Wyspy Kanaryjskie

longtom napisał(a):Zakręciło mnie ździebko

Parę agrafek można tam znaleźć.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zakręciło, ale w dobrą stronę , znów marzy mi się to, co odkładamy od jakiegś czasu.
Niestety, nadchodzący rok nie przyniesie w tym zakresie zmiany. Może 2013 lub 2014? O ile wówczas nie nastąpią porachunki z Retezatem...

Tak cz siak, Teneryfa i Gomera musi kiedyś wypalić! Masca u Ciebie (nawet jeśli jeszcze nie do końca tam się znależliśmy) i u Nomada kusi, oj kusi...

Wojtek zapewne i bez postów wyczuwalna jest moja obecność w miejscach mi znajomych (uniwersalne, ale zapewne też tak masz ).
Dla bardziej czytelnego potwierdzenia, lepiej jednak to wyrazić słowem.
Doświadczę wraz z innymi kolejnego spojrzenia na tą wyspę, dzięki Waszym wspomnieniom.
A więc czasem cichą, czasem nie... ale moją nieustającą obecność macie.

Danusia Dzięki za kibicowanie obu stronom (to do Twoich słów powyżej).
Ja już słyszę ten doping.

Choć nomada Masca kusi.
Nie zawiedź nią też Danusi!

Teneryfa czy Gomera?
Obie Wojtka-globtrotera!


Danusia Wojtek
Pozdrawiam.

dangol napisał(a):Tak cz siak, Teneryfa i Gomera musi kiedyś wypalić! Masca u Ciebie (nawet jeśli jeszcze nie do końca tam się znależliśmy) i u Nomada kusi, oj kusi...

Czyli Gran Canarią nie udało mi się Ciebie zachęcić...
A w moim odczuciu Królewska Droga na Tamadabę, czy jaskinie przebijające Bentaigę na wylot, nie mają sobie równych na Teneryfie.

nomad napisał(a):Doświadczę wraz z innymi kolejnego spojrzenia na tą wyspę, dzięki Waszym wspomnieniom.

Z kilku przyczyn moja Teneryfa nie dorównuje Twojej.

Pozdrawiam,
Wojtek

Udało , ale wspmniane przeze mnie wyspy są na mojej "liście" już od dawna, zanim oglądnęłam Twoją Gran Canarię.

Jak już kiedyś wspominałam, ciągnie mnie zwłaszcza Gomera , więc ze względu na położenie geograficzne, Teneryfa pojawia się jako kolejna, do zrobienia niejako za jednym zamachem.

Zbyt wiele miejsc już sobie upatrzyłam, życie te plany przesuwa w czasie, z różnych wzgledów, na szczęście głównie urlopowo-kasowych. Może się jednak zdarzyć i tak, że miejsca z czołówki moich preferencji-od-dawna z tych samych właśnie powodów oddadzą priorytet Gran Canarii ...

dangol napisał(a):Jak już kiedyś wspominałam, ciągnie mnie zwłaszcza Gomera , więc ze względu na położenie geograficzne, Teneryfa pojawia się jako kolejna, do zrobienia niejako za jednym zamachem.

Ja właśnie próbowałem - pod kątem ucieczki przed zimą - pogodzić Hierro z La Palmą, ale nijak nie potrafię tego w rozsądny sposób zrobić. Muszę pomysleć o innym kierunku.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

nomad napisał(a):Doświadczę wraz z innymi kolejnego spojrzenia na tą wyspę, dzięki Waszym wspomnieniom.

Z kilku przyczyn moja Teneryfa nie dorównuje Twojej.

Przede wszystkim Wojtek podkreślmy innym, że prezentujemy wyspę w różnych porach roku, a także czasem przy niesprzyjających warunkach pogodowych.
Wszyscy też znają psikusy pogodowe, które czasem te same miesiące ukazują w zupełnie innej scenerii.
Te różne warunki pogodowe nadają też urozmaicenie (aczkolwiek jakoby niekoniecznie ), nawet dla tych samych miejsc.

Odzwierciedlenie tego, co możemy spotkać (a co pokazujemy w relacjach) nie stopniuje piękna w jakim ukazujemy miejsce, ale daje też szanse na oswojenie się z roczarowaniami podczas pobytu.
Znowu zabrzmiało uniwersalnie jak do wielu miejsc, które odwiedzamy wszyscy podczas podróży.

Pozdarwiam.
Piotr

nomad napisał(a):Przede wszystkim Wojtek podkreślmy innym, że prezentujemy wyspę w różnych porach roku, a także czasem przy niesprzyjających warunkach pogodowych.
Wszyscy też znają psikusy pogodowe, które czasem te same miesiące ukazują w zupełnie innej scenerii.

Między innymi to też miałem na myśli.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zajeżdżamy na mały placyk w wiosce. Zostawiamy tam wóz i znajdujemy ścieżkę, schodzącą do wąwozu. Zaczynamy naszą maskową przygodę.

Ścieżka stromo schodzi w dół aż do drewnianego mostka, za którym zaczyna się nieco piąć w górę. Czy my na pewno dobrze idziemy?
Miejscami stąpa się po wykutych w skale stopniach, to znów wzmacniają ścieżkę kamienne podmurowania - idzie się całkiem wygodnie i można poświęcić uwagę mijanej po drodze bujnej roślinności.

Po przejściu niewielkiego grzbietu ponownie zaczynamy się obniżać. Ponad nami wyrastają skalne iglice, a ścieżka przestaje być aż taka wygodna - trzeba już teraz stale spoglądać pod stopy.
Osiągamy dno dolinki, którym płynie strumyk. Idziemy to jego lewą stroną, to znów prawą, a chwilami strumyk wręcz spływa naszą ścieżką. Potem jednak znajduje sobie wyżłobioną przed wiekami głębszą szparę, do której spada kolejnymi kaskadami, a nasza trasa znów pozwala przejść suchą stopą.
Ponad nami piętrzą się podziurawione ściany wąwozu Masca.

Cisza, jak makiem zasiał. To i ja nie będę jej zakłócał. Idziemy.

Idziemy dalej.

Konsekwentnie idziemy dalej.