Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

dangol napisał(a):Znów pod słońce. Trzeba było jechać albo w przeciwnym kierunku , albo wybrać na przejazd inne godziny! No bo jak w takich warunkach zrobić fajne zdjęcie?

Nie trzeba się było tak długo wysypiać, wtedy kierunek południowy nie byłby pod słońce.

A nieco bardziej serio - na serpentynach raz po raz jest pod słońce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): na serpentynach raz po raz jest pod słońce.

Słuszna uwaga . No ale ja blondynką jestem i jakoś mi nie przyszło do głowy, że mogłoby być inaczej . Uparałam się, aby robić foty zakrętasów od góry no i ciągle mi słońce przeszkadzało , a nikt nie chciał mi ułatwić zadania

Informacja dla tych, którzy marzą o namiotowym noclegu w rejonie jeziora Otóż, przy głównej drodze specjalnie nie ma takiej możliwości, w każdym bądź razie jak się jedzie więcej niż w jedno auto. Od biedy awaryjnie może jedno miejsce mogłoby się znaleźć...
Jeśli spać nad Vidraru, to najlepiej skręcić w boczną drogę, która w pobliżu północnego skraju jeziora odbija do Cabana Cumpăna. Z nielicznych prześwitów na tamtą stronę (główna trasa od strony wody jest mocno zadrzewiona), właśnie w rejonie tego schroniska były widoczne jakieś łączki . Przy głównej drodze nad Vidraru jest kilka hoteli dla tych, którym namiot nie pasi. W budowie był kolejny, całkiem spory obiekt...
Kolejny przystanek zapora na rzece Argeş i południowy skraj kilkunastometrowej dlugości Vidraru Lac. Jezioro ma szerokość około 2 km, głębokość dochodzi do 155 m.

Jesteśmy już niziutko, tylko nieco powyżej 800 m n.p.m.







Zapora została zbudowana w latach 1961 -1965 r. Jej wysokość to 166 m, szerokość 305 m.









Przy wjeździe na zaporę stoi wieża widokowa z kilkoma platformami, wchodzi się tam krętymi schodkami.



Na wieży elektrowni znajduje się ogromny (a przy tym dość paskudny) pomnik Prometeusza.



Przejeżdżamy przez zaporę, wpadamy w krótki tunel. Za nim zaczyna się zjazd w malowniczą, na tym odcinku bardzo waską dolinę rzeki Argeş. Wkrótce kolejny przystanek .

dangol napisał(a):Przy głównej drodze nad Vidraru jest kilka hoteli dla tych, którym namiot nie pasi. W budowie był kolejny, całkiem spory obiekt...

Ja właśnie spałem nad jeziorem w hotelu.
Własnym.
Na kółkach.

Pozdrawiam,
Wojtek

dangol napisał(a):Już prawie przy końcu szlaku, na skałach ponad nim, widzimy tablicę pamiątkową upamiętniającą ofiary lawiny z 1977 r. Zginęli wówczas uczniowie prawie całej klasy oraz ich instruktor narciarski...

Tak ... to kolejny dowód, że z górami żartów nie ma.
Oprócz piękna, także jednak mają one swoje ciemniejsze karty ... niestety przeważnie w dużej mierze dzięki "pomocy" człowieka.
Jeszcze bardziej tragiczne jest to wtedy, gdy ofiarami są dzieci.
Trafialiśmy, na miejska takich tragedii i w Austrii (wąwóz Kitzlochklamm) i nad Gardą (Monte Baldo) jak i w Dolomitach (choćby Longarone) ... a były i inne.

dangol napisał(a):Serpentyny co prawda po tej stronie wyglądają mniej malowniczo, ale jakaś pamiątkowa fotka by się przydała

Dla mnie super ... i serpentyny i widoki ... bardzo lubię i jeździć po nich, i podziwiać.
No niestety nie zawsze daje się to pogodzić.
A zdjęcia pod słońce ... no cóż nie zawsze warunki zastane są takie jakbyśmy chcieli.
Najważniejsze, że słoneczko było ... bo to potrzebne głównie udanym wakacjom a i fotkom nie za bardzo szkodzi.

Tama również robi wrażenie ... .... no ale !... to już "specjalność" Jacka S.

Pozdrawiam.

Oczywiście, że jestem.




Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Oczywiście, że jestem.

"Uderz w stół ....... "






... albo pokaż tamę !

Pozdrawiam.

To nie jest ostatnia tama w tej relacji . Inna sprawa, że właśnie ona zrobiła na mnie największe wrażenie , chociaż ta w Retezacie też była niezła. Z tej trzeciej, co jeszcze przed nami, zdjęć chyba mam najmniej.

Franz napisał(a):

dangol napisał(a):Przy głównej drodze nad Vidraru jest kilka hoteli dla tych, którym namiot nie pasi. W.

Ja właśnie spałem nad jeziorem w hotelu.
Własnym.
Na kółkach.

