Za miedzą: Horní Albeřice

Przez wioskę tylko przeszliśmy, nie oglądając szczegółowo żednego z obiektów, jakie w sumie mogły być tego warte. Inna rzecz, że o tej godzinie chyba tylko kościół św. Anny mógł być otwarty, ale on akurat do specjalnie zabytkowych nie należy (1951-1933) .





Na Muzeum Twarogu nawet nie trafiliśmy... Minęliśmy natomiast dzwonnicę z początku XIX wieku.



No i byliśmy przy wejściu do Muzeum Oskoruší zamkniętym niestety, a tam akurat weszłabym chętnie.







Jeřáb oskeruše (występuje również pod nazwa oskoruše lub oskoruša) to po naszemu jarząb domowy (Sorbus domestica). Czasem nazwywa się go drzewem Slovácka, gdyż to właśnie w tym regionie Europy występuje najliczniej, tu także spotyka się największe i najbardziej długowieczne okazy. Drzewo dorasta średnio do wysokości 15 - 20 m. Dożywa najczęściej 150-200 lat, ale zdażają się też drzwa 500-letnie.

Fotka z netu:

Jarząb domowy posiada największe owoce z całego rodzaju Sorbus. Kształtem i wielkością (nawet do 3 cm) przypominają one gruszki ulęgałki i tak jak one są jadalne dopiero po ulęgnięciu. Zaczynają dojrzewać w połowie września i opadają wtedy stopniowo z drzew. Cierpkość i twardość tracą dopiero po tygodniu lub dwóch, nabierają przy tym niepowtarzalnego aromatu, dzięki czemu idealnie nadają się na dżemy, marmolady, syropy i nalewki, a także jako dodatek do wypieków, nadając im korzenny zapach. Sok z niedojrzałych owoców służy jako dodatek przy produkcji cydru, podnosząc jego klarowność i trwałość. Zasuszone i sproszkowane owoce jarząba są używane jako przyprawa korzenna oraz spożywane m.in. przy problemach trawiennych. Twarde dewno jarząba domowego wykorzystywane jest między innymi przy wytwatwarzaniu mebli i instrumentów muzycznych.

Fotka z netu:

Przez moment był plan, aby któregoś dnia przejechać rowerem całą oskorušową ścieżkę, ale jakoś nie wyszło .



Żadnego z owocowych produktów również nie pokosztowaliśmy , a powinniśmy spróbować co najmniej oskorušovicy .

Dalej szliśmy szosą, gdyż czerwonym szlakiem trafilibyśmy pod wieżę znaną z poprzeniego dnia, więc jakoś niespecjalnie korociła nas ta trasa .
Największa stromizna przy podejściu była w samej wiosce!

Gdzieś pomiędzy Tvarožną Lhotą i Lučiną:





Dogoniliśmy najwolniejszych rowerzystów ...



... a potem dołączyliśmy do reszty siedzącej pod brzózkami i radującej się pogodnym popołudniem i wieczorem.







Nasza trasa piesza (niecałe 10 km):

Poniedziałkowy wiosenny poranek zapowiadał skwarną pogodę. Cóż począć z tak pięknie rozpoczętym dniem?



W planie była wycieczka na Hornácko, ale z powodów, o których wspomniałam w poprzednich odcinkach, odpuściliśmy. Zwłaszcza, że na popołudnie mieliśmy plany związane z imprezą "U zastavky", więc wyczerpująca wycieczka nie wchodziła w grę .
Ostatecznie postanowiliśmy, że dotrzemy na łąki ponad wioską Malá Vrbka, tam się trochę pobyczymy i wrócimy po śladach. Ci bardziej niewyżyci mieli zrobić sobie dodatkową trasę po kolejnych łąkach, jednakże nie zjeżdżając do wiosek u podnóży Białych Karpat, ale klucząc wśród pagórków.

