Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

Też ogromnie żałujemy , bo sobie ten punkt startu obejrzeliśmy .
Może kiedyś wrócimy i tę wiedzę wykorzystamy

Idąc, wreszcie możemy nacieszyć się urokiem doliny potoku Lăpuşnicu Mare, którą od jakiegoś czasu jechaliśmy...









W dole majaczy Cascada Lăpuşnicului , a górskie szczyty są coraz bliżej... Ale i tak stanowczo za daleko!







Cały czas ciąży nad nami "odrzucenie", wciąż przyglądamy się drodze, która dalej już nie jest taka nieprzychylna.



Cóż... Trzeba się jakoś pogodzić z faktem, że droga pokonała nas około 3,5 - 4 kilometra przed celem... Chociaż nie jest to łatwe , zwłaszcza że po dojściu do Gura Bucurei okazuje się, że inni mieli więcej szczęścia. Pocieszającym jest fakt, że każde z tych aut ma o wiele wyższe zawieszenie. I cóż z tego, że udało się też mocno wiekowym Daciom?

Aut na parkingu jest jednak tylko cztery .



Piąte zjeżdżało, gdy już prawie dochodziliśmy... Może to już nie sezon na Retezat, a może po prostu inni wiedzieli co jest teraz grane i że nie można z motyką na księżyc? No bo czasem parking i droga tuż przed nim wyglądają zupełnie inaczej, trudno wcisnąć się pomiędzy tych, co przyjechali wcześniej.
Za to dziś w tym miejscu da się porozkoszować ciszą , przerywaną jedynie szemrzącym w dole potokiem ...

Ech, gdybyśmy wstali skoro świt i odpowiednio wcześnie wyjechali, to pomimo wszystko moglibyśmy pokusić się o spacer do Cabana Buta i z powrotem... Najwyżej spalibyśmy w autach, tam gdzie je porzuciliśmy ... Któż jednak mógł przewidzieć, że będzie aż tak ciężko?

Cabany Buty żałują przede wszystkim Grzesiek i Zbynek, bo tylko oni (z całej obecnej tu szóstki) mają związane z tym miejscem (a raczej z poprzedniczką obecnej chaty, bo znane im schronisko jakiś czas temu spłonęło) wspomnienia z czasów młodości ...

Mnie bardziej niż Buty, żal Bucury...



Panowie schodzą na dno dolinki, skąd na moment docierają na Poiana Peleagii, gdzie mieliśmy przenocować przez wstępnie planowane trzy, po wczorajszej "korekcie" - dwie noce...















Wracając do aut, spotykamy jadącego pod górę jeepa z wesołą ekipą, mającą jednak pewne wątpliwości, czy oby tą drogą dojadą do celu. Oczywiście przesadzam co do wątpliwości z wyborem właściwej drogi, ale faktem jest, że są nieco zaniepokojeni tym, jak dużo tej drogi jeszcze im zostało
Mija nas również piesza, niemiłosiernie objuczona parka... Hmmm... Są młodzi, z pewnością mają niezłą kondycję ! Ale musieliby też mieć wyjątkowo niezłe tempo , idąc od samego dołu - nie mijaliśmy ich przecież, jeszcze jedąc ...
Wkrótce zagadka się wyjaśnia poddali się dokładnie w tym miejscu, co my



Tyle, że oni pewnie i tak mieli w planie dłuższą wędrówkę przez Retezat, zaopatrzeni więc byli w duże plecaki na niezbędny biwakowy dobytek

Fotki z miejsca, które pod górkę pokonaliśmy gładko (oczywiście w porównaniu ), chociaż mała Honda momentami miała niejakie trudności. W dół poszło wszystkim o wiele lepiej .





Całą dzisiejsza samochodowa trasa wyniosła tylko około 60 km, to tego doszło jeszcze kilka kilometrów na piechotę...

Wy nigdy nie zdziadziejecie !!!
------------------------------------------------------------------
Nawet jak pokolenia będą coś innego sugerować.
Oddech ducha nie macie przeciętny, więc przygoda zawsze was porwie i będzie dyszeć Wam w płuca ...