Jak zwykle, wyraziłam się nieprecyzyjnie . Myśląc o nie-namiotowcach, nie brałam pod uwagę Sekcji bagażnikowo-przedniosiedzeniowej , która na cropli rośnie w siłę .

A miejsca pod namiot nad Vidraru "szukałam" z myślą o Mariuszu, który coś takiego zamierzał, zanim się nie okazało, że zamknęli Mu południową część Transfogaraskiej. W czwórkę w jednym autku, nawet z Dzielnymi Szkrabami, byłoby trudno... Coś mi się wydaje, że Interseal jeszcze kiedyś w Rumunii zawita i nie będzie czekał aż tak długo, żeby synkowie nie chcieli już jeździć wspólnie z rodzicielami.

Następny punkt programu to ruiny autentycznego zamku Drakuli Cetatea Poienari.



Pozostałości po zamku, który niegdyś był nie do zdobycia, są raczej marne. Jeszcze gorsza jest próba betonowo-stalowej renowacji tego, co z zamku zostało... Na Dolnym Śląsku mamy niejedne o wiele lepiej zachowane ruiny, że wspomnę przykładowo Chojnik, ale skoro już tu jesteśmy , to Poienari trzeba zobaczyć
Przy okazji będzie niezłe ćwiczenie nóg, bo pokonanie 1480 schodów (zbudowano je 1969-1972) to nie byle co .



Podejście dość zabójcze, jak na zamek Drakuli przystało. Zwłaszcza, że w lesie, przez który wiodą schody, straszliwa duchota! Jesteśmy jednak dzielni i do celu docieramy, chociaż każdy w swoim tempie . Zbiórka całej ekipy następuje przy budce kasowo-pamiątkowej, już prawie przy samym wejściu do ruin. Wstęp: 5 RON.



Historia zamku sięga początków XIII wieku, gdy został założony przez pierwszych władców Wołoszczyzny. W wieku XIV był główną twierdzą Besarabii, w XV stuleciu właścicielem zamku został wołoski hospodar Wład Palownik , w całym świecie bardziej znany jako Drakula.



Za czasów Włada odbudowano i powiększono zamek. Zostali do tego przymuszeni zarówno jego niewiele znaczący poddani, jak i polityczni przeciwnicy - bojarzy i ich rodziny. W 1457 roku Wład zaprosił bojarów na wspólne świętowanie Wielkanocy na książęcym dworze w Târgovişte. Po kościelnym nabożeństwie uwięził bojarów, a następnie starszych nabił na pale, a młodszych zmusił ido dotarcia na piechotę do zamku Poienari. Ci, którzy tę drogę przeżyli, musieli naprawić i wzmocnić zamkowe mury.. Legenda głosi, że mieli na to tylko tydzień. Górska twierdza stała się główną kwaterą Włada



Ze względu na położenie, nikt właściwie nawet nie próbował zdobyć zamku, tylko jeden raz (w 1462 r.) zaatakowali go Turcy. Jeśli wierzyć legendzie, podczas oblężenia zamku przez Turków, żona Włada rzuciła się z wieży w przepaść, zaś sam Wład uciekł z twierdzy tajnymi korytarzami. Turcy jednakże zamku nie zdobyli..
Zamek używano jeszcze przez czas jakiś po śmierci Drakuli (1476 r.) , w 1 połowie XVI wieku został jednakże opuszczony, a wiek później popadł w ruinę. To, co widzimy dziś, to nikłe resztki potężnej niegdyś budowli, gdyż w 1888 roku północna część twierdzy runęła w przepaść wraz z obsuniętą ziemią i wielkimi głazami, na których była wsparta...

Tuż przed wejściem do zamku, dla uatrakcyjnienia zwiedzania, ustawiono dyby i szubienicę. Nie może też zabraknąć szczegółów, dzięki którym właściciel zamku zyskał miano Palownika





W dawnych czasach nabijanie na pal nie było niczym niezwykłym. Nawet mołdawski hospodar Stefan Wielki stosował takie kary, a nie przeszkodziło mu to zostać prawosławnym świętym . Z pewnością pamiętacie też, jak u nas skończył Azja Tuhajbejowicz...

Trzeba jednak przyznać, że Wład osiągnął w palowaniu mistrzostwo pod każdym względem. Na właściwym palu osadzano wąski palik, który wbijano skazańcowi w odbyt tak, by wyszedł ustami. "Prawidłowe" nabicie na pal powodowało, że zanim skazaniec skonał, często upływały aż trzy dni...





