Z piekła do nieba, czyli Pelješac i Korčula 2021

ruzica napisał(a):Jeszcze zanim zaczęłam czytać poprzedni odcinek, pomyślałam, że napiszę, iż te negatywne wrażenia to pewnie w znacznej mierze wynikają ze średniego apartamentu i średnich gospodarzy. Widzę, że miałam rację

Dokładnie tak było. Głupie to trochę, że taka niby w sumie błaha kwestia w tak dużym stopniu może przyczynić się do pełnego odbioru jakiegoś miejsca. No ale dlatego za rok jedziemy już tylko tam, gdzie nam było dobrze

ruzica napisał(a):Obok tego słynnego kiosku z winem zaczynała się dla mnie najlepsza widokowo część półwyspu

Tak, to zdecydowanie najpiękniejsze widoki, aczkolwiek dla nas jeszcze hitem był ten odcinek pod górę (albo z góry ), za Żuljaną w okolicach Trstenika. Raz zjazd dostarczył nam też niezapomnianych emocji, bo postanowiliśmy wyprzedzić (na ciągłej) TIRa, który jechał przed nami 30/h Czołówka była blisko

maslinka napisał(a):Recyklomat koło Tommy'ego - szkoda, że o nim nie wiedzieliśmy

On jest na prawo od sklepu, dokładnie tu :

maslinka napisał(a):Ja z kolei "nie poczułam" Korczuli-wyspy, mimo dwóch pobytów. W moich rankingu dalmatyńskich wysp jest zdecydowanie za podium. Z przyjemnością zobaczę, co Was tak zachwyciło

Maslinko, a są gdzieś Twoje relacje z Korculi ? Bo chętnie bym poczytała
A co nas najbardziej zachwyciło ? W dużym skrócie : ŚWIĘTY SPOKÓJ

Abakus68 napisał(a):Tak pokazany Samostan i takie widoki... No to mus za rok tam być. Cieszę się że już Korcula. Popatrzę jak się po niej poruszałaś.

Widzisz, ZdziHu, może trochę uprzedzę fakty, ale poruszania to tu za wiele nie będzie W każdym razie na pewno nie na taką skalę, jak na Peljesacu. No ale mam nadzieję, że odnajdziesz kilka wspólnych ścieżek.

Nefer napisał(a):A ile płaciliście za ten apartament

Tu wolałabym się nie chwalić, bo wiadomo, że w większości przypadków, kiedy jest bezpośredni kontakt z właścicielem, a nie portale typu b...k czy a...n, udaje się trochę zejść z ceny, a ile, to już zależy od umiejętności negocjacyjnych Oficjalna cena w sezonie to podobno 80 EUR.

majkik75 napisał(a):

Nefer napisał(a):A ile płaciliście za ten apartament

I nie wiem czy były podane, ale jak można jakieś namiary ...

pozdrawiam, Michał

Co do namiarów, to też na razie wolałabym jeszcze ich nie zdradzać. Zainteresowanym z chęcią podam, ale jeszcze za jakiś czas, dziękuję za wyrozumiałość

empire13 napisał(a):Nie doczytałem kiedy byliście na wyspie (edit: już doczytałem że w lipcu ) ale jeśli chodziło Ci o ten sklep Plodine to jest otwarty.

My byliśmy w połowie lipca. No to przyznam, że szybko się uwinęli, bo jak byliśmy, prace nie wyglądały na aż tak zaawansowane, podobnie jak Riboli w Orebicu, a tam też otworzyło się jeszcze w czasie naszego pobytu.

Kruszynka napisał(a):Boże, po takim wstępie nie mogę doczekać się co dalej.

W ten weekend coś tam powinno się dalej zadziać

13.07.2021 – dzień 10: Przydomowe plażowanie, popołudniowa Korčula, więcej grilla

Jak wygląda najbardziej leniwy, a jednocześnie najbardziej szczęśliwy dzień wakacyjny? Ano właśnie tak, jak ten.
Śpimy długo, pijemy kawę z cudownym widokiem na Pelješac


...a potem plażujemy w tak zwany opór, wychodząc z domu w samych strojach plażowych. To dla nas także nowość, bo na Hvarze mieszkaliśmy daleko od plaży, więc plażowanie zawsze oznaczało jazdę samochodem do jakiejś zatoczki. W Žuljanie w sumie pierwszy raz chodziliśmy na plażę piechotą. A tu pierwszy raz mamy ją na wyciągnięcie ręki, nie opłaca się zatem zakładać nic więcej, niż strój.

