN 2E w okolicy Cornu Luncii.
Nie ryzykujemy przejazdu zaznaczonym na mapie "skrótem" przez Valea Moldovei, Mirionu oraz Capu Câmpului, który teoretycznie powinien nas doprowadzić do Păltinoasa. Nie ma żadnych drogowskazów, lepiej nie szukać tej drogi na oślep, bo może się okazać, że jechalibyśmy skrótem dwukrotnie dłużej , niż dookoła, a jest już późno. Droga pewnie jeszcze gorsza niż ta, którą wyjechaliśmy z Baia...

Na krzyżówce głównej drogi DN 2E z DJ 209A są drogowskazy na obie najstarsze świątynie w Baia. Jeśli ktoś tu skręci, nie ominie tych wertepów, przez jakie my jechaliśmy z Baia do Slatiny... Lepiej pojechać ciut dalej aż na ten rozjazd, którym my dotraliśmy do dawnej stolicy.



Zmierzamy w stronę Gura Humorului. Oprócz wszechobecnej kukurydzy , ta część Rumunii kojarzy mi się z Krainą Ziemniaka, gdyż przy głównej drodze w licznych miejscach można kupić całe wory kartofli.
Co do furmanek z ogromną ilością kukurydzianej słomy, mijamy je co rusz. Siłą pociągową są głównie konie, ale czasem trafiaja się również woły. Największym zaskoczeniem (tak wielkim, że nawet nie zdążyłam sięgnąć po aparat) był wóz z wielgaśną górą słomy ciągnięty przez... kobietę!

W miejscowości Păltinoasa numer naszej drogi zmienia się na DN 17.
Gura Humorului okazuje się całkiem sporym miasteczkiem, więc zupełnie nam nie pasuje szukanie tutaj jakiegokolwiek noclegu.

Fotka z netu:

Jedziemy więc dalaj, boczną drogą DJ 177 biegnącą doliną Humoru. Ciągnąca się wzdłuż drogi gęsta zabudowa przeraża nas trochę, nie ma gdzie stanąć aby przespać się na dziko... Pewnie gdybyśmy dotarli odpowiednio daleko w górę doliny, już poza zabudowę wioski Mănăstirea Humorului, trafilibyśmy na jakieś odpowiednie miejsce... Jest już jednak mocno późno, zaraz zajdzie słońce. Gdy więc widzimy (już prawie pod koniec wsi) na jedbym z domów tabliczkę z napisem "Camping", nie ma innej opcji . A właściwie jest .... bo pole namiotowe znajduje się przy prowadzonym przez tę samą właścicielkę pensjonacie . Bierzemy pokoje? Bierzemy ...

Dwuosobowe pokoje są olbrzymie, szczagólnie w porównaniu z tymi, w jakich spaliśmy w Buşteni. Ogólnie standard dużo wyższy , do dyspozycji jest też nieźle wyposażona, przestronna kuchnia. Łazienki nie ma chyba tylko w tym pokoju, który trafił się naszej dwójce. Do wyłącznej dyspozycji dostajemy jednak ogromną łazienkę, jaka znajduje się naprzeciw drzwi do naszego pokoju. Możemy też korzystać z drugiej (jest obok tej "naszej") mniejszej z kabiną prysznicową. Cena bardzo przyzwoita: 30 RON od osoby.







Miejsce na rozbicie namiotu też zresztą fajne - ceny nie pamiętam, ale oczywiście sporo niższa od "pokojowej". Śpiący na tym mini-kempingu mają wejście z podworka do pomieszczeń sanitarnych w budynku (zupełnie oddzielnych od tych pensjonatowych), na dworze była też wiata.

Dzisiejsza trasa wyniosła około 210 km:

Rzeczywiście, mapka dopiero pokazała jak bogaty był to dzień...

Bardzo się cieszę, że tak opisałaś Slatinę (no i że w ogóle do niej trafiłaś). To miejsce darzę największym sentymentem ze wszystkich odwiedzonych rumuńskich monastyrów. Po kącie padania promieni słonecznych wrześniową porą, stwierdziłem, że myśmy byli tam jednak wyraźnie później.

