Zanim zdziadziejemy: Rumunia 2011

No to się Wojtek z Danusią zmówili na to zamczysko jak nic.
Ale piękne jest - to FAKT.

Tak czytam, czytam o zupie z brzucha ... i nagle zastanawiam się
czy z wnętrza brzucha (łeeeeeeeeee) - ale nie - oczywiście to flaczki (mniam, mniam).

PZDR.

dangol napisał(a): Jakieś banknoty też mi zostały, chociaż nie było to celem pamiątkowym

... a ja noszę jednego zielonego leja w portfelu ... może to coś oznacza...? poprzednio przez prawie dziesięć lat nosiłem 10 kun...

Pozdrawiam.

Interseal napisał(a): ... a ja noszę jednego zielonego leja w portfelu ...

Na zielonym leju jest śliczna fioletowa goryczka . W naturze też ją często widzieliśmy

jacky z DG napisał(a): jest silne prawdopodobieństwo, że zajrzę tam raz jeszcze ...

Witaj, Jacky!
Ja zajrzałam w jedno takie miejsce, które bodajże widziałam tylko w Twojej relacji z tego drugiego forum, bo u żadnego z croplowych bywalców nie trafiłam na ślad bytności tamże... Ale o tym w drugiej części mojej podróży...

A co do ciorby nam zawsze podawali ze śmietaną, nie z jogurtem.

Crayfish napisał(a):No to się Wojtek z Danusią zmówili na to zamczysko jak nic.
Ale piękne jest - to FAKT.

FAKT-ycznie to wszystko FAKT.

Pozdrawiam.

Co to za liny i do czego?

Głowy nie dam , ale być może po to, aby instalacje artystyczne zamontowane na powierzchi jeziorka otaczającego Vajdahunyad, nie potopiły się . Wieczorem przeglądnę budapesztańskie fotki i znajdę jakiś przykład twórczego wyżycia się .

Koleżanka Dangol nie daje się zdziadzieć. Robi wszytsko aby nie poddać się czasowi i dużo zobaczyć na świecie. Musi mieć zapewne dużo srebrników bo biedaka nie stać na takie kulturalne uciechy

Zwałaszcza za flaczki trzeba zapłacić kwotę wręcz niewyobrażalną . Jako osoba o pokaźnych zasobach (w każdym bądź razie kilogramów mi nie brakuje ) zapraszam Kolegę Darka na porcyjkę bieda-zupki

dangol napisał(a):Głowy nie dam

Dobrze że nie dałam, bo już byłoby po mnie ! Instalacje artystyczne nie są jednak na tych linach...



Stąd nowa teoria, że liny mają utrzymać basztę we właściwym położeniu, co by się z niej nie zrobiła kolejna słynna krzywa wieża .
Spoglądający na wieżę, dzięki istnieniu owych lin, mogą zachować święty spokój , bez obaw że wieża się na nich zawali bo to przecież wieża Nebojsa .

A swoją drogą, może ktoś jednak wie na pewno :

Jacek S napisał(a): Co to za liny i do czego?

W restauracji zapada ostateczna decyzja o skróceniu naszej dzisiejszej trasy o jakieś 30 kilometrów. Wszyscy, nie tylko kierowcy , są mocno zmęczeni dzisiejszym dniem, byłoby więc szczytem głupoty pakować się po nocy w leśną górską drogę, o istnieniu której wspomniał na cropli Franz. To będzie wyzwanie na jutro, dziś postaramy się dojechać asfaltem do Gura Zlata, aby jutro było rzut beretem do celu wyznaczonego na kolejne dwa dni pieszych wycieczek...

Ruszamy więc, już prawie o szarówce, żółtą drogą 687A w kierunku Haţeg. Jak wspomniała Aglaia, drogi żółte zaskakują gładkością w porównaniu z czerwonymi . Wybrana trasa należy do takich właśnie , jedzie się bajkowo, z widokiem na góry zapadające w sen... Na pastwiskach widać jeszcze nie zagnane owieczki, a księżyc w pełni oświetla drogę... Niestety, nie zatrzymujemy się żeby to uwiecznić na jakiejś fotce, a próby z samochodu są g.... warte, zdjęcia od razu podlegają skasowaniu.

Przy miłej dla uszu muzyczce nadawanej przez radio Haţeg (ze względu na ogonek przy "t" wymawia się to jako "Haceg"), docieramy do oświetlonego lampami centrum miasteczka. I tu zaczyna się klops z kierunkami proponowanymi przez ovi Grześkowi każe jechać w lewo, u mnie pojawia się żądanie skrętu w prawo... Niestety, kurza ślepota rzuciła się na oczy i nie dostrzegliśmy drogowskazów z numerem drogi 68, jaką powinniśmy wyjechać z miasta. Moja komórka często gubi GPS-a , toteż uznajemy, że lepiej ufać temu, co dostaje w propozycji Grzesiek. Tyle, że wkrótce lądujemy nie na czerwonej drodze DN68, lecz na tamie, a potem na szutrze ... Tym razem powinniśmy skorzystać z rad udzielanych przez moje urządzenie ! Wracamy do centrum Haţeg, pozostałe dwa auta alarmują przez CB - co się dzieje? Spoko........ Zaraz będzie OK .

