Z Gdańska do Madrytu 2, czyli tropem samego siebie

przyłączę się do śledzących

"Obserwuj" włączone .

Dzień dobry, witam wszystkich!

mam strasznie mało czasu, więc przepraszam ,ze tak drobię tę relację. No i te zdjęcia... jakoś to powoli ogarnę, a tym czasem...

16 lipca, środa, pierwszy dzień wakacji

Zrobiłem sobie tak, że lot wykupiłem na środę.
Nie pamiętam już, skąd ten kontrowersyjny pomysł… może wynikał z ceny, a może z dostępności wolnych miejsc, a może czasu wylotu?

A propos „czas wylotu” – to właśnie ten parametr zdecydował o wykupieniu lotu Airberlin, a nie Lufthansy. Ceny były zbliżone, jednak czas przelotu zdecydowanie przemawiał na korzyść Airberlin (ok. 5 godzin contra 7). Odpowiadało nam również, że lot do rozpoczynał się o 10.00, a powrotny mieliśmy około 13.00 – akurat dobrze, by dostać się na lotnisko bez marnowania dnia i bezpiecznie.

Ponieważ mieszkamy niedaleko lotniska w Rębiechowie przyjęliśmy następujący sposób dotarcia do terminala – zawiozłem żonę bagażami na lotnisko, a z dziećmi i bagażami podręcznymi podjechaliśmy sobie tanio autobusem. Nawet bardzo tanio, bo kierowca odmówił nam sprzedaży biletów za nieodliczoną kwotę. Zasłaniał się przy tym bardzo poważnym ustaleniem, a mianowicie treścią kartki, którą sobie przykleił na szybie i na której widniał napis „sprzedaż biletów za odliczoną kwotę”.
W ten sposób oszczędziliśmy 7 pln, co wprawiło mnie w błogi nastrój.

Na lotnisko dotarliśmy na czas, czyli na grubo przed czasem. Wcześniejszy pośpiech okazał się więc bardzo niepotrzebny. Tym bardziej, że zaskutkował pozostawieniem w drzwiach od garażu pęku kluczy – od garażowej bramy i wejściowych drzwi. Na szczęście nie miało to wielkiego znaczenia.
Okazało się bowiem, że klucz byłby nikomu niepotrzebny… Z pośpiechu i w stresie przed lotem nie zamknąłem drzwi wejściowych do domu…

Krystof napisał(a):Okazało się bowiem, że klucz byłby nikomu niepotrzebny… Z pośpiechu i w stresie przed lotem nie zamknąłem drzwi wejściowych do domu…

Już mi się bardzo podoba ...

staram się ;@)

Na lotnisku, jak na lotnisku.
Kolejki, ludzie, łzy ocierane w poczuciu rozłąki. Rozłącza się panna z chłopakiem, stary Niemiec łańcuchami z cycatą i mocno brązową Polką, dochodzi do rozstania pasażera z jego bagażem… Dla jednych to rozstanie jest krótkie i bezbolesne, a dla innych dłuższe lub na zawsze…

Na lotnisku uczymy się nowego i niezmiernie przydatnego związku frazeologicznego, który brzmi „iść lub pójść na gabaryt”. To właśnie spotkało jeden z naszych bagaży – dokładnie rzecz biorąc nasz namiot, który – jak sama nazwa mówi – miał nietypowy rozmiar. I właśnie widząc ten namiot pan w okienku powiedział „to idzie na gabaryt”. Cieszyliśmy się z nowego powiedzenia i postanowiliśmy je wdrożyć podczas podróży z powrotem, mówiąc w Madrycie „si si, na gabaryt”.

Ale wracając do tematu – nadaliśmy bagaż, daliśmy się obszukać (najdokładniej obszukano moją córkę, która musiała się wydać bardzo podejrzaną osobą; cóż… w tym roku idzie już do gimnazjum…) i poszliśmy sobie oczekiwać na samolot. Ten okazał się malutkim samolocikiem ze śmigiełkami. Śmiali się z niego nawet Rosjanie, którzy z nami lecieli – mówili „wot smatri, malienkij kukuruznik”.



