Z Grekiem Zorbą w tle czyli Kaloszem po Krecie

Wąwóz się zbliża...
Oczekuję z niecierpliwością
...i tak przy okazji - specjalne pozdrowienia dla Maćka

pozdr

No, Maciek tego dnia bardzo się przysłużył do spełnienia moich planów. W sumie nawet bardziej, niż było wstępnie planowane... A wszystko dlatego, że wąwóz okazał się o wiele krótszy, niż myślałam. Może nie tyle w sensie kilometrów, co w godzinach potrzebnych na pokonanie tego dystansu, nawet jeśli tempo było bardzo spacerowe .

janusz.w. napisał(a): Wąwóz się zbliża...

Tyle, że my jakoś bardzo wolno startujemy z tą wycieczką.

Zanim w 1920 r. wybudowano szosę na zboczach ponad czeluścią wąwozu Imbros, skalista ścieżynka dołem kanionu stanowiła jedyne przejście od płaskowyżu Askifou na wybrzeże Morza Libijskiego. Trasę tę wykorzystało kilka tysięcy alianckich żołnierzy, którzy tędy dotarli do portu w Chora Sfakion, uciekając z wyspy po przegranej bitwie o Kretę w 1941 r.

Dobrze oznaczone zejście do wąwozu Imbros znajduje się na skraju wioski o tej samej nazwie. Oznaczenie jest aż za dobre , bo jadąc od strony Chanii, niemalże wszyscy zatrzymują się na pierwszym, dość sporym parkingu przy dużej tawernie. No to my też tak robimy .
Zmieniamy sandałki na adidasy jedyna okazja przez całe dwa tygodnie, żeby wykorzystać grubsze buty. Górskich świadomie nie braliśmy, bo limit bagażu w tanich liniach jest jaki jest, a na jedną wąwozową wycieczkę adidaski dadzą radę

Przed drogą zasiadamy jeszcze przy winku , przy okazji uzgadniając z resztą, kiedy i gdzie mają nas wyłapać autem na zakończenie naszej pieszej wycieczki.

Właściwe wejście do wąwozu znajduje się jednak trochę dalej . Najpierw trzeba iść kawalątek bocznym asfalcikiem, z którego schodzi się na szeroką ścieżkę, łagodnie doprowadzającą do budki z kasą biletową.







Dotąd można zejść od szosy znacznie krótszą, chociaż bardziej stromą drogą od mniejszej tawerny położonej trochę dalej od parkingu, przy którym stanęliśmy, żeby nie przegapić wejścia do wąwozu. Ale nie wiedzieliśmy o tym Zresztą nie miało to większego znaczenia .

Uiszczamy po 2 euro i ruszamy. Przed nami około 7 - 8 kilometrów i 600 metrów różnicy wysokości. Wiem, wiem... Z Samarią trudno to porównać . Na pewno jednak tutaj nie ma tłumów , a wąwóz ładny jest!

Nasze zdjęcia co prawda nie są w stanie oddać tych uroków... Wśród wąwozowych skał przydałby się lepszy sprzęt, a nie pstrykacz, który sam decyduje co jak ma zrobić . Nie dojrzałam jednakże do tego, żeby dźwigać coś większego, no i raczej nigdy to nie nastąpi...

Ale fajny wąwóz, WOW !
A temperatura Łał

Lidia K napisał(a):A temperatura Łał

O dziwo, sprzyjająca wędrówce .
Pewnie odczucia mogłabym mieć inne, gdybym szła w kierunku odwrotnym . W pełni lata na pewno jest dużo gorzej. We wrześniu był może też, ale trafił mam się nieco chłodniejszy dzień - zupełnie przypadkowo, bo większość dni w czasie kreteńskich wakacji była wręcz upalna.
Niezależnie od pogody, przez Imbros i tak powędrowalibyśmy właśnie tego, a nie innego dnia...

dangol napisał(a):..., ale trafił mam się nieco chłodniejszy dzień ...

W ten śnieżny, jesienny czas miło ugrzać się tu trochę. Mimo, że dzień akurat chłodniejszy się trafił.



pzdr

Dodatkową wąwozową atrakcją jest wędrówka razem z kozami .



