Zabiorę brata na koniec świata

Kolejny dzień to trochę prowizorka i improwizacja. Nasz pierwotny plan zakładał wyjazd do Iquique i zwiedzanie po drodze Humberstone – chyba najsłynniejszy chilijski ghost town z czasów saletrzanego boomu. Sprawy trochę się pokomplikowały przez popołudniową niedostępność Val de la Luna – tę wycieczkę musieliśmy przełożyć na jakiś poranek i z braku innych opcji padło na ten dzień. Kolejna komplikacja była już poważniejsza. Ogólnie sytuacja w kraju nie nastrajała pozytywnie ale z Iquique dochodziły raczej uspokajające wieści. Do czasu aż wieczorem poprzedniego dnia aresztowano tam nieformalnego przywódcę lokalnych protestów. Wtedy nieco wyciszone już manifestacje wybuchły ze zdwojoną siłą. Łudziliśmy się jeszcze, że w sumie wynajęte mieszkanie jest na uboczu - będziemy się poruszać na linii – plaża-mieszkanie-sklep więc chyba nic nam nie grozi ale niepokój pozostał. Na podjęcie ostatecznej decyzji daliśmy sobie czas do rana. Nad ranem odebraliśmy whats uppa od właścicielki mieszkania, że w sumie to na nasz przyjazd jest wszystko gotowe ale może byśmy jednak rozważyli czy na pewno chcemy przyjechać bo mieszkanie jest w sercu dzielnicy uniwersyteckiej a ta od dwóch dni objęta jest sporymi i dość gwałtownymi protestami. W tej sytuacji decyzja jest jedna nie jedziemy i szukamy czegoś innego. Właściciele z Iquique byli na tyle mili, że nie pobrali nam kasy za ten nocleg mimo, że termin na bezkosztowe odwołanie rezerwacji minął. Znalezienie czegoś w miarę blisko, nad oceanem (junior miał obiecany dzień nicnierobienia nad morzem) we w miarę rozsądnej cenie nie było łatwe ale w końcu się udało. Zamiast na północ do Iquique pojechaliśmy na południe do Meijones. Zwiedzanie Humberstone oczywiście trzeba było odpuścić.

Na początek jednak wizyta w Val de la Luna.

Najpierw spacer na wydmę.

































Potem przejazd do końca doliny pod formację solną zwaną Tres Marias.











Potem jeszcze spacer do dawnej kopalni soli.























Kilka godzin w niesamowitym księżycowym krajobrazie (ale upał jak na Słońcu ).









Potem pakujemy się do samochodu i jedziemy w kierunku wybrzeża.

Najpierw ponad 250 kilometrów przez pustynię do wybrzeża. Droga nudna jak flaki z olejem. Przez kilkadziesiąt kilometrów nie trzeba ruszać kierownicą.



Co ciekawe po drodze nie ma żadnych stacji benzynowych, MOPów itp. Jak ktoś chce odpocząć/coś zjeść/napić się/zatankować musi zjechać do jakiegoś miasteczka (których też wcale nie ma tak dużo). My zdecydowaliśmy się na zjazd do Maria Elena – niegdysiejszej stolicy saletry jak głosił napis nad wjazdem do miasteczka. Stolica to zdecydowanie upadła.





Zakłady wyglądają na nieczynne. Miasto wygląda na kompletnie wymarłe. Idziemy na lody i świeże soki. Odwiedzamy też lokalny sklepik. O kawie w kawiarni możemy tylko pomarzyć bo ta akurat jest zamknięta.

Tak wygląda chilijska głęboka prowincja czyli pewnie Chile C albo nawet D.

Potem jeszcze ponad 130 kilometrów wzdłuż wybrzeża.

Mijamy nadmorskie fawele



Porzucone hacjendy.



Z lewej góry



Z prawej ocean.





Po ponad 4 godzinach jazdy jesteśmy na miejscu.

Meldujemy się w hotelu. Idziemy na kolację i wieczorem zalegamy w łóżkach. Z okien możemy obserwować lokalny protest – zdecydowanie spokojniejszy niż te w dużych miastach.

Kolejny dzień był czasem totalnego luzu. Wstaliśmy rano, zjedliśmy śniadanie w hotelowej restauracji. Poszliśmy na plażę. Spotkaliśmy lwa morskiego:







Plaża w Mejillones jest długa i szeroka. Nie jest też specjalnie czysta ale chyba trzeba się przyzwyczaić, że w Ameryce Południowej tak po prostu jest.

