Za miedzą: Žacléř

Wspomniałam w poprzednim odcinku o pierwotnej nazwie gospody z rzeźbionymi krzesłami… Nie jest ona przypadkowa, jej źródłem jest legenda o pasterzu Gillu.



Tam, gdzie teraz znajdują się rejviskie torfowiska stało niegdyś bogate i grzeszne miasteczko Hunogród.
Jego mieszkańcy byli bogaci nie dlatego, że ciężko pracowali, lecz dzięki rzecze Opavie pełnej złotonośnych piasków. Gdy pewnego razu w Hunogrodzie pojawił się wędrowny kaznodzieja, mieszkańcy ani myśleli wysłuchać jego nauk, a tym bardziej porzucić cielesne uciechy. Uwięzili kaznodzieję, a potem go zamordowali i wyrzucili zwłoki na pobliską łąkę. Następnego dnia pasterz Gill wyprowadził na pastwisko bydło okolicznych gospodarzy. Gdy zgłodniał, wyjął z torby drugie śniadanie, ale znalazł tylko suchy chleb, gdyż gospodyni zapomniała omaścić go masełkiem. Pasterz zezłościł się okrutnie! Rzucił chleb na ziemię, zaczął kopać i okładać batem suche kromki oraz wszystko wokół nich, trafiając również na skrwawione zwłoki kaznodziei, które w pewnym momencie jakby ożyły… Podniosła się ręka trupa i skierowała się w stronę Hunogrodu, a z pobliskiego lasu zabrzmiał ponury głos, który poinformował Gilla, że grzeszne miasto zostało przeklęte na wieki, a wraz z nim Gill za brak szacunku do chleba. W tym momencie rozpętała się straszliwa burza, a miasto zostało zalane czarnymi wodami jeziora, które się tu nagle pojawiło. Ten kto nigdy nie zgrzeszył, ponoć jeszcze dzić może zobaczyć pod taflą jeziora wieżę hungrodzkiego kościioła… Pasterz Gill natomiast został skazany na wieczną włóczęgę po górach i mokradłach, miał chodzić zawsze głodny z pustą torbą i ostrzegać napotkanych ludzi przed skutkami grzeszego życia.

Zbieraczem ludowych opowieści i faktów z historii Rejvizu był pastor Hieronim Pavlik, pracujący w tutejszej parafii w latach 1894-1938. Jego notatki wykorzystał przy pisaniu swych książek Soritis Joanidis, były leśniczy z Rejvizu (od kilkumastu lat jest na emeryturze), u którego dwukrotnie nocowaliśmy (raz w klimatycznej chacie Dřevěnka, innym razem w nowej willi Rula), gdy w naszym ulubionym Tetřivku trwał remont.
Pan Sotiris urodził się górskiej wiosce w górach Gramos w poblizu albańskiej granicy, znalazł się na terenie ówczesnej Czechosłowacji gdy miał lat 10, a w Grecji trwała wojna domowa (wywieziono wówczas z Grecji około 28 tysiecy dzieci), wychowawał się w czeskich domach dziecka. Do Rejviz trafił po raz pierwszy w 1955, powrócił tu po ukończeniu szkoły leśnej w południowo-morawskim miasteczku Strážnice (dobrze nam znajomym z ubiegłorocznego długiego weekendu majowego ). Gdy od 1982 r. Grecy mogli legalnie wracać do swej ojczyzny, Joanidis zdecydował się zostać tu, gdzie spędził większość życia i znalazł interesującą go pracę. Zaczął też pisać książki o historii i legendach z oklic Rejvizu i Zlatych Hor...



Joanidis ma rzecz jasna swoje krzesło w restauracji Rejviz:

Fotka z netu:

Śladami po jeziorze, które zalało Hunogród, mają być Malé i Velké mechové jezírka oraz otaczające je torfowiska. Część torfowiska, gdzie znajduje się Małe mechowe Jeziorko, jest zupełnie niedostępna. Wielkie Mechowe Jeziorko jest natomiast podstawowym celem spacerów większości letników odwiedzających Rejviz. Zimą oczywiście też można tam pójść, tyle że nie ma wówczas szans na znalezienie rosiczki oraz innych ciekawych roślinek.

Pamiętam czasy, kiedy od gospody Rejviz do jeziorka wiódł szlak ścieżką „na skróty” przez łąkę i pagórek pod lasem, tuż przy pomniku (wzniesionym 1929 r.) upamiętniającym 11 mieszkańców Rejvizu poległych w I wojnie światowej.

