Za miedzą: Horní Albeřice

Chyba już czas wracać do domu…

W drodze powrotnej na chwilkę zatrzymałyśmy się w miejscowości Semily.



Auto zaparkowałyśmy przy dolnym rynku - Riegrovo náměstí. W niewielkim parku stoi pomnik wywodzącego się z Semil Franciszka Władysława Riegera.



Tzw. Riegrův domek z tablicą pamiątkową…



To ostatni zachowany budynek z kompleksu dawnego młyna, będącego własnością znanej rodziny młynarskiej, z której pochodził Franciszek Władysław Rieger. Obecnie mieści się tam restauracja, w której przysiadłyśmy na małe co nieco .









Na pagórku Koštofrank znajduje się cmentarz oraz barokowy kościół Męczeństwa św. Jana Chrzciciela – ze względu na ograniczenia czasowe naszego spaceru, z bliska go nie zobaczyłyśmy.

Po drodze był natomiast kościół św. Piotra i Pawła – tyle że zamknięty… Przy głównym wejściu znajdują się duże figury patronów świątyni.















Posąg św. Wacława zamówiony w 1864 r. przez F.W.Riegera – wcześniej stał na Riegrovo náměstí, w 1979 r. został przeniesiony w pobliże kościoła.

Komenského náměstí – dawne centrum miasta. Pośrodku tego rynku stoi barokowa kolumna maryjna z 1738 r. wybudowana jako wyraz wdzięczności za uratowanie miasta podczas pożaru na początku XVIII wieku.



Do auta wróciłyśmy ulicą Husovą, mijając po drodze kilka ważnych dla miasta budynków.

Ratusz zbudowany w 1874 r., neoklasycystyczna elewacja jest efektem renowacji tuż przed II wojną światową.



Dvojdům

Secesyjny Obecní dům z 1908 r. wg proj. praskiego architekta Jana Vejrych (autora projektu hotelu Paříž w Pradze). Pierwotnie był tu hotel, potem obiekt gminny, obecnie po odrestaurowaniu hotel z restauracją.





Muzeum i Galeria Nadizerska w domu wzmiankowanym już w XVII w. (tu przyszli na świat pisarze Antal Stašek i jego syn Ivan Olbracht).





W pobliskim parki miejskim można zobaczyć rzeźbę Ojciec i Syn z postaciami obu pisarzy. U mnie rzeźba „załapała” się w tle na tej oto fotce.

Na koniec raz jeszcze Železný Brod , w którym zatrzymałyśmy się ze względu na „odkryty” pierwszego dnia naszej wyprawy firmowy sklepik huty szkła. Kupiłyśmy to i owo , teraz już bezpiecznie mogłyśmy to dowieźć do swoich domów…











Kolejny BożoCielny Babski Weekend już w planie, tym razem może będzie polskie morze .

Tak jakoś wyszło, że na zimowo-wczesnowiosenne wypady do Czech, poza Rejvizem do gustu przypadły nam najbardziej Paseky & Rokytnice nad Izerą. W tym roku też nie mogło ich zabraknąć , szczególnie gdy trafił się śnieg.
Po narciarsko kiepskim wypadzie Sylwestrowym, zima dopisała w kolejny weekend, a że przy okazji Trzech Króli były to kolejne trzy dni bez konieczności nadszarpnięcia dni urlopowych, to oczywiście grzechem byłoby tego nie wykorzystać .
Ponieważ pomysł pojawił się znienacka, noclegi rezerwowaliśmy na ostatnią chwilę. Nasze ulubione lokalizacje były już zajęte , ale to co znalazł Zbynek w jednym z pensjonatów w Dolní Rokytnice było bardzo dobrym trafem .

Z Wrocławia wyjechaliśmy w piątek nieco po 9-tej (dwa auta, razem pięć osób), a że w naszym miejscu noclegowym mogliśmy się pojawić nie wcześniej niż o 14-tej, toteż postanowiliśmy iż wcześniej pobawimy się na śniegu w Pasiekach.
Droga dojazdowa zajęła nam jednak o wiele więcej czasu, niż planowaliśmy… Korek przed Szklarską Porębą, jeszcze większy przed Jakuszycami …



W efekcie na parkingu przy kanapach w ośrodku narciarskim byliśmy dopiero około 13:30…

Paseky nad Jizerou pojawiły się już w moim wątku kilka razy (zainteresowani mogą zaglądnąć do spisu treści na pierwszej stronie, są tam odpowiednie odsyłacze). Za każdym razem wracamy tam z wielką przyjemnością , tym razem też tak było (a za tydzień znów tam będziemy ).

Ponieważ z naszej piątki tylko ja nie jestem zjazdowcem, toteż na parkingu rozdzieliliśmy się. Biegówki miałam w aucie, ale tego dnia wolałam pieszy spacer (jakoś nie za bardzo lubię zsiadanie z wyciągu w biegówkach na nogach, a inaczej by się nie dało). Umówiliśmy się jednak na wspólne piwko już na górze, w naszej ulubionej chacie – po dotarciu w jej pobliże, miałam dać sygnał, aby reszta do mnie dołączyła.