Tu nie ma co opisywać, kilka migawek z naszego mikro-raju. Wprawdzie dziś niebo nie jest już takie niebieskie, jak wczoraj, ale w niczym to nie przeszkadza. Ważne, że woda ciepła




Pomiędzy skałkami jest kilka naturalnych mikro-baseników.


Dziewczyny testują kolejnego dmuchańca, niestety żywot flaminga był niezwykle krótki, przetrwał jedynie dobę.
Materac miał więcej szczęścia - wystarczył w Žuljanie na jakieś 3 plażowania.


Na naszej przydomowej "plaży" siedzimy sami, Austriacy i Czesi chyba wybrali dziś inne miejsca. Tą "samotność" trzeba chyba uczcić. Wysyłam M. na górę do kuchni po prowiant (w miarce do płynów - arbuz )


Lektura adekwatna do stanu umysłu


Mamy tu jakby raj...


Po południu jedziemy na mały spacer po starówce. Auto zostawiamy, zgodnie z podpowiedzią Any, w garażu pod centrum handlowym. Godzina kosztuje tam 5 kun. Schodzimy wzdłuż głównej ulicy, jak się później zorientujemy, można iść zdecydowanie lepszym skrótem.


18:00 to nie jest pewnie najlepsza pora na zwiedzanie, bo ludzi faktycznie sporo, ale i tak jest przyjemnie.
Przy wejściu wita nas nadworny strażnik korčulańskiego starego miasta. Oczywiście ma kompletnie gdzieś, czy wchodzimy, czy nie. Ważne, że nie kasuje za wejście



Tym razem decydujemy się tylko na spacer główną uliczką, mam inny plan na zobaczenie pustej Korčuli. Pomimo sporego tłumku, udaje mi się złapać kilka pustych miejsc.







Kościółek św. Piotra tuż obok domu Marco Polo.


Nie, żebym była wścibska, ale uwielbiam zaglądać na ukryte za bramami i furtkami podwórka


Te schodki jakoś samiostnie przypominają mi uliczki z m. Hvar.




Kierując się w stronę bramy, podziwiamy widoczki z murów.



Żegnamy się ze strażnikiem, ale on nawet nie drgnie. Przez chwilę zastanawiam się nawet, czy ten upał go nie wykończył i nie dokonał żywota, ale nie, gość jest zaprawiony w ostentacyjnym olewaniu każdego, kto chce z nim nawiązać kontakt.


Na szczęście za murami koty bywają nieco bardziej kontaktowe, w każdym razie nie odmawiają pamiątkowej foci


Ale po udostępnieniu wizerunku do zdjęcia trzeba jednak odpocząć



My tymczasem znajdujemy bardzo przyjemną kawiarnio-lodziarnię– Kiwi. Świetna kawa, pyszne lody (smak Marco-Polo – mascarpone z figą totalny sztos) i darmowy internecik.


Po powrocie na parking okazuje się, że pierwsze 2 godziny dla klientów centrum (nikt nie sprawdza, czy jesteś klientem), są darmowe. A my wracamy właśnie na 5 minut przed upływem tego czasu. Tak więc parkowanie mamy całkowicie za darmo. Jutro rano poznamy sposób na darmowe parkowanie przez cały czas i krótsze zejście do miasta.

A wieczorem – więcej grilla!
Dziś m.in. kiełbaski sudžuk, które niestety okazały się bardzo słabo, a w zasadzie w ogóle, nieprzyprawione (powinny być dość ostre). Na szczęście mamy ajwar, który podkręciliśmy nieco harissą

