Za miedzą: Horní Albeřice

Po wyjściu z basenu, poszliśmy w kierunku „ 13-go źródełka”. Po drodze minęliśmy wykonaną z brązu figurę Masaryka ustawioną na szczycie niskiego granitowego cokołu. Pomnik upamiętnia osiem pobytów prezydenta w KV w latach 1923-1933, odsłonięty został w 70-tą rocznicę śmierci Masaryka.





Do celu mieliśmy już blisko. Uznaliśmy jednak, że po basenie należy się najpierw coś na ząb. Skoro tuż obok była restauracja, więc weszliśmy bez wahania.

(ze strony: http://www.grandhotel-ambassador.cz/en/ ... y/narodak/ )

Budynek hotelu, w którym restauracja „Nároďák” się znajduje, został zbudowany w latach 1899-1901 (wg projektu wiedeńskiego duetu Ferdynanda Fellnera i Hermanna Helmera) na zlecenie klubu strzeleckiego, stąd jego pierwotna nazwa to Grandhotel Střelecký dům. Dom powiększono w 1921, a w 1930 stał się własnością państwową, od tej pory nosił nazwę Národní dům.



Miasto KV stało się właścicielem Narodowego Domu w 1992 r., a w wyniku prywatyzacji obiekt nabyli małżnkowie Ouřado. W 1996 r. rozpoczął się spór pomiędzy miastem (rozstrzygnięty w 2010 na jego rzecz) a Ivo Ouřado, który nie zapłaciwszy uzgodnionej ceny, zaczął usuwać z fasady zabytkowe freski.

(z Wikipedii )

W 2011 renowację obiektu rozpoczął nowy właściciel (firma Eltodo), od 2015 mieści się tam Grandhotel Ambassador Národní dům.

To jeszcze nie był czas na obiad, wystarczyła porcyjka zupy czosnkowej dla każdego. Dobra była , ale i tak daleko jej do tej, którą jadaliśmy w Pepovej Boudzie w Filipovicach. Dawno już tam nie byliśmy, ciekawe czy trzymają poziom?



No ale jak to? Bez piwka w restauracji pod szyldem Pilsner Urquell ? Nie może być! No to zamówiliśmy po kufelku . Padło na Řezané, czyli pół na pół jasny pilsnerek i ciemny koziołek. Niestety, nie nalane tak jak lubimy najbardziej… Oba były skuteczne zmieszane, a przecież w kufelku powinien być wyraźnie widoczny podział, a mieszanie goryczki jasnego Pilsnera z karmelowym posmakiem ciemnego Kozla dopiero przy piciu. No cóż… Ale i tak było dobre .



No i ogólnie zrobiło się bardzo miło .

Wkrótce byliśmy w miejscu, które w KV obowiązkowo odwiedzić trzeba, nawet, jeśli jest to powtórka po 12 latach .



Póki co, tylko kupiliśmy bilety na ostatnie tego dnia wejście do Muzeum Becherovki.



Bilety na wcześniejszy wstęp jeszcze były, tyle że z filmem po niemiecku, a to niekoniecznie wszystkim pasowało. Mieliśmy więc około 40 wolnych minut, które trzeba było jakoś zagospodarować .

Myśleliśmy o piwku w restauracji minibrowaru Karel IV mieszczącej się w muzealnym budynku, no ale wszystkie miejsca były zajęte . Szkoda, bo lokal wyglądał dobrze.

Poszliśmy więc do Restaurace Parlament, skąd w ciągu 5 minut mogliśmy wrócić do muzeum.

Dla odmiany Gambrinus …



Czas minął błyskawicznie, w międzyczasie ciemno się zrobiło.

Jan Becher Muzeum mieści się w budynku dawnej fabryki na Steinberkách (wówczas były to obrzeża uzdrowiska), która była „źródłem” Becherovki przez ponad 100 lat. Została zbudowana w 1867 przez Jana (wtedy Johanna) Bechera.
Gdy byliśmy tu w 2006, produkcja słynnego likieru wciąż jeszcze odbywała się w tym miejscu, nową fabrykę otwarto dopiero w 2010, a w ciągu kolejnych dwóch lat przebudowano starą dla potrzeb muzealnych oraz nowych lokali gastronomicznych ( w tym wspomnianego minibrowaru Karel IV, w którym nie udał nam się znaleźć wolnego miejsca).

(ze strony http://www.stavbykarlovarska.cz/cz/hlas ... erplatz-85)

Bilety mieliśmy na podstawowy program zwiedzania obejmujący degustację czterech wyrobów, cena 180 CZK od głowy. Zwiedzanie zaczyna się oglądnięciem filmu o historii Becherovki, potem samodzielnie przechodzi się przez kilka wystawowych pomieszczeń, na koniec jest degustacja .
Szczerze mówiąc, zdecydowanie bardziej podobało mi się zwiedzanie przed laty (wystawa była inaczej zorganizowana), „finał” też był lepszy , o czym wspomnę później.