Wsiedliśmy do autobusu, potem do samolotu i hyc – już byliśmy w Berlinie, gdzie mieliśmy się przesiąść na samolot lecący za 40 minut do Madrytu. Tam dostałem niebywałą okazję, by odmienić swoje życie i zacząć je na nowo - jako Niemiec z wąsami! Ponieważ ten Niemiec, którego dokumenty znalazłem na schodach był ode mnie starszy o około 15 lat, postanowiłem jednak, że zostanę sobą…

Czas się nam nie dłużył, bo zbyt wiele go nie było. Wysiedliśmy z samolotu, przeszliśmy przez jakieś bramki, weszliśmy/wjechaliśmy schodami do hali odlotów i juz za moment wsiadaliśmy do kolejnego samolotu, który przyleciał nas na lotnisko Barajas w Madrycie. W międzyczasie wchłonęliśmy jakieś niesmaczne kanapki, napiliśmy się kawy i soków, a dzieci pooglądały sobie prezenty od przewoźnika – kredki w blaszanym pudełku i dmuchaną piłkę oraz kreskówkę z Tomem i Jerrym.

Lotnisko Barajas zrobiło na nas dobre wrażenie.



Czysto, schludnie, nowocześnie – poprzedni pobyt na Terminalu nr 2 poszedł w zapomnienie, a trochę szkoda, bo był spójny z naszą wizją szalonego Hiszpana, który nie zawsze koncentruje się na tym, by było porządnie, jak u Niemca….

Wrażenie zrobiła nas również „maszyna do wydawania żetonów do wózków bagażowych”!!!

Bo moja żona uparła się (bez sensu), że ona chce taki wózek!
Że nie będziemy tym razem dymać z walizami w rękach (bzdura, bo mają kołka), tylko jak jaki lord se pojedziemy tych kilkadziesiąt metrów od taśmy z bagażami do środka lokomocji wózkiem.

No właśnie, dlaczego samochód z wypożyczalnie nazywam środkiem lokomocji?
Ponieważ okazało się, że wyrażenie „samochód na lotnisku” nie oznacza „samochód dostępny bezpośrednio na lotnisku”, a raczej „jak już będziesz na lotnisku, to przyda ci się samochód, a skoro wypożyczyłeś u nas, to do nas przyjedź i go sobie odbierz…”. Na szczęście dojazd do wypożyczalni był w cenie wypożyczenia i rzeczywiście przebiegł bez komplikacji, czego nie można powiedzieć o wydarzeniach, które go poprzedziły.

A było to tak…

No więc – zafascynowany „maszyną do wydawania żetonów” wydobyłem z niej żeton o wartości 1 euro i wetknąłem go w otwór w wózku.
A z wózkiem udaliśmy się do taśmy, na której po chwili jęły tańczyć i pląsać rożne bagaże – kufry, paki, walizki, nasz namiot, nasza walizka… jedna walizka… jedna z dwóch nadanych na bagaż w Gdańsku.

Rzecz jasna, jak przystało na taką sytuację zaczęliśmy sobie żartować, że „oto zgubili nam walizkę, ha ha”. Żartom nie było końca, a w zasadzie był koniec i to rychły – gdy wszyscy pasażerowie rozeszli się we wszystkich kierunkach (ze swoimi wózkami na bagaże lub bez) to my zostaliśmy sami, a naszej walizki nadal nie było.



Nie było jej także w biurze rzeczy znalezionych, gdzie pani udzieliła nam informacji w stylu „nie wiem, gdzie jest walizka, nie wiem, czy się znajdzie, proszę dzwonić pod ten numer, to nie nasza wina – my jesteśmy lotniskiem w Madrycie, a walizkę zgubił Berlin i co mi pan zrobi?”. Tak mniej więcej wyglądało jej tłumaczenie. Problem w tym, ż zrozumiałem to wszystko połowicznie i z kontekstu, ponieważ pani nie znała ani angielskiego, ani niemieckiego, ani polskiego. Znała natomiast świetnie hiszpański i ze swadą i łatwością się nim posługiwała. A ponieważ (jak z resztą 99% populacji Hiszpanów) miała wadę wymowy, to zrozumienie jej było nieco utrudnione. Tym bardziej, że hiszpańskim to ja się posługuję nieco gorzej, mówiąc oględnie.

Z resztą, równie pomocna okazała się pani konsultantka w ubezpieczalni, w której ubezpieczyłem uprzednio bagaż. Jej wypowiedź, którą z kolei zrozumiałem doskonale, brzmiała „no w sumie to yyy, nie mogę panu pomóc… dodzwonił się pan do centrum pomocy, a zaginiony bagaż to nic takiego… yyy, niech pan jutro zadzwoni, bo już nikogo nie ma w biurze, kto się na tym zna….”.