No i chyba odwrotny kierunek zwiedzania Bukowiny, tak jak napisałaś, jest dobrym pomysłem... .

A na nadrzeczne łąki też kręciliśmy nosem , mało odpowiednie jest to miejsce na nocleg głownie z powodu braku intymności... śmieci jakoś tam wtedy nie było.

Skrót, z którego zrezygnowaliście, ten do Paltinoasy, nas doprowadził do Slatiny. Faktycznie krócej, ale znaleźć tę boczną drogę, szutrową zresztą przez pierwsze parę km od Slatiny, mogłoby nie być wcale łatwo, trzeba by pytać miejscowych.

Mieszkanko w Humorze super, zwłaszcza za tę cenę . Nie wątpię, że humory dopisywały .

kulka53 napisał(a): To miejsce darzę największym sentymentem ze wszystkich odwiedzonych rumuńskich monastyrów. Po kącie padania promieni słonecznych wrześniową porą, stwierdziłem, że myśmy byli tam jednak wyraźnie później.

Warto było się telepać w kurzu po dziurach nawet na tak krótko

Gdy dojechaliśmy pensjonatu w Humorze, była już prawie godzina 19-ta ichniego czasu, zaraz zarobiło się ciemno. Z tego wniosek, że Slatinę musieliśmy zwiedzać mniej więcej około 17:15 - 17:45...

kulka53 napisał(a): Nie wątpię, że humory dopisywały .

Jakże mogło być inaczej ? Ciepło, sucho, wygodnie, pełen wrażeń dzień bardzo udany, a na wieczór odpowiedni zapasik Cotnari

Dzień dwunasty, środa

Fotki pola namiotowego zrobione rano:







Gdyby ktoś kiedyś chciał się tu zatrzymać:



Fotka Z.:



Fotka Z.:



Pensjonat opuszczamy około 9:45.

Dziś zakręci nam się w głowach od mnogości motywów i barw...

Plan przedwyjazdowy:
Zobaczymy kilka z najsłynniejszych malowanych monastyrów Bukowiny, wpadniemy na moment do którejś z polskich wiosek. Na jakieś jedzonko i zakupy zatrzymamy się w Radowcach, potem przez Marginea pojedziemy do monastyrów najliczniej odwiedzanych przez turystów (Suczewica i Mołdowica), a potem już tylko dłuższy przejazd w kierunku przełęczy Przysłop. Jeśli będzie ładna pogoda, to nocować będziemy na przełęczy w aucie (ostatecznie w znajdującym się tam zajeździe), gdyż stamtąd rozpoczniemy następnego dnia pieszą wędrówkę. Możemy też zatrzymać się na nocleg niżej, gdzieś za Carlibabą, a w piątek rano podjechać na przełęcz.

Plan równie napięty, jak wczorajszy. Dotychczasowe porównanie planu z jego realizacją od razu wskazuje na to, że trzeba będzie z czegoś zrezygnować. Na pewno odpuszczamy Radowce, wypadnie również jakiś z piątki najsłynniejszych malowanych monastyrów. Pierwszy z nich jest niecałe 2 km od miejsca, gdzie spaliśmy, więc tam zaglądniemy .

Monastyr Humor położony jest w centrum wioski Mănăstirea Humorului.

Fotka z netu:


Auta zatrzymujemy na dużym parkingu, skąd mamy dobry widok na współczesną cerkiew klasztorną (1975-1983). Nikt nikt nie pobiera opłat parkingowych może dla kilku aut nie opłaca się nikomu sterczeć już od samego rana ?









