Wyprawa na antypody - Patagonia

Franz napisał(a):Nie potrafię tego porównać do niczego mi znanego.
Dla mnie to paskudztwo było. Zrobiłem tylko parę łyków i musiałem szybko czymś mniej obrzydliwym zmienić smak.

A tak generalnie ... słodkie, kwaśne, gorzkie, cierpkie ... hmm ?
no chociaż jedno określenie a nie .. "paskudztwo".
... Wiem że to trudne.

Crayfish napisał(a):no chociaż jedno określenie a nie .. "paskudztwo".
... Wiem że to trudne.

Zważywszy jak Franz zawsze podkreśla jak bardzo lubi pisać i ile go kosztuje przelewanie myśli na papier to nie masz litości Crayfish

No niedobre po prostu

Dobre, dobre, .. Joanka ty zbyt delikatna istotka jesteś.
Wojtek dobrze wie o co biega i zna swoje zasady.
To jest WYGA. Nie amator.

Crayfish napisał(a):A tak generalnie ... słodkie, kwaśne, gorzkie, cierpkie ... hmm ?

Minęło już ponad sześć lat od tamtej chwili, więc mogę tylko z olbrzymim przybliżeniem oszacować ten smak.
Gorzkie by mi nie przeszkadzało - tego się spodziewam po piwie. Optowałbym za tym, że wydało mi się kwaśne. Mimo, iż uwielbiam kwaśny smak, to jednak nie w piwie. Chyba mi też toto kukurydzą zalatywało. Wiesz... moje kubki smakowe konserwatywne są...

Joanka23 napisał(a):Zważywszy jak Franz zawsze podkreśla jak bardzo lubi pisać i ile go kosztuje przelewanie myśli na papier to nie masz litości Crayfish

Dziękuję Ci bardzo za wstawiennictwo, Joasiu.
Jak to dobrze, kiedy ktoś rozumie moje zahamowania...

Natomiast, mnie jest zdecydowanie łatwiej odpowiadać na konkretne pytania, niż opowiadać coś samemu. Nigdy nie wiem, co może zainteresować kogoś innego. Często pomijam sprawy, które mnie się wydają oczywiste lub nieistotne, a pozostali mają zupełnie odmienny punkt widzenia.

W dawnych latach w naszej firmie wydawany był kilkukartkowy miesięcznik, gdzie oprócz spraw zawodowych, poruszane były też personalne. M.in. mile widziane były wspomnienia wakacyjne. Przez kolejne lata wymigiwałem się od tego, aż Jola - pani redaktor - wzięła się na sposób.
Po moich irlandzkich wakacjach poprosiła mnie, bym jej przysłał kilkadziesiąt zdjęć z wyjazdu. Wybrała sobie z nich kilkanaście i do każdego zadała pytania. Ja jej odpowiedziałem i tak powstała relacja z moich wakacji - jako wywiad.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Gorzkie by mi nie przeszkadzało - tego się spodziewam po piwie. Optowałbym za tym, że wydało mi się kwaśne. Mimo, iż uwielbiam kwaśny smak, to jednak nie w piwie. Chyba mi też toto kukurydzą zalatywało.

Wikipedycznie, doskonale rozgryzłeś wszystkie przymioty napitku.

Dodają tam jeszcze, że podobne jest do cydru, jakkolwiek on nie smakuje
a wygląda jak zacier wina ryżowego, który, swego czasu, zdarzyło mi się wypić.

Natomiast, zdrowie Pani Joli gotów jestem i i chichą wypić, czego,
mam nadzieję nie omieszkasz, jeżeli to możliwe - przekazać
- bo jej się należy.

weldon napisał(a):Dodają tam jeszcze, że podobne jest do cydru, jakkolwiek on nie smakuje

Za pierwszą moją wizytą w Hiszpanii naciąłem się na cider.
Kupilem kilka puszek różnych gatunków piwa i okazało się, że przez pomyłkę kupiłem też sidra. Ale gdzież bym wtedy pomyślał, ze wino w puszkach sprzedają!
Miałem problemy, by toto dopić do dna.

weldon napisał(a):Natomiast, zdrowie Pani Joli gotów jestem i i chichą wypić, czego, mam nadzieję nie omieszkasz, jeżeli to możliwe - przekazać
- bo jej się należy.

Nie mam już kontaktu z Jolą. Ale dziewczyna potrafiła wszystko ustawić podług swojej woli.
Mam do dziś ten egzemlarz gazetki. Nazywała się "Solmedove Noviny".

Pozdrawiam,
Wojtek

Powoli zaczynamy się oddalać od skalnego urwiska. Statek wypływa znów na szerokie wody wąskiego fiordu. Mijamy miejsce, które jest ponoć idealne dla kondorów. Ba! Żyje tu ich około 20 sztuk. Rozglądamy się pilnie, wyszukujemy gniazd w skałach, nie zaniedbując obserwacji nieba, bo jakiś kondor może i nad nami poszybować... No, niestety, nie udaje mi się dostrzec ani jednego reprezentanta - ignorują nas totalmente.





Docieramy do końcowego fragmentu fiordu. Daleko na północy widać zamglone szczyty Torres del Paine i Los Cuernos, a horyzont na wprost zamyka ściana masywu Balmaceda. Żlebem pomiędzy skalnymi kulminacjami spływa lodowiec o tej samej nazwie. Nie sięga jednak tafli wody - jego czoło kończy się ponad sto metrów powyżej, wypuszczając w dół strużki potoków, spadających kaskadami po czerwonawej skale.





