Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

dangol napisał(a):Wojtku, kończę z kwiatkami (bo jakoś nie doczekałam korepetycji ) i ruszamy dalej

Kilkanaście egzotycznych roślin rozpoznanych a Ty korepetycji oczekujesz.
Wolne żarty

pzdr

longtom napisał(a):Kilkanaście egzotycznych roślin rozpoznanych a Ty korepetycji oczekujesz.
Wolne żarty
pzdr

Nooo ... właśnie !!!

dangol napisał(a):
Coś już przekwitło...

To co przekwitło to Dębik ośmiopłatkowy.


Pozdrawiam

Mariusz, dzięki . Dębika sobie zapamiętam, może kiedyś uda mi się zobaczyć, zanim przekwitnie .

Ze ścieżki mamy ładny widok na polodowcową śródgórską dolinkę z małymi jeziorkami.



















Na grani pewnie nie było zbyt wygodnie dla naszej znajomej plecakowej parki, bo w pewnym momencie (być może widząc, że idziemy sobie dołem całkiem spacerowo i bezstresowo ) jakąś kozią ścieżynką dołączają do "naszej" łagodnej dróżki. Ale koniec podejścia już blisko...

Widzę, że Rumunia ma się czym pochwalić.
Nie tylko zabytki ale i przepiękne góry.
W scenerii jesiennej wyglądają bardzo korzystnie.

Cudne górskie krajobrazy zdjęcia bardzo mi się podobają. Kolorki jesienne extra
...a tymczasem powoli trzeba biegówki szykować

pozdr

Bardzo powoli , w gorkach jeszcze piękna jesień . W kazdym bądź razie na to liczę, bo w nadchodzący weelend chciałabym się wybrać na jakąś wycieczkę.

Gdy wychodzimy na wielgachne, płaskie siodło Şaua Paltinului (około 2350 m ), trochę mnie zatyka... Nie spodziewałam się czegoś takiego w skalistych Fogaraszach.









Zachodnie obramowanie jest na szczęście mocno skaliste , więc szok szybko mija. Przysiadamy w pobliżu urwiska pod Jaworową Basztą - Turnul Paltinului, zwaną też czasem Basztą Czarną - Turnul Negru. Chyba nie mogliśmy trafić na lepsze miejsce na błogie lenistwo . A jakie stąd widoki Można zaglądnąć do doliny Doamnei z jeziorkiem o tej samej nazwie... Ponad skalistym urwiskiem uśmiechają się do nas (ale i tak tam nie pójdziemy!) szczyty: Lăiţel (2390 m), Lespezi (2522 m), Călţun (2505 m), Negoiu (2535 m) i Laita (2397 m...



















Gdyby nie to, że w pewnym momencie zrobiło się za gorąco, a nie było gdzie schować się przed słońcem, moglibyśmy tak siedzieć (lub leżeć) jeszcze długo

Witam.

Trudno o lepsze miejsce na błogie lenistwo.
Trudno o lepszą pogodę na taką wycieczkę.

Pięknie zielono musiało wyglądać siodło gdy byliśmy tam w czerwcu. Jasno zielona trawka i pojedyncze płaty śniegu nadawały tym Górom zupełnie inny charakter.

Pozdrawiam.

P.S. Oryginalnymi nazwami szczytów i przełęczy posługujesz się już ze swobodą bliską Wojtka

No nie, do wiedzy Wojtka do mi baaaaaaaaaardzo daleko, chciażbym nie wiem jak się starała...

Interseal napisał(a):P.S. Oryginalnymi nazwami szczytów i przełęczy posługujesz się już ze swobodą bliską Wojtka

dangol napisał(a):No nie, do wiedzy Wojtka do mi baaaaaaaaaardzo daleko, chciażbym nie wiem jak się starała...

Bez przesady! To w odniesieniu do mojej osoby.

Budzi szacunek! To w odniesieniu do Danusi.

Pozdrawiam,
Wojtek

Żeby wrócić do naszej dolinki, musimy się lekko cofnąć do krzyżówki szlaków, jaką mijalibyśmy idąc graniowym szlakiem przez Palatinu. Od rozdroża pójdziemy szlakiem niebieskiego paska.



