Zabiorę brata na koniec świata

Historia zeszłorocznych wakacji, jak prawie każdych naszych jest nieco skomplikowana. Żeby nie uprzedzać tego co chcę pokazać wyjątkowo opiszę ją w skrócie na sam koniec relacji.

W każdym razie z kilku rozważanych opcji zwyciężyła ta najdalsza – gdzieś tak pod koniec 2018 r. zapadła decyzja – przyszłoroczny urlop w jego zasadniczej części spędzamy na końcu świata czyli Chile. Planowana data wyjazdu przełom listopada i grudnia 2019 r. Niedługo później ogłosili, że COP25 będzie w 2019 r. w Chile a planowane terminy to właśnie przełom listopada i grudnia 2019 r. Czyli zmieniamy plany i lecimy jakiś miesiąc wcześniej.

Zaczęło się czytanie, planowanie, rozważanie. Pierwsza zadanie upolować bilety w akceptowalnej cenie dla 4-osobowej rodziny. To niestety proste nie jest. Ostatecznie gdzieś marcu 2019 r. staliśmy się szczęśliwymi posiadaczami biletów BA na trasie WAW-LHR-SCL i z powrotem za niecałe 3k od osoby. Córka jako niespełna dwulatek prawie za free  . Czy da się taniej? Czasem się da – Iberia miewa promocje za mniej niż 2k/osoba ale z Barcelony/Madrytu więc trzeba jeszcze doliczyć koszt dolotu z PL + i ryzyko, że jak się coś „wykrzaczy” na tym dolocie to bilety do Santiago przepadną. Do tego żeby to wszystko się opłacało dolot do Hiszpanii jest zazwyczaj tanią linią co oznacza konieczność dość słonej dopłaty za bagaż. Nam wyszło, że na takim manewrze nie przyoszczędzilibyśmy zbyt dużo a w każdym razie nie tyle żebyśmy byli skłonni podjąć to ryzyko.

W końcu nadszedł długo wyczekiwany dzień i w połowie października 2019 odpaliliśmy wrotki i polecieliśmy.

Poranny lot BA do Londynu oczywiście zapchany na maxa, na szczęście bez opóźnień. W Londynie prawie 9h na przesiadkę. Postanawiamy opuścić lotnisko i zabrać juniory do Windsoru. Ładujemy się w autobus, który bezpośrednio spod terminala podwozi nas prawie pod zamek i po niespełna godzinie jesteśmy na miejscu.

Szybkie zwiedzanie zamku (pogoda jak to w Londynie, czasem słońce czasem deszcz). Windsor na forum pewnie już gościł wiele razy ale zapraszam do popatrzenia jeszcze raz.





















Około 19 jesteśmy z powrotem na LHR. Tu kolacja. Kontrola bezpieczeństwa, długi marsz do bardzo odległej bramki i przed 22 zasiadamy wygodnie w Dreamlinerze. Ten lot też obłożony w 100% więc czeka nas urocze 14.5h z dzieckiem na rękach. Mamy prawie godzinne opóźnienie. Juniory padają jeszcze zanim samolot wystartuje. Na dobre obudzą się po jakiś 7 godzinach lotu – czyli dobra nasza – połowa drogi za nami.

Ja nie brat - ale sprawdzę gdzie się kończy świat.

Ameryka Południowa mało mi znana , tym bardziej interesująca .Zostaję

Powiało egzotyką...
Będę śledzić.

Windsor - bajka!

Janusz Bajcer napisał(a):Ja nie brat - ale sprawdzę gdzie się kończy świat.

Januszu, Ty to taki forumowy brat więc też się liczy . Cieszę się, że jesteś z nami.

piotrf napisał(a):Ameryka Południowa mało mi znana

Dla nas to pierwsze zetknięcie z tym rejonem i mamy już plany na więcej - szkoda tylko, że spora część leży w takim klimacie, że lepiej zwiedzać ją naszą zimą - my już niestety uzależnieni trochę od letnich wakacji.

Mikromir napisał(a):Powiało egzotyką...
Będę śledzić

Kulturowo to całkiem bliskie nam społeczeństwo - tyle, że daleko...