Fotka z netu (1950) :

Teraz oznakowana ścieżka przyrodnicza wiedzie do jeziorka okrężną drogą, co wcale nie znaczy że jest daleko . Tym razem jednak odpuściliśmy sobie oglądanie zamarznietej toni... Zrobiła to za nas nie-biegówkowa część naszej ekipy, ale nie mam od nich bieżących fotek, więc poniżej pokażę jakieś stare z poprzednich pobytów.

Torfowiska w pobliżu Rejvizu są typu wysokiego, ich wiek ocenia się na 6 -7 tysięcy lat. Przed powstaniem torfowiska na tym terenie było wiele zagłębień wypełnionych wodą, nieprzepuszczalna warstwa skał powodowała, że woda stale się w nich utrzymywała, a zagłębienia powoli zarastały mchem, stopniowo powstawały kolejne warstwy... Najgłębsza warstwa torfu (6,6 m) występuje w okolicach Małego Mechowego Jeziorka.



W sezonie wstęp do rezerwatu jest płatny, zimą budka jest zamknięta, więc bilecików nie ma .

Budka z kasą (2009) :

Fotka z netu:

Końcówka ścieżki przyrodniczej do jeziorka wiedzie drewnianymi mostkami (aby się nie utopić w moczarach ) , na końcu jest widokowy pomost
.
2009:

Wielkie jeziorko ma powierzchnię 1692 m² i głębokość do 3 m.



2009:

2010:

2010:

Jak już wcześniej wspomniałam, tym razem poszusowaliśmy dalej żółtym szlakiem, a nie ścieżką przyrodniczą w kierunku jeziorka…

Malowniczy mostek przy żółtym szlaku:

Rok 2005:

Fotka była zrobiona w w terminie marcowym zbliżonym do tegorocznej wycieczki, ale tym razem śniegu na mostku było znacznie więcej. Fotki nie mam – jeden z naszych panów kręcił filmik, ale nie jest on do publikacji.

Przy dojściu żółtego szlaku do szerokiej drogi leśnej, którą z Rejvizu wiedzie właściwy szlak narciarski z utrzymywanym śladem:







Ruszyliśmy dalej żółtym, po chwili minęliśmy Bublavý pramen.

Fotka z 2009 roku – styczniowa, ale ze śniegiem wówczas było slabiuśko.



Gdy szlak żółty zbaczał w lewo, by poszuraliśmy dalej drogą na wprost, do paśnika.



Rok 2005:

Tu odbiliśmy na nieco węższą dróżkę, wiodącą lekko w górę na grzbiet pod Kazatelnym.





Z grzbietu ześliznęliśmy się do mostu nad Czarną Opawą. Na zjeździe już nie było założonego wyraźnego śladu , przed nami trasę przecierała co najwyżej jedna osoba. Po naszej kilkuosobowej grupce tor zrobił się jednakże jak należy .
Trzeba przyznać, że takiej ilości świeżego puchu chyba jeszcze nigdy nie trafiliśmy na tym zjeździe, a śmigaliśmy tędy wielokrotnie, jak na ulubione kółeczko przystało.

Trochę teraz żal, że nie zdecydowlaiśmy się na dłuższą trasę przez skalne ambony pod Kazatelnym do Opawskiej Chaty, aby potem zjechać doliną Czarnej Opawy. Wieki całe minęły od momentu, gdy byliśmy tam zimą – jeszcze piękni i młodzi . Moja ostatnia, ale piesza wycieczka przez Kazatelny, odbyła się podczas długiego majowego weekendu w 2006 roku. Poniżej trochę zrobionych wówczas zdjęć:

















Kilka słów o małym leśnym cmentarzu znajdującym się w pobliżu chaty myśliwskiej w dolinie Czarnej Opawy - warto tam zaglądnąć, jak się pójdzie przez Kazatelny.


Ruský hřbitov to miejsce spoczynku żołnierzy radzieckich zmarłych w pobliskim obozie jenieckim z czasów II wojny światowej. Zaniem w obozie pojawili się więźniowie z Zachodniej Ukrainy, w sierpniu 1940 trafili tam polscy jeńcy...

Fotka z netu:

Cmentarz powstał w 1948 r. gdy przeniesiono tam szczątki zmarłych z grobów odkrytych w różnych miejscach w lesie wokół obozu jenieckiego. W 1999 r. dokonano rekonstrukcji cmentarza, przyczynił się do tego m.in. wspomniany wcześniej Sotiris Joanidis.