Historia Becherovki rozpoczęła się w 1805 r., gdy na leczeniu w Karlsbadzie przebywał niemiecki hrabia Plettenberg Mietingen, któremu towarzyszył osobisty lekarz doktor Frobrig. Hrabia z doktorem zamieszkali wtedy w domu „ U tří skřivanů” należącym do aptekarza Josefa Vitusa Bechera.



Becher i Frobrig zaprzyjaźnili się ze sobą, połączyła ich pasja poszukiwania nowych receptur na ziołowe likiery. Doktor Frobrig opracował m.in. recepturę do produkcji leczniczego likieru żołądkowego, którą zostawił Becherowi przy powrocie z KV do Anglii. Becher jeszcze przez dwa lata udoskonalał recepturę Frobriga, w 1807 r. zaczął sprzedawać „krople żołądkowe” pod nazwą Carlsbader English Bitter, tak właśnie rozpoczęła się popularność Becherovki Original.

Josef Becher rozpoczął produkcję likieru na niewielką skalę. W 1841 przekazał firmę oraz recepturę Becherovki swemu synowi Jochannowi Becherowi. Nowy właściciel w 1866 zaczął rozlewać likier do klasycznych płaskich butelek, jakie zaprojektował jego szwagier Karel Laub. Każda butelka, niezależnie od pojemności, ma na identycznej graficznie etykiecie podpis Jana Bechera.

Becherovka zdobywała coraz liczniejszych chętnych do jej spożywania, toteż Johann Becher postanowił zwiększyć produkcję. Odziedziczona apteka była jednak za mała, wybudował więc w 1867 r. fabrykę.



W 1881 r. produkcję przejął najstarszy syn Johanna, Gustav Becher. Ponieważ na czeskim rynku zaczęły pojawiać się podróbki likieru, Gustav zapisał markę ochronną Becherovki w Izbie Handlowej w Chebie.
Gustav nastawił się przede wszystkim na małych, ale licznych odbiorów. Zawsze dostarczał trochę mniej likieru, niż było w zamówieniu, aby utrzymać stały popyt. W tym czasie rozpoczęto też produkcję małych porcelanowych kieliszków, sprzedawanych jako dodatek do likieru. Kiedyś te kieliszki były białe, potem ze złotymi ornamentami, obecnie posiadają dekorację czerwoną lub niebieską i markę ochronną.
Za czasów Gustava likier uzyskał wiele medali i wyróżnień na międzynarodowych wystawach.

W 1901 r. produkcją zajął się brat Gustava, Rudolf Becher. Na początku XX w. produkcja była już znaczna, rozpoczęto również eksport likieru do wielu krajów na świecie (głównie do Francji, Włoch , Hiszpanii, Turcji i Egiptu). W 1904 r. firma otrzymała tytuł „c.k. nadwornego dostawcy”, dostarczała na wiedeński dwór 50 litów Becherovki miesięcznie.

Nam do Muzeum Beherovki nie udało się wejść, bo był poniedziałek Zero informacji, trzeba było się dopytać czumu zamknięte.
Wy lubicie chyba odwiedzać Karlove w nieco mniej sprzyjających warunkach atmosferycznych
My we wrześniu przy głównym deptaku mieliśmy takie atrakcje

W 1907 r. Becherovkę Original zaczęto sprzedawać w butelkach zielonego szkła (zachowały tradycyjny płaski kształt), tak jest do dzisiaj.



Od 1915 r. firmę prowadził syn Rudolfa, Alfred Becher. W 1930 r. Becherovkę po raz pierwszy wyeksportowano do USA, tyle że trzy lata później wprowadzono tam prohibicję i drakońskie cło, a Urząd ds. Prohibicji nie zezwolił na import Becherovki nawet jako lekarstwa.











Do 1945 r. firma pozostawała własnością rodziny, która w okresie niemieckiej okupacji recepturę likieru ukryła w nieznanym miejscu.
Po wojnie Becherowie uznani zostali za kolaborantów i na mocy dekretu prezydenta Benesza wysiedleni z Czech, a ich fabrykę przejęło państwo. Jak jednak dalej produkować Becherovkę, nie znając jej receptury ? Becherom postawiono warunek: wyjeżdżając do Niemiec będą mogli zabrać większość osobistego majątku ( a nie tylko 5 kg rzeczy osobistych na osobę), jeśli ujawnią recepturę. Przystali na to, więc produkcja Becherovki była kontynuowana w państwowej już fabryce.

aga_stella napisał(a): Nam do Muzeum Beherovki nie udało się wejść, bo był poniedziałek Zero informacji, trzeba było się dopytać czumu zamknięte.

To potwierdza moje wrażenie, że coś tam się popsuło , pomimo pozytywnych zmian w samym wyglądzie muzealnych przyleglości.

aga_stella napisał(a):Wy lubicie chyba odwiedzać Karlove w nieco mniej sprzyjających warunkach atmosferycznych

Czy lubimy, to kwestia dyskusyjna , ale fakt - tak się nam złożyło

aga_stella napisał(a):My we wrześniu przy głównym deptaku mieliśmy takie atrakcje

Miejsce przy kolumnadzie, w którym stał pokazany przez Ciebie pomnik, było za naszej bytności rozkopane i ogrodzone. Może postawią jakąś inną figurę?