Z jednej strony mamy widok na port i pobliskie rafinerie – czyli niezbyt atrakcyjnie .





Z drugiej widok na góry – czyli zdecydowanie lepiej  .



Jest też całkiem ładny budynek kapitanatu portu.



Ponieważ jest wiosna czyli zdecydowanie przedsezonie a do tego nie jest super ciepło mamy całą plażę praktycznie dla siebie, towarzyszą nam tylko bezpańskie psy.

Poranek spędzamy na moczeniu nóg w Oceanie, budowaniu zamków z piasku, ucieczką przed falami itp. Około południa wracamy do hotelu. Z okien obserwujemy protest lokalnej służby zdrowia.



Młoda na drzemkę, młody do lekcji. Po lunchu wracamy na plażę. Jest cieplej, na plaży też trochę więcej ludzi ale bez przesady. Stanowimy chyba małą lokalną atrakcję bo a to lokalne dzieciaki próbują się bawić z naszymi a to ktoś chlapie się w morzu tam gdzie my… Wszystko w raczej przyjaznej atmosferze.

Wieczorem idziemy jeszcze na lokalny plac zabaw. Znowu dwoje blond-gringo ma niezłą siłę przyciągania. Te urządzenia, na których bawią się nasze blondasy jakiś dziwnym trafem stają się nagle bardzo oblegane.
Mamy jeszcze nadzieję na fajny zachód słońca ale niestety chmurzy się więc ze spektakularnych widoków raczej nici.
To był naprawdę fajny, luzacki dzień. Taki był nam wszystkim bardzo potrzebny żeby zregenerować siły.

Aglaia napisał(a):Spotkaliśmy lwa morskiego:

Wygląda, jakby Wam pozował .

Nefer napisał(a):

Aglaia napisał(a):Spotkaliśmy lwa morskiego:

Wygląda, jakby Wam pozował .

To prawda. Specjalnie wrzuciłam kilka ujęć żeby było widać, że ten stwór się rusza. Na początku jak go zobaczyłam to przez moment myślałam, że to jakaś rzeźba .

Trochę żal nam było tego Humberstone więc postanowiłam poszukać podobnych miejsc w okolicy, w której przebywaliśmy. Długo nie trzeba było szukać – okolice Calamy obfitują w postindustrialne zabytki i dwa z nich pokażę wkrótce.
Najpierw jednak cud natury czyli: La Portada – łuk skalny w pobliżu Antofagasty.









Bardzo fajne miejsce. Niestety młoda nam przysnęła w samochodzie więc nie mieliśmy możliwości dłuższego spaceru i trzeba było się podzielić.

Poza łukiem spotkaliśmy też sokoła czerwonogłowego. Siedział sobie na płotku zabezpieczającym klify i nic nie robił sobie ani z naszej obecności ani z cykającej migawki aparatu. Kolejny, po lwie morskim, idealny model.

Kolejny cel to Boquedano, gdzie ma znajdować się muzeum starych pociągów. Dojeżdżamy do miasteczka, parkujemy w pobliżu stacji ale żadnego muzeum nie widać. Wchodzę do budynku stacji – pierwsze pomieszczenie wygląda na dawno nieużywany hol kasowy, drugie to jakieś biuro ale nikogo tam nie ma. Dopiero w zakamarkach trzeciego pokoju dwóch genetlmanów stuka w dość wiekowe klawiatury. Moją łamaną hiszpańszczyzną dowiaduję się, że jak przejdziemy jeszcze trzy torowiska to będziemy w muzeum, wstęp bez biletu, tylko uważajcie na dzieci bo tam nic nie jest zabezpieczone.

Najpierw jeszcze na stacji, pokazujemy dzieciarni stare wagi.



Potem idziemy do właściwego muzeum.

Już przed wejściem czujemy się trochę jak pewnie jakieś 100 lat temu





A w środku jest jeszcze ciekawiej



























Do każdej lokomotywy i każdego wagonu można wejść z czego nasze dzieciaki skrzętnie korzystają traktując to miejsce jak ogromny plac zabaw.

W muzeum bawimy się ponad godzinę. Po czym jedziemy dalej.

