Za miedzą: Horní Albeřice

aga_stella napisał(a): Mam nadzieję, że wejdziecie do cerkwi. We wrześniu była zamknięta, gdyż trwał remont

Remont się zakończył, weszliśmy w piątek .
A na razie zapraszam na dalszą część nocnego spaceru.

Ulica Zámecký vrch – Bristol Palace…



Przy ulicy Zámecký vrch jest kilka naprawdę ładnych domów







Stoi tu także jeszcze jedna kolumnada - Zámecká kolonáda. Tyle, że ujęcie Zamkowego Źródła znanego od 1769, obecnie jest nieczynne.



W 1784, gdy zamarzła woda pitna w mieście, rurami skierowano wodę z Zamkowego Źródła do publicznych fontann.
Po analizie składu wody przez Davida Bechera, zaczęto jej używać do celów leczniczych. Pierwszy pawilon nad źródłem zbudowano w 1797 r. , ale źródło zanikło w 1809 po wytryśnięciu pobliskiego Vřídla, ponownie pojawiło się 14 lat później. W 1830 powstała altana nad Zámeckým pramenem, a w 1846 r. została uzupełniona o drewnianą kolumnadę. Nowa secesyjna Kolumnada Zamkowa powstała w latach 1910-1920, do obszarów powyżej kolumnady zostało wtedy dociągnięte nowe ujęcie nazwane Źródłem Górnym Zamkowym.

( z Wikipedii)


Wodę z Zamkowych Źródeł wykorzystują Zámecké Lázně.

Była już najwyższa pora na obiadokolację , w tym celu zrobiliśmy podejście do restauracji U Švejka. Niestety, bez wcześniejszej rezerwacji znalezienie wolnego stolika nie jest łatwe, więc nic z podejścia nie wyszło .



Musieliśmy zadowolić się pamiątkową fotką ...



(fotka 2006)

… i poszliśmy gdzie indziej, a konkretnie do restauracji przy Tržiště, w hotelu Romance Puškin zbudowanym 1898-1899 (wtedy Württemberger Hof, następnie Luxor, obecna nazwa od lat 50-tych XX w.)

(fotka z innego dnia)

Wnętrze takiej hotelowej restauracji to raczej nie moje klimaty…

(fotka z netu)

Trzeba jednak przyznać, że jedzonko serwowali tam wyśmienite , a kaczka i golonka wygrała w porównaniu z tymi, jakie zamawialiśmy w czasie tego wypadu w innych miejscach.

Przed powrotem do naszego apartamentu, poszliśmy zobaczyć podświetlenie Grandhotelu Pupp, zaliczającego się do najbardziej ekskluzywnych miejsc noclegowych w Karlsbadzie.



W 1701 r. w zakolu rzeki, przy zbudowanej dziesięć lat wcześniej promenadzie Stará louka, z inicjatywy burmistrza Deimla stanął pierwszy budynek hotelowy zwany Salą Saską (budowę sfinansował saski elektor August II).
Rosnąca sława Sali Saskiej spowodowała, iż w 1715 r. kolejny burmistrz Andreas Becher (do niego należały zalewowe łąki w zakolu rzeki Ciepłej) zbudował Salę Czeską, stanowiącą jądro obecnego Grandhotelu Pupp. Salę Czeską zwano potocznie "Becheres Lusthaus" - domem uciech Bechera.

W 1760 r. w Karlsbadzie zamieszkał młody cukiernik Johann George Pupp (początkowo nosił czeskie imiona Jan Jiří ), który jakiś czas potem ożenił się z córką swego karlowarskiego pracodawcy. Franciszka dostała spory posag, kasy wystarczyło na zakup Czeskiej Sali (1775 r.) i jej modernizację. Pupp wktrótce założył własną dobrze prosperującą cukiernię. Po śmieci żony Franciszki, Johann Pup przekazał Czeską Salę swemu pierworodnemu synowi Josefovi. Zgodnie z wolą ojca, gdyby Józef nie miał dzieci, miał sprzedać Czeską Salę swemu bratu Johannowi. Józef faktycznie dzieci nie miał, ale miał długi. Gdy zachorował, podarował w 1822 Czeską Salę swej żonie Barbarze. Brat Josefa - Johann, przez wiele lat procesował się z Barbarą, ostatecznie przegrał spór. Barbara musiała jednak spłacić długi zmarłego męża, w 1827 zmuszona więc była sprzedać Czeską Salę.
W 1869 salę kupił przedsiębiorca Hammerschmidt, w 1872 sprzedał ją właścicielowi fabryki porcelany w Loket. Jego potomkowie natomiast sprzadali salę potomkom Johanna Pupp. Bracia Pupp Anton, Julius o Heinrich mieli 3/5 majątku, pozostałe 2/5 dostali po śmierci matki Teresy. W latach 70-tych XIX w. bracia Pupp sfinansowali budowę nowych budynków. W 1877 zbudowano Parkhotel, który później został przedłużony. W ciągu XIX w. firma mocno się rozrosła, w 1890 r. bracia Pupp nabyli Salę Saską. W tym samym roku powstała rodzina spółka akcyjna. Obiekt przebudowano i rozbudowano w 1892-1894 (w miejscu zburzonych budynków Czeskiej i Saskiej Sali) wg projektu wiedeńskich architektów Roberta Příhody i Josefa Němečka.
Obecny wygląd Grandhotelu Pupp pochodzi z przebudowy 1905–1907 wg projektu wiedeńskiego duetu Ferdynanda Fellnera i Hermanna Helmera. W latach 1922-1923 przeprowadzono gruntowną przebudowę. Każdy pokój otrzymał łazienkę z ciepłą wodą. W 1936 dokupiono narożny dom Boží oko i jeszcze przed II wojną światową włączono go do poprzecznego skrzydła Grandhotelu (obecnie mieści się tam Café Pupp). Po wojnie hotel znacjonalizowano, w 1951 zmienił nazwę na Grandhotel Moskva. Po zakończeniu aksamitnej rewolucji, w 1989 przywrócono dawną nazwę Grandhotel Pupp i w 1990 przekształcono przedsiębiorstwo państwowe w spółkę akcyjną.