Od mostu na Czarnej Opawie do Starego Rejvizu dotarliśmy tradycyjnie – szeroką drogą z założonym śladem. Tyle, że ongiś lepiej bywało… Nie chodzi mi o ilość śniegu, bo ta była pasująca , ale o ogólny stan drogi… Miły narciany szur możliwy był tylko jej środkiem, gdyż boki drogi były ubite kołami wielgaśnych aut zwożących z lasu drewno z wycinek, więc na śniegu były odciśnięte ślady opon. Jeden z takich pojazdów wyprzedzał nas zresztą, więc trzeba było uciekać w zaspy na boku, aby i na nas ślad opon nie został…

Starý Rejvíz i zaśnieżone łąki :







Jeszcze w XVI wieku nie było tu wioski, tylko głębokie lasy i łąki. Nazwa Rejviz (pojawiła się w XIV-XV w.) jest starsza niż sama osada i pochodzi od niemieckiego słowa Reihwiesen oznaczającego rząd łąk...











Postanowiliśmy, że zanim dobijemy się „nadmiarowymi” kilometrami robiąc dodatkowe kółeczka po śladach założonych na łąkach, wpadniemy sobie na troszkę do Tetřivka i odwiedzimy „nudzącą” się beczkę z piwkiem . Wypocone płyny trzeba było uzupełnić .

Jak zwykle masę ciekawostek zapodajesz Przyznam, że wszystkie ścieżki które pokazujesz na zdjęciach znam, krzesła też , ale że leśniczy jest Grekiem to już nie wiedziałem...

pozdr

Raczej... Grek był leśniczym, bo to już emeryt. Też bym o tym nie wiedziała, gdybyśmy kiedyś nie trafili do niego na spanko.
W Rejvizie mieszkało ponoć sporo Greków (oczywiście, biorąc pod uwagę procent niewielkiej liczby stałych mieszkańców) którzy uciekli ze swej ojczyzny w komunistycznych czasach, ale większośc z nich wróciła do Grecji. Zapewne jednak "nasz" Grek nie jest jedynym, który zdecydował się zostać w Czachach na stałe.

Czeski Grek. Ciekawe. Tak jak szkocki Polak. Czy polski Szkot.

dangol napisał(a):Raczej... Grek był leśniczym, bo to już emeryt.

Jasne, jasne, czytałem, wiem
...ale ja tak jakoś mam, że jak ktoś jeszcze żyje to wolę pisać 'jest' niż 'był'

pozdr

W temacie "tatrzańskim" już wyczytałam, gdzie byliście. Z przyjemnością będę "podglądać", jak świętowaliście - niezależnie w którym miejscu o tym napiszesz.

Decyzja o łąkowym kółeczku („niedobici” musieli zrobić ich kilka ) po odsapce była słuszna, a w nagrodę mieliśmy przecudne popołudniowe słoneczko . Minusem był coraz większy mróz, który dość szybko wyplenił z nas ochotę na nocną powtórkę po łąkach, z czołówkami na czapkach. Świetliki aż takiego zimna nie lubią.

PRZEPIĘKNIE TO WYGLĄDA!

Fatamorgana napisał(a):PRZEPIĘKNIE TO WYGLĄDA!

OOO właśnie, PRZEPIĘKNIE.


Nic tak mnie nie przekonało, że zimowy krajobraz może wiosną sprawić przyjemność jak te Twoje zdjęcia.

dangol napisał(a):

Jest nieskazitelna biel, jest ta biel na zdjęciach i jest odrobina białych chmurek na błękitnym niebie. Szkoda tylko, że żeby było tak pięknie musi być tak zimno

Ja z kolei oprócz oglądania pięknych zimowych (choć niech ta zima już sie kończy!) zdjęć podziwiam cały czas umiejętność podawania ciekawej wiedzy o odwiedzonych miejscach przez Danusię...

Czytanie i przebywanie tutaj to prawdziwa przyjemność!


!

Lidia K napisał(a):OOO właśnie, PRZEPIĘKNIE.

dangol napisał(a):

Jest nieskazitelna biel, jest ta biel na zdjęciach i jest odrobina białych chmurek na błękitnym niebie. Szkoda tylko, że żeby było tak pięknie musi być tak zimno

Bosko... jak powiedziała Maja patrząc na biel wypranych firanek - tak mi się skojarzyło.


Zaglądam, podziwiam, pozdrawiam