Patrzymy na walizkę, która nam nie zginęła i zastanawiamy się, co jest w środku.
Każda opcja jest zła – albo zostaniemy bez ubrań, albo bez campingowego sprzętu. Kurcze, nie mogły nam zginąć krzesła? Okazuje się, że zginęła walizka na camping – śpiwory, kuchnia, chemia, plaża… Podróżują sobie gdzieś bez nas, nie tęskniąc, nie czując. Jakie to niesprawiedliwe….

Sorki ,ale czy może jesteś spokrewniony z obywatelem "Piszczykiem" vel Bogusław Kobiela

Zaczyna się od zgubienia bagażu a skończy się .......
mam nadzieję że autor dotrze do szczęśliwego zakończenia.

GOLDEN napisał(a):Sorki ,ale czy może jesteś spokrewniony z obywatelem "Piszczykiem" vel Bogusław Kobiela

raczej nie... a dlaczego?

piosz napisał(a):Zaczyna się od zgubienia bagażu a skończy się .......
mam nadzieję że autor dotrze do szczęśliwego zakończenia.

zobaczysz...

Krystof napisał(a):

GOLDEN napisał(a):Sorki ,ale czy może jesteś spokrewniony z obywatelem "Piszczykiem" vel Bogusław Kobiela

kristof napisał(a):raczej nie... a dlaczego?

Wcześniejszy pośpiech okazał się więc bardzo niepotrzebny. Tym bardziej, że zaskutkował pozostawieniem w drzwiach od garażu pęku kluczy – od garażowej bramy i wejściowych drzwi. Na szczęście nie miało to wielkiego znaczenia.
Okazało się bowiem, że klucz byłby nikomu niepotrzebny… Z pośpiechu i w stresie przed lotem nie zamknąłem drzwi wejściowych do domu…....


nie oznacza „samochód dostępny bezpośrednio na lotnisku”......

Patrzymy na walizkę, która nam nie zginęła i zastanawiamy się, co jest w środku.
Każda opcja jest zła – albo zostaniemy bez ubrań, albo bez campingowego sprzętu. Kurcze, nie mogły nam zginąć krzesła? Okazuje się, że zginęła walizka na camping – śpiwory, kuchnia, chemia, plaża… Podróżują sobie gdzieś bez nas, nie tęskniąc, nie czując. Jakie to niesprawiedliwe….

Tak tylko zapytałem.....

ZWIASTUN:

Poprzedniego dnia poprosiłem naszych sąsiadów na motorach (Angielka i Włoch) o pompkę do materaca.
I oni mi pożyczyli taką pompkę wspaniałą, której wspaniałość na tym polegała, że pompka była elektryczna i nie miała żadnego kabla!
Cudo!
Nie trzeba było wywlekać materaca do samochodu z namiotu i z powrotem, by go napompować!

I wyobrażałem sobie, że mam taką pompkę!
Że ją biorę i niosę do namiotu, a ona sama pompuje materace, a ja stoję, jak jaki bogacz i nic nie muszę robić… a wszyscy to widzą i podziwiają tę pompkę i mnie, że ją mam…

I wiedziony taką wizją przepiękną pakowałem namiot bez śledzi do zbyt małego bagażnika i ruszałem dalej, jak najszybciej do Meridy, do akweduktu, do rzymskich ruin, do decathlona z pompką!

KRYSTOF!!!!

Normalnie AJLAWJU!!!

Za tę Hiszpankę z wadą wymowy ze swadą korzystającą ze swojego języka , za tę pompkę, za ten wózek z żetonem....

ZA TO CO BĘDZIE DALEJ!!

Czasu nie mam, ale nie STRZYMAŁEM i musiałem to przeczytać

a PROPOS - jak NASI? Bo nas Solorze Libickie i Kmity nie powiem KIM SĄ ... pozbawiły.... WSZYSTKIEGO!!!

tony montana napisał(a):KRYSTOF!!!!

Normalnie AJLAWJU!!!

Za tę Hiszpankę z wadą wymowy ze swadą korzystającą ze swojego języka , za tę pompkę, za ten wózek z żetonem....

ZA TO CO BĘDZIE DALEJ!!

Czasu nie mam, ale nie STRZYMAŁEM i musiałem to przeczytać

a PROPOS - jak NASI? Bo nas Solorze Libickie i Kmity nie powiem KIM SĄ ... pozbawiły.... WSZYSTKIEGO!!!

Tony... czasem aż się boję, że mieszkasz tak blisko...

a wracając do merytorycznej części Twojej wypowiedzi - czemu Solorz? ukradli Ci paszport Polsatu???
i czemu NASI?
szczerze mówiąc, to nic nie kumam...

Krystof napisał(a):ukradli Ci paszport Polsatu???