Mróz był spory (około 10 stopni), do tego wiało… ale poza tym cudnie .

Na drogę ponad wyciągami poszłam najłatwiej, jak tylko było można , czyli dojazdówką okalającą od prawej (mojej prawej ) tereny narciarskie.
Drogą tą szłam już kilka razy, fotki też wstawiałam przy okazji poprzednich wspominek, toteż to co teraz pokażę, nie jest specjalnie niczym nowym.

Droga była odśnieżona tylko do parkingu (pustego zresztą), położonego tuż przed osiągnięciem jej najwyższego punktu…



Ładnie się wpakowałam ! Już tych kilka metrów do ławeczek (wiem, że tam są, chociaż zupełnie nic nie wystawało spod zaspy) nieźle dało mi w kość, a przecież to nie był koniec mordęgi. Zapadłam się po pupę, czasem po cyce - prawie do miejsca przekroczenia trasy zjazdowej.









No a potem było wspólne piwko w chacie Na Perlíčku… A później zejście do dolnej stacji wyciągów. Oczywiście, nie poszłam tak jak wskazywał rozsądek (czyli drogą do nartostrady), ale najpierw próbowałam zejścia szlakiem. Zakopałam się prawie po uszy, ale jakoś udało mi się dotrzeć wygrzebanym przez siebie śnieżnym tunelem (nie ma to jak odpowiednia masa ) do najbliższej nartostrady, już znacznie poniżej górnej drogi.
Dalsza droga szlakiem aż do miejsca, gdzie stały nasze auta, była jednak ponad moje siły. Nartostradą zeszłam więc aż na sam dół (minęłam się z moimi, gdy wyciąg wciągał ich na górę, więc nie musiałam dzwonić z informacją o zmianie planu ) i tam poczekałam, aż po skończonych jazdach przyjechali mnie wyłapać (przecież i tak było im po drodze). Oczywiście, przy piwku – należało mi się !

Gdy stanęły wyciągi, przenieśliśmy się do Rokytnic, do naszego miejsca noclegowego.



Nie zakopaliśmy się jednak w ciepełku pensjonatu, ale po krótkim odpoczynku, ruszyliśmy na mróz (było chyba 15- 16 stopni na minusie, a odczuwalna temperatura jeszcze niższa), na biegówkach do centrum.









Tam oczywiście zatrzymaliśmy się na troszkę .



Wróciliśmy tą samą drogą. Było już na tyle późno, że grzecznie położyliśmy się w łóżeczkach.

Rokytnice nad Izerou trzykrotnie pojawiły się w moich wspomnieniach (tyle że fotki z dwóch wyjazdów styczniowych 2011,2012 powcinało, ostały się tylko marcowe 2012 ), więc tym razem będzie o nich mniej. Ale nie zero, bo kolejny dzień przypadł właśnie na Rokytnice.

Kolejny dzień w całości przeznaczyliśmy na Rokytnice. Znów trzeba było się rozdzielić…



Z parkingu poniżej wyciągów, zjazdowcy ruszyli na stoki pod Łysą Górą – poniżej kilka ichnich fotek.











Ja tym razem nie buta, lecz na biegówkach , z kursem obranym na nasz pensjonat, gdzie miałam czekać na resztę, jak już zatrzymają się wyciągi, a oni wciągną coś do żołądków.

Zanim dotarłam na biegówkowe trasy, musiałam kawalątek przemieścić się uliczkami. Na szczęście były białe , więc narty mogłam mieć na nogach.





Na trasach przy kapliczce u Kostelíku, spędziłam trochę czasu szlifując szuranie .



W kolejnym odcinku będzie więc trochę fotek z tego właśnie miejsca, gdyż sporo kółeczek na tych trasach zrobiłam.

Moja ekipa śmigała gdzieś tam…











Dvoračky odwiedziłam kilka lat temu, teraz tylko popatrzyłam z daleka.

Przepiękna zima wam się trafiła
W zeszłą niedzielę zakończyłem sezon biegówkowy w okolicach Svycarni. Warunki były kapitalne

pozdr
W.

janusz.w. napisał(a): W zeszłą niedzielę zakończyłem sezon biegówkowy w okolicach Svycarni. Warunki były kapitalne

My w tym roku dużo nie poszuraliśmy, domowe obowiązki jakoś nie sprzyjały wyjazdom. Ten na Trzech Króli pogodowo udał się wyśmienicie , natomiat w ubiegły weekend (w Pasiekach) już takiego szczęścia nie mieliśmy . W sobotę padał śnieg z deszczem, który bardzo szybko przeszedł w regularny deszcz, śniegu sporo wtedy zniknęło. W niedzielę do południa było fajne słoneczko , ale na biegówkowych trasach nie było rewelacji , wybraliśmy więc spacer z wnuczką . Ci którzy wzięli narty zjazdowe, mieli zdecydowanie lepiej.