Wyspy Kanaryjskie

piotrf napisał(a):A czy nie kusiły Cię te jamy i jaskinie . . . tak troszkę chociaż

Jamy i jaskinie?.. Masz na myśli te wgłębienia i nisze poniżej szosy na przedostatniej fotce?
Jakoś nie pociągały mnie. Poza tym dostać się do nich nie byłoby takie proste, a plan na ten dzień był baaardzo bogaty.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze ostatnie spojrzenia z tego miejsca.





Wskakujemy do wozu i kontynuujemy przejażdżkę szosą wydartą wulkanicznej ścianie. Cały czas mamy nad sobą czerwone skały porośnięte tu i ówdzie zielonymi, drobnymi krzewinkami. Na prawo stok spada tak raptownie, że z samochodu w ogóle nie da się go dostrzec. Sześćset metrów niżej fale oceanu rozbryzgują się o skalne ostrogi.

Zatrzymujemy się na kolejnym miradorze - La Fajanita. Kto podążał naszymi ścieżkami "Po obu stronach Pirenejów", może skojarzy. Faja - Półka. Fajanita - Półeczka.

W dali - w maksymalnym przybliżeniu - Punta de Sardina z wiatrakami nad Galdarem i Puerto de las Nieves z prawej strony.
Zaś przed nami kolejne wierzchołki południowo-zachodniego grzbietu Tamadaby, kończącego się ostro wysuniętym cyplem - Punta de la Aldea, czyli Cypel Wiejski.







Nie jest to jeszcze najbardziej na zachód wysunięty punkt Gran Canarii, ale od niego linia brzegowa obiera już kierunek południowy, tylko nieznacznie bardziej wysuwając skrawki lądu w Punta de la Soga (Cypel Stryczka) oraz Las Tetas (Cycki).
Zwłaszcza tych ostatnich trochę mi szkoda. Tam już nie pojedziemy. Szosa przekroczy teraz górski grzbiet, jeszcze przez chwilę tylko kierując się na zachód, a następnie skręci w lewo. Rzucamy więc ostatnie spojrzenia na urwiste, zachodnie wybrzeże, na cień gór, kładący się na pomarszczonej tafli oceanu, po czym ruszamy w dalszą drogę.

Fajnie wygląda ten sukulentowy (jak mniemam) gaj.
Stożek ściany na ostatnim zdjęciu wygląda natomiast jakby zrobiony był z "sękacza".

No tak i Beę ... znów pod słońce posadziłeś.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):No tak i Beę ... znów pod słońce posadziłeś.

Skoro sukulenty wytrzymują, to i Bea wytrzyma.

Wiesz, myśmy tam przecież po to słońce pojechali! Styczeń był...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Wiesz, myśmy tam przecież po to słońce pojechali! ...

... to widać !

Franz napisał(a): Styczeń był...

... tego nie widać !


Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a): Styczeń był...

... tego nie widać !

Docierał do nas tragiczny i nadal rosnący bilans trwającej wciąż akcji ratowniczej w zawalonej hali MTK. Jej dach zarwał się pod ciężarem śniegu w dniu naszego wyjazdu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Przecinamy przełęcz w grzbiecie, jeszcze chwilę przemieszczając się w kierunku południowo-zachodnim, ale teraz już po wewnętrznej stronie nadbrzeżnej odnogi Tamadaby. Szosa opada w kierunku Playa de la Aldea, by po osiągnięciu dna barranca zakręcić na południowy wschód, w stronę San Nicolas de Tolentino. Wiemy z albumu Sancha, że gdzieś pomiędzy tą wioską a Mogan znajduje się miejsce zwane Los Azulejos. Nazwa zapewne znana? Azulejos - kolorowe, połyskliwe płytki ceramiczne, służące do ozdabiania ścian. Ale tutaj czekają na nas azulejos w naturze. A więc - w drogę!

Po zostawieniu za plecami naszego najbardziej na zachód wysuniętego punktu Gran Canarii jedziemy przez chwilę szerokim barrankiem w stronę San Nicolas de Tolentino. Tu opuszczamy główną dolinę, skręcając na południe. Szosa wspina się krętą nitką na długi grzbiet odchodzący na zachod od Roque Nublo.
Poprzedniego dnia przecięliśmy ten grzbiet wyżej, w drodze pomiędzy Bentaigą a Pochmurną Skałą; tym razem przełęcz leży tuż poniżej charakterystycznego masywu, w którym króluje Inagua.











Po przejechaniu przez przełęcz zatrzymujemy się na moment, gdyż udało się wypatrzeć pierwsze zwiastuny. U stóp prawie pionowego obrywu wulkanicznych skał, już na łagodniejszym zboczu, pośród zieleni drobnych krzaków, ledwo od nich się odróżniający pas seledynowych skał.
A więc to już tu gdzieś w pobliżu. Podobno sporą grupę Azulejos łatwo wypatrzyć z szosy, ale zaczynamy teraz uważnie lustrować mijaną okolicę.

I oto za kolejnym zakrętem, omijającym jeden z opadających stromo bocznych grzbietów Inaguy, wjeżdżamy w zagłębienie terenu. To Baranco de Veneguera. Rzeczywiście, wprost nad szosą rzucają się w oczy Azulejos. Pełna nazwa tego miejsca, to Fuente de los Azulejos. Fuente, czyli źródło - ma oznaczać, że to stąd pochodzą słynne płytki. Oczywiście, to tylko skojarzenie wzrokowe.

Przy okazji - azulejos, od razu przywodzące na myśl Hiszpanię czy Portugalię, nie mają nic wspólnego z rdzeniem słowa "azul", czyli "niebieski". Słowo pochodzi z języka arabskiego; az-zuleij i oznacza mały, polerowany kamień. Nota bene, tradycję zdobienia tymi płytkami Arabowie przejęli od Persów.

Nie uchodzą naszej uwagi również wodospady, którymi Veneguera spada z położonych ponad wąwozem zboczy. Jednak już po chwili wzrok wędruje ponownie w stronę kolorowych warstw skały.

Mimo iż wszystkie są pochodzenia wulkanicznego, to jednak procent zawartości poszczególnych związków chemicznych w odsłoniętych minerałach jest bardzo różny. Generalnie, wielobarwność tego miejsca jest skutkiem utleniania oraz hydratyzacji. Żólte warstwy zawierają sporo siarki, czerwonawe to tlenki żelaza, podczas gdy zielonkawo-turkusowe wskazują na obecność wodzianu (hydratu) żelaza.

Piękne te tęczowe skały !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Piękne te tęczowe skały !

Mało gdzie na świecie można taki zestaw w naturze znaleźć.

Pozdfrawiam,
Wojtek

Azulejos w naturze - wspaniały widok

Z tego miejsca wracałbym chyba ciężarówką - kolorowe kamolki


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Azulejos w naturze - wspaniały widok

Z tego miejsca wracałbym chyba ciężarówką - kolorowe kamolki

A wiesz - nigdzie żadnego zakazu nie zauważyłem.

Pozdrawiam,
Wojtek