No i jest , nie licząc tego, że wkrótce trafiamy na zator w związku z wypadkiem, który się komuś tyle co przydarzył ....Może to i dobrze, że poniosło nas na tę tamę , bo kto wie, czy zamiast w korku, nie bylibyśmy teraz w rowie?
Dzielni rumuńscy policjanci błyskawicznie robią porządek i wahadełko, a przy wieczornym słabym ruchu korek nie okazuję się zbyt paraliżujący....

Przy zjeździe z głównej drogi w kierunku Retezatu nawigacje znów szaleją , robimy kolejne bezsensowne, ale na szczęście niewielkie kółeczko, po czym na czuja ruszamy we właściwą stronę i odpowiednią dla nas drogę nr 685. Przy okazji wychodzi na to, że ovi ma w tym rejonie mapę całkowicie do d..., a na papierowych mapach 1 :800 000 większości dróg ( a ich sieć jest tu zadziwiająco gęsta) nie ma wcale... Na dokładkę pojawia się pierwszy oddech Drakuli - pełnia księżyca, krzaczory przy drodze kłaniają nam się w pas.... Brrrrrrrrr!



Chyba trzeba sobie dziś odpuścić spanie na dziko . Komu by się chciało po ciemku rozbijać namiot? Nie widać żadnej łączki z boku, aby zmieściły się trzy autka... Spanie w autach też dziś odpada, bo niezły w nich bałagan .
Kiedy więc widzimy oświetlony pensjonat Dumbraviţa, dość szybko zapada decyzja, że jeśli tylko są tam wolne miejsca, to zostajemy i kończymy dzisiejszą trasę jeszcze przed Gura Zlata!



Większą ilość fotek Dumbraviţy można zobaczyć na TEJ netowej stronce obiektu...
Ten nasz pierwszy rumuński nocleg jest zarazem najdroższym (60 lei od osoby) na całej trasie, no może za wyjątkiem Tokaju . Trzeba jednak przyznać, że standard jest jak trzeba. Do wyłącznej dyspozycji mamy cały domek, gdyż nikogo oprócz nas tam nie zakwaterowano. Czyżby sezon się skończył?
Na dole są dwa spore pokoje z łazienkami i salonik z wyjściem na obszerny taras. Z saloniku schodki wiodą na pięterko, gdzie z wypoczynkowego hollu wchodzi się do kolejnych pokoi. Nasza dwójka z łazienką nie jest zbyt obszerna, ale komu miałoby to przeszkadzać przez jedną noc? Kolejne dwie "górne" dwójki są ze sobą połączone, mają wspólną łazienkę - one właśnie są tej nocy niezasiedlone... Z hollu na piętrze wychodzi się na spory balkon.







Minusem domku, zwłaszcza przy dłuższym pobycie, jest brak własnej kuchni, goście zdani są na mieszczącą się w kompleksie restauracyjkę. My jednakże z niej nie skorzystamy, gdyż kawkę i herbatkę przygotujemy sobie na tarasie na własnych kuchenkach, zabranych jako część podstawowego wyposażenia wyprawy...



Trasa (dzień II) przebiegła tak: Tokaj - Oradea – Hunedoara – Haţeg - Dumbraviţa

Pamiętam tę Dumbravitę.
Jako, że też dojeżdżałem po zmroku, a nie mam żadnych nawigacji, to sprawdzałem bez przerwy, co tam na kolejnych tabliczkach napisali. Często był kierunek na Dumbravitę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przy zjeździe z głównej drogi był drogowskaz na Gura Zlata, tyle że zaraz potem było rozdroże bez tabliczek , a po ciemku obie drogi wyglądały równorzędnie . Tam właśnie zrobilśmy to drugie kółeczko .
Potem było już łatwiej, bo ovi zgubiła GPSa , a gęściej pojawiały się tabliczki. Być może była na nich i Dumbravita, ale ona wówczas i tak nic by nam nie powiedziała . Gura Zlata "zniknęła", na szczęście przy każdym rozdrożu pojawiała się Rotunda , a to już potwierdzało właściwy kierunek

W Hateg też trochę się pogubiliśmy i nie udało nam się znaleźć zjadu na żółtą drogę, o której piszesz (z tym, że my jechaliśmy w drugą stronę). Pojechaliśmy czerwoną no i wiadomo...remonty, ruch wahadłowy, czasem jakieś dziury