Hj
Super się czyta, jeszcze lepiej ogląda. Idealnie trafiłem na Twoją relację bo właśnie jestem w Zuljanie. Pierwszy raz odwiedziłem Peljesac, choć jestem tu dopiero 3 dni to sam półwysep zrobił na mnie ogromne wrażenie. Wczorajszy wypad do ładnego Orebić, potem przez tunel do Borak na plażę, powrót ,,na skróty'' przez Trsenik. Super... tylko jest jedno ale - Zuljana. Chyba nie do końca jest to nasz klimat, obawiam się że strasznie się tu wynudzimy i chybw ratować się będziemy wycieczkami. Te niestety nie należą do specjalnie szybkich bo wiadomo jak się po Peljesac porusza. Brakuje mi knajpek, dwie wiecznie mocno oblegane lokale nogi nie urywają, brakuje dobrych lodów do których dzieci przywykły będąc w Cro, o zwykłej huśtawce w centrum mogą pomarzyć. Nie ma klimatycznej cafe na małą czarną w południe, nawet drinka nie ma specjalnie gdzie wypić - mało zachęcające i zapchane miejsce pomiędzy domami też drugiej nogi nie urwało, podobnie jak plaża w centrum która na zdjęciach wyglądała okazale. No nic, jakoś musimy wytrwać jeszcze z tydzień i poszukać czegoś w okolicy, a Zuljanie potraktować jako punkt wypadowy.
P. S. Pisałaś o piekarni, ja nie znalazłem, jedynie sklep z pieczywem. Czy faktycznie ona istnieje? I zapytam o wino, kupowaliście coś na miejscu i możecie polecić czy tylko w terenie?

14.07.2021 – dzień 11: Poranna Korčula, plażowanie pod domem, jeszcze więcej grilla

Docieramy do takiego momentu urlopu, kiedy sami z siebie zaczynamy się budzić wcześnie. Regeneracja przebiegała długo, ale w końcu nadchodzą dni, kiedy nie ma problemu z wstaniem o 6:00. Ale dziś budzi nas również poranny deszcz, który próbuje przegonić wschodzące właśnie słońce.




Jednak ten pojedynek wygrywają chmury.


Ale ten niby deszcz to na szczęście to nic ciągłego, więc kiedy o 7:00 parkujemy na parkingu zewnętrznym pod Tommym, jest już zupełnie sucho. Nie wiem od kiedy i nie wiem, na jak długo, ale w czasie, kiedy przypada nasz urlop, parking przed Tommym jest darmowy, tak wynika z informacji zamieszczonej na parkometrze. W ciągu dnia raczej ciężko znaleźć tu będzie miejsce. Ale o 7:00 miejsc jest dosyć. Stąd do murów starówki zejście zajmuje dosłownie 5 minut.



Te zwisające rośliny to nic innego, jak kapary


Zaczynamy od krótkiego spaceru uliczkami poza murami, lokalizujemy niewielki targ warzywno-owocowy oraz dwie ribarnice.




O ile na ryneczku stoisk wprawdzie mało, ale zdecydowanie da radę zakupić wszystko, co potrzeba, to jeśli chodzi o ribarnice - są to dwa niewielkie sklepiki z rybami (jeden mniejszy od drugiego), na dodatek z małym wyborem, ale muszą nam wystarczyć.

Na razie jednak idziemy na kawę, potem zastanowimy się nad zakupami. Siadamy w preferowanej z rana przez mieszkańców kawiarni, gdzie podają naszego ulubionego Juliusa i grają dobrą muzykę z lat 90-tych.


Sama przyjemność tu posiedzieć i popodglądać toczące się wokół poranne życie. Kiedy poziom kofeiny we krwi mamy już właściwy, wracamy po ryby i warzywa.

Po zakupach kierujemy się już do samochodu. Bardzo przyjemny ten skrót, muszę przyznać.




Wspinając się na parking, po drodze odkrywam miejscowe ciekawostki ze świata flory i fauny.


Wspomniane wcześniej kapary:


Karob, zwany drzewem chleba świętojańskiego:


Dla wszystkich, którzy mają wątpliwości, czy figa jest chwastem


Po tylu dniach bugenwille powinny mi się już przynajmniej opatrzeć, ale gdzie tam, staję przy każdej i gapię się jak głupia



My już blisko auta, ale kiedy się odwrócić na chwilę...


Jadąc przez zatoczkę w Žrnovskiej Banji, mijamy taki oto architektoniczny koszmarek, zwany szumnie kompleksem "Korčula Hill". Nie powiem, całkiem tam luksusowo, ale taka zabudowa w Dalmacji pasuje jak pięść do oka...


Po powrocie i śniadaniu zastanawiamy się, jak potoczy się pogodowo dzisiejszy dzień, bo póki co szału nie ma.



Podziwiamy więc nasze zakupy. Tanio nie jest... Za dwie dorady, 2 branciny (labraksy) i 8 pięknych kozic - 270 kun. Mimo wszystko, w dalszym ciągu o wiele taniej, niż w konobie.