Po bardzo krótkim podejściu, przewijamy się na drugą stronę grzbietu...









Z każdym krokiem zejście staje się bardziej strome, ale jednocześnie coraz bardziej zbliżamy się do końca dzisiejszej wycieczki.

Na polu biwakowym zostaliśmy tylko my .



Niestety, aut na parkingu jeszcze sporo... Chyba nie warto się śpieszyć z powrotem w dolinę. Kiedy więc w miejscu zwanym Curmătura Bâlei (ok. 2210 m) natrafiamy na odejście od szlaku niebieskiego paska drogi oznaczonej czerwonym krzyżykiem, która stromizną sprowadza wprost na pole biwakowe nie decydujemy się na ten skrót. Pójdziemy dalej niebieskim, wijącym się po północnych stoku głównej grani, łagodnie obniżającym się do jeziora i cabany Balea Lac.

Po drodze zapada decyzja, że wstąpimy do schroniska na zupę (a przy okazji do WC ).















Już prawie przy końcu szlaku, na skałach ponad nim, widzimy tablicę pamiątkową upamiętniającą ofiary lawiny z 1977 r. Zginęli wówczas uczniowie prawie całej klasy oraz ich instruktor narciarski...







Już przy schronisku, mniej więcej kwadrans po 15-tej.



Nie pamiętam, kto jaką ciorbę sobie zamówił. Ja tym razem postawiłam na jarzynową z wołowiną - ciorba de vacuţa.



Po upalnym dniu, zamiast piwa lepsza orzeźwiająca lemoniada



Na kolację, w ramach "niszczenia" zabranych z Polski zapasów, haluszki z bryndzą. No j jeszcze coś...
Ucztowanie nie trwa jednak długo, bo po upalnym dniu zrobiło się potwornie zimno. Ogniska tym razem nie było komu zapalić, więc szybciutko (gdy tylko księżyc pojawia się nad naszym gospodarstwem) wślizgujemy się do śpiworków...

Dzień szósty, czwartek

Zimna noc zimny poranek. Słońce jednak już się ku nam uśmiecha, więc będzie dobrze.
Obozowisko opuszczamy około 9:20, chcemy bowiem uciec stąd, zanim przy budach zaczną męczyć głośną muzyką...

Szybki przejazd przez tunel, .a potem mkniemy południową częścią Transfogaraskiej. Znów pod słońce. Trzeba było jechać albo w przeciwnym kierunku , albo wybrać na przejazd inne godziny! No bo jak w takich warunkach zrobić fajne zdjęcie?
Serpentyny co prawda po tej stronie wyglądają mniej malowniczo, ale jakaś pamiątkowa fotka by się przydała . Trzeba więc znaleźć taką zatoczkę, żeby popatrzeć w kierunku w przeciwnym do tego, w którym jedziemy.







Zatrzymujemy się na chwilkę przy wodospadzie Capra (czasem zwanym też Cascada Iezerului), mającym wysokość około 35-40 metrów. Pamiętacie Kozie Jezioro z naszej wczorajszej wycieczki? Stamtąd właśnie wypływa Kozi Potok, na którym znajduje się oglądany wodospad. Wiosną pewnie wygląda wspaniale, dziś nie niesie zbyt wiele wody...















Zdjęcia od wodospadu w kierunku cabany Capra (1585 m), stojącej już przy granicy lasów, w jakie za chwilę wjedziemy. Trzeba się będzie pożegnać z panoramicznymi widokami .





A to fotka zrobiona z dołu wodospad co prawda widać, ale słabiutko... W potoku też wiecej kamieni, niż wody.



Dalsza część trasy biegnie zalesioną doliną, więc fotek nie robię i oszczędzam resztki prądu w akumulatorku.
Droga jest jeszcze niezła, ale już co chwilę pojawiają się tablice o jej pogorszeniu. Nie ma w tym przesady, gdyż wkrótce pojawiają się dziury na dziurach. Tak będzie aż do zapory, tempo jazdy zwalnia się więc drastycznie, zwłaszcza że złej nawierzchni towarzyszą liczne zakręty, droga bowiem wije się wzdłuż zaporowego jeziora Vidraru.