Rano lądujemy w Santiago. Na lotnisku dość szybko przekonujemy się co znaczy południowoamerykańska miłość do dzieci – przy kontroli granicznej wyhacza nas jakiś miły pracownik lotniska i prowadzi do stanowiska z napisem „Priority”.

Kontrola bez problemów, odbieramy bagaże, przechodzimy dość specyficzną kontrolę fitosanitarną (ponieważ zaraportowaliśmy wwóz owocowych tubek biorą nas do innego stanowiska ale na szczęście i my i tubki mogły bez problemu stanąć na terytorium Chile). Generalnie do Chile nie można wwozić świeżych owoców, wyrobów pochodzenia zwierzęcego itp. To co niezjedzone w samolocie musi wylądować w koszu - na lotnisku w Santiago każdy bagaż jest pod tym kątem skanowany i oglądany ręcznie jeśli jest taka potrzeba.

W końcu wychodzimy z budynku lotniska – pierwsze wrażenie – jest ciepło – w końcu to wiosna. Odbieramy samochód i podążamy w kierunku naszego pierwszego celu – oddalonego o ok 100 km od Santiago Valparaiso. W samochodzie dzieciaki prawie od razu padają. My trochę walczymy z nawigacją ale udaje nam się w miarę bezproblemowo dotrzeć do celu.

Meldujemy się w wynajętym przez booking mieszkaniu, idziemy na szybki obiad a potem próbujemy walczyć w mieszkaniu z jet lagiem (tylko naszym bo naszych dzieci ten temat jakby nie dotyczył). Ostatecznie po ok 19 całe towarzystwo już śpi. Z tego dnia tylko jedna fotka ale całkiem fajna .

Zapowiada się ciekawie, a że w dodatku na terenie mi nieznanym, będę zaglądał z ciekawością.

O Dzi!
Najdłuższy kraj świata? Wchodzę

zapowiada się bardzo ciekawie, zdjęcia Windsoru-super.
Melduje się i czekam na cd.!

Tony, Tayla, Walp - witajcie - miło was widzieć

Kolejnego dnia dzieciarnia budzi się już po 5 – w końcu w Polsce po 11 więc kto by tak długo spał. Po 8 udaje nam się wygramolić z mieszkania. Miasto jest kompletnie puste, wszystko pozamykane…





Niezrażeni idziemy spacerem w kierunku najciekawszej części Valparaiso czyli artystycznej dzielnicy Bellavista. Najpierw wjazd kolejką:





Trochę przypominają mi lizbońskie elevadory ale są jednak sporo mniejsze.

Bellavista to przede wszystkim kolorowe murale na prawie każdym kroku. Jeden fajniejszy od drugiego. Liczyliśmy, że gdzieś przysiądziemy na jakąś kawę i ciacho ale wszystko (jeszcze) zamknięte.









Dopiero na tym placyku udaje nam się wyczaić kawiarnię, która właśnie wystawia stoliki.







Jednak o tej porze Pan może zaoferować nam tylko kawę. Ciacha to tak ok. 11. Na szczęście nie ma nic przeciwko temu żebyśmy do tej kawy zjedli własny prowiant. Posileni, pobliskim elevadorem zjeżdżamy w dół.





Idziemy zrealizować kolejny punkt programu czyli Museo a Cielo Abiero (po naszemu muzeum pod otwartym niebem). Czyli murale ale w trochę innej części miasta. „Tam” idziemy na nóżkach. Niestety zniechęca nas gigantyczna ilość schodów praktycznie bez żadnych podjazdów co dla rodziców z wózkiem jest zabójcze. Dlatego z tej części tylko kilka fotek







I elewadorem ewakuujemy się w dół.





Wracamy do mieszkania. Młody robi trochę ćwiczeń z podręcznika. Potem uskutecznia z tatą drzemkę. Córka uskuteczniła ją w wózku i na mamę spada obowiązek pilnowania juniorzycy.

Popołudniem postanowiliśmy zapoznać dzieciarnię z Oceanem Spokojnym (co by zaczerpnęły nieco z tej nazwy) i w tym celu pojechaliśmy do pobliskiego Vina del Mar.

