Za miedzą: Horní Albeřice

Sam śnieg to nie wszystko . Na początku grudnia śniegu było w Harrachovie w pigułę, a zawody odwołano...

Całe Rokytnice mają fajne położenie, ale zabudowa centrum miasteczka nie zachwyca.
Tak naprawdę to najbardziej podobały mi się stare drewniane zrębowe chałupy porozsiewane po stokach i lasach w okolicach Rokytnic i przy bocznych uliczkach miasteczka. Czasem zdarzy się jakiś nowy drewniany dom stylowo pasujący do górskich klimatów .

Kamienna zabudowa centrum jest natomiast bardziej niż przeciętna, poza nielicznymi wyjątkami. Należny do nich na przykład ten oto dom będący własnością banku, który aktualnie chce go sprzedać.

Jakoś, w ferworze zajęć, mi umykają ostatnio skoki.

Nie wiem, jak u was, ale na przyszły tydzień zapowiadają lekki powrót zimy, więc może nie będzie tak tragicznie.

Żeby tylko trochę słońca było.

Piwniczka przy hotelu Karkonoš, największej budowli na Dolní náměstí w centrum Rokytnic.



Hotel w szerszym ujęciu fotka nie czwartkowa, lecz już niedzielna - trzeci dzień odwilży, dlatego śnieg w miasteczku taki roztopiony ...



Secesyjny ratusz zbudowany 1902-3.







W planie miałam dalszą przechadzkę do górnej części Rokytnic, ale zaczął padać śnieg z deszczem, więc mi się odechciało.
Skończyło się na wizycie w Tesco (tuż przy ratuszu) w celu nabycia jakiegoś pocieszacza na taką pogodę. Na wspomnienie ciepełka, jakiego doświadczyliśmy podczas długiego majowego rowerowego weekendu, wybór padł na morawskie winko . W ofercie nie było jednakże nic z okolic Znojma, toteż postanowiłam nieco wyprzedzić smaki czekające nas w podobnym okresie w tym roku (mamy w planie rowerowe morawskie winne ścieżki w rejonie Valitic i Lednic) i zaopatrzyłam się w Neuburskie wino z Valtic. Ruszyłam z nim czym prędzej z powrotem do chałupy, aby delektować się jego smakiem w towarzystwie Maćka.

Narciarze wrócili do chaty nieco po 16-tej, gdy zamknięto wyciągi. Nie musieli dreptać na piechotę pod górkę, tak jak ja w drodze powrotnej, bo od góry ze Studenova zjechali sobie przez las wprost do chałupy.

Czwartkowe popołudnie miało być bez ruszania się gdziekolwiek poza przyniesieniem drewna do kominka (było po nie blisko, bo na szczęście nasz gospodarz miał przygotowane zapasy w drewutni). Dla męskiego grona wyszło jednak nieco inaczej...
Okazało się, że po opadach mokrego śniegu, na drodze od kościoła do górnego parkingu zrobiło się niezłe lodowisko. No i Jędrek nie mógł się wczołgać swoim automobilem... Tak to jest, jak się nie wozi ze sobą łańcuchów ! Musiała więc wyruszyć ekspedycja ratunkowa . Po pierwsze - po łańcuchy z bagażnika auta stojącego na parkingu, po drugie - na dół (niewiele wyżej niż kościół) gdzie stanęło auto, po trzecie i najważniejsze - wesprzeć kolegę przy wnoszeniu manatków pieszo szlakiem aż do chaty, bo dla jednoosobowego bagażu wynajęcie rolby mija się z celem (1500 koron za kurs).
W zamian za pomoc Jędrek stawia kilka flaszek morawskiego winka - je też trzeba na górę wtargać. Na szczęście panowie zabrali ze sobą saneczki, będące na wyposażeniu chaty. W jedną stronę mieli szybki zjazd, z powrotem ułatwienie w transporcie maneli .

W międzyczasie babska część naszykowała wyżerkę, a konkretnie zapiekane papryki nadziewane bałkańskim serem...



... oraz kurczaka duszonego w jarzynach.



Wieczór upłynął milutko .

Plany na piątek były niezłe - mieliśmy z centrum dotrzeć skibusem pod kolejny rokitnicki kompleks narciarski i wykorzystać kanapę na Łysą Górę. Zjazdowcy poużywaliby tamtejszych stoków, a ja i Jędrek pobiegówkowalibyśmy sobie grzbietem przez Ručičky do Studenova, skąd żółtym szlakiem ześlizgnęlibyśmy się do szlaku zielonego, na ich skrzyżowanie prawie przy naszej chacie.
Tyle, że rano za oknami mleko, na dokładkę coraz bardziej gęstniejące.
No i temperatura skoczyła do kilku stopni na plusie, śnieg zrobił się mokry i nieprzyjemny. Jakoś wszystkim przeszła ochota na daleką wyprawę, zwłaszcza że siły trzeba zaoszczędzić na jutrzejszy dzień . Do południa gnijemy przy kominku, potem zjazdowcy pomimo wszystko ruszają znów na Studenov, tyle że jedynie na trzy godzinki.

Jędrek i ja przez jeszcze krótszy okres czasu ujarzmiamy mgłę w nieco bliższej okolicy. Chociaż do chaty na Studenovie o mały włos też byśmy dotarli, gdybym się nie zestresowała przecinaniem w poprzek śliskiej nartostrady (cóż poradzić - znakowany szlak wiódł właśnie tamtędy). Jakoś mało to było przyjemne w tej mgle, miałam wrażenie, że zaraz ktoś przypadkiem wpadnie na mnie z impetem...