A jak ryby, to obowiązkowo i blitwa


Ostatecznie, po kolejnym krótkim deszczu, po 12:00 schodzimy na plażę. Lampy dziś nie będzie, ale to w niczym nie przeszkadza. Słońce nawet czasami na moment się przebija, no i woda dziś zimniejsza, więc wolę poleżeć z książką od czasu do czasu gapiąc się na pobliski Pelješac.





Ja do wody wskakuję tylko raz, dziś dla mnie zdecydowanie za zimno. Ale innym to jakby nie przeszkadza



Rzut oka na plażę po sąsiedzku:


Co do miejscowej flory, czas na jakieś nowe nabytki do domu. Tylko, czy ta figa przeżyje podróż i coś z niej będzie


Praktycznie wszędzie, wzdłuż tutejszych plaż, rośnie sobie coś co osobiście nazwałam morskim czosnkiem. Być może taka nazwa jest właściwa, chociaż prawdopodobnie zupełnie nie. To po prostu czosnek, jak najbardziej jadalny, chociaż jeszcze dość młody



Po południu podjeżdżamy na chwilę do oddalonego o 1,5 km Studenaca po napoje i wino na wieczór. Dla każdego coś miłego


A wieczorem nuda – znowu grill! Ale tym razem w końcu ryba.

Kiedy Petar widzi, jak męczymy się z rozpaleniem grilla, idzie do domku (swojej graciarni) na terenie „rezydencji” i po chwili wraca z dmuchawą do sprzątania liści, taką naprawdę konkretną! Jeszcze chwila a mam wrażenie, że grill po takiej rozpałce wybuchnie!

Opowiadamy Petarowi o naszych rybnych zakupach, a on koniecznie chce zobaczyć, jak przygotujemy te ryby. Chociaż M. naprawdę zna się na rzeczy, w kuchni przechodzimy szybkie szkolenie na temat grillowania ryb. W sumie nic odkrywczego, bo robimy podobnie, ale poza solą, cytryną i rozmarynem do środka, Petar poleca pospinać ryby wykałaczkami. Taki niby detal, a podobno ważny.

Niestety nie mamy wykałaczek, ale Petar już po chwili wraca z pudełkiem wykałaczek z domu. Potem panowie razem pilnują ryby na ruszcie.



Nie wypada w tym momencie się pożegnać, bo widzę ten błysk w oku Petara na widok ryb. Myślę, że dla większości Chorwatów ryby mimo wszystko też są towarem luksusowym, podobnie jak w Polsce. Gdyby u nas ryby były tańsze, jedlibyśmy je pewnie co weekend, ale wiadomo...

Na szczęście zakupy zrobiliśmy wystarczające, więc nie wypada po takiej pomocy nie zaprosić gospodarzy na kolację. Po kilku minutach Petar znów wraca do siebie na górę i zaraz znów jest u nas z butelką swojego posipu.


Po raz kolejny podkreśla, że wino jest jego produkcji, a tylko butelka sklepowa

Mówię, żeby poszedł po żonę, ale ostatecznie sama po nią idę. Maria ma chyba jednak coś innego do roboty, albo raczej ma gościa (często przychodzi do niej jedna sąsiadka), więc uprzejmie dziękuje, ale nie przyjdzie. Myślę, że w rzeczywistości jest mocno zaskoczona i skrępowana moją propozycją. No szkoda, ale Petar w siódmym niebie. Najbardziej smakują mu frytki, ale ryba oczywiście też.




Niestety przez wcześniejsze kuchenne pogaduszki, trochę zmasakrowaliśmy blitwę, na której widok Petar śmieje się do rozpuku. Ale je i mówi, że się nadaje.

Podczas kolacji dostajemy też kolejną kulinarną lekcję. Petar uczy nas, jak zrobić zupę na wywarze z głów krewetek (u nas kozice, a może nawet skampi, Petar sam nie jest pewien, co kupiliśmy). Kolacja naprawdę jest wyborna, wino Petara wyśmienite, gadamy i śmiejemy się cały czas, a kiedy Petar w końcu wraca do siebie, my schodzimy jeszcze na chwilę na zachód słońca. Ovo je čudo!







