Wileńska dzielnica Antokol ( w ichnim języku Antakalnis) jest jedną z najstarszych w tym mieście, powstała w XV wieku. Przez Antokol prowadził ważny trakt, drogą tą niejednokrotnie ciągnęły wojska, szykując się do obrony granic, bądź w czasie wyprawy wojennej. Traktem podążały też wrogie wojska, w tym w połowie XVII w. Kozacy, a w 1812 r. armia napoleońska.
Antokol słynął z licznych dworów i wspaniałych pałaców, m.in. pałace Sapiehów , Słuszków czy Wilejszów. Do dzisiaj jest to jedna z najbardziej prestiżowych i atrakcyjnych części miasta. My jednakże mieliśmy czas na zobaczenie
tylko jednego miejsca - kościoła św. Piotra i Pawła, najsłynniejszego zabytku wileńskiego baroku.
Kościół ten, niesamowity wewnątrz, pokazywały już Kulki w swej
relacji (na dodatek to również u nich było to pierwsze miejsce, jakie odwiedzili w Wilnie), ale myślę, że warto przybliżyć go raz jeszcze. Uczestniczki naszego BBW uznały, że to
najładniejsza świątynia tego miasta.
Kościół św. Piotra i Pawła (Šv. apaštalų Petro ir Povilo) jest sercem dzielnicy, stoi i przy placu Jana Pawła II (nazwanym tak dla uczczenia jego pielgrzymki na Litwę i do Wilna w 1993 r.).
W tym miejscu znajdowała się dawniej świątynia pogańskiej bogini Mildy, opiekunki piękna i miłości. Za panowania Władysława Jagiełły, dzięki wsparciu Piotra Gosztowta, stanął tu pierwszy drewniany kościółek, który jednakże spłonął w 1594 r.
Na początku XVII w. został odbudowany, a obok powstał klasztor dla sprowadzonych z Krakowa kanoników laterańskich (zamknięty przez Rosjan w 1864 r.). Podczas wojny z Moskwą, w 1655 r. świątynia została ponownie zniszczona.
Obecny kościół (wraz z klasztorem kanoników regularnych laterańskich) ufundował Michał Kazimierz Pac, wojewoda wileński i wielki hetman litewski, wielce znaczący magnat drugiej połowy XVII w. Pac wybudował świątynię jako wotum za pomyślne zakończenie wojny z Moskwą i oswobodzenie Wilna, a także za wybawienie się z rąk zbuntowanych litewskich żołnierzy.
Kościół stanął poza ówczesnym miastem, ze względów bezpieczeństwa został więc otoczony murem obronnym. Kamień węgielny w 1668 r. poświęcił biskup wileński Aleksander Kazimierz Sapieha. Budowę bryły świątyni zakończono około 1675 r., następnie przystąpiono do budowy klasztoru (istniał do 1832 r., gdy został poddany kasacie w ramach represji popowstaniowych). Prace dekoratorskie wewnątrz kościoła trwały do 1704 r. , autorami sztukaterii byli Pietro Peretti i Giovanni Maria Galli, malowidła iluzjonistyczne wykonał Michelangello Palloni. Fundator Michał Kazimierz Pac nie doczekał zakończenia prac, zmarł bowiem w 1682 r. W czasach sowieckich kościół pełnił rolę Katedry Wileńskiej i był głównym kościołem stolicy Litwy do 1991 roku.