Jadąc tam minęliśmy wejście do stacji metra gdzie grupa młodych ludzi stała i protestowała trzymając w ręku garnki i chochle wybijając nimi charakterystyczny rytm. Mąż nawet sobie zażartował, że pewnie studentom ceny biletów metra podnieśli i teraz protestują i on ich popiera bo jak obniżali zniżki studenckie na pociągi to on też protestował. Może gdybyśmy w TV oglądali coś więcej niż Świnkę Peppę to inaczej podeszlibyśmy do tego tematu ale o tym za chwilę.

W Vina del Mar, poza tytułowym Mar a nawet Ołszynem to właściwie nic więcej nie ma. Tzn. są bloki, hotele itp. i jest drogo (co biorąc pod uwagę, że Chile w ogóle tanim krajem nie jest powoduje, że w Vina jest nawet bardzo drogo). Jest też zameczek na cypelku – nawet chcieliśmy tam podjechać ale z daleka wyglądał tak kiczowato, że odpuściliśmy i skupiliśmy się na plaży. Jest też zegar kwiatowy – widzieliśmy z auta. Poza tym w porównaniu z Valparaiso jest po prostu czysto .

Jeśli chodzi o Ołszyna to z tego miejsca mamy jedno zdjęcia bez widoku uchachanych buziek naszej dzieciarni.



Jak już się dzieciarnia nacieszyła morzem postanowiliśmy wrócić do Valparaiso. Przejechaliśmy obok tej samej stacji metra, stan protestu – bez zmian. Stoi młodzież i wali w gary.

W Valparaiso na ulicach również napotkaliśmy pojedyncze jednostki z garnkami i chochlami. Mąż odstawił mamę z córką do mieszkania a sam z synem wybrał się na zakupy co byśmy mieli co zjeść na kolację. Po jakimś czasie dali znać, że pobliskie CH do którego przyjechali było zamknięte i jadą szukać czegoś gdzieś indziej. Trochę długo ich nie było. Młoda coraz bardziej marudna więc zaczęłyśmy wieczorny obrządek, zza okien co jakiś czas słyszałyśmy charakterystyczną garnkową melodię. Jakież było moje zdziwienie gdy wyjrzałam przez okno i zobaczyłam na ulicy płonącą barykadę z opon. Moje zaniepokojenie wzrosło kiedy z okien wychodzących na inną ulicę zobaczyłam kilka następnych. A w oddali jakieś płonące budynki. Poczułam się trochę jak Neron obserwujący płonący Rzym. Po jakimś czasie odbieram SMS od męża żebym się nie martwiła i nie długo powinni być w mieszkaniu niestety z pustymi rękami bo wszystkie sklepy zamknięte.

Wrócili po jakiś 20 minutach, w międzyczasie już zdążyłam wyczytać w necie co się dzieje – podwyżka cen biletów metra spowodowała gwałtowne protesty. Zaczęło się dzień wcześniej w Santiago i powoli rozlewa się na kolejne regiony kraju. No to mamy (nie)wesoło. Zjadamy nasze marne zapasy owoców i jogurtów. Pomimo wyjących na zewnątrz syren udaje nam się jakoś usnąć.

Widzę elevadory nie tylko na Półwyspie Iberyjskim popularne. Ej, ale chyba Wam tam nie pobiją za to metro?

tony montana napisał(a):Widzę elevadory nie tylko na Półwyspie Iberyjskim popularne.

Może to kwestia szeroko pojętego iberyjskiego kręgu kulturowego . A tak naprawdę to miasto jest położone na wzgórzach i elewadory robią dobrą robotę.

tony montana napisał(a):Ej, ale chyba Wam tam nie pobiją za to metro?

Podróżowanie po kraju ogarniętym rewolucją z dwójką niezbyt dużych dzieci (ale jedno już dostatecznie kumate żeby wiedzieć, że coś się dzieje) to ciekawe przeżycie. Jeszcze trochę o tym będzie w kolejnych odcinkach.

