Wyspy Kanaryjskie

Tu pięknie widać rzeczony Paluch.
Oto krótki fragment z telewizji kanaryjskiej: Dedo de Dios y Roque Nublo

Pozdrawiam,
Wojtek

Kolejnego dnia wstający poranek obiecuje znacznie ładniejszą pogodę niż poprzednio. Dotrzyma?..



Dziś nie musimy czekać na nic - nasz stalowy rumak czeka powyżej, na żwirowej zatoczce przy szosie.
Konsumujemy śniadanie, zabieramy mapy oraz przewodniki i ruszamy w pierwszą trasę poza dolinę Agaete.



Na początek obieramy wąską i bardzo krętą drogę, wznoszącą się stopniowo coraz wyżej. Zamierzamy dojechać do najwyżej na wyspie położonej wioski.
W dole pozostaje szosa i wioska schowana w wąskim wąwozie.





Ruch nie jest wielki, ale jadę wolno i ostrożnie, gdyż nie chciałbym stanąć nieoczekiwanie oko w oko - czy maska w maskę - w pojazdem wyskakującym zza zakrętu.
Widoki nabierają rozmachu, chociaż tu i ówdzie zaczynają się czołgać mgiełki. Ale i tak ciekawie pod nimi wyglądają tarasowe pólka.

Mijamy Hoya de Pineda, gdzie rzucają się nam w oczy częściowo naturalne, częściowo wydrążone, jaskinie. Również domy, niejako wklejone w skalne nisze, wyglądają intrygująco.







W dali rozległy masyw Tamadaby, a pod stopami kolejne barranco.





Zatrzymujemy się przy araukarii - drzewo wygląda jak dawniejsza sztuczna choinka świąteczna.



Kolejne kilometry zostawiamy za sobą i już jesteśmy blisko naszego pierwszego celu. Jeszcze ostatni przystanek, by rzucić okiem na Roque Nublo. Widzieliśmy ją z samolotu; teraz możemy się jej przyjrzeć z profilu.
Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mogli na nią spojrzeć również z bliska.

Ekstra widoczki, aż się ciepło robi.
Słyszałeś może Wojtek czy ktoś łoił tą skałę? Sam zaraz poszukam...

P.S. Już znalazłem na niezawodnym SP.

Pogoda malowniczo podkreśla urok pokazanych fragmentów wyspy.

Ostatnie zdjęcie, tajemnicze, ekscytujące zachęcające do cdn.

Franz napisał(a):Zatrzymujemy się przy araukarii - drzewo wygląda jak dawniejsza sztuczna choinka świąteczna.

Araukarie kiedyś miałem (jako roślinę doniczkową) ale mimo, że nazywała się tak jak ta "Twoja" czyli "Araukaria wyniosła" ... to gałązki miała poziomo położone, nie tak pięknie sterczące do góry.

... a z uwagi, że przypomina świąteczne drzewko to funkcjonuje u nas jej potoczna nazwa - "jodełka pokojowa".


Filmiki Dedo de Dios bardzo fajne ... miejsce "niemożliwe" !

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Zatrzymujemy się przy araukarii - drzewo wygląda jak dawniejsza sztuczna choinka świąteczna.

... a z uwagi, że przypomina świąteczne drzewko to funkcjonuje u nas jej potoczna nazwa - "jodełka pokojowa".

Na Krecie też wielokrotnie widziałam te "sztuczne choinki" , rosnące zazwyczaj przy hotelach lub w przydomowych ogródkach. Ciekawe, czy na święta wieszane są na nich bombki

dangol napisał(a):Na Krecie też wielokrotnie widziałam te "sztuczne choinki" , rosnące zazwyczaj przy hotelach lub w przydomowych ogródkach. Ciekawe, czy na święta wieszane są na nich bombki

W Holandii jest ich sporo w ogródkach przydomowych ... tylko inna odmiana Araukaria chilijska ... i Holendrzy je często dekorują ozdobami bożonarodzeniowymi.
Oczywiście w okresie świątecznym !

zawodowiec napisał(a):Ekstra widoczki, aż się ciepło robi.
Słyszałeś może Wojtek czy ktoś łoił tą skałę? Sam zaraz poszukam...

P.S. Już znalazłem na niezawodnym SP.

Nie dam głowy, ale wydaje mi się, że widziałem stałe haki.

mariusz-w napisał(a):Ostatnie zdjęcie, tajemnicze, ekscytujące zachęcające do cdn.

Niektóre zdjęcia będą jaśniejsze, pogodniejsze. Inne - nieco bardziej "tajemnicze".

dangol napisał(a):Ciekawe, czy na święta wieszane są na nich bombki

Musimy zrobic wyprawę świąteczną.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Ostatnie zdjęcie, tajemnicze, ekscytujące zachęcające do cdn.

Niektóre zdjęcia będą jaśniejsze, pogodniejsze. Inne - nieco bardziej "tajemnicze".

Mnie to zdjęcie naprawdę się bardzo podoba!

Roque Nublo ... wygląda jak ruiny "baśniowego" zamku.

Fajnie, że będzie więcej w tym klimacie - tajemniczości.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Mnie to zdjęcie naprawdę się bardzo podoba!

