Za miedzą: Žacléř

dangol napisał(a):...
Slapol pewnie też poznał Mikulov o wiele lepiej, niż ja - może więc coś więcej na jego temat dorzuci?....

Oprócz Zamku na wzgórzu, to tak bardziej po pubach i winiarniach przeleciałem...
Przepitki raczej symboliczne, bo następnego dnia wyjazd...
Reasumując - nie ma się czym chwalić
Pisz Danusiu swoje i wklejaj

Acha, odwiedziliśmy też kiedyś mikulovską Nemocnice (i nie na kraju Mesta), bo cóś do oka wpadło Nacie, ale jak nam kazali czekać kilka godzin do okulisty...to z wrażenia to "coś" wypadło jej z oka między Mikulovem a Wiedniem i było dalej dobrze

Czyli znajomość Mikulova u nas podobna . Z tą różnicą, że my nawet na puby i winiarnie za bardzo nie mieliśmy czasu, chociaż te ostatnie były jak najbardziej w temacie naszej wycieczki. Symboliczną przepitkę wzięliśmy w petach do sakiew, żeby wykorzystać już po drodze, wśród pól i puszczających pierwsze listki winniczek.

Na chwilkę zatrzymujemy się w górnej części mikulovskiego rynku.

Fotki z widokiem na ratusz i stojącą przed nim fontannę z 1699 roku, ozdobioną figurą Pomony (rzymskiej bogini sadów) z tarczą z herbem Dietrichtsteinów. W tle - wieża kościoła św. Wacława.







Najładniejszą z otaczających rynek kamieniczek jest dom Pod Rycerzami z końca XVI wieku, ozdobiony renesansowymi sgraffitowymi dekoracjami. Górne piętro dobudowano w połowie XIX w., co tłumaczy brak ozdób na tej kondygnacji.

Barokowa kolumna Świętej Trójcy powstała w latach 1723-1725 .









W tle widać kaplice na Świętym Wzgórzu oraz Dietrichštejnską hrobkę - rodzinne mauzoleum właścicieli Mikulova w dawnym kapucyńskim kościele św. Anny.







Wieża kościoła św. Wacława widziana z rynku oraz z Placu Kościelnego:







Żadnego z mikulovskich zabytków nie oglądnęliśmy od środka . Zresztą, nawet w restauracji zasiedliśmy na nie wewnątrz, lecz na jej dziedzińcu z widokiem na kościelną wieżę i na Święte Wzgórze.

Wybraliśmy restaurację położoną nieco na uboczu, przy ul. Pavlovskiej.



Czy to był najlepszy wybór, nie wiem. Na pewno była niewysoka cena i smacznie , a także zgodnie z mottem tego wyjazdu: Dobré jídlo, dobré pití prodlužuje živobytí

Czekając na jídlo, zaczynamy od pití .



Ula napomknęła u Maslinki, że morawskie wino nie jest dobre. Częściowo muszę się zgodzić , gdyż przywiezione do domu smakuje znacznie gorzej niż na miejscu (za wyjątkiem Sauvignon Gris to w domu wydawało się jeszcze lepsze ). Ale tak nie tylko z morawskim winkiem bywa, zdecydowanie gorsze doświadczenia mam z winem kreteńskim, zwłaszcza tym nalewanym prosto z beczek. Tak jakby ktoś to wino w domu podmienił ...
Na Krecie nie każde wino nam pasowało, natomiast na Morawach morawskie (zwłaszcza pite w radosnym przyjacielskim gronie ) zazwyczaj tak .
Może po prostu należy je pijać w większym gronie? Absolutnie nie w samotności ani nawet nie we dwoje? No, chyba że Dwóch Niemców, bo razem z degustatorem jest już troje .



Po kieliszeczku wina przyszła pora na hovézí gulaš z knedlikiem albo vepřovy vrabec, a z nim oczywiście knedliczki i zelí.
Do obiadku zimny Gambrinus, bo chociaż wyprawa z hasłem winiarskim, to knedel wyłącznie z piwkiem!



Po obfitym żarełku i napitkach, sadełka zawiążemy na ławeczkach w parku zamkowym...

Mikulovski Zamek tym razem nie do końca doczekał się naszej wizyty...

















Z tego co pisała caal, muzealne zbiory nie powalają na kolana, a interesująca dla niej kolekcja archeologiczna dla mnie pewnie okazałaby się mało zrozumiała . Tematycznie do naszej wyprawy pasowałaby tylko ogromna beczka na wino, ale taką (no, może nie aż tak starą ) już widzieliśmy zwiedzając arcybiskupie piwnice Kroměříža

Zgodnie uznaliśmy, że wystarczą nam zamkowe ogrody założone pod koniec XVII w., obecny wygląd zawdzięczające renowacji sprzed kilkunastu lat.

Z tarasu mamy widok na część miasteczka.









