Za miedzą: Žacléř

Ulica Šultysova, a na niej wspaniała barokowa kolumna morowa…













Dom U Marmorů z malowidłami i wspaniałym portalem:

Widoczki od ulicy Husovej, na którą oczywiście trafiliśmy ponownie .

Znów Palackého náměstí…







Uznaliśmy, że pora na odsapkę. Może mrożona kawka?



Kawka rozleniwiła nas totalnie… Chyba jednak mamy już dość zwiedzania , pomimo wszystkich uroków miasteczka. No więc, jeszcze tylko zakupy na wieczór i zapasik tutejszego piwka do zawiezienia naszym tratwującym się mężom. W tym celu wracamy na ul. Kollarovą, bo tam wypatrzyliśmy całkiem niezłe Potaviny.





Teraz ulicą Jiřiho z Poděbrad obok kościoła ewangelickiego…



… oraz klasztoru i szkoły Urszulanek.





Skręciliśmy w uliczkę Andélską, potem przez Anenské náměstí i uliczkę Na Lavkach wróciliśmy do aut…



Fajna mapka: http://www5.picturepush.com/photo/a/953 ... 533643.jpg

I to tyle z Kutnej Hory , w kolejnych odcinkach będzie nasz ostatni dzień w Czeskim Raju .

Dziękuję Danusiu , piękny spacer po ciekawym mieście
W tym roku niestety musi nam wystarczyć ten wirtualny , bo wszystkie plany wyjazdowe na wrzesień muszą poczekać na realizację do przyszłego roku


Pozdrawiam
Piotr

Wielka szkoda , że w tym roku nic nie wyjdzie z Waszych wrześniowych planów. Cóż, czasem tak bywa. Przed każdym wyjazdem jaki planuję, mam obawy że się nie spełni (tak to jest, jak się samemu już nie jest młodym, a ma się wiekowego schorowanego rodzica). Do tego dochodzą komplikacje z mozliwością wykorzystania urlopu, co prawda w terminie zgłaszanym sporo wczesniej, ale...
Tym razem jednak mamu duże szanse na powodzenie naszej wyprawy . Wczoraj zaczęliśmy pakowanie, jutro ruszamy skoro świt. Kierunek mniej więcej zgodny z tym, jaki mi się wymarzył rok temu
Tym razem we dwoje... jak zaczęliśmy sobie analizować przeszłość, to doszliśmy do wniosku, że tak całkiem we dwoje to chyba nie byliśmy od momentu zapieczętowania naszego związku (czyli prawie 27 lat temu), nawet podróż poślubna była w ramach zimowiska z całą naszą ekipą. No więc, najwyższa pora nadrobićte braki . Rok sprzyjający "podróży poślubnej", bo przecież w maju było wesele naszej Gochy. Ona swą podróż poślubną miała króciutką (raptem 5 dni), na dokładkę dopiero w sierpniu. Za to w pięlnych plenerach Beskidu Niskiego... My więc tpociągniemy sprawę dalej, trochę za siebie, trochę za nich . Miał być wspólny (chociaż w dwóch róznych gratach) Złombol, nic z tego nie wyszło... Jak wszystko dobrze poojdzie, to jednak zjawiy się na mecie Złombolu w odpowiednim czasie i powitamy w Olimpii inną znajomą młodą ekipę .

Pozdrawiam serdecznie

Danusiu , taka podróż we dwoje to rzeczywiście duża odmiana , zwłaszcza po tylu latach.

Powiem Ci , że my z mężem bardzo lubimy takie wyprawy ( kilkudniowe , w okolicach naszej rocznicy ślubu - taka tradycja już się z tego w naszej rodzinie robi ) , i bardzo , bardzo dużo radości nam te wypady dostarcczają.

Zatem bawcie się dobrze i koniecznie podziel się wrażeniami po powrocie.
Do naszej podróży we dwoje pozostało jeszcze ok. 2 tygodni.

Pozdrawiam ciepło - Iwona

dangol napisał(a):Wielka szkoda , że w tym roku nic nie wyjdzie z Waszych wrześniowych planów. Cóż, czasem tak bywa. Przed każdym wyjazdem jaki planuję, mam obawy że się nie spełni (tak to jest, jak się samemu już nie jest młodym, a ma się wiekowego schorowanego rodzica). Do tego dochodzą komplikacje z mozliwością wykorzystania urlopu, co prawda w terminie zgłaszanym sporo wczesniej, ale...

