Wulkaniczna wyspa - Fuerteventura

Tony - jestem ciekawa Twojego porównania: Teneryfa vs. Gran Canaria vs. Fuerteventura.

To zupełnie inne wyspy, każda mi się podoba i na każdej mógłbym mieszkać pół roku w okresie jesienno-zimowym (i będę)
Fuerta też jest super, krajobrazy są extra (wzgórza i góry fajne) choć oczywiście Tene i GC bardziej różnorodna.

Tak, Caleta jest fajna, może za krótko byłaś, spoko Playa de Castillo, wokol sporo zieleni (jak na Fuerte) i kilka do tych knajpek, w tym boska Fado Rock.
Mieszkamy niedaleko, do miasta super promenada przy klifach, także dla rowerów/hulajnóg.

04.11.2023, sobota, dzień 4 c.d.

Naszym kolejnym celem jest wąwóz Barranco de Las Penitas. Jest to wąwóz między jasnymi skałami, z palmami, sosną kanaryjską (endemiczny gatunek typowy dla Wysp Kanaryjskich), małym jeziorkiem. Ścieżka prowadzi do pustelni Matki Boskiej Skalnej (Ermita de la Peña) – wg legendy to tutaj odnaleziono, zaginioną po ataku piratów na Betancurię, figurkę Matki Boskiej Skalnej – patronki wyspy. Atrakcją (która mnie najbardziej interesuje) jest Łuk Skalny (Arco de las Peñitas).
To jedziemy do Vega de Río Palmas (30km), gdzie jest jedno z wejść do wąwozu...

Po drodze mamy Barranco de la Madredel Aqua, do którego nie zjechaliśmy, spróbujemy teraz… I ponownie przejeżdżamy zjazd (nieoznaczony), a dalej nie ma gdzie bezpiecznie nawrócić, odpuszczamy… mamy jeszcze sporo punktów na dziś zaplanowanych…
Przed nami stolica regionu: Pajara. Tym razem mocno pilnuję i parkujemy dokładnie w tym miejscu przy samym kościele Iglesia de Nuestra Señora de Regla. Jest to kościół z XVIII w., a wyróżnia go bogato zdobiony portal.


Portal wykonany jest z piaskowca wapnistego pochodzącego z Ajuy. Elementy zoologiczne i astronomiczne wyróżniają kościół na te innych na Wyspach. „Niektórzy badacze twierdzą, że powstał pod wpływem sztuki azteckiej. Mają o tym świadczyć detale w postaci rzeźb przedstawiających głowy otoczone piórami, wizerunki słońca oraz węże – elementy wyraźnie nawiązujące do sztuki i wierzeń azteckich”.




Kościół jest zamknięty na cztery spusty, więc nie zobaczymy bogatej dekoracji ołtarza. To choć popatrzę na otoczenie. Moje domowe kwiatki rosną tu sobie w ziemi


Naprzeciwko kościoła powinna być stara studnia z kołem czerpakowym – osioł chodził w kółko poruszając poziomo ułożonym kołem, którego ruch powodował obrót pionowego koła czerpakowego. Ale tej studni nie dojrzałam…. Za to przy samochodzie za ogrodzeniem dojrzałam taką….


Rozglądam się za jakąś kawiarnią, mam ochotę na barraquito, ale wszystko wygląda na wymarłe… To jedziemy dalej…

Odbijamy na drogę FV-30. Suniemy pięknym równym asfaltem.


Droga wspina się coraz bardziej do góry i staje się węższa i prowadzi brzegiem skał...


I tak dojeżdżamy do Mirador del Risco de Las Peñas, na którym zatrzymujemy się…


…aby z góry popatrzeć na wąwóz Barranco de Las Penitas.

Pierwsza ważna dla mnie rzecz w tym miejscu to brama:


Takich bram na Fuerteventura jest kilkanaście i są to historyczne bramy do kolejnych regionów wyspy. Każda z bram jest z obu stron podpisana….


Z parkingu można wejść na widoczną górkę (Risco de Las Panas 423 m n.p.m) lub jej część i rozkoszować się widokami…






Widok na wąwóz…


Widok w drugą stronę….te białe punkty to pomalowane barierki drogowe…


Ale to jeszcze nic, bo wypatruję tu lokalną faunę – pręgowca berberyjskiego. Jest to nieduże zwierzątko z rodziny wiewiórkowatych, które w latach 60tych XX w. przywieziono na wyspę z Maroko. Przywieziono parkę, która szybko się rozmnożyła i dziś te zwierzątka są uważane za szkodniki które niszczą środowisko naturalne. Na całej wyspie jest zakaz ich karmienia Zauważam je całkiem przypadkowo, coś mi pod nogami mignęło i przestraszyłam się, że to jakiś wąż wylazł spomiędzy kamieni… Dopiero po chwili jak przyzwyczaimy wzrok do beżowo-brązowego podłoża to je zauważyłam


Wiewiórki są mega szybkie, ciężko je złapać aparatem, ale chętnie podchodzą do człowieka, wiedzą, że mogą na coś liczyć… wystarczy wyciągnąć rękę i po chwili podchodzą




Żałuję, że nie mam orzeszków (wiem, że nie można ich karmić, ale i tak mam ze sobą pół kilo orzeszków ziemnych niesolonych specjalnie dla nich, raz można złamać zasady), zostały w samochodzie, a nie chce mi się wracać….