Pierwsza wzmianka o monastyrze Humor pochodzi z 1415 roku, powstał za czasów hospodara Aleksandra Dobrego. Słynna malowana cerkiew Zaśnięcia Bogurodzicy jest jednak młodsza, zbudowano ją w 1530 roku. Ufundował ją logofetaTeodor Bubuiog wspomagamy przez hospodara Piotr Rareşa. Świadczą o tym dwa malowidła wotywne, jeden w nawie (hospodara), drugi w przednawiu (logofety czyli kanclerza).
W 1641 roku hospodar Vasile Lupu otoczył klasztor murami obronnymi z basztami. Obwarowania nie okazały się wystarczająco moce, gdyż już w 1653 roku przedostały się przez nie oddziały kozackie pod wodzą Tymona Chmielnickiego (syna Bohdana).
Po zajęciu Bukowiny przez Austrię w 1786 roku, w wyniku reform józefińskich monastyr został zlikwidowany, a cerkiew przejęto na kościół parafialny. Kościół przeszedł remonty w latach 1868 i 1888, nieużywane zabudowania klasztorne uległy zniszczeniu. Renowacje: 1960-1961, 1967-1972.
Prawosławna działalność klasztoru została wznowiona po I wojnie światowej, po kolejnej wojnie monastyr opustoszał, w 1990 roku zamieszkały tu mniszki.



Z dawnych murów obronnych nie zostało zbyt wiele. Wchodzimy przez bramę...

Trafiamy na końcówkę Liturgii...
W budce biletowej nie ma jeszcze nikogo, więc zaoszczędzamy na opłatach (wstęp 3 RON, fotografowanie 6 RON) .

Dzięki temu, że wokół jeszcze pusto, wrażenia bardzo pozytywne . Dochodzące z cerkwi śpiewy jeszcze to potegują . Okazuje się, że malowane monastyry to nie tylko turystyczne hity, ale również miejsce zwykłej modlitwy... Tyle, że aby można było się o tym przekonać, trzeba trafić tu o odpowiedniej porze (co z pozostałymi malowanymi monastyrami z przyczyn obiektywnych już się nam nie uda ), gdy tabuny zwiedzających jeszcze nie opanują tych wspaniałych miejsc, albo gdy już je opuszczą...



Klasztorna cerkiew jest mała w porównaniu z resztą słynnych monastyrów. No i nie ma wieży, charakterystycznej dla mołdawskich świątyń...



Fotka Z.:

Fotka Z.:





Malowidła zewnętrzne to jedne z najstarszych (1535 r.) fresków na Bukowinie, jakie zachowały się w dobrym stanie. Ich twórcą był głównie mistrz Toma z Suczawy, nadworny malarz hospodara Piotra Raresza. Freski zostały częściowo przemalowane w XVII wieku. Przy renowacji malowideł w latach 1971-1972 pracowali polscy konserwatorzy.

Kolorami dominującymi, zwłaszcza na najlepiej zachowanej ścianie południowej, są róż i złamana czerwień.

Fotka Z.:

dangol napisał(a):Klasztorna cerkiew jest mała w porównaniu z resztą słynnych monastyrów. No i nie ma wieży, charakterystycznej dla mołdawskich świątyń...

Przez to między innymi jest tak ciekawa

Zachowane freski na ścianach bocznych bardzo podobne są do ikon z końca XV wieku , jakie można podziwiać między innymi w Soborach Kremla . Jedna ikona podzielona na kilkanaście , czy kilkadziesiąt części ( najwięcej ponad 120 części z tych co widziałem ) opisuje pismem obrazkowym życie świętego , a raczej najważniejsze fragmenty jego ( jej )życia .
Nie znalazłem w necie , ale myślę że w tym przypadku chodzi właśnie o taką historię .


Pozdrawiam
Piotr

dangol napisał(a):W budce biletowej nie ma jeszcze nikogo, więc zaoszczędzamy na opłatach (wstęp 3 RON, fotografowanie 6 RON) .

Głowy sobie uciąć nie dam, ale wydaje mi się, że my żadnych opłat za wejście, ani za parking nie uiszczaliśmy. Przy czym, to już kilka lat od tego czasu minęło.

Pozdrawiam,
Wojtek