Po powrocie, poprawiamy ciepłotę całym garnkiem grzańca , a jeszcze później całą dziesiątka ruszamy na wieczorny podbój Dolnych Rokitnic.
W planie jest przede wszystkim obiadek.



Skoro jednak już jesteśmy blisko źródła, to zaopatrujemy się w odpowiednią ilość flaszek morawskiego wina (jak nie dziś, to zejdzie przecież jutro) i kolejne dwa kurczaki na jutrzejszy wieczór.
Jako przerywnik w deszczowym podejściu do chaty, zatrzymujemy się jeszcze na piwko i kręgle, gdyż odpowiedni przybytek mieści się niewiele poniżej parkingu pod wyciągami.
Potem mamy już tylko podejście ciemnym lasem w deszczu przez coraz bardziej mokry śnieg...

Sobotni poranek nie zwiastuje niestety poprawy aury, lecz jej pogorszenie. Deszcz siąpi od samego rana, mgła otoczyła wszystko wokół... Zrezygnować z planów?
Zapada jednogłośna decyzja tych, co zabrali biegówki (czyli 8 na 10 ), że ruszamy do Harrachova pomimo przeciwności losu. Przecież trzeba dopilnować Adama, aby doleciał dziś na podium .





Wybieramy trasę zielonym szlakiem, który opuścimy już całkiem blisko od Harrachova, zjeżdżając trasą rowerową na trasy biegowe, a nimi już wygodnie dotrzemy w rejon restauracji pod skocznią.

Początkowo mieliśmy w planie trzymać się zielonego szlaku aż do rozdroża pod Czarcią Górą i stamtąd zejść wzdłuż nartostrady. Ostatecznie zwyciężyła łagodniejsza opcja, bo w mokrym śniegu strome zejście obrzeżami trasy zjazdowej chyba nie byłoby fajne... Zjazd na biegówkach tym bardziej. Od ekstremalnych sportów są dziś inni .

Dojście od chaty do rozdroża szlaków Krásná Vyhlídka. Tylko gdzie się podziały te piękne widoki???

Początkowy odcinek trasy to szlak zielony.
Tych sopli już nie było podczas wieczornego powrotu. Ach, ten deszcz... Czyli jednak trochę mrozu by się przydało .







Ostatnie foty z trasy gdzieś w rejonie przysiłka Hled'sebe. Potem lunęło na dobrze, nie było sensu wyjmować aparatu.



Przy rozdrożu Na Kamlu opuszczamy znakowany szlak biegnący dalej pod górkę aż pod Čertovą horę. Po cóż nabierać wysokości, skoro pojawia się nieznakowana szeroka droga w dół?
Początkowo dosyć ostro, prawie każdy co rusz leży w mokrym śniegu. Na szczęście niżej jest lepiej i już da się jechać bez (no, prawie ) wywrotek. Na trasach biegowych jest już bosko , bo jest założony ślad i nie wypada się z trasy. Tyle, że radocha z przygotowanych tras trwa krótko, gdyż już wkrótce przed nami pojawia się Harrachov i nasz cel -skocznia.

Cała trasa z Hranic pod Mamuta to około 7 do 8 kilometrów.

Do restauracji na dole skoczni docieramy około 13:30. Jesteśmy kompletnie przemoczeni, to czego nie zrobił deszcz, uzupełnił mokry śnieg podczas upadków. Rękawice i czapkę można wykręcić, ale gacie? Hmm... Muszą wyschnąć tam, gdzie ich miejsce .

Na szczęście w restauracji Myslivna jest ciepło , a do rozpoczęcia właściwej części Pucharu Świata w lotach mamy jeszcze trochę czasu, więc trochę podeschniemy . Z zewnątrz, rzecz jasna, bo od wewnątrz należy się nawilżyć . Na początek herbata i piwko. Na grzańca nie pora, bo chociaż jesteśmy zmoknięci, to nie zmarzliśmy. Taka jest przewaga biegówek nad zjazdówkami .

Suszymy się i oczekujemy na rozpoczęcie lotów. Przez okno widać, jak się rozwija sytuacja, więc nie ma potrzeby wychodzenia na zewnątrz, zanim zawody się rozpoczną.





Wkrótce się zacznie...

Miło popatrzyć, że ktoś też lubi 'biegówkowanie'
...a jak Wy byliście w Karlowej to ja akurat biegówkowałem z Czervonohorskiego na Keprnik

pozdr

janusz.w. napisał(a): ja akurat biegówkowałem z Czervonohorskiego na Keprnik

Ta trasa jeszcze czeka na nasze biegówki, jak dotąd przeszliśmy ją wyłącznie pieszo.

Ponieważ w relacji z zawodów będą się przewijać zdjęcia moje oraz dużo lepsze Zbynkowe, toteż te ostatnie oznaczę literką Z, aby nie było wątpliwości, kto jest autorem.

Z

Z







Z

Myslivna ma tę zaletę, że możemy stąd wyjść na stok tuż naprzeciwko trybun dla widzów, ale nie uiszczając opłaty za wstęp na zawody.

Z

Pewnie widać stąd trochę gorzej, ale czy aż tak bardzo? Cała skocznia prawie jak na dłoni. A jak się uda stanąć przy barierce, to już niczego więcej do szczęścia nie potrzeba .





Z

Z

Z

Parada "lotników":

Z

Z

Z

Z

Z

Z

Adam wyrusza po medal :

Z

Już leci

Z

Wylądował

Z

Z