Z Grekiem Zorbą w tle czyli Kaloszem po Krecie

mariusz-w napisał(a): Fety na ciepło nie próbowałem ... wiele innych gatunków sera tak ... ale fety nie ... będę musiał poeksperymentować !

Tylko w tych eksperymentach nie używaj najpopularniejszego u nas sera fetopodobnego z Mlekovity, bo na ciepło zrobi się z tego ciapa. Taka "feta" jest natomiast idealna do wymieszania ze szpinakiem jako nadzienie do naleśników .

Do dania takiego, w jak Konoupidianie, musi być prawdziwa feta, ewentualnie jakiś inny ser bałkański nie rozpływający się pod wpływem wysokiej temperatury. W momencie, gdy dostałam danie na stół, oliwa w naczynku wręcz wrzała...
W domu nie próbowałam jeszcze robić fety w takiej postaci, dość często natomiast przyrządzam nadziewane tym serem (albo innym podobnym, byle nie maziatym) papryczki, zapiekane w oliwie z oliwek.

Najciekawszą klasztorną budowlą jest katolikon pod wezwaniem św. Trójcy stojący pośrodku dziedzińca. Wybudowany został na planie krzyża w stylu włoskiego renesansu połączonego ze stylem bizantyjskim. Świątynię ostatecznie ukończono przy odbudowie monastyru w latach 1821-1830 ze zniszczeń z czasów antytureckiej rewolucji.















[

Klasztor ciekawy ... i te ceglane barwy ...

Rady "fetowe" zapamiętane ... będę szukał prawdziwej.
Może w PiP ... tam mają różne oryginalne cuda !

Pozdrawiam.

Główne wejście do katolikonu...











Wnętrz nie wolno fotografować, ale nie mogłam się oprzeć. A skoro już jakieś foty mam , to je tu wstawię. Główną kopułę od wewnątrz ozdabia malunek triumfującego Chrystusa. Wygląda to pięknie, ale fotka mi nie wyszła - pewnie za karę . Pozłacany drewniany ikonostas wyszedł ciut lepiej, chociaż niezbyt ostro.

Z boku, po lewej stronie od głównego wejścia do katolikonu, schodki wiodą na górne pięterko. Ponoć są tu dwie kaplice (Agion Apostolon - Świętych Apostołów oraz Stavroseos - Ukrzyżowania ) dobudowane w 1854 r. Niestety, nie dało się tam zaglądnąć... Z góry można popatrzeć w kierunku bramy wejściowej do monastyru i dzwonnicy dobudowanej w 1864 r.







Skoro już "dotarliśmy" do dzwonnicy – oto i ona, a także przyległa doń platforma widokowa.

Kilka widoczków z tarasiku przy dzwonnicy

Bardzo lubimy połazić po murkach, podwórkach, zakamarkach monastyrów. Wygląda na to, że turystów poza Wami nie było wcale. A ten ceglany kolor murów jest co prawda na większości zdjęć ale nie na wszystkich. Podejrzewam, że coś te kolory są zbyt nasycone. Natomiast jedno jest faktycznie niesamowite - kolor kopuł identyczny z kolorem królującym w tym monastyrze. A cały monastyr pewnie z dalszej odległości wpisuje się kolorystycznie w ciepło i klimat Krety.

Lidia K napisał(a):
Wygląda na to, że turystów poza Wami nie było wcale

Zwiedzających nie było zbyt wielu, ale jedyni też nie byliśmy . Nie widać ich, bo w Agia Triada sporo zakamarków, w których można się ukryć . Między innymi ciekawe muzeum - zaglądniemy tam wkrótce i my. Ogólnie rzecz biorąc jest jednak kameralnie, cicho i sympatycznie .
Być może autokarowych wycieczek nie przyjeżdża tu zbyt dużo. W tym samym czasie co my, oglądało monastyr między innymi kilkoro naszych rodaków, też indywidualnie.

Lidia K napisał(a): ten ceglany kolor murów jest co prawda na większości zdjęć ale nie na wszystkich. Podejrzewam, że coś te kolory są zbyt nasycone.

Na niektórych faktycznie trochę dorzuciłam kontrastu , ale przesady nie było . Generalnie klasztor jest mniej lub bardziej ceglasty , nasilenie koloru na oryginalnych fotkach w dużej mierze zależało od tego, jak padały słoneczne promyczki w chwili ujęcia. W takich barwach monastyr zapamiętałam, taką tonację mają moje "pełnowymiarowe" zdjęcia.

U Maćka na fotkach monastyr jest nieco żółtawy, ale Maciek miał założony jakiś filtr na obiektywie, pewnie stąd inna tonacja
Bo na zdjęciach w necie jest wyraźna przewaga pomarańczy nad beżem i żółcią, czyli tak jak u mnie .

Lidia K napisał(a): cały monastyr pewnie z dalszej odległości wpisuje się kolorystycznie w ciepło i klimat Krety.

Odcień ścian monastyru ma dużo wspólnego z kolorem wyspy. Nawet jak na pierwszy rzut oka ta ceglastość skał nie rzuca się w oczy, to wszystko wychodzi na butach . Przykładowo po spacerze w Imbros, moje nieskazitelnie białe adidaski całe pokryły się ceglastym pyłem.

Ten monastyr z powodzeniem mógłby grać w jakimś westernie z pogranicza meksykańskiego. Tylko ani Apaczów, ani gauchos w somberach nie widać.
Ale i tak podoba mi się.

Ależ piękny ten monastyr... <TuIkonkaRozmarzeniaKtórejNieMaWzestawie;)>

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Ależ piękny ten monastyr...

Też mi się bardzo , bardzo... bardzo tam podobało. Trochę czasu tam przesiedzieliśmy, w związku z czym fotek stamtąd pełno .

longtom napisał(a):Ten monastyr z powodzeniem mógłby grać w jakimś westernie z pogranicza meksykańskiego. Tylko ani Apaczów, ani gauchos w somberach nie widać.

A grał tylko w 'Greku Zorbie", na dodatek nie na ceglasto, lecz czarno-biało. Zamiast gauchos w sombrerach, biegali tam mnisi w habitach

dangol napisał(a):A grał tylko w 'Greku Zorbie", na dodatek nie na ceglasto, lecz czarno-biało. Zamiast gauchos w sombrerach, biegali tam mnisi w habitach

No proszę ... tyle razy oglądałem ... po prostu x-razy ... ale nie skojarzyłbym !

Pewnie przez kolor !

Pozdrawiam !

mariusz-w napisał(a):Pewnie przez kolor !

Z pewnością dlatego

Scen "klasztornych" nie ma zresztą zbyt wielu.

Na terenie monastyru jest jeszcze kaplica Sotiros - Chrystusa Zbawiciela (zbudowana przed 1645 r.) położona powyżej mnisiej kostnicy.
Napis nad wejściem do kaplicy można przetłumaczyć następująco: Umysł jest twórcą piękna i jest przyczyną wszystkiego











Wnętrze...

Koniecznie trzeba zobaczyć klasztorne muzeum mieszczące się w dawnej bibliotece. Sporo tu wspaniałych ikon ( głównie XVII-XIX w., ale jest też jedna z około 1500 r.) , trochę szat i przedmiotów liturgicznych oraz stare rękopisy (jeden nawet z XII wieku).