W 2001 r., w ramach prywatyzacji, firmę kupił francuski koncern Period Ricard i to on obecnie wytwarza oryginalny likier oraz kilka nowych wariantów Becherovki. Nadal jednak tylko dwoje pracowników fabryki ma dostęp do wszystkich tajemnic produkcji, przechowywanych w specjalnym pomieszczeniu. Ta dwójka spotyka się raz w tygodniu, aby przygotować odpowiednią mieszankę około 32 ziół, przypraw i korzeni. Ponoć trzy czwarte z nich sprowadzana jest z innych krajów, część rośnie w pobliżu Karlowych Warów.

Ekspozycję dotyczącą produkcji likieru oglądamy w piwnicach…





Mieszankę ziół umieszcza się w workach wykonanych z naturalnych tkanin i przechowuje przez tydzień w kadziach z alkoholem, aby dokładnie nim nasiąkły. Temperatura w kadziach zmienia się od 20 do 50ºC, aby mógł się uwolnić każdy z olejków zawartych w ziołach i korzeniach. Uzyskany ekstrakt rozlewa się potem do dębowych beczek o owalnym kształcie, gdzie jest mieszany z cukrem i źródlaną wodą. Drewno dębowe nadaje Becherovce charakterystyczny kolor i specyficzny smak, ekstrakt dojrzewa w beczkach przez około dwa miesiące.





(fotka 2006)

Przed rozlaniem do butelek, trunek trzeba jeszcze dokładnie wymieszać w jednej wielkiej kadzi, no a potem lekarstwo nadaje się do picia. Według sporej liczby lekarzy, likier pity w niewielkich ilościach, po około 20 g (zwłaszcza przed głównym daniem), pobudza trawienie.

Pora na degustację czterech rodzajów likieru. Nowy właściciel karlowarskiej fabryki wprowadził na rynek, poza Becherovką Original, również inne odmiany likieru (https://becherovka.com/cs/portfolio ): Lemond, lekki napój o mocy 20 proc. alkoholu, z dodatkiem cytrusów, 35-procentowy Coridal będący klasyczną becherovką jednak z dużą zawartości ekstraktu kwiatów lipy oraz większą ilością cukru, 40-procentowy KV 14 to likier ziołowy wytrawny, bez cukru.







(fotka 2006)

Po zwiedzeniu muzeum, wstąpiliśmy oczywiście do fabrycznego sklepiku, trzeba przecież było napełnić się ze źródełka na wieczór i kolejne trzy dni . Ceny ciut (ale nie jakoś znacząco) korzystniejsze niż w innych karlowarskich sklepach, z ceną Becherovki u nas porównania lepiej nie czynić .
Tyle, że 12 lat temu zwiedzający muzeum mieli spory bonusik (cena biletu wynosiła 100 CZK, przy zakupie w przyfabrycznym sklepie Becherovki o największej pojemności dostawało się rabat odpowiadający cenie biletu , z tym że nie można było sumować bonusa z kliku biletów do jednej flaszki).
Tym razem rabat też był, ale jedynie 30 CZK przy podobnych warunkach zakupu i sporo wyższej cenie biletu…





(fotka 2006)

Podczas poprzedniego pobytu, oprócz oryginalnego likieru kupiłam też Cordial w specjalnej, limitowanej szacie . Konkretnie – w porcelanowej karafce , która służy mi do dziś (chociaż niekoniecznie na oryginalny trunek, raczej na nalewki domowej roboty ).

Spacer nocną porą przez podświetlone Karlowe Wary ma sporo uroku , nawet gdy jest zimno .



Do „naszej” części zdroju poszliśmy willową ulicą Krále Jiřího, przez dawną dzielnicę Westend.

Zaśnieżony ogród przy willi Liberty…



Secesyjna Becherova vila zbudowana w 1914 r. dla rodziny Gustava Bechera (zmarł, zanim zdążył się do niej przeprowadzić). W 1938 znajdowała się tu siedziba regionalnej kwatery SS, po wojnie budynek upaństwowiono. Po renowacji w latach 2009-20111, obecnie miejsce wystaw sztuki współczesnej.

Lázeňský dům Vyšehrad zbudowany w 1899 r., obecnie Hotel Smetana.





Lázeňský dům Trocnov zbudowany w latach 1897-1899 na zlecenie ewangelickiego pastora Camilla Fellera z przeznaczeniem na hospicjum.

( z Wikipedii)

Prawosławna cerkiew Św. Piotra i Pawła była już o tej porze zamknięta (było wszak po 18-tej), postanowiliśmy wrócić tu innego dnia.

Teraz ulicą Piotra Wielkiego…

Konsulat Generalny Federacji Rosyjskiej



Dům Thomayer (obecnie Savoy Westend Hotel) zbudowany 1896-1985.

Pięknie na nocnym spacerze. Mam nadzieję, że wejdziecie do cerkwi. We wrześniu była zamknięta, gdyż trwał remont