Żartowałem.
Ale pogoda nas za tym pierwszym wypadem na Kanarki specjalnie nie rozpieszczała. Nawet na Gran Canarii pokropił nam deszczyk. Ale i tak było ładnie w porównaniu z o tydzień późniejszą aurą na Teneryfie...

mariusz-w napisał(a):Roque Nublo ... wygląda jak ruiny "baśniowego" zamku.

Roque Nublo jest piękne. Przejdziemy się później pod samą skałę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Nawet na Gran Canarii pokropił nam deszczyk. Ale i tak było ładnie w porównaniu z o tydzień późniejszą aurą na Teneryfie...

...czyli w lutym lubi popadać.

Czekam na moment kiedy przeskoczycie na sąsiednią wyspę, ale na tej jak najbardziej podziwiam znajome mi krajobrazy (w swym podobieństwie).

Pozdrawiam.

nomad napisał(a):...czyli w lutym lubi popadać.

Statystycznie najgorsza pogoda przytrafia się - podobnie jak na Maderze - od grudnia do lutego.
Ale cóż - te rejony są dla mnie właśnie azylem przed zimą.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wjeżdżamy do Artenary - najwyżej położonej miejscowości na wyspie. Leży na wysokości 1270m n.p.m. Na obrzeżach białe domy przyklejone są do skalistych zboczy. Pomieszczenia mieszkalne często wykraczają poza powierzchnię budynku. W tym celu wykorzystywane są liczne groty skalne - naturalne, bądź sztucznie utworzone przed wiekami.



Zatrzymujemy się na parkingu, zawieszonym nad prawie pionowym, kilkudziesięciometrowym spadem, przechodzącym niżej w strome zbocze, ginące w głębokiej dolinie. Wyruszamy na krótki spacer po nieco sennej Artenarze.
Nie ma tu zbyt wiele do oglądania, ale białe, schludne domy, często z czerwono-brązowymi obramowaniami okien i drzwi wywierają całkiem miłe wrażenie. Dwuwieżowy kościół parafialny św. Macieja został wzniesiony na początku XVIIw, ale przebudowano go zupełnie w drugiej połowie XIXw. W jednej z wież umieszczono dzwon, druga pełni funkcję chronometru.





Artenara jest świetnym punktem widokowym, poświęcamy więc nieco czasu na chłonięcie krajobrazów. Kolejne grzbiety, często bardzo wąskie i ostre, zakończone skalistymi wierzchołkami, rozdzielają głębokie doliny, do których opadają stromymi stokami. Kręte szosy i pomniejsze drogi wiją się po zboczach i wspinają aż na grzbiety, gdzie pomiędzy skałami dają się zauważyć białe zabudowania. Tutaj nie trzeba się obawiać, że śnieg zasypie na dłużej drogi, odcinając przysiółki od świata.







Wracamy do wozu i konsultujemy się z mapą. O rzut beretem stąd znajduje się Pinar de Tamadaba. Tam skierujemy teraz nasze kroki, czy raczej koła naszego auta. Na odjezdnym rzucam jeszcze jedno spojrzenie na dumnie sterczącą Roque Nublo, wciąż otaczaną przez kolejne fale białych obłoków. Nic w tym dziwnego, jej nazwę można tłumaczyć jako Pochmurna Skała.

Z Artenary droga na zachód wiedzie głównie górskim grabietem. Po kilku kilometrach zaczyna się park Pinar de Tamadaba. To największy kompleks leśny na Gran Canarii. Rośnie tu kanaryjska odmiana sosny Pino Canario.







Szosa zatacza pętlę, a przy rozległym parkingu rozmieszczone są stoły, ławy i kamienne paleniska do grillowania. Bierze tu również początek kilka szlaków pieszych. Nas jednak - bardziej od niewątpliwie pięknego lasu sosnowego - interesują widoki poza ten las. Próbujemy znaleźć okna w dosyć zwartej sosnowej gęstwinie.
Udaje nam się dostrzec nisko w dole jeziora zaporowe przy Lugarejos i Las Hoyas a w innym miejscu nasz wzrok sięga najbardziej na północny zachód wyspy - Punta de Sardina.

Udajemy się na krótki spacerek i znajdujemy niewielki, ale przyzwoity punkt widokowy na obrywającą się w stronę brzegu skałę. Kusi mnie trochę próba dotarcia na zieloną płasienkę nad samym obrywem, ale nie wygląda to na łatwy, krótki spacer. Niestety, nie możemy więcej czasu na to poświęcić, zwłaszcza iż nie ma gwarancji, że udałoby się tam dotrzeć.



Zadowalamy się więc widokami na strome grzbiety, opadające w stronę morza, a następnie próbujemy się przedrzeć w jeszcze jedno obiecujące miejsce. Nie ma tu żadnej ścieżki i nasza niby-to-trasa wiedzie czasem pomiędzy szorstkimi głazami, czasem znów musimy przeskakiwać z jednego na drugi.







Zostajemy nagrodzeni kolejnymi widokami na linię brzegową, leżącą prawie półtora kilometra pod naszymi stopami.