W 2006 r. w Grandotelu Pupp kręcono sceny do „Casino Royal” z Danielem Craigiem jako Bondem. Tyle, że Pupp udawał wtedy hotel Splendide w Montenegro, więc Bonda w KV nie było . Hotel był sobą natomiast w nakręconych w tym samym roku „Ostatnich wakacjach”, o których wspomniał Endrju .

Do środka oczywiście nie weszliśmy, chociaż byłoby to możliwe, gdybyśmy ubrali sylwestrowe kreacje, jakie przecież przyjechały z nami do KV .

Ruszyliśmy w stronę naszego „domu” drugim brzegiem Ciepłej…





Widoczny nad domami podświetlony krzyż to Keglewiczův Kříž umieszczony na skale powyżej domu „Tři vlaštovky” (Drei Schwalben).
Przy krzyżu jest platforma widokowa, ale jakoś nie było czasu (chęci zresztą też ) aby tam podejść któregoś dnia. Pierwszy krzyż stanął w tym miejscu w 1795 r., został ufundowany przez hrabiego Sigmunda von Keglewich z węgierskiego Ostrzychomia. Zniszczony krzyż zdjęto ze skały w 1979, nowy stanął w 1990, a w 2008 temu został odresturowany.





"Jutro" czeka nas aktywny dzień!
Dobrou noc...

Czwartek, 3 stycznia

Po dniu luzackim należał się dzień aktywny .
Mieliśmy ze sobą sprzęt narciarski, toteż postanowiliśmy z niego skorzystać. W tym celu zapakowaliśmy się do jednego auta z biegówkami i ruszyliśmy w kierunku granicy niemieckiej, a konkretnie tuż przed nią, do Bożego Daru.



Boží Dar to najwyżej położone czeskie miasteczko (1028 m). Niewielkie ale malownicze, takie jak lubię . Chętnie kiedyś bym do niego wróciła, najlepiej razem z noclegiem.



Tym razem na sam Boży Dar zbyt dużo czasu nie przeznaczyliśmy, przyjechaliśmy tu bowiem po to, by poszurać po okolicznych trasach biegowych .



(fotka z netu)

Temperatura wynosiła jakieś minus 8 C, ale odczuwalna była znacznie niższa, gdyż wiatrzysko było tęgie. Przy zdejmowaniu nart dachu i przebieraniu butów, przewiało nas do szpiku kości . Ponieważ czekały nas jakieś 2,5 - 3 godziny szurania po lesie i polanach, bez możliwości zatrzymania się w jakimś ciepłym miejscu, postanowiliśmy zacząć od krótkiego posiedzenia w jakiejś restauracji, przy piwku czy kawce. Wybraliśmy pobliskiego Św. Huberta.

W okolicy Bożego Daru jest ponad 100 km tras biegowych, część z nich przebiega przez niemiecką granicę.



My zdecydowaliśmy się na wariant okrężny liczący około 11 km, przebiegający początkowo przez tereny rezerwatu Božídarské rašeliniště , okrążający Božídarský Špičák , docierający w pobliże granicy państwowej. Część wybranej przez nas trasy biegłaKrušnohorską lyžařską magistralą KLM oraz Skimagistralą SM.

Miejsce startu przy Hospůdce Špičák…







Pod wiaduktem drogowym, a potem łagodnie w dół wzdłuż drewnianych kładek torfowiska. My niestety nie mieliśmy takiej widoczności, jak na fotce poniżej…

(fotka z netu: https://avosukar.rajce.idnes.cz/18.1.-A ... 2C_Damska/)

Wiatr podrywał śnieg leżący na trasie, dodatkowo sypało trochę od góry. Dobrze, że miałam kominiarkę pod czapką, ale i tak naciągnięcie kaptura bardzo się przydało . Na szczęście, po zjechaniu niżej, bliżej lasu, wiało mniej .