Po powrocie czeka nas niechybnie detoks, bo wieczór bez wina, to wieczór stracony, ale gdzie indziej to wino będzie smakować tak, jak na tym tarasie, z takim widokiem ?


Okazuje się przy okazji, że nawet na Korčuli słychać pelješkie szakale, tak dobrze niesie się po wodzie dźwięk.

lukasz22i napisał(a):Hj
... tylko jest jedno ale - Zuljana. Chyba nie do końca jest to nasz klimat, obawiam się że strasznie się tu wynudzimy i chybw ratować się będziemy wycieczkami. Te niestety nie należą do specjalnie szybkich bo wiadomo jak się po Peljesac porusza. Brakuje mi knajpek, dwie wiecznie mocno oblegane lokale nogi nie urywają, brakuje dobrych lodów do których dzieci przywykły będąc w Cro, o zwykłej huśtawce w centrum mogą pomarzyć. Nie ma klimatycznej cafe na małą czarną w południe, nawet drinka nie ma specjalnie gdzie wypić - mało zachęcające i zapchane miejsce pomiędzy domami też drugiej nogi nie urwało, podobnie jak plaża w centrum która na zdjęciach wyglądała okazale. No nic, jakoś musimy wytrwać jeszcze z tydzień i poszukać czegoś w okolicy, a Zuljanie potraktować jako punkt wypadowy.

A no widzisz, czyli odczucia podobne do naszych. Cieszę się, że nie jestem jedyna, której Žuljana nie przypadła do gustu, bo już się bałam, że będzie na mnie lincz jej miłośników

lukasz22i napisał(a):P. S. Pisałaś o piekarni, ja nie znalazłem, jedynie sklep z pieczywem. Czy faktycznie ona istnieje?

Jeśli masz na myśli piekarnię która jest tuż obok konoby Fjaka, to tak, to jest piekarnia, chociaż oczywiście nie pieką raczej na miejscu, tylko jest dostawa co rano. Na szyldzie w każdym razie widnieje napis "pekara".

lukasz22i napisał(a): I zapytam o wino, kupowaliście coś na miejscu i możecie polecić czy tylko w terenie?

W samej Żuljanie nie kupowaliśmy. Tak najbliżej to w Trsteniku rukataca (w małym sklepiku, jedynym chyba jaki tam jest). Ale w Studenacu spokojnie polecam różowe winko, którego zdjęcie właśnie wrzuciłam w kolejnym odcinku (tamto kupowane na Korculi, ale Studenac to Studenac ).

corrina napisał(a):Co do namiarów, to też na razie wolałabym jeszcze ich nie zdradzać. Zainteresowanym z chęcią podam, ale jeszcze za jakiś czas, dziękuję za wyrozumiałość

Jasne, jeśli będziesz już gotowa, proszę pamiętaj o mnie z tymi namiarami

pozdrawiam, Michał

corrina napisał(a):

Nefer napisał(a):A ile płaciliście za ten apartament

Tu wolałabym się nie chwalić, bo wiadomo, że w większości przypadków, kiedy jest bezpośredni kontakt z właścicielem, a nie portale typu b...k czy a...n, udaje się trochę zejść z ceny, a ile, to już zależy od umiejętności negocjacyjnych Oficjalna cena w sezonie to podobno 80 EUR.

Oczywiście, nie ma problemu. To, co napisałaś, daje orientację w temacie ceny .

Super odcinek. Szczególnie pod względem kulinarno-widokowym , a i te wąskie uliczki spadowo-wznoszące się - zacne.

corrina, Trstenik faktycznie jest ładny, ładniejszy od Zuljany. Cisza, spokój, plaża miejska jak piszesz ale jest cisza, na plaży może z 10 osób, kameralnie, nawet za plecami nic nie jeździ, w szoku jestem. Espresso smakuje znakomicie, piękne i leniwe miejsce.
Przepraszam, już nie spamuje w Twojej relacji.

15.07.2021 – dzień 12: Poranna Korčula, Tri Žala, dalmatyńskie gotowanie, popołudniowe Žrnovo


Dziś rano już na szczęście nic nie pada, zapowiada się cudna pogoda. Chwilę po 7:00 parkujemy pod Tommym i znanym już skrótem schodzimy do miasteczka.




Chcemy w końcu przespacerować się po starówce. A ta o tej porze jest po prostu cudownie pusta!