Tempo do pozazdroszczenia przez niemało młodych związków ... serio ...
Ja tam zawsze z podziwem chłonę Wasze słowo pisane i ilustrowane ...

ZDROWIA ŻYCZĘ ... PZDR.

Szkoda Danusiu , że się Wam nie udało tym razem , ale to oznacza tylko jedno - będzie raz następny

A z tym " zdziadzieniem " w Waszym przypadku . . . to kokieteria troszkę


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a): ale to oznacza tylko jedno - będzie raz następny

Będzie, będzie ... Co najmniej w planach , tak jak już od lat wracam do wielu innych miejc, do których powrót sobie obiecałam .

Crayfish napisał(a):Tempo do pozazdroszczenia przez niemało młodych związków ... serio ...

Czasem też mamy takie wrażenie , oby trwało jak najdłużej

Na nocleg zatrzymujemy się (jest ciut przed 17-tą) na nadrzecznych łączkach pomiędzy Gura Zlata a Dumbroviţa. Zostały wypatrzone rano, jako te pominięte na noc poprzednią, a teraz okazały się jak znalazł .



Łączek nad Râu Mare jest trochę, ale te mniej więcej na terenie wskazanym na powyższej mapce, wydały nam się najodpowiedniejsze . Jest tam dogodne zejście do potoku, łąka jest dość szeroka, więc nie biwakuje się przy samej drodze, tak jak to byłoby powyżej Gura Zlata...

Śladów po biwakowaniu sporo, ale nie jest też jakoś specjalnie brudno (chociaż czysto też nie ), co w późniejszych etapach naszej wycieczki, aż tak oczywiste nie będzie ...
Z pewnością, jak się jedzie jednym autem, a nie takim korowodem jak nasz, jest dużo łatwiej znaleźć bardziej dogodne miejsce noclegowe. To wydaje nam się OK , teren w miarę równy, w każdym bądź razie rozstawione stoliki i krzesełka zbytnio się nie kiwają . Namiotów na jedną noc rozstawiać nie będziemy... Chcemy się zebrać wcześniej niż dziś, a do tej pory słońce nie dotrze jeszcze na łączkę i namiotów nie wysuszy ...

My oraz rodzina "Fordowa" śpimy w swoich bagażnikach. Oto nasza sypialnia:



Mała Honda nie nadaje się jednak na taki nocleg, zresztą w ogóle spanie we dwójkę w aucie nie jest tam za bardzo możliwe... Piękniejsza część pary, jako że nie za wysoka, jeszcze jakoś daje radę , ale J. nie ma szans, nawet jak się zwinie w paragraf...

No więc, doszedł dodatkowy problem ze spaniem na dziko, jeśli nie rozbija się namiotu... Ta noc będzie w miarę ciepła , więc J. decyduje się na całkowicie traperskie spanko, rozkładając karimatę na trawce.
Poranny widok na obozowisko:



Wracając do poniedziałkowego popołudnia i wieczora...
Planując tu i ówdzie noclegi w niejakim oddaleniu od cywilizacji, pomimo ogromnej chęci jadania wyłącznie lokalnych potraw, zabezpieczyliśmy sobie produkty zabrane z domu w celu szybkiego i mało wodochłonnego przyrządzenia obiadu. Ten posiłek miał być w samym Retezacie i przypominać czasy dawnych wielodniowych wędrówek po górach, gdy nie było jeszcze takiej szerokiej gamy możliwości (powiedzmy, że teraz jest ) urozmaicania posiłków, jednocześnie nie obciążających zbytnio i tak przecież ciężkich plecaków. Na owe czasy, najlepiej sprawdzały się błyskawiczne ziemniaczane pióra, które tę niewielką wagę posiadały. Mięsko niestety tylko w ciężkich puszkach... Na wspomnienie tamtych młodych i beztroskich lat, dziś właśnie serwujemy ziemniaczane purée z nieśmiertelną konserwą turystyczną. Czasy jednak się nieco zmieniły, nasz sposób transportu również - nie musimy się aż tak strasznie ograniczać w ilości zabranych wiktuałów, danie uszlachetniamy więc papryczką i cebulką oraz kiszonym ogórem.