Super takie muzeum kolei.
Nie tylko małe dzieciaki miałyby tam zabawę. Ja już stary jestem, a takie miejsca bardzo lubię.

Nefer napisał(a):Super takie muzeum kolei.
Nie tylko małe dzieciaki miałyby tam zabawę. Ja już stary jestem, a takie miejsca bardzo lubię.

To miejsce było fantastyczne. Dzieciaki zachwycone, że wszędzie można wejść i nikt nie pilnuje żeby czegoś nie zepsuć. Niedawno byliśmy w muzeum kolei w Warszawie - gdzie na wszelki wypadek niczego nie dało się dotknąć. Syn niby zadowolony ale w pewnym momencie mówi "A pamiętacie jak byliśmy w tym muzeum pociągów na Atakamie - tam było ekstra można było wszędzie wejść". Mina ludzi, którzy stali obok nas - bezcenna .

Następne miejsce które pokażę też będzie z gatunku dotknij, poczuj, doświadcz na własnej skórze .

Następny punkt programu to Officina Chacabuco. Bardzo nam zależało na jakimś ghost town z czasów saletrzanego bumu i oto znaleźliśmy nieco na uboczu, nieopisywaną w przewodnikach (ale od czego jest internet) Officina Chacabuco.
Miasteczko na środku pustyni, które istniało przez jakieś 20 lat. Jak zamknięto fabrykę ludność wyjechała za chlebem w inne miejsce. W latach 70-tych część miasteczka służyła jako obóz dla internowanych więźniów politycznych by ostatecznie stać się muzeum.













Na wstępie można się przejechać pojazdem z epoki









Większość domostw jest w stanie sporego rozkładu ale są takie, do których można zajrzeć.











W idealnym stanie zachował się plac zabaw.









I budynek teatru.









Można też przespacerować się po dawnej fabryce.



















Dzieciaki były najbardziej zafascynowane tym:



Teren jest ogromny. Całego nie udało nam się obejść. Pustynny upał mocno daje się jednak we znaki. Po jakiś 2 godzinach wracamy do samochodu i jedziemy w stronę Calamy.

Bardzo nam się ten nocleg w Calamie nie podobał ale nie bardzo mieliśmy wyjście. Następnego dnia lecieliśmy porannym samolotem do Santiago. Na szczęście w mieście było spokojnie. Na głównym placu trwała w najlepsze halloweenowa zabawa, której dyskretnie przyglądali się carabinieros.

Kolejny dzień w całości spędziliśmy w podróży. Najpierw poranny lot do Santiago. Tam kilka godzin przerwy, które wykorzystaliśmy na obiad i wyszalenie młodzieży na placu zabaw i wczesnym popołudniem wylot do Mendozy. Ale o wrażeniach z Argentyny opowiem w następnym odcinku.

Argentyna przywitała nas wiosenny upałem. Od razu na plus zaliczyliśmy jej ceny – mniej więcej dwa razy niższe niż w Chile i fakt, że praktycznie każdy lepiej lub gorzej mówił po angielsku – było to spore wytchnienie dla naszej marnej hiszpańszczyzny. Jedyny minus – standard samochodu – dostaliśmy w wypożyczalni jakiegoś nędznego chevroleta, który nie miał nawet centralnego zamka. Przesiadka z nowego Peugota 5008, którym jeździliśmy po Atakamie była więc dość bolesna.
Pierwszego dnia zaliczyliśmy tylko sklep w okolicy naszego mieszkania i pralnię więc na szczegółowe wrażenia przyjdzie czas kolejnego dnia.

Następnego dnia postanowiliśmy wybrać się na małą wycieczkę pod najwyższy szczyt Andów czyli czeka nas spotkanie z Aconcaguą. Najpierw jednak musimy pokonać prawie 2 godziny drogi z Mendozy.

Jedziemy przyjemną szosą przez góry, w stronę chilijskiej granicy. Ruch minimalny a za miasteczkiem Uspallata praktycznie zerowy.













W budynku Parku Narodowego kupujemy bilety i jedziemy jeszcze dwa kilometry w stronę wyżej połączonego parkingu.
Naszym celem jest Laguna Horcones skąd podobno rozciąga się ładny widok na górę.

