Za miedzą: Žacléř

Fajne jesienne klimaty...

Pozdrawiam,
Wojtek

Marcinki w Jesionikach mieliśmy słoneczne , Andrzejki wręcz przeciwnie. Górskie ścieżki w taką pogodę też miały swoisty urok

Na sam szczyt najwyższego szczytu Jesioników (i w ogóle całych Moraw) idziemy szlakiem niebieskim.
Widoki z drogi na Pradziada już pokazywałam przy okazji innej wycieczki, co nieco o historii budowli na szczycie też wówczas wspomniałam...

Teraz mgieł w dolinach jest sporo mniej (chociaż na górze przejrzystość powierza akuratnie gorsza), więc bieżące foty też wstawiam, bo jednak nieco się różnią od tamtych .
Zwłaszcza, że jak się dobrze przypatrzeć, dziś widać karkonoską Śnieżkę...

Szczyt Praděd (1491 m) z paskudną wieżą, ale dzięki której wierzchołek widziany jest z bardzo odległych czasem miejsc.



W bufecie tłok, rezygnujemy więc z oczekiwania na stolik, zwłaszcza że na obiad jeszcze za wcześnie. Nie wjeżdżamy też windą na górę (opłata 60 koron), bo chociaż widok stamtąd z pewnością szerszy niż z dołu, to jednak fotki przez okienne szyby nie byłyby jakościowo lepsze...
Pas mgiełki trochę bruździ, ale jak się dobrze przypatrzymy, to widzimy wystające z morza mgieł wysokie odległe szczyty . Tylko które to z tych, jakie można stąd zobaczyć? Fatra, Tatry? Hmm... gdybyśmy jednak wjechali na widokowe piętro, to byśmy się dowiedzieli , gdyż są tam ponoć w odpowiednich miejscach objaśniające panoramki z Pradziada.
Zwykły kompakcik niestety nie bardzo był w stanie oddać to, co widziały oczy...

Wracamy do Szwajcarki.















Jest pora obiadowa, miejsce na zaspokojenie głodu w pełni nam odpowiada .
Po wczorajszej gęsio-obżerce, nie mamy jednak ochoty na równie obfite dania. Zadowalamy się zupą czosnkową i piwkiem .



Wzmocnieni, możemy ruszyć w dalszą drogę. Jest ciut po 15-tej, dobra pora, aby zdążyć z powrotem na przełęcz przed zmrokiem .

Od Slatě idziemy szlakiem zielonym....









Na rozdrożu szlaków Kamzík (1190 m) znajduje się drewniana wiata. Ładne stąd widoki na Dlouhé stráně z górnym zbiornikiem elektrowni szczytowo-pompowej oraz wiatraki na Mravenečníku.



Opuszczamy stokową drogę, dalej poprowadzi nas ścieżka ze znakami niebieskimi. Ścieżką tą powinniśmy dojść do szerszej drogi w rejonie zw. Nad Petrovkou, robimy sobie mały skrócik , odbijając w prawo na nieoznakowaną wąziutką ścieżynkę... Dzięki temu, ominiemy serpentynki drogi, przy okazji nie tracąc wysokości, dochodząc do owej drogi już w pobliżu kolejnego rozdroża U Výrovky (1110 m).









Chwilka odpoczynku

Do przełęczy idziemy wciąż szlakiem niebieskim, ale już drogą wijącą się łagodnie południowym stokiem grzbietu Jesioników.







Ostatni widok na Pradziada:



Jesionicka jesień:

Červenohorské sedlo tuż po zachodzie słońca:









Wpadamy jeszcze do kawiarenki przy apartmanach Juhax...





... a potem grzecznie idziemy spać.

W ostatni dzień weekendu postanawiamy pospacerować w nieco innych okolicach, chociaż niezbyt odległych od Wysokiego Jesionika.
Około godziny 10-tej opuszczamy Červenohorské sedlo, robiąc wcześniej kilka pamiątkowych fotek, jako że całkiem niezła widoczność się przydarzyła .









Przenosimy się w Rychleby...

Szlakiem leśnych barów w Rychlebach.

Auto zostawiamy na skraju wioski Horní Lipová. Starą asfaltową drogą (oznakowaną jako szlak rowerowy na graniczny Smrk) podchodzimy doliną rzeczki Vápenná.









Naszym celem jest Lesní bar, którym opiekują się leśnicy. Bar położony jest w lesie, co akurat niczym nadzwyczajnym nie jest . Ten jednakże zasługuje na wyróżnienie, gdyż jest... samoobsługowy w pełnym znaczeniu tego słowa . No, może poza dostawą jadła i napitków, bo tym zajmuje się gajowy .
Głodni i spragnieni, muszą tylko sami sobie przygotować to, czym chata bogata, a potem wyliczyć kwotę do zapłaty i uiścić stosowną należność do zawieszonej na budce drewnianej skarbonki.
Bar jest czynny przez caluśką dobę. Sprawnie funkcjonuje już od jakiegoś czasu (co najmniej 2 - 3 lata), z tego wniosek że klienci są uczciwi .





Jeśli idzie o napoje, to ich wybór jest bogaty, zarówno wśród tych procentowych (przykładowo jest piwko, rum, winko... coś mocniejszego też) jak i tych dla abstynentów.
Soczki, mineralkę i napoje energetyzujące chłodzi bieżąca woda "transportowana" z potoku zmyślnym systemem drewnianych korytek.





Wodę na herbatkę czy kawkę nabiera się ze źródełka i gotuje na butlach z gazem.



Nie wiem, jak często barowe zapasy są uzupełniane, ale my trafiliśmy na świeżutkie pieczywo i pachnącą kiełbaskę . Wystarczyło ją sobie upiec na ognisku, które już wcześniej ktoś rozpalił... Czasem trzeba zrobić to samemu.
W złą pogodę, zamiast ogniska, do podgrzewania posłuży palenisko pod daszkiem.

Gdzie diabeł nie może tam Dangol ześle.

darek1 napisał(a):Gdzie diabeł nie może

Masz Kogoś konkretnego na myśli

dangol napisał(a):

Cudne są takie widoczki...

Pozdrawiam,
Wojtek