Teraz gary do zmywarki...



... i można się zająć relaksem przy tokajskim winku .

Przy okazji zluzuje się nieco miejca w bagażniku .

dangol napisał(a):My oraz rodzina "Fordowa" śpimy w swoich bagażnikach. Oto nasza sypialnia:

To jest właśnie ta wygoda.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

dangol napisał(a):My oraz rodzina "Fordowa" śpimy w swoich bagażnikach. Oto nasza sypialnia:

To jest właśnie ta wygoda.

Pozdrawiam,
Wojtek

A bagaż na przedni fotel powędrował?
Pod auto?
Na razie to czysto teoretycznie pytam.

pzdr

longtom napisał(a):

Franz napisał(a): To jest właśnie ta wygoda.

A bagaż na przedni fotel powędrował?
Pod auto?
Na razie to czysto teoretycznie pytam.

No to troszkę z naszej praktyki ...
Ponieważ świadomie nie zabraliśmy trumny dachowej (znając życie, pełna byłaby zarówno ona, jak i bagażnik , bo nie byłoby motywacji do rozważnego pakowania rzeczy wyłącznie niezbędnych), większość manatków oczywiście musiała powędrować do przedniej części auta, wypełniając ją dość szczelnie.
Pomiędzy nasze łoże i przednie siedzenia wsuwało się złożone krzesełka noce i ranki były mocno wilgotne, przy śniadaniu przyjemniej było usadowić się na suchym siedzisku .
Na zewnątrz zostawała woda (zarówno w baniaczku, jak i zgrzewki mineralki), stolik, miska, saperka, siekierka, kuchenka gazowa i inne takie...
Po pierwszym noclegu uczestnicy nabrali nawyku zaglądania pod auto przed odjazdem , bo jedna z kuchenek (na szczęście nie ta, która należy do naszej rodzinki) została rozjechana. Zwłoki zostały zebrane w celu zużycia jako dawca organów, ale w następnym miejscu noclegowym nasi dzielni inżynierowie dokonali reanimacji sprzętu, kuchenka służyła przez cały wyjazd .

Spanie w bagażniku jest wygodne , ale jeśli wypadają dwa noclegi w jednym miejcu, to jednak lepiej rozłożyć namiot. Nie, żeby spało się w nim lepiej, ale na pewno jest lepszy dostęp do "szafy" i kuchni, które wygodniej mieć w bagażniku i pod tropikiem, niż upchane z przodu auta.

Witam.

Biwak, zmywanie garnków ... ten poranek bardzo przypomina mi nasz pierwszy świt w Rumunii.

Niestety rzeczka Salauta w swym środkowym biegu nie nadawała się do dokładnego zmycia naczyń, czy kąpieli, tylko do pobieżnego spłukania i ewentualnego zamoczenia nóg.

Szkoda Retezatu. Uda się nastepnym razem.

Pozdrawiam.

P.S. Dziś w firmie wrócił z Rumunii kierowca tira i zachwycony był trasą Vatra Darnei - Suceava.

Jechaliśmy fragmentami tej trasy. Trzeba przyznać, że odwalili kawał dobrej roboty, a po serpentynach śmiga się aż miło . Szkoda, że to tylko niewielka część rumuńskich dróg

Wtorek , dzień czwarty

Jak wcześniej wspominałam, wtorek był przeznaczony na wędrówkę po Retezacie. Z Poiana Pelegii mieliśmy dotrzeć nad jezioro Bucura, skąd zapewnie podeszlibyśmy co najmniej na przełęcz Poarta Bucurei, a być może obskoczylibyśmy również oba szczyty Bucury.

Retezat mieliśmy opuścić dopiero w środę rano. Rozważałam dwie opcje trasy na kolejne dwa dni. Początkowo myślałam o przejeździe do Petroszan, następnie drogą 7A na wschód do jeziora Vidra i dalej aż do Călimăneşti. Kolejnego dnia pociągnęlibyśmy Transfogaraską z południa na północ... Tyle, że przy tym wariancie trudno mi było wcisnąć do trasy Sybin...