Na miły początek wycieczki, zatrzymaliśmy się na tarsie restauracji z widokiem na zbiornik wodny Lučina (powstał w latach 1964-1969) i wzgórze Šumárník (398 m), na którym w epoce żelaza było grodzisko - zostały po nim resztki wału obronnego, znaleziono tam także monety rzymskie z II w.





Panoramki znalezione w sieci: http://www.true-design.net/panorama/104 ... st-lucina/

Tym razem piliśmy Chardonnay , a następnie rowerowym szlakiem wiodącym równolegle do pieszych znaków zółtych (na początkowym odcinku również zielonych) przejechaliśmy się przez letniskową część Lučiny. Początkowo asfalcikiem, potem kamienistym szutrem...





Minęliśmy rozdroże Traviska i odejście szlaku zielonego. Nieco dalej odbijała ścieżka do stawu Kejda, ale nie zjechaliśmy tam...
Po ostatnim mocno stromym i kamienistym odcinku, dotarliśmy na grzbiecik z do rozdrożem Kněždubský háj. Szlak rowerowy porzucił tu znaki żółte i dołączył do trasy oznakowanej na czerwono.

dangol napisał(a):

.

Dziwne te skrzynki na listy.

pzdr

Zacienionym gajem ruszyliśmy w kierunku wschodnim.











Wkrótce wyjechaliśmy na skraj rozległych łąk urozmaiconych kępami drzew widok charakterystyczny dla krajobrazu Białych Karpat. Tyle, że zjawiliśmy się tutaj co najmniej o miesiąc za wcześnie, więc nie było nam dane oglądanie bogactwa kwiecia, z jakich te łąki słyną!









Cóż... Kiedyś jeszcze trzeba byłoby się wybrać w te okolice, ale koniecznie w okresie, gdy kwitną kwiaty, zwłaszcza liczne gatunki storczyków, w tym m.in.: Anacamptis pyramidalis, Gymnadenia conopsea subsp. connopsea, Orchis mascula subsp. signifera, Orchis militaris, Orchis pallens, Listera ovata a Platanthera bifolia, Ophrys apifera, Cypripedium calceolus, Orchis morio... Innych kwitnących cudeniek też można zobaczyć całe mnóstwo .



A jak wszystko jest w rozkwicie , to nad kwiatkami krążą barwe motyle . Ech, tyle nas ominęło ...

Fotki z netu (ze strony http://www.alena.ilcik.cz/ )

Na widokowym pagórku rozdzieliliśmy się. Leniuszki (w tym ja ) zostały na dłuższy popas ...



Druga część grupy (o podobnej liczebności) zjechała na rozdroże Pod Výzkumem (436 m)...

Fotka z netu:

Stąd według pierwotnego planu, wszyscy mieliśmy zjechać do wiosek Malá Vrbka, Hrubá Vrbka i Kuželov...

Fotka z netu:

My jednak całkiem zrezygnowaliśmy z dalszej trasy, a mniej leniwi też odpuścili zjazd aż na sam dół. Z rozdroża Pod Výzkumem nieoznakowaną drogą dotarli na grzbiecik widoczny z naszego "leniwego" miejsca, a następnie znaleźli pieszy szlak zielony, którym przez Vojšické louky i Čertoryje wrócili do Lučiny.



Gdyby to była pora kwitnienia storczyków, zapewne dołączyłabym do tej bardziej ambitnej grupy, ale w tej sytuacji ... Sami rozumiecie, że przyjemiej było wybrać winny popas (coś tam bowiem zabraliśmy ze sobą na trasę ) pod lasem.
Stąd właśnie podziwiałam łaki na łagodnych wierzchołkach Białych Karpat.

Jak tak sobie pomyślę, ile niektórzy forumowicze zobaczyli w długi majowy weekend, to trochę mi wstyd , że tak leniwie spędziłam tyle wolnych dni....



Z powrotem w Lučinie:



Zrobiła się pora obiadowa, więc w restauracji nad zalewem dołączył do nas Grzesiek, który odpuścił sobie samotne spacery i wypoczywał oszczędzając zwichnięty bark przed popołudniowym wspólnym wyjściem.