A kogo my ty mamy ? Tuż za bramą spotykamy znajomego już, etatowego strażnika starego miasta. Tu chyba musi działać jakieś specjalne przyciąganie, bo nie widzieliśmy go nigdy w żadnym innym miejscu



Zaraz za bramą po prawej stronie malutka Crkva sv. Mihovila.


Idziemy główną uliczką, zaglądając po kolei w boczne.




Aż dochodzimy do placu św. Marka, gdzie mieści się korčulańska Katedra.


Ludzi w dalszym ciągu tyle, co na lekarstwo. Ta garstka oczekuje w katedrze na poranną Mszę.


Wracamy na plac św. Marka.



I znajome już lewki weneckie, strzegące wejścia do katedry.



Za placem skręcamy w prawo i już mamy najsłynniejszy chyba korčulański budynek - dom Marco Polo



I przylegający do niego maleńki kościółek św. Piotra.




Kręcimy się zatem dalej, bez specjalnego planu. Cudowne jest to, że o tej godzinie bez najmniejszego problemu można fotografować bez nieproszonych do kadru ludzi. A te boczne uliczki kryją tyle ciekawych detali.





O tej godzinie spotkać można głównie koty.



Restauracyjne ogródki wzdłuż murów o tej porze są jeszcze nieczynne. Szkoda, bo super byłoby wypić tu poranną kawę. Zapewne miałaby swoją konkretną cenę, ale za taki widok mogłabym zapłacić.







Tymczasem cieszymy oko widokami. Kawę wypijemy tam, gdzie ostatnio, a na razie kręcimy się jeszcze po uliczkach, zaglądając na podwórka.





Ta brama wydaje się skrywać coś dla mnie ciekawego.


Tak wielkich figowców/fikusów nigdy nie widziałam, mój domowy szaleje jak wariat od zeszłego roku, ale tego raczej nie przebije.


Ten detal wydaje się dość stary


Powoli zbliżamy się do miejsca, z którego zaczęliśmy nasz poranny spacer. No szkoda, że te wszystkie knajpki jeszcze nieczynne...

Spacer po porannej Korčuli nie kończy się na starówce. Po opuszczeniu murów wpadamy na chwilę do piekarni. A potem spontanicznie ruszamy wzdłuż nadbrzeża.



Spacerujemy sobie jeszcze ulicą św. Mikołaja, po drodze mijając piękne kamienice.




Ciesząc oczy widokami i konsumując po drodze słoną część naszego śniadania (burek z serem), docieramy do klasztoru Dominikanów.



Słońce przypieka już coraz mocniej, więc zawracamy na kawę.





A kawka jednak dziś gdzie indziej, żeby było śmieszniej, to w zasadzie pizzeria ("Leut"), ale o tej porze działająca głównie jako kawiarnia Miejsce o tyle ciekawe, że centralnie położone, więc sporo się dzieje dookoła i można oddać się beztroskiemu gapieniu się na lokalne scenki poranne


Po chwili przy naszym stoliku zjawia się jakiś żebrak, ale nie mamy nic dla niego...


Mimo to po chwili chętnie pozuje do zdjęć w pięknych okolicznościach przyrody.



Ze stolika, w którą stronę by nie spojrzeć, jakiś ciekawy widoczek.


Ale mój wzrok właśnie ląduje na przecudnych po prostu rzygaczach (kocham tą nazwę! ) No ta świnka po prostu śliczna !


Do samochodu wracamy dziś inną trasą, ul. 22 lipca, z której widoczki też całkiem przyjemne.

Eh, mogłabym mieć miejscówkę na samej starówce Korčuli. Tylko pewnie nie byłoby mnie stać .
Wspaniałe, że trafiliście na takich gospodarzy i kwaterę.

Oczekujących nagłych zwrotów akcji w tym odcinku uprzedzam na wstępie, że teraz nastąpi... kolejne plażowanie
Natomiast, żeby tak zupełnie nie wiało nudą, przeniesiemy się... całe 150m dalej plaży pod naszym apartmanem

Przed 12:00 rozpoczynamy kolejny leniwy dzień. Odkrywanie uroków wyspy jakoś podświadomie spychamy codziennie na dzień kolejny
Dziś pada na pierwszą z 3 plaż Tri Žala – tą przy samym campingu. No to schodzimy.