„Uwielbiam zapach gazu łzawiącego o poranku” mógłby powiedzieć podpułkownik William "Bill" Kilgore gdyby akcja Czasu Apokalipsy toczyła się w Valparaiso AD 2019. Wychodzimy z mieszkania po 9 kierując się do pobliskiego kościoła na pierwszą poranną mszę (tak, tak – to Ameryka Łacińska tu wstaje się późno więc pierwszy serwis o 9.30 a i tak wiernych można policzyć używając palców u rąk całej naszej małej rodziny). Potem udajemy się na śniadanie do jednej z niewielu czynnych o tej porze knajpek. Cały czas towarzyszy nam specyficzny zapaszek… Już wiemy, że przebywanie w mieście w tych okolicznościach raczej nie będzie należało do przyjemności. Z relacji internetowych wiemy też, że w kraju nie dzieje się najlepiej. Podwyżkę cen biletów metra cofnięto ale lud jak już wyszedł na ulicę tak łatwo do domów nie wróci. Na tę noc mamy już zarezerwowany hotel przy lotnisku w Santiago ale trzeba jeszcze przeżyć dzień. Decydujemy, że pojedziemy gdzieś nad morze żeby dzieciarnia pomoczyła nogi i pogrzebała w piachu. Szybki przegląd przewodnika i w nawigację wpisujemy Caleta Horcon – ok 50 kilometrów na północ od Valparaiso. Po około godzinie jesteśmy na miejscu. Po drodze, w większych miastach zwracają uwagę wzmożona obecność oddziałów karabinierów. Jednak to co nas bardziej martwi to mega kolejki na stacjach benzynowych – a my jeszcze dzisiaj musimy zatankować i oddać auto… Ale na razie korzystamy z uroków Ołszyna.









Caleta Horcon to stolica chilijskiego ruchu hippisowskiego. Dla nas jednak to po prostu w miarę bezpieczne miejsce na przetrwanie dnia. Sama miejscowość nie jest jakoś specjalnie urokliwa. Kilka restauracji (w jednej zjedliśmy dość przeciętny obiad). Plaża mała i zanieczyszczona glonami. Ludzi na szczęście nie za dużo. Dla nas i naszych dzieci niewątpliwą atrakcją były pływające dookoła pelikany – pierwszy raz widzimy te ptaszyska w naturalnych warunkach.





















W miłych okolicznościach przyrody spędzamy kilka godziny. Popołudniem pakujemy się do auta i zbieramy się w kierunku Santiago. Każda mijana stacja benzynowa wita nas gigantyczną kolejką. Ostatecznie tankowanie odpuszczamy – trudno niech wypożyczalnia doliczy nam do rachunku. Za to przejazd autostradą mamy za darmoszkę – w nocy spłonęły bramki do poboru opłat… W niecałe 2 godziny dojeżdżamy do hotelu. I tu niespodzianka – z telewizorka zawieszonego na recepcji dowiadujemy się, że niedawno w regionie metropolitalnym wprowadzono godzinę policyjną – od 19 do 6. Jest 18.30 a my chcemy jeszcze oddać auto bo jutro o 6.30 to powinniśmy już być na lotnisku. Zamykam się z dzieciakami w pokoju a mąż pędzi do wypożyczalni. Tu sytuacja bardzo ciekawa – parking zamknięty ale na bramie siedzi cieć i w zależności od tego czy deklaruje się znajomość angielskiego czy hiszpańskiego w sposób werbalny albo pisemny informuje, żeby zostawić auto na pierwszym wolnym miejscu. Potwierdzenie zwrotu przyjdzie mailem. Jest 18.50. Nie jeżdżą już busy, taksówki, o Uberze też można zapomnieć. Poboczem autostrady małż pomyka do hotelu. O 19.15 wpada do pokoju (nie muszę dodawać, że czas od 19 do 19.15 to był jeden z dłuższych kwadransów mojego życia). Po drodze spotkał policyjny patrol ale panowie uznali, że chyba nie stanowi zagrożenia bo puścili bez wchodzenia w jakiekolwiek interakcje.

Dziś to by było na tyle. Jutro będzie równie emocjonujący dzień a chilijska wiosna jeszcze bardziej da nam się we znaki .