Właśnie . . . tzn . z urlopem się nie zgadza , bo zgłoszenie urlopu w moim przypadku - przed lustrem jedynie

Złombolowe wyprawy - fajna sprawa , dlatego "chodzą mi po głowie" od jakiegoś czasu . Może kiedyś znajdę czas na przygotowanie auta , potem jeszcze . . . przekonanie Agnieszki

Kilka godzin temu , po zwiedzaniu Francji , Szwajcarii i Włoch dzieci dotarły do Baśki na wyspie Krk , gdzie mieliśmy ich oczekiwać , by potem wędrować dalej razem . Nic z tego nie wyszło , ale może następnym razem Zobaczymy się z nimi dopiero wtedy , gdy będą wracać na wyspy

Danusiu , mam nadzieję , że uda Wam się ta ( i wszystkie przyszłe ) pierwsza pomimo - jak piszesz - prawie 27 letniego wspólnego życia wyprawa we dwoje Szczerze Wam tego życzę i już ostrzę sobie pazurki na relację Bawcie się dobrze i pozdrówcie południowe , ciepłe morze od nas


Pozdrawiam
Piotr

Możemy założyć klub osób którym nie udało się wyjechać zgodnie z planem
Ja w tym roku dwa razy już byłem zapakowany na wyjazd do Cro i dwa razy nic z tego nie wyszło.
Na szczęście jak już dzieciaczki poczuły się trochę lepiej to spędziliśmy kilka dni w pięknej Małopolsce.

Danusiu, dziękuję za świetne relacje z Twoich podróży. Czeskie miasteczka mają niepowtarzalny klimacik a po zwiedzaniu zawsze można się delektować wspaniałą kuchnią.

Wypadałoby dokończyć relacyjkę z Czeskiego Raju, zwłaszcza że został do opisania tylko dzień ostatni...

Mglisty poranek:



Potem już znacznie lepiej było, chociaż nieuchronne pogorszenie pogody wis iało nad nami…
Na ostatni dzień nie mieliśmy bogatych planów, była więc nadzieja, że zdążymy przed deszczem!

Po śniadaniu i pożegnaniu się z gospodarzami, pojechaliśmy w Hruboskalsko. Tyle, że oglądnąć zamierzaliśmy jedynie niewielki fragment skalnego miasta, w którym jest około 400 piaskowcowych wież...

Auto zostawiliśmy na parkingu (płatnym!) przy Hrubej Skale.
Zaglądnęliśmy do stojącego w pobliżu kościoła św. Józefa (1812 r.) z barokowym obarazm św. Rodziny.





Przez neogotycki kamieny most (z figurami ś.w Floriana i św. Wawrzyńca) ruszyliśmy na teren zamku Hrubá Skála z nadzieją, że wypijemy kawkę w zamkowej kawiarence.

















Tyle, że kawiarenkę otwierali dopiero o 11-tej, brakowało mniej więcej godziny…

Pooglądaliśmy to, co było do zobaczenia na zamkowym dziedzińcu i tarasie…







Kilka słów o zamku …
Przede wszystkim, jest ładnie położony na dwóch wysokich skałach ponad doliną rzeczki Libuňky – ale o to fantastyczne położenie najlepiej było widać dopiero z punktów widokowych, na które poszliśmy. Z zamkowego tarasu widok też jest fajny, ale przepaści pod skałami aż tak bardzo nie widać – zwłaszcza jej dna .



Wcześniej w tym miejscu stał średniowieczny zanek wybudowany około 1353 r. przez Hynka z Valdštejna, który przekazał go bratu Jaroslavovi z Valdštejna (wzm. 1358-62). Jarosław zmarł ok. 1370, aż do 1395 nic nie wiadomo o nowym właścicielu, był może był nim Petr z Vartemberka. W latach 1416-1460 zamczysko było we władaniu panów z Jenštejna, potem Zajíców z Házmburka. Około 1460 r. zamek zdobyły wojska króla Jerzego z Podbiebradów (Jan Zajíc był zwolennikiem Macieja Korwina). Kolejnymi włąścicielami zamku był ród Svojanovskich, od nich zamek kupił w 1515 r. Zikmund ze Smiřic i władał nim do 1524. W tym czasie do nazwy Skála dodano Hrubá. Po kilkiu pożarach, w czasach Smiřickich miała miejsce renesansowa przebudowa. Pałac ozdobiono sgraffito o treści łowieckiej.
Po śmieci Zygmunta, zamek stał się własnością jego trzech synów, z których jeden zmarł młodo, drugi był niepełnosprawny umysłowo, a trzeci zmarł w 1618 r. w wyniku ran wojennych. O zamek zaczęły spierać się siostry Eliška i Markéta Saloména. Eliška jeszcze za życia ojca Zygmunta wdała się w romans z człowiekiem niższego stanu, przez co ojciec uwięził ją w zamkowej narożnej komnacie z wieżyczką. Gdy zmarł bez odwołania kary, wykorzystała to druga córka Markéta i uwięziła siostrę w zamku Kumbuirk koło Jičína, we władanie przejmując też część majątku należącą do niepenosprawnego brata. Gdy Jindřich Ota Vartemberk uwolnił Eliszkę i pojął ją za żonę, rozpoczął się spór sióstr o dziedzictwo, zakończony tragiczną śmiercią Eliszki w 1620 podczas pożaru zamku w Jičíně. Jednocześnie w związku z bitwą pod Białą Górą, Markéta Slavatová została pozbawiona majątku, który przejął Albrecht z Valdštejna, po matce skokrewniony z rodem Smiřických. Dla Valdštejna zamek był ważnym miejscem, o czym świadczy fakt, że umieścił tu swoje archiwum.
Po śmikerci Albrechta 1634, właścicielem został jego krewny Maxmilián z Valdštejna, potem zamek zajęli Szwedzi i stacjinoiwali tam aż do konca wojny 30- letniej (1648). Maxmilián z Valdštejna zmarł 1655, za czasów jego wnuka Arnošta Josefa ceszrz zamierzałzburzyć zamek , ale nie doszło do tego.
Zamek spłonął 1710, został odnowiony w stylu barokowym przez właścicela Františka Josefa Valdštejna. Na początku XIX w. zamek odnowiono po pożarze, w 1821 r. Hrubą Skałę kupił Jan z Aehrenthalu. W 1859 rodzina Aehrenthalów przebudowała zamek w stylu neogotyckim.