Chociaż na campingu stoi kilka namiotów i camperów, wbrew pozorom, nie ma wcale tłumów. W zasadzie to poza nami jest tylko jedna, nieco większa rodzina, sporo od nas oddalona, więc mamy wystarczający poziom prywatności.




Na tej plaży znajduje się prysznic. Sam camping Tri Žala jest malutki ale przyjemny. My zupełnie nie-campingowi, ale gdybyśmy kiedykolwiek wpadli na pomysł takiego noclegu, na pewno rozważylibyśmy to miejsce.

Tymczasem zaczynam właśnie 2 już na tym urlopie książkę, dla mnie to lekki szok, bo w ciągu roku czytanie, które kocham, niestety bardzo kuleje ze względu na brak czasu... Książkowo pozostaję w chorwackich klimatach. "Nie sądź książki po okładce/tytule" tu się sprawdza. Więcej nie napiszę. W każdym razie poziomem na pewno zdecydowanie wyżej, niż skończona wcześniej dalmatyńska trylogia "Szukaj mnie wśród lawendy". W Trogirze mamy w planach spędzić ostatni dzień naszych tegorocznych wakacji, ale na razie niech będzie książka...



A dla młodzieży świetnie sprawdzają się również na plaży, niewielkie podróżne gry magnetyczne. Jak siostra nie chce zagrać, można i samemu


Między campingiem a ostatnią zatoczką są bodajże 2 większe domy z apartamentami. Samochody niby stoją na posesjach, ale ludzi na plażach brak. A kolory wody tu takie, że ło matko! Oczywiście wybieram się na wizję lokalną pozostałych plażyczek i wiem, że z chęcią i na nich się pobyczymy innego dnia. Wszystkie plaże oddzielone są od siebie jedynie większym skupiskiem skałek. Na początek plaża nr 2.






Na prawo plaża nr 2, na lewo nr 3:


W ten sposób przechodzimy do plaży nr 3. Tam stacjonuje jedna mała rodzinka.






I jeszcze kilka widoczków ogólnych.





Pobyt w tym miejscu daje mi dziś tyle relaksu, tyle pozytywnej energii, tyle prawdziwego odpoczynku, że zaczynam się zastanawiać, czy ja w ogóle chcę jeździć na jakieś inne plaże, raczej na pewno zatłoczone, mając takie puste zupełnie cuda pod domem

Jeszcze nad tym pomyślę, a tymczasem zbieramy się powoli do domu.


I podziwiamy widoki na tym króciutkim odcinku. Jest tu jeden dom, który bardzo mi się podoba, ale on wielki, raczej na przynajmniej dwie rodziny, o ile nie więcej. Żeby się nie dręczyć, nawet nie próbuję go szukać w internecie.






I jeszcze trochę spamu z naszego tarasu




Po powrocie do domu i postanawiamy w praktyce wykorzystać wiedzę na temat dalmatyńskiej zupy według naszego Petara. Matko jedyna, ta zupa to prawdziwy sztos i na pewno powtórzymy ją za rok, bo z każdym dniem mamy coraz większe przekonanie, że to nie jest nasz ostatni raz tutaj. Właśnie to poczuliśmy już po kilku dniach na Hvarze w 2018 i po porostu wiedzieliśmy, że po roku pojawimy się tam ponownie.




Zupę robi się bardzo prosto i polecam szczególnie, jeśli po grillowaniu zostaną pancerzyki po krewetkach i trochę białej ryby.

Na oliwie szklimy małą cebulę i kilka ząbków czosnku, do których po chwili dodajemy głowy krewetek (one są puste, nie ma tam mięsa i zwykle każdy je wyrzuca, a Petar nauczył nas chorwackiego zero-waste – świetnie się nadają właśnie na wywar do zupy). U nas było 8 takich pancerzyków i po kilku minutach zalaliśmy je litrem wody. Po ok. 20 minutach należy usunąć z wywaru pancerzyki i dodać rybę. Nam zostało sporo dorady i labraksa (brancin) oraz trochę mięsa z krewetek. Następnie trzeba wsypać ok ¾ szklanki ryżu (u nas basmati), doprawić solą i pieprzem i zostawić jeszcze na ok. 20-30 minut, aż ryż się trochę rozgotuje. Tak bulion rybny podawany jest w wielu konobach. Jedliśmy taki m.in. w Kobobie Potomje na Pelješacu, w Veprinovej, czy w Šer Zane w Velo Zarače na Hvarze. Na koniec porządny chlust oliwy, trochę natki i po prostu odjazd!

