Za miedzą: Žacléř

Widok ze szczytu na skałki był jednak ograniczony, bo drzewka trochę za duże urosły.
Od szczytu odchodzi jednak oznakowana ścieżka w dół do lepszego punktu widokowego Masarykova vyhlídka, umiejscowionego na bazaltowej skałce. Pomimo szczerych chęci żeby dojść aż do tego miejsca, przysiadłyśmy mniej więcej w połowie drogi, gdy stromizna zaczęła się gwałtownie zwiększać. Z wybranej przez nas lokalizacji widok może nie był znacząco fajniejszy, ale na tyle zadowalający , że przysiadłyśmy na dłużej. Potem nie musiałyśmy aż tak bardzo podchodzić .

Po powrocie na Sokol, zeszłyśmy bukowym lasem mijając najpierw dwie samotne skały w pobliżu szczytu (mniejsza Hodánka , większa Tyršova skála z płaskorzeźbą założyciela sportowej organizacji Sokol)













Idąc cały czas w dół (w sumie to dobrze, że kółeczka nie zaczęłyśmy od podejścia na Sokol), dotarłyśmy do szlaku czerwonego na znanym nam już rozdrożu U Pánova pole, skąd wróciłyśmy do Małej Skały.







Zdążyłyśmy dojść do domu, zanim rozpętała się burza i naprawdę niezła ulewa… Na szczęście w lodówce czekało wino, więc ostatni wieczór długiego weekendu upłynął nam miło .

Niedziela była już dniem powrotu do domu, więc program turystyczny nie mógł być niezbyt długi. Zanim jednak wybrałyśmy się na krótką wycieczkę, już spakowane podjechałyśmy na ostatnią kawkę w Małej Skale.





No a potem dotarłyśmy na parking w Klokočí, aby stąd wyruszyć na małą trasę.

Z pewnością warto byłoby przejść przez całe Klokočské skály, ale tym razem nie było tego w planie. Przeszłyśmy jedynie częścią grzbietu będącego niemalże ciągłą ścianą długości prawie 2 km, przedzieloną co jakiś czas rozpadlinami.
Największą z nich noszącą nazwę Klokočské průchody podeszłyśmy czerwonym szlakiem z wioski na grzbiet. Szlak prowadzi kamiennymi schodami wykutymi pomiędzy skałami wysokości około 20 m. W średniowieczu tą rozpadliną prowadził śląski szlak handlowy, na skałach są wciąż widoczne kupieckie znaki.

Schody doprowadziły nas na grzbiet przy rozdrożu szlaków.





Przysiadłyśmy tam na ławeczce z takimi oto widokami











Dalsza nasza droga wiodła szlakiem żółtym, skrajem Klokočských skal.



Ponoć chodzenie na bosaka po górskich szlakach jest w Czechach dość częstym zjawiskiem, nie tylko wśród dzieci.





Ja jednak preferuję dobre buty .

maslinka napisał(a): Czeski Raj przesuwa się coraz wyżej na mojej liście najbliższych planów

Jak już będzie na czubku i nastąpi realizacja, nie wątpię że będzie Ci się podobało.

Posiedziałyśmy trochę na ławeczce przy punkcie widokowym, gdyż nie było powodu do pośpiechu – do zamku było już blisko, dowodem na to była para opróżniająca śmietnik.



Wizytę na Rotštejnie planowałam jeszcze w domu, ale do końca nie było pewne,czy uda się plan wykonać. Dlaczego? Rotštejn zostawiłyśmy na niedzielę (w maju ruiny można zwiedzać jeszcze w soboty), gdyż w dzień powrotu do domu wycieczka miała być więc zdecydowanie krótsza, niż w poprzednich dniach. Zresztą, na pozostałe dni były zaplanowane inne trasy spacerowe z Małej Skały, tak by nie ruszać auta. Do Klokoči trzeba było jakoś dojechać, niedziela była więc w sam raz . Problemem były prognozy pogody, niezbyt dla niedzieli łaskawe – miało być burzowo. No a wejście na Rotštejn jest zamknięte w deszczową pogodę, wstęp na zamkowe ruiny jest możliwy najwcześniej po czterech godzinach od końca deszczu… Na szczęście wypadało się solidnie w sobotnie popołudnie i wieczór , więc na niedzielne przedpołudnie wszystko ładnie wyschło .

Skalny zameczek Rotštejn znajduje się na południowym skraju Klokočských skal, na piaskowcowym grzbiecie.
Kupiłyśmy bileciki (35 koron od osoby) i weszłyśmy.



Zanim rozpoczęłyśmy zwiedzanie niewielkich ruin, zostałyśmy poproszone o wysłuchanie ballady o historii miejsca, w którym się znalazłyśmy…

Dawno nie zaglądałem, ale niezmiennie warto, bo fajne miejsca pokazujesz. Wokół Malej Skaly tyle ciekawych rzeczy, w przyszłym roku chciałbym tam pojechać na dłużej. W tym roku zakosztowaliśmy Czeski Raj i wiadomo (jak ktoś był tam), że warto więcej.
Pozdrawiam,
Tomek

Rotštejn powstał około 1250 r. , został zbudowany przez ród Markwarticów. Potem był własnością Voka z Rotštejna, następnie jego syna Voka II z Hruštice.
Po Rotštejnach właścicielem zamku był Vaňka Paldra z Vařin.
Pierwsza pisemna wzmianka pochodzi z 1318 r., gdy zamek spalono. W 1415 r. zamek kupił Ondřej Paldra z Vařin . Ponieważ właściciel był katolikiem, w 1426 r. husyci zdobyli i spalili zamek.
Opuszczony w 1439 r. (właściciel Vaněk Paldra z Vařin mieszkał już wtedy w Klokočí), całkowicie porzucony 1514 (właścicielem był wtedy Jan z Bozkovic) …
Po wojnie 30-letniej wieśniacy uciekający przed Szwedami ukryli ponoć w skałach podgrodzia (tam wyciosali prowizoryczne domy, piwnice i chlewiki) swój dobytek. W części pomieszczeń ludzie żyli jeszcze w XIX w.









Zamek był w większości drewniany, szereg pomieszczeń wykuto w skale, konstrukcję uzupełniono cegłami. Wejście prowadziło do imponującej wieży ze skalną bramą. Schody i wąski korytarz prowadziły koło kuchni - zachowały się tu skalne ławki oraz ślady paleniska i komina). Dalej są ruiny pałacyku i wyciosanej w skale studni gł. 48 m, kolejne izby oraz mur z otworami strzelniczymi. Obszary użytkowe znajdowały się na 3 i 4 poziomie zamku, kuchnia była na 3 poziomie, w sąsiedztwie studni . Południowy blok skalny miał drewnianą nadbudówkę.

Obecnie można wejść na jeden skalny blok (ten ze wspomnianą kuchnią).
Z piętra ruin jest widok na Góry Izerskie, Hamštenský hřeben, Prackov, Prackovské sedlo, Kozákov, ruiny zamku Trosky i Dubecko. Przy dobrej widoczności można dostrzec zamek Hrubá skála, Vyskěř, zamek Valdšten i Drábské světničky (szkoda, że na te ostatnie zabrakło nam czasu ).

Szlakiem żółtym (niebieski był zamknięty) zeszłyśmy do drogi, tuż obok figury Nepomucena w skalnej wnęce…









Drogą wróciłyśmy do auta, nie przysiadając w żadnym z gastronomicznych miejsc.