Jakkolwiek to zabrzmi - bardzo mi się podobają Karlowe Wary i w dzień , i w nocy


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a): bardzo mi się podobają Karlowe Wary

No i bardzo dobrze, bo fajne są

Potem było już spoko , ale mróz trzymał, więc mało kiedy chciało nam się ściągać rękawiczki, by zrobić jakąś fotkę.











Na pierwszą budkę , w której mogliśmy schować się przed wiatrem , trafiliśmy mniej więcej po godzinie i 15 minutach od startu.



Zjedliśmy po kanapce, wypiliśmy herbatę z termosika, a potem ruszyliśmy dalej.

Nieopodal wiaty jest rozdroże, trasa Jáchymovská spojka wiedzie na wprost do Myslivny. My jednakże wybraliśmy drogę w prawo, szlak narciarski pokrywa się tu z pieszym szlakiem czerwonym i wkrótce wyprowadza na łąki Wunderblume pod Božídarskim Špičákiem.

Ładnie tam było , ale niełatwo - kurzyło zmrożonym śniegiem, podrywanym przez silny wiatr. Nie dziwcie się więc, że nie mamy własnych fotek z tej części szurania.

Na łące stoi drewniana ambona, a przy szlaku są przystanki Jezuskowej Ścieżki, o której kilka zdań już za moment.

Skákoš - pierwszy przystanek Jezuskowej Ścieżki (nr , jaki minęliśmy podczas szurania.

(fotka z netu) http://krusnehoryaktivne.cz/?paged=33

(fotka z netu) http://krusnehoryaktivne.cz/?paged=33

Kiedyś znajdowała się tu popularna gospoda Wunderblume (Zázračná květina – Cudowny kwiat). Na łące są ruiny, ale kto by szukał ich w zadymce ?

(fotka z netu: http://www.zanikleobce.cz/index.php?lang=d&detail=15707 )

Ježíškova cesta powstała z myślą o dzieciach , ale w czasie wycieczek pieszych czy narciarskich, jej przystanki są dla wszystkich bardzo przydatne – jako miejsce odpoczynku lub schronienie.
Ścieżka ma dwie pętelki – małą długości 5,6 km, dużą 12,9 km. Przystanków jest razem 13 (my oczywiście nie przy wszystkich byliśmy, bo nie podążaliśmy żadną z tych pętelek, a na domki trafialiśmy niejako przy okazji), na każdym dzieci mają do wykonania jakieś zadanie. Oprócz domków – przystanków, przy ścieżce jest sporo różnych rzeźbionych drewnianych figurek.







(fotka z netu: http://www.bozi-dar.eu/cz/fotogalerie/j ... -v-zime-19 )

Na końcu Louki u Wunderblume , przy przystanku Netopýrek Pirek (nr 9), musieliśmy podjąć decyzję, czy skracamy trasę o 2 km, czy jednak konsekwentnie szuramy dłużej.



(fotka z netu : https://get.google.com/albumarchive/108 ... source=pwa )

Oczywiście, poszuraliśmy dalej Špičácką cestą.

Przystanek Mrakor (nr 10) – tym razem nasze fotki.





Wkrótce przecięliśmy asfaltową (tyle, że przysypaną śniegiem) drogę dojazdową z Bożego Daru do Myslivny, w pobliżu przystanku Skřitek Pořádníček (nr 11).
Gdybyśmy byli padnięci, moglibyśmy tą drogą wrócić do miasteczka. Na szczęście kondycja nam dopisywała , więc ruszyliśmy Kaffenberską cestą na północ, w stronę Ježíškovo rozcestí.





Na rozdrożu znajduje się przystanek Ťápula (nr 4). Jakieś 100 m od niego jest bufet Krmelec. Niedaleko od naszej trasy, ale nie zdecydowaliśmy się na dotarcie tam, gdyż mogłoby to przyczynić się do konieczności docierania do Bożego Daru już o zmroku , a przecież padający śnieg wystarczająco zmniejszał widoczność. Lepiej było nie ryzykować, a na kulinarne przyjemności poczekać, aż dotrzemy do celu, do którego mieliśmy prawie 3 km.

Poszuraliśmy więc do rozdroża U Kazišuka (przystanek Hvězdulka, nr 3) , a potem na kolejne rozdroże Vraky (przystanek Netopýrek Pírek, nr 2), położone blisko granicy państwowej.
Wkrótce las się skończył, w kurzawie sunęliśmy do Bożego Daru, tuż prze miejscowością mijając ostatni dla nas (a tak w ogóle to nr 1 ) przystanek Jezuskowej Ścieżki – Královna Větrule.

(fotka z netu : https://josef-giuseppe.rajce.idnes.cz/2 ... _BOZI_DAR/ )

Moglibyśmy ominąć zabudowę Bożego Daru, zjeżdżając do parkingu trasą biegową, ale wybraliśmy wariant ucywilizowany , z przystankiem gastronomicznym .



Nasza trasa:

Wybraliśmy Excalibur



Zamówiliśmy zupę czosnkową, po niej piwko, grzane winko...









W restauracji spędziliśmy około 50 minut, w tym czasie trochę podeschliśmy .