Przewodnik i relacje, które znaleźliśmy w sieci twierdziły, że wycieczka do jeziorka i z powrotem na parking zajmie nam jakieś 45 minut. Braliśmy poprawkę na dzieci więc założyliśmy, że godzina będzie akurat. Młoda w nosidło, młody na nogi i idziemy. Po jakimś kwadransie nastąpiła konsternacja bo byliśmy na miejscu. Młody wpadł w szał – bo on przecież nie po to tyle jechał żeby po 15 minutowym spacerze wracać. A poza tym to on chce iść tam na samą górę – nie ma co ambitne cele stawia sobie moje dziecko. Cóż było robić – idziemy dalej – młoda już poza nosidłem bo lizaka starczyło tylko na kwadrans – a trzeba jeszcze wrócić. Tempem półtorarocznego grzdyla pomaszerowaliśmy jeszcze jakieś pół godziny.





























Mieliśmy cichą nadzieję na dojście do miejsca gdzie zaczyna się właściwy szlak a właściwie rozwidlenie na jego dwie drogi ale to dla naszych dzieci było jednak za dużo. Małe na plecy i wracamy do auta.

Powrót do Mendozy













Kolacja (krwiste argentyńskie steki z tradycyjnego grilla – mniam, mniam).





I zaganiamy towarzystwo do łóżek.

Piękne górskie widoki w ostatnim odcinku.
I fajnie, że dzieciaki takie chętne do łażenia.

Nefer napisał(a):Piękne górskie widoki w ostatnim odcinku.
I fajnie, że dzieciaki takie chętne do łażenia.

Młody jest rzeczywiście niezłym piechurem. A młoda - cóż - z takimi rodzicami i takim bratem nie bardzo ma wyjście

Kolejny dzień miał być lajtowym zwiedzaniem Mendozy. Ponieważ miasto jest dość duże zdecydowaliśmy się na autobus turystyczny typu Hop-on Hop-off. To był strzał w 10 bo sam przejazd piętrowym pojazdem był dla dzieciaków fajną atrakcją.
Jedyny minus był taki, że pierwszy autobus zaczynał chyba po 10 – dla juniorów wstających przed 7 to trochę późno .
Tak więc jeździmy czymś takim:



I focimy miasto.













Największą atrakcją Mendozy jest Park Generała San Martin.

Ogromny teren zielony gdzie mieszkańcy miasta piknikują, grają w piłkę, spacerują i generalnie oddają się lenistwu na świeżym powietrzu (sprzyjał temu piękny, gorący wiosenny dzień).












Fajne mają bramy w tym parku





My staramy wtopić się w otaczający krajobraz. Dzieciaki trochę bawią się na placu zabaw – dość archaicznym i zupełnie nieocienionym. Trochę jeżdżą na takiej oldskulowej karuzeli.





Podziwiamy róże w rosarium.







W drodze powrotnej przejeżdżamy przy wzgórzu Cerro de la Gloria. Chcieliśmy nawet wysiąść i rzucić okiem na miasto z góry ale 5 minutowy postój autobusu to jednak za krótko. Czekanie godzinę na kolejny to trochę za długo.



Przejeżdżamy obok amfiteatru.



Widok na miasto.



Przyjeżdżamy na Plaza Independencia. Podoba nam się wystrój w niebieskiej tonacji ale odstrasza nas jakaś głośna impreza więc szybko pomykamy dalej.











Chcemy jeszcze zahaczyć o Plaza Espagna, który szczególnie spodobał nam się gdy wracaliśmy dzień wcześniej z kolacji.
Tu jest cicho i spokojnie. Place jest moim zdaniem naprawdę piękny i ma w sobie coś.

















Starszak wyczaił jakiegoś chłopca z piłką i przez godzinę toczą pojedynek na linii Messi-Lewandowski. Musimy sprawiedliwie oddać wyższość Argentyńczykowi chociaż syn walczył bardzo dzielnie.

Córka ma wielką radochę z moczenia rąk w fontannie.

Wolnym krokiem zmierzamy do mieszkania. Trzeba pakować manatki bo kolejnego dnia czeka nas powrót do Chile.

Miejsce z wydmą fantastyczne, nigdy na oczy nie widziałem takiego krajobrazu, no, może na kalderze Las Canadas (Teide na Teneryfie)
Azulejos bardzo popularne i ładne!