Statek skręca w prawo i dobija do brzegu w pobliżu kolejnego lodowca - Serrano. Nie widać go stąd; musimy przejść około kilometra do jego poszarpanego, niebieskawego czoła. Jest też druga opcja - można podpłynąć łodzią. Chętni na łódź czekają na jej przybycie a my ruszamy na piechotę. Idę zaraz za przewodniczką i mam okazję się co nieco dowiedzieć, nie tylko o samym fiordzie. Dziewczyna jest Hiszpanką, mieszkającą od trzech lat w Argentynie, ale za każdym razem pół roku - te bardziej turystyczne - spędza po stronie chilijskiej, oprowadzając turystyczne grupy.







Docieramy do końca ścieżki tuż przy lodowcu. Grupa trochę się rozerwała na tym kilometrze, więc trzeba chwilę poczekać, aż wszyscy się zgromadzą. Wykorzystujemy ten czas na obserwacje otoczenia, po czym zaczynamy wracać do przystani. Dopiero wtedy widzimy płynącą łódź z miłośnikami mokrego sposobu dotarcia pod lodowiec. Silny wiatr powoduje potężne bryzgi lodowatej wody - współczuję w myślach przemoczonym i wyziębionym śmiałkom. Już wsiadając na statek dowiadujemy się, że planowany drugi kurs łodzi nie odbędzie się z uwagi na niebezpieczeństwo jej wywrócenia - widzę zawiedzione miny tych, którzy nie zmieścili się na łodzi i wciąż jeszcze czekali. Widzę również pełne ulgi twarze - dygoczących z zimna, ociekających wodą i szukających ciepła pod pokładem statku - uczestników pierwszego kursu.

Ruszamy w drogę powrotną. Gdy tylko statek odbija od brzegu, wszyscy dostają coś na rozgrzewkę. Nie wiem tylko, czemu rozgrzewającą whisky wzbogacono o kostki lodu.





Po drodze znów podpływamy - ale w innym miejscu - do pionowych ścian i jedna z przewodniczek wybiega na dziób, usilnie czegoś wypatrując. Wreszcie... jest! Pełen sukces - kolonia morskich lwów. Wysypujemy się i my na pokład. Uważne obserwacje licznych skalnych jam pozwalają dostrzec wszystkie dwa lwy.







Program wyczerpany. To znaczy - za wyjątkiem kulinariów, jako że jest przewidziany obiad. W tym celu zawijamy do estancji Margot, gdzie w obszernym budynku - niegdyś zapewne oborze, ale obecnie przystosowanej do obsługi turystów - zasiadamy do uczty. Dania roznoszone są sprawnie i wkrótce, pokrzepieni na ciele, wychodzimy na brzeg fiordu, oczekując na załadunek.







Nie trwa długo i płyniemy już do Puerto Natales. Możemy uznać, iż dzień spędziliśmy aktywnie i ciekawie. Co niemniej istotne w moim przypadku - bez sensacji żołądkowych. Witaj stały lądzie!

Oto mapka do ostatniej wycieczki.
Zamieszczam ją wraz z szerszym otoczeniem, żeby lepiej uzmysłowić wodny labirynt tej części Patagonii.

Spoglądamy po raz ostatni na naszą Ostatnią Nadzieję. Nazwę fiordowi nadał w 1557r żeglarz Juan Ladrilleros, szukający przesmyku omijającego przylądek Horn. Niestety, to nie było właściwe miejsce. Po przebyciu labiryntu musiał dać za wygraną. Cieśnina Magellana wije się między Patagonią a Ziemią Ognistą bardziej na południe.



Dla nas to ostatni punkt programu. Wracamy do hotelu tylko po to, by się spakować i przejść na dworzec, skąd autobus zabierze nas do Punta Arenas. Dotrzemy tam już po zmroku, zakwaterujemy się na nasz ostatni nocleg w tym samym miłym hoteliku, który nas przywitał na chilijskiej ziemi. Noc będzie krótka, gdyż już o piątej rano zabierze nas taksówka na lotnisko. O 6:30 wystartujemy w kierunku Santiago de Chile, tam przesiadka i kurs na Europę.

Koniec naszej przygody. Z pewną nostalgią będę patrzał na Andy z samolotu; potem przelot nad Atlantykiem z szybko zmieniającymi się porami dnia - tym razem prędkość samolotu zsumuje się z ruchem obrotowym ziemi - i na koniec widok na Pireneje i Alpy z samolotu pomiędzy Madrytem i Warszawą. Pierwsze rozstanie na lotnisku, drugie w pociągu; do domu dotrę już sam. Ale we wspomnieniach już na zawsze pozostanie nasza czwórka, przemierzająca chilijską i argentyńską Patagonię, urzeczona łamiącymi się kłami jęzorów potężnego Hielo del Sur oraz lodowymi bryłami dryfującymi po pomarszczonej wiatrem tafli jeziora, wpatrzona w kolorowe skały Torres del Paine czy ostre igły Cerro Torre.
Zakończyliśmy wyprawę nad fiordem Ostatniej Nadziei. Ale może nie jest to jeszcze nasza Ostatnia Wspólna Wyprawa...

Dziękując nielicznym wytrwałym, którzy dobrnęli dokońca tej relacji - serwuję na deser garść fotek z przelotu pomiędzy Punta Arenas a Santiago de Chile. Wiem, że jakość jest marna, dodatkowych efektów dostarczyła brudna szyba, ale - co tam...

Można by rzec, że na koniec jeszcze odlecieliśmy ...

Wierszem coś chciałem zaintonować, ale ...

Chyba wystarczy, jak, po prostu, podziękuję za piękną podróż.

To wszystko jak bajka ...

Crayfish napisał(a):To wszystko jak bajka ...

.... cudowna bajka !

I wszystko ... ach i och !!!

Też dziękuję !

Pozdrawiam

A i ja tu byłem, coś tam z lodem piłem...

Pozdrawiam