Na palowaniu Wład nie poprzestał, lubował się również w obcinaniu swym ofiarom członków wszelakich. Nieposłusznych służących zakopywał po pępek w ziemi i w ten sposób ćwiczył celność strzał. Swych wrogów oślepiał, dusił, wbijał na hak, przypiekał na ogniu, zakopywał za życia... Ponoć skonstruował maszynę do obdzierania ludzi żywcem ze skóry oraz cięcia ciała na plasterki.
Ucztowanie z widokiem na swe ofiary, sprawiało mu niewątpliwie wielką przyjemność...
Pierwotna warownia (poł. XIV w.) była punktem obronnym złożonym z małej kwadratowej wieży z kamienia. Wokół tej wieży dobudowano dalsze pomieszczenia zamkowe i otoczono je murami grubości 2- 3 m. W czasach Włada Palownika zamek miał ponoć pięć wież.



Tak Poienari wygląda obecnie:











Widoki z urwiska, na którym znajdują się ruiny, wspaniałe ! Zwłaszcza w stronę wąskiej, górnej części doliny, którą tu dotarliśmy od zapory :

dangol napisał(a):Wstęp: 5 RON.

Ja wszedłem za darmo. Nie było komu płacić za wstęp, gdyż nie było wtedy tych panów na wysokich tyczkach, z daleka widzących zbliżającego się turystę.
Za to z samego dołu towarzyszyła mi cała wataha psów.

dangol napisał(a):W wieku XIV był główną twierdzą Besarabii, w XV stuleciu właścicielem zamku został wołoski hospodar Wład Palownik , w całym świecie bardziej znany jako Drakula.

Bram Stoker, tworząc legendę Drakuli, posłużył się przydomkiem jego ojca - Dracul, czyli po polsku: Diabeł.

dangol napisał(a):W 1457 roku Wład zaprosił bojarów na wspólne świętowanie Wielkanocy na książęcym dworze w Târgovişte. Po kościelnym nabożeńswie uwięził bojarów, a następnie straszych nabił na pale, a młodszych zmusił ido dotarcia na piechotę do zamku Poienari.

W ocenie wielu historyków było to bardzo mądre posunięcie. Sprzedajni bojarzy knuli stale, uniemożliwiając powstanie silnej władzy. Vlad pozbył się opozycji wewnętrznej, co ułatwiało lawirowanie pomiędzy potężnymi sąsiadami - Węgrami i Turcją.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Bram Stoker, tworząc legendę Drakuli, posłużył się przydomkiem jego ojca - Dracul, czyli po polsku: Diabeł.

Cała rodzinka miała odpowiednie dodatki do imienia Diabeł, Palownik i Zły - ten od Ciebie z sybińskiej katedry. A dziadek Włada Palownika, Mircza Stary, tak normalnie się nazywał...

dangol napisał(a):

A co do zdjęć z tamy, to co prawda spóźniony komentarz do widocznego tam napisu Ceresit ... i to chyba najlepszy obiekt do takiej reklamy i jakże przekonywujący klienta.

dangol napisał(a):Przy wjeździe na zaporę stoi wieża widokowa z kilkoma platformami, wchodzi się tam krętymi schodkami.
Fotka Z.:

Gdyby nie wyjaśniający opis i fragment tamy, to zdjęcie sugerowało jakiś obiekt olimpijski z trampolinami na otwrtej pływalni.

dangol napisał(a):Tuż przed wejściem do zamku, dla uatrakcyjnienia zwiedzania, ustawiono dyby i szubienicę.

Subtelnie przekonać do zakupu biletu, to jednak prawdziwa sztuka.

dangol napisał(a):Widoki z urwiska, na którym znajdują się ruiny, wspaniałe !

Palowani zapewne mieli odmienne zdanie.


Bardzo ciekawie u Ciebie Danusiu.
Nie muszę tego potwierdzać postem, a jedynie swoją obecność w Twojej podróży.

Pozdrawiam.

dangol napisał(a):Cała rodzinka miała odpowiednie dodatki do imienia Diabeł, Palownik i Zły - ten od Ciebie z sybińskiej katedry. A dziadek Włada Palownika, Mircza Stary, tak normalnie się nazywał...

Skąd przydomek "Zły", to z grubsza wyjaśniłem w Rumuńskich Wyrypach przy okazji wizyty w sybińskim kosciele parafialnym.
Przydomek "Palownik" pochodzi od Turków, którym Vlad Tepes [cepesz] mocno za skórę zalazł.
Przydomek "Diabeł" jest językowym nieporozumieniem, gdyż właściwiej byłoby "Smok". Wziął się stąd, że Vlad został przyjęty do - założonego w 1408r przez króla Węgier i późniejszego cesarza, Zygmunta Luksemburczyka - Zakonu Smoka. Zakon miał na celu obronę Krzyża Pańskiego i chrześcijańskiej Europy przed potęgą turecką. Zapewne nam najbliższym członkiem tego zakonu rycerskiego był Władysław Jagiełło.

Zakon Smoka po łacinie brzmi Societas Draconistrarum, a że "drac" to "diabeł" w języku rumuńskim, stąd i przydomek Vlad Dracul.

Jak widać, należałoby raczej chylić czoła przed tym przydomkiem.

Pozdrawiam,
Wojtek