Gdybyśmy weszli na wieżę, widoki byłyby fajniejsze - cała starówka znalazłaby się u naszych stóp. Cóż, musimy się zadowolić tym, co wybraliśmy . Zresztą, Svatý kopeček z wieży wyglądałby tak samo, więc aż tak dużo nie straciliśmy .









A teraz potrzebna jest konsultacja z ekspertami

Jarząb - ale jaki?



Czy to jest paulownia puszysta?

Jeszcze chwila lenistwa na ławeczkach przy fontannie w pobliżu bramy wejściowej na teren ogrodów i możemy ruszać w dalszą drogę.

Z przedstawionych na wstępie wariantów wybieramy trasę przez Drasenhohen. Nazwa (pewnie nie tylko nazwa) Wam nieobca, gdyż spora część Cromaniaków przejeżdża tędy co rok .







My z Mikulova początkowo też jedziemy główną drogą na Wiedeń. Niestety obok nie ma szlaku rowerowego, dobrze że chociaż pobocze jest szerokie.
Zaraz za dawnym austriackim przejściem granicznym, szlak rowerowy na szczęście się pojawia . Można dalej pojechać równolegle do szosy wprost do Drasenhofen, do wyboru jest też wariant okrężny, gruntowymi drogami wśród pól. Tę drogę wybieramy .



Drasenhofen leży w północnej części winiarskiego regionu Weinviertel, którego część (w okolicach Retzu) poznaliśmy rok temu. Do miasteczka dojeżdżamy jednakże nie winnicami, lecz polami.
W tej części Drasenhofen, którą wjeżdżamy do "centrum", widać jakieś winne piwniczki świadczące o winiarskim charakterze wioski, ale największe skupisko piwniczek jest po drugiej stronie głównej drogi B-7. Ale jakoś przeszła nam ochota, by tę drogę przekraczać...
W "naszej" części znajduje się Traktorium czyli muzeum traktorów, do którego nie wstąpilibyśmy, chociaż było czynne. Dla zainteresowanych: zwiedzanie możliwe tylko w sezonie, w soboty i niedziele (godz. 14-18).
Nie podjeżdżamy również do XVII-wiecznego kościoła św. Wita, lecz ... po przejeździe przez senną uliczkę, zatrzymujemy się w miejscowej gospodzie. Kto na piwko, to na piwko... Na miejscowe wino decyduje się tylko jedna osoba, . cała reszta wzmacnia się kawą - oczywiście w wersji po wiedeńsku.

100 razy przejeżdżałem przez Drasenhofen....nie wiedziełem, że ono (to to) takie nieprzyjazne...

101-szy raz musisz pojechać rowerem

dangol napisał(a):Kto na piwko, to na piwko...

Na miejscowe wino decyduje się tylko jedna osoba...

... cała reszta wzmacnia się kawą - oczywiście w wersji po wiedeńsku.

A radlera nikt nie pił

To taki austriacko-niemiecki wynalazek.

pzdr

To była słaba knajpa, mogli nie mieć takich wynalazków

Z Drasenhofen wracamy do szlaku rowerowego, którym obok młynów Glassermühle i Herrnmühle docieramy na zachodni skraj wioseczki Steinbrunn. Znajduje się tu stara kapliczka i kilka winnych piwniczek. Z wjazdu do wioski rezygnujemy, gdyż za wcześnie na kolejną biesiadę .





Asfaltową dróżką walcząc z wietrzyskiem, wspinamy się w kierunku granicznego grzbieciku.
Na rozdrożu przed granicą porzucamy znakowany szlak i dalej asfalcikiem docieramy do jego końca.



Teoretycznie gdzieś niedaleko powinna się zaczynać ścieżka, jadąc którą osiągnęlibyśmy Úvaly. Nie chce nam się jednak przedzierać przez rosnące tu krzaczory i pokrzywy, zwłaszcza że wzdłuż granicy biegnie całkiem wygodna polna dróżka . Postanawiamy więc, że właśnie nią pojedziemy dalej aż do momentu, gdy przytrafi nam się odbijająca w lewo ścieżka przez winnice.





Początkowo marnie to wygląda, po lewej mamy tylko zasieki dawnej żelaznej kurtyny, ale już wkrótce okazuje się, że pomysł był słuszny .

















Wieczór upływa nam w miłej atmosferze na tarasie naszej uvalskiej chałupy - przy jagnięcinie i kiełbaskach, winku z Mistelbachu i morawskiej śliwowicy naszych gospodarzy.

Już odpowiedziałam w wątku Tomka, ale jeszcze raz nie zawadzi.

dangol napisał(a): A teraz potrzebna jest konsultacja z ekspertami
Czy to jest paulownia puszysta?

]

Według mnie tak.

dangol napisał(a):To pewnie jakiś jarząb - ale który?

Wydaje mi się, że to może być jarząb brekinia, ale ja żadnym ekspertem nie jestem.


Superowe te Wasze wycieczki.

Pozdrawiam serdecznie
Jola