Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Podejście na Iezerul Caprei (2417 m) nie jest ani długie, ani zbytnio strome - zwłaszcza w porównaniu z poprzednią wspinaczką na Kozią Przełęcz. Wędruje się przyjemnie , lekki wiaterek na bieżąco studzi podejściowe rozgrzanie ciała...







A widoki coraz bardziej zapierające dech! Widać dolinę z północną częścią Transfogaraskiej oraz boczny grzbiecik ciągnący się od szczytu Văiugai (2443 m) przez Caprę (2494 m) po Vânătoarea lui Buteanu... No i oczywiście na wspaniały kocioł polodowcowy z widzianym już wcześniej Lacul Capra, teraz tuż obok pojawia się kolejne jeziorko - Căpriţa. A dalej - wspaniałe wierzchołki Fogaraszy. Wśród nich coraz lepiej widać imponujący trapez Moloveanu















Na szczycie jesteśmy mniej więcej po 15-20 minutach od przełęczy.









Jakiś czas sobie posiedzimy , rozkoszując się piękną pogodą i cudnymi widokami...
Naszych fotek jeszcze kilka będzie, ale zanim sklei się kolejny odcinek, kliknijcie TUTAJ, ktoś zrobił fajną panoramę .

Ze szczytu Iezerul Caprei mamy mamy 360-stopniową panoramę. Podziwiamy więc to, co już widzieliśmy podchodząc, ale strona wschodnia też wygląda imponująco . Na pierwszym planie (? chyba) szczyt Arpaşul Mic (2460 m), w tle Moldoveanu (2544 m), a pomiędzy nimi Arpaşul Mare (2468 m). Doszedł rozległy widok na południe (tam ruszymy jutro ...













Pojawiła się też nasza dzisiejsza dalsza trasa - granią Paltinu ( 2398 m), którą na polu namiotowym mamy ponad nami. Doskonale widać kocioł Balea Lac, całą północną część Transfogaraskiej i otaczające ją grzbiety Piscul Bâlei oraz Muchia Buteanu

Wygląda na to, Danusiu, że jakby zsumować nasze trasy, to przeszliśmy sztafetą grzbiet Fagaraszu od jeziora Avrig na zachodzie po Moldoveanu na wschodzie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): jakby zsumować nasze trasy, to przeszliśmy sztafetą grzbiet Fagaraszu od jeziora Avrig na zachodzie po Moldoveanu na wschodzie.

Przejąć pałeczkę w Twojej fogaraskiej sztafecie, to dla mnie zaszczyt , nawet jeśli mój odcinek był krótki i mało wymagający.
"Uzupełnienie" Twojej graniówki było całkiem nieświadome, gdyż nie mając Fogaraszy w planach, nawet nie zaglądałam na Twoją stronkę z fotami stamtąd. Oglądałam Retezat ... Fogaraską eskapadę obejrzałam dopiero przy okazji Koziego Jeziorka, no i faktycznie, tę część grani zostawiłeś dla mnie .
Mam nadzieję, że kiedyś w Rumuńskich Wysypach, pokusisz się o opisanie reszty . No bo poza kilkoma ewidentnymi ujęciami z tabliczką ze szczytu (oraz niewielką turnią, do której dojdę i oddam Ci pałeczkę ), cała reszta zdjęć mówi mi niewiele, chociaż oglądnęłam z przyjemnością .

Pozdrawiam serdecznie

dangol napisał(a):Mam nadzieję, że kiedyś w Rumuńskich Wysypach, pokusisz się o opisanie reszty .

Oczywiście.
Zmieniłem odrobinę chronologię wyjazdów, ale nie mógłbym pominąć najbardziej popularnych grup górskich w Rumunii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Piękne rude góry. A jaka widoczność.
Podoba mi się.

pzdr

longtom napisał(a):Piękne rude góry. A jaka widoczność.

... z ust mi to wyjąłeś !

Pozdrawiam

longtom napisał(a):Piękne rude góry.

Wrzesień
Wiosną i latem są bardziej zielone

Co nie zmienia faktu, że naprawdę interesujące .

Troszkę jak wielkie Tatry Zachodnie, troszkę jak Riła....

Pozdrawiam

Ruszamy granią na zachód.











Momentami jest stromo, ale o to chodzi, żeby tak było . Można pobawić się w kozice, wszak to grań kozia .

Po pokonaniu części skalistej, zasiadamy na trawiastym, bardzo widokowym stoku, tuż ponad przełęczą. Przecież nam się nie śpieszy, to możemy znów się pobyczyć , a co!











Bardzo mi się tu podoba . Tylko my i góry. Oglądam widoczki na południe i na zachód, zaglądam do kotła Bâlea, podziwiam zamykający go od zachodu grzbiecik Piscul Bâlei...
Rozkoszuję się też widokiem ostatnich tegorocznych kwiatków, oczywiście nie zapominając o fotkach. Ech, wiosną i latem kwiatków musi być tutaj mnóstwo Trzeba się jednak zadowolić tym, co oferuje fogaraska jesień .

W międzyczasie mija nas znajoma parka z Koziej Przełęczy...







Kiedy nikną w załomach grzbietu, my też się zbieramy w dalszą drogę, w stronę Fereastra Bâlei i przełęczy Paltinului.

W kwestii kwiatków nie będę się wypowiadał, bo tu są o wiele lepsi znawcy, a moja skromna wiedza sprzed kilkudziesięciu lat zdążyła już wyparować. Wolę podziwiać krajobrazy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Danusia po tym co wyczyniacie, tym bardziej tytuł relacji oddalił się od Was, a wręcz nie pasuje.
I dla mnie stan Waszego ducha i ciała nigdy nie będzie objęty tym tytułowym odczuciem.

Krajobrazy wspaniałe i jak najbardziej doświadczyliście pięknych widoków.
Nagrodzeni za własny wysiłek, to się jednak często sprawdza.

Pozdrawiam.

Wojtku, kończę z kwiatkami (bo jakoś nie doczekałam korepetycji ) i ruszamy dalej

Piotrze, tez mam nadzieję, że "nigdy" , chociaż napisałam "zanim"...

Dochodzimy do przełączki , tuż ponad tunelem Transfogaraskiej. Oczywiście w pionie to nie jest tak dokładnie "tuż" , bo dzieli nas około 250 metrów. Po przyjemnym, poziomym fragmencie szlaku, znów pod górkę na grań Paltinului...







Chyba jednak troszkę sobie ułatwimy drogę. Zamiast przepaścistą i skalistą granią wiodącą na szczyt Paltinul (2398 m), pójdziemy łagodnym trawiastym upłazem, wydeptaną ścieżynką poniżej grzbietu, po jego południowej stronie.



Na trawersie też zdarza się (chociaż rzadko) bardziej przepaściste miejsce, ale na pewno daleko mu do tego, co mogłoby nas spotkać na grani.