dangol napisał(a):Tyle, że kawiarenkę otwierali dopiero o 11-tej, brakowało mniej więcej godziny…

My zaszliśmy w godzinach, gdy była czynna. Ale nas akurat to nie interesowało.

Pozdrawiam,
Wojtek

No bo wypiliście wcześniej tę, którą sami sobie zaparzyliście

dangol napisał(a):No bo wypiliście wcześniej tę, którą sami sobie zaparzyliście

W tej chwili nie pamiętam, czy wcześniej, czy później. Ale na pewno własną w jakimś ładnym, ustronnym miejscu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Stwierdziliśmy, że na kawkę wrócimy po krótkiej wycieczce po skalnym mieście.



Jak się potem okazało, z zamkowej kawy woleliśmy zrezygnować, gdyż z wybiciem godziny otwarcia kawiarni, trzeba było zapłacić bilet wstępu na zamek, nawet jeśli wizyta miałaby się ograniczyć jedynie do kawiarni. Zważywszy fakt, że dziedziniec widzieliśmy wcześniej za darmo , a w ramach biletu (90 koron od osoby) można było dodatkowo wejść chyba jeszcze tylko na wieżę i oglądnąć jakąś wystawę (w reszcie zamku jest hotel), stwierdziliśmy że kawka wyszłaby stanowczo za drogo .

Zamek w całej okazałości podziwialiśmy z punktu widokowego Mariánská vyhlídka.
Z parkingu idzie się tam najpierw szeroką łagodną drogą, potem schodzi się z niej w bok na ścieżkę z żółtym szlakiem.



Zaraz przy parkingu znajduje się skała, na której dawniej znajdowała się baszta prochowa, ale ze względu na zawartość, nie przetwała .





(fotka GM)

Po opuszczeniu szerokiej drogi, na chwilkę odbiliśmy od naszego szlaku i weszliśmy w skalną jamę, aby zobaczyć Adamovo lože i Jeskyně lásky.







Skalana kanapa została wyryta w piaskowcu w 2 poł. XVIII w. Nazwa pochodzi od imienie, jakie było popularne w rodzinie Valdštejnów, która w tym czasie władała Hrubą Skałą.

(fotka GM)



Po przeciwnej stronie znnajduje się skalne wgłebienie, początkowo zwane Venušina sluj, potem przemianowane na Jaskinię Miłości. Przy odrobinie wyobraźni w wyrytej tam dopatrzeć wyrytych kształtów dwojga kochanków. Kiedyś był tam ołtarz zwieńczony figurą Amora…

(fotka GM)

Zanim dotraliśmy do celu naszej wycieczki, zatrzymaliśmy się na chwilkę w pierwszym miejscu widokowym, położonym w pobliżu zakrętu znakowanego szlaku.











Tuż przed osiągnięciem Marianskiej vyhlidki, w dole widzieliśmy symboliczny cmentarz czeskich wspinaczy, którzy ponieśli śmierć na wyprawach wysokogórskich. Pomysłodacą był rzerźbiarz Karouška, a cmentarz powstał w 1970 r. po jego tragicznej śmierci na wyprawie w Peru.



Nie chciało nam się schodzić, aby zobaczyć cmentarz z bliska… Zamierzaliśmy wrócić na parking tą samą drogą - naokoło byłoby ciekawiej , ale wówczas zapewne nie wystarczyłoby nam czasu, aby dotrzeć jeszcze w jedno miejsce, jakie chcieliśmy zobaczyć.