Tradycyjne po czesku:



Z tym natomiast piwkiem spotkałam się po raz pierwszy:



Ołomuńcki serek w takiej postaci zupełnie nie ma swojego charakterystycznego zapaszku :

Danusiu, rzuć jeszcze raz okiem na te drzewa, którym się zdarza dożyć 500 lat.

dangol napisał(a):Jak tak sobie pomyślę, ile niektórzy forumowicze zobaczyli w długi majowy weekend, to trochę mi wstyd , że tak leniwie spędziłam tyle wolnych dni....

Przecież najważniejsze, żeby to frajdę sprawiało.

Pozdrawiam,
Wojtek

Frajda oczywiście najważniejszą sprawą, ale jakby przy okazji można było jeszcze dużo zobaczyć ....

dangol napisał(a):Cóż... Kiedyś jeszcze trzeba byłoby się wybrać w te okolice, ale koniecznie w okresie, gdy kwitną kwiaty, zwłaszcza liczne gatunki storczyków, w tym m.in.: Anacamptis pyramidalis, Gymnadenia conopsea subsp. connopsea, Orchis mascula subsp. signifera, Orchis militaris, Orchis pallens, Listera ovata a Platanthera bifolia, Ophrys apifera, Cypripedium calceolus, Orchis morio... Innych kwitnących cudeniek też można zobaczyć całe mnóstwo .

Po pierwszym w życiu znalezionym storczyku i natychmiast sfotografowanym dwa lata temu na łące koło Jaskini Niedźwiedziej muszę przyznać, że mam oko na storczyki jak nigdy. Trzykrotnie natrafiłam na nie przy drodze w Toskanii. Wrażenia niezwykłe. Zanim je pokaże może dzięki tym nazwom uda mi się je nazwać

Przyporządkowanie storczyków do nazw nie jest łatwe, ale może Tobie się uda . A na kwiatki chętnie popatrzę!
Ja, nie licząc "kukułek" na bierutowskiej łące z czasów dzieciństwa, na dziko rosnącego kwitnącego storczyka trafiłam tylko raz jeden. Pewnie pamietasz , bo wówczas dyskutowałyśmy o tym

Pamiętam

Wrażenie jest OGROMNE gdy się okazuję, że natrafiło się na storczyka.
Tego się nie zapomina bo to jak dokonanie naukowego odkrycia chociaż wiadomo co to storczyk.
Naszą polską łąkę może wkrótce odwiedzę, niestety musi być pogoda dokładnie w tym jednym dniu kiedy się zdecyduję pojechać (albo przez pogodę nie pojechać :(:( )

Zamiast storczykom, porobiłam fotki miodunce .



Około godzimy 17-tej ruszyliśmy do Radějova do bufetu "U Zastávky".
W ubiegłym roku zamiast palenia czarownic załapaliśmy się na otwarcie żelaznej kurtyny, toteż tym razem čarodějnice koniecznie musiały być nasze!

Stos przy bufecie był maluśki, nie to co dwa lata temu w Havranikach, no ale z tamtym największym w całych Czechach trudno jakikolwiek porównać .



No więc, ognisko tym razem było skromne, ale zabawa przednia ! Czarownice odkurzyły miotłami wszystko, co było złego w naszych chłopach . Są teraz jak nowi .
Czyż więc mogliśmy spalić takie dobre wiedźmy? Zasłużyły na łaskę, zwłaszcza te najmłodsze .

Więcej fotek z tego dnia (a właściwie wieczoru i nocy)już Wam nie pokażę .
Dobranoc

Dangol , muszę powiedzieć że wracam co jakiś czas do Twojej relacji i jestem pod wrażeniem . Nigdy nie byłam w miejscach , które opisujesz , nawet o większości z nich nie słyszałam.

Opisujesz z prawdziwym znawstwem , ciekawie się czyta , pozdrawiam...