A po zupie lenistwa ciąg dalszy, tym razem na tarasie. Dziś cudownie wieje. W zasadzie wieje codziennie, ale teraz, po południu, idealne warunki dla surferów z Kučiste, Viganj i nie tylko.



Powiem szczerze, że myśleliśmy, że ten jaht się wywróci, walczyli naprawdę konkretnie z tym wiatrem

I trochę podglądania Pelješca na zoomie.

Samostan widać nawet od nas


A tu już Viganj i to co ponad nim.



Nieco poźniejszym popołudniem niebo robi nam piękny pokaz

Powoli kończymy ten dzisiejszy odcinek w odcinkach

Po południu niesie nas na małą wycieczkę po najbliższej okolicy. Jakoś od początku pobytu nie możemy się zebrać ani na żadną bardziej odległą plażę, ani do żadnego miasteczka. Generalnie planujemy na chwilę podjechać do małego centrum handlowego w Korčuli (to kompromis wakacji z miastowymi dziećmi ), ale zmieniamy tym razem trasę i zamiast jechać jak zawsze dołem, wzdłuż wody, odbijamy w górę do Žrnova.

To przepiękne, niewielkie miasteczko, z którego pochodzi nasz Petar. Tam wciąż stoi jego rodzinny dom. Tak naprawdę pewnie nie każdy popadnie w zachwyt – takie miejsca trzeba po prostu lubić, a nam takie klimaty są bardzo bliskie. Ale najpierw zachwycamy się przepiękną drogą prowadzącą do Žrnova, pełną wielkich tui i cyprysów.





Jedziemy bez planu i nawigacji, tak jak nas przyciągają widoki. Niepostrzeżenie dojeżdżamy do skrzyżowania z główną drogą Korčula-Vela Luka, przejeżdżamy na drugą stronę i tam też ciągnie się Žrnovo, ale nie wydaje się już tak klimatyczne, jak część, którą właśnie minęliśmy.

Większość domów jest bardzo stara, a wiele z nich, szczególnie te mocno podupadłe, jest wystawionych na sprzedaż. A wśród tych klimatycznych domów, niepostrzeżenie przemyka starsza kobieta. Pewnie bym jej nie zauważyła, gdyby nie ta przecudna kobaltowa sukienka


Bardzo mi się tu podoba, naprawdę.








Spontanicznie zatrzymujemy się przy jedynej kawiarni (dalej jest jeszcze konoba reklamująca się jako autentyczna kuchnia domowa, niestety nigdy nie sprawdziliśmy). Zamawiamy najtańsze na Korčuli espresso (7 kun).


Dziewczyny chcą lody, a niestety tutaj nie mają, ale miła pani kelnerka zachęca do zakupu lodów w Studenacu po drugiej stronie ulicy. Oczywiście nie ma najmniejszego problemu z tym, żeby konsumpcja lodów odbyła się w kawiarni.


Miejscowi trochę się nam przyglądają i dziwią, że ktoś poza nimi uznał to miejsce warte zatrzymania i wypicia kawy. A my z przyjemnością podglądamy trochę tutejsze życie codzienne.

Wracamy do samochodu, który zaparkowaliśmy tuż koło kawiarni i całkiem okazałego, jak na taką wioskę, placu zabaw. Kawiarnia razem z placem zabaw i Studenacem po drugiej stronie to "centrum" tej maleńkiej klimatycznej mieściny. W tym miejscu stoi jeszcze niewielki kościółek, którego oryginalną fasadę zasłania taka dziwna betonowa ściano-brama


A na przeciwko kościółka taki piękny dom.


Przed Studenacem stoi tablica informacyjna o najbliższej okolicy.


Po kawie podjeżdżamy na chwilę do Korčuli, tym razem już bez spacerów, ale z parkingu na dachu Tommiego udaje mi się złapać całkiem ładne ujęcie starówki. Kolację jemy już po zachodzie słońca, na tarasie.

Piękne zdjęcia i bardzo sympatyczne wspomnienia...

Korczula również urzekła nas od samego początku. Byliśmy jej częstymi gośćmi aż 8 lat, a właściciele, nasi przyjaciele odwiedzili nas w tym roku dwukrotnie na Pelješacu. Niesamowici ludzie...