Niektóre kózki nastawione są bardzo przyjacielsko



.... więc czeka je za to nagroda . W wąwozie nie płynie żadna rzeczka, więc o tej porze roku sucho tutaj. Trochę wody się przyda .



Powyżej to akurat ktoś inny (bo od czasu do czasu ktoś jednak poza nami wąwozem wędrował ) nawadnia zwierzaka. Przy "mojej" kozie, Pan Pstrykacz był akuratnie trochę za daleko...
Mając na uwadze to, że dziś skwar się z nieba nie leje, dużo wody ze sobą nie zabraliśmy. Komu by się chciało to dźwigać ? Dobrze zrobiliśmy, bo nawet po podzieleniu się z kozami, trochę płynu donieśliśmy do samego końca trasy...

W wąwozie upału nie było oprócz chłodniejszego dnia, z pewnością przyczyniła się do tego zadziwiająco duża ilość roślinności (wiosną, gdy kwitną kwiatki, musi tu być pięknie ) i cień skał...

Widzę że w Matali nasze ślady już się skrzyżowały.
Miłe miejsce, ale też nie spędziłem tam wiele czasu.

A teraz z przyjemnością wędruję z Wami po wąwozie Imbros.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Widzę że w Matali nasze ślady już się skrzyżowały

Zastanawiałam się kiedyś, czy jakieś miejsce na skrzyżowanie tych śladów było możliwe? Skoro ja penetrowałam zachód, a Ty wschód, to tylko tego dnia były na to jakieś szanse . Bardziej niż o Matali, myślałam że mogło się to wydarzyć w którejś z miejscowości w dolinie Amari, skąd wychodzą szlaki na Psiloritis... Ale pewnie na tę nudną górkę wszedłeś jednak od wschodu...


A wąwóz Imbros to taki relaksujący spacerek . Ty z pewnością przeszedłbyś go w czasie nie dłuższym niż jedna godzina .
Pozdrawiam serdecznie

dangol napisał(a):Bardziej niż o Matali, myślałam że mogło się to wydarzyć w którejś z miejscowości w dolinie Amari, skąd wychodzą szlaki na Psiloritis... Ale pewnie na tę nudną górkę wszedłeś jednak od wschodu...

Zgadza się, Psilloritis od wschodu. Na początku maja pod szczytem leżały jeszcze spore płaty śnieżne.

dangol napisał(a):A wąwóz Imbros to taki relakcyjący spacerek . Ty z pewnością przeszedbyś go w czasie nie dłuższym niż jedna godzina .

Aż taki pędziwiatr to ja nie jestem. Lubię zajrzec do różnych zakamarków, które się trafiają w wąwozach.
A podczas wycieczki do Poros Farangi więcej czasu zajęło odszukanie wąwozu, niż jego przejście.


Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Aż taki pędziwiatr to ja nie jestem. Lubię zajrzec do różnych zakamarków, które się trafiają w wąwozach.

W Imbros to byś pewnie wspiął się kozimi ścieżkami gdzieś wysoko na skały do którejś z małych jaskiń , których otwory widzieliśmy z dołu

Wąwóz staje się coraz węższy . Wokół 300-metrowe urwiska, a w dole przesmyk około 2 - 3 metrów. W najwęższym miejscu zwanym Portes, nawet ciut mniej 1,6 m . A więc jest węziej niż w słynnej Samarii . Nawet takie nieduże ludki jak my, możemy niemalże dotknąć jednocześnie obu ścianek .

Niewiele dalej jest rozszerzenie wąwozu i punkt sprawdzania biletów. Siedział tam jakiś gościu, ale nic od nas nie chciał . My zresztą od niego też . Ponoć można tu nabyć wodę mineralną ( ale tę jeszcze mieliśmy:) ) i jakieś pamiątki (takowych zakupić nie zamierzaliśmy), więc się nawet nie zatrzymaliśmy.
W tym miejscu była kiedyś wenecka cysterna, ponoć wiosną jest to jedyne miejsce w wąwozie, w którym pojawia woda oczywiście ta do picia , bo lejąca się z nieba trafia się częściej.
Ściany wąwozu nadal wysokie, ale super zwężeń już nie będzie . Żeby jednak nie odczuwać straty z tego powodu, można sobie oglądnąć kapliczkę





... albo niepokalanka



lub urginię morską .



Inne kwiatki już suche....