Ostatecznie (już na etapie planowania) zwyciężyła trasa drogami głównymi przez Oraştie i Sebeş do Sibiu, z tym że dłuższy postój i zwiedzanie miało nastąpić jedynie w tym ostatnim. Gdyby wystarczyło czasu, mogłoby wskoczyć coś jeszcze , z czego preferencyjny był dla mnie Câlnic lub Cristian. Szanse na te dodatki były jednak niewielkie, więc zanadto się nie angażowałam w rozbudowę planu...
Po oglądnięciu Sybina, po południu planowałam przemieszczenie się do Cârty i rozbicie namiotów na tamtejszym kempingu. Czasem trzeba przecież wykąpać się w ciepłej wodzie . Cârta byłaby świetnym punktem na poranny wjazd na Transfofaraską, po przejechaniu której ruszylibyśmy w stronę Branu...

Ze względu na odrzucenie przez Retezat, plany trzeba było nieco zmodyfikować , w zamian przeznaczając jeden dzień na wędrówkę po innych górkach . Po drodze, bez odwracania wszystkiego do góry nogami, były Fogarasze, decyzja była oczywista . Tylko spanie na kempingu u podnóży gór, zupełnie nie pasowało... Trzeba znaleźć bardziej odpowiednie miejsce!

Póki co, przystępujemy do realizacji pierwszej części planu, która przemyśleń nie wymaga .
Z łączki odjeżdżamy niewiele po 9-tej, co w historii całej wyprawy, jest nie byle jakim osiągnięciem . Z auta mamy ostatnie widoki, mocno przymglone, na Retezat. W tym roku nawet z daleka góry dla nas nieprzychylne...

Pomiędzy Haţeg a dojazdem do drogi Deva - Sibiu, na trasie 68, co rusz mamy drum in lucru. Dwa bodajże wahadełka ze światłami, a kilka takich wahadełek, gdzie za światło robi pan z lizakiem. Ale wszystko jest pod kontrolą , odwracanie lizaka ze strony czerwonej na zieloną lub odwrotnie, następuje po otrzymaniu sygnału na komórkę od pana z takim samym lizakiem po drugie stronie drum in lucru .

Droga staje się taka jak być powinna , gdy dojeżdżamy do wyremontowanej trasy nr 7. Ruch tu spory, ale jedzie się płynnie. Szybko i tak nie można , patrole czuwają!

W Sybinie jesteśmy około południa.

Sibiu

Spacer po Sybinie ograniczymy do starówki, też zresztą nie całej . Odpuścimy sobie przykładowo liczne baszy w miejskich murach, Pasaż Schodów, stary ratusz, cerkiew ... Cóż więc zostanie? Ścisłe centrum starego miasta .

Zatrzymujemy się na dużym parkingu na Piaţa Unirii. Deptakiem Nikolae Bălcescu dojdziemy do centrum starówki. Przy deptaku sporo sklepów i kawiarenek. Pierwsze wrażenie ze spotkania z Sybinem (nie licząc tej żebraczki z parkingu , o której pisałam u Aglai) bardzo dobre .









Hotel Impăratul Romanilor Zajazd w tym miejscu stał już w połowie XVI wieku , ale obecna budowla jest oczywiście sporo młodsza. Hotel powstał w 2 połowie XVIII w., a w 1895 roku zyskał kształt obecny. Nocowało tu wielu znamienitych gości, że przykładowo wymienię szwedzkiego króla Karola XII, cesarza Józefa II, Johannesa Brahmsa, Johanna Straussa, Franciszka Liszta... Za wysokie progi .



Odpuszczamy deptakowe kawiarenki, zaglądamy wyłącznie do kantorów - kolejna porcja ślicznych banknotów jest już bowiem pilnie potrzebna . Gdybyśmy wówczas wiedzieli, że to właśnie w Sibiu trafimy na najkorzystniejsze przeliczniki, można byłoby dokonać wymiany na cały pobyt! Tylko jak przewidzieć, ile kasy się wyda ?