Może i są szkodnikami, ale i słodziakami


Jedziemy dalej, ale nie daleko

Jak się nie patrzy na nie jak na wiewiórki, ale jak na szczury, to przestają być słodziakami

Znaleźliśmy się wirtualnie w tym samym miejscu i w tym samym towarzystwie.

piekara114 napisał(a):Żałuję, że nie mam orzeszków (wiem, że nie można ich karmić, ale i tak mam ze sobą pół kilo orzeszków ziemnych niesolonych specjalnie dla nich, raz można złamać zasady), zostały w samochodzie, a nie chce mi się wracać….

Dają sobie radę na własną łapę - nas okradły z części prowiantu.

piekara114 napisał(a):Kościół jest zamknięty na cztery spusty, więc nie zobaczymy bogatej dekoracji ołtarza.

Naprzeciwko kościoła powinna być stara studnia z kołem czerpakowym – osioł chodził w kółko poruszając poziomo ułożonym kołem, którego ruch powodował obrót pionowego koła czerpakowego. Ale tej studni nie dojrzałam….

Pewnie widziałaś u mnie, ale jeśli ktoś inny byłby ciekaw, to wnętrze kościoła jest tutaj, a osiołek w kieracie tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek

Raphael napisał(a):Jak się nie patrzy na nie jak na wiewiórki, ale jak na szczury, to przestają być słodziakami

Ani przez moment nie przeszło mi przez głowę takie porównanie... Tak patrząc to największym szkodnikiem jest człowiek.

Franz napisał(a):Znaleźliśmy się wirtualnie w tym samym miejscu i w tym samym towarzystwie.

Dokładnie tak, tylko my teraz skoncentrujemy się już tylko na północy.

04.11.2023, sobota, dzień 4 c.d.

I tak dojeżdżamy do kolejnego punktu widokowego doMirador de Las Peñitas. I tu już totalne szaleństwo… Jeszcze dobrze z auta nie wysiadłam, a szkodniki już czekały…




Patrzcie jak się przepychają




Z drugiego auta wysiada para i dziewczyna z zazdrością patrzy na moje orzeszki – podzieliłam się, niech też ma miły dzień


Jak już nacieszyłam się wiewiórkami to się chwilę porozglądałam - tu mamy wąwóz na wyciągnięcie ręki


To jedziemy do Vega de Río Palmas.

piekara114 napisał(a):...- tu mamy wąwóz na wyciągnięcie ręki

Chociaż trochę zieleni znalazło się na tym pustkowiu. Ale ta zieleń jakaś wyblakła jest.

Nie no, wiewióry boskie Karmiłbym

pozdrawiam, Michał

Fuerteventura to obok Lanzarote najbardziej sucha z wysp Kanaryjskich. Nie ma tu wysokiego szczytu, aby chmury deszczowe się zatrzymały i oddały wodę, przemykają przez wyspę (o tym deszczu jeszcze u mnie będzie ). Najwięcej deszczu na wsypie jest od końca listopada do lutego i jest to max kilka dni w miesiącu. My jesteśmy na wyspie końcem tej nazwijmy to suchej pory, choć już z dniami częściowo zachmurzonymi (co widać).

Ta oaza zieleni, wygląda na dość suchą, szarawą - myślę, że wpływ na to ma właśnie okres bez opadów, pył który wszędzie opada (jak przeszłam po skałach na poprzednim miradorze to buty miałam brązowo-pomarańczowe), popołudnie ( jest ok 16:30) i to, że wąwóz jest w dolinie, aktualnie w cieniu.

Zaraz tam pojedziemy.

majkik75 napisał(a):Nie no, wiewióry boskie Karmiłbym

Ciężko się powstrzymać

04.11.2023, sobota, dzień 4 c.d.

Przejeżdżamy przez wioskę Vega de Río Palmas (3 domy na krzyż), wcześniej musieliśmy skręcić z głównej drogi i dojeżdżamy do parkingu. Kilka aut stoi, ale my nie damy rady naszą 500tkę zjechać z asfaltu – nierówność jest dla nas zbyt duża, zdecydowanie za duża. Jedziemy dalej asfaltem, ile się da i obserwujemy z tego poziomu ścieżkę przez wąwóz… Nie przemawia do nas to miejsce…



Może jakby było słońce…. Bez żalu odpuszczamy (zaparkować można wcześniej na dużym parkingu, jakieś 500 metrów wcześniej).

Jedziemy dalej, daleko nie mamy, bo ledwie 7 km…

Nawet jeśli te wiewióry to szkodniki, to świetne z nimi mieliście spotkanie .
Kiedyś w internetach trafiłam na fotkę, jak świstak komuś podjadał (trzymane przez turystę w ręce) jabłko. Mnie się niestety nie udało nawet zobaczyć takich wiewiórek czy świstaka, a co dopiero marzyć o ich karmieniu ?

Świetne są te pręgowce berberyjskie jak się fachowo nazywają spotkania też bardzo miłe, zwłaszcza to pierwsze, gdzie zwierzątka świetne pozycje przybierały
na tym drugim miradorze jak już wyczuły, że mam orzeszki to wręcz osaczały mnie i drugą babeczkę, zero strachu z ich strony, choć pogłaskać się nie dały, ale na nogi i ręce właziły

04.11.2023, sobota, dzień 4 c.d.

Naszym kolejnym celem jest dawna stolica wyspy -miasteczko Betancuria. Pan M. ostrzega, że tu za parkowanie trzeba będzie zapłacić 3 eur… trudno…
Parujemy na tym parkingu i nie widać żywego ducha. Budka parkingowa zamknięta, parkometrów nie ma to idziemy na ścieżkę prowadzącą ku stolicy (koło budynku toalet). Ze ścieki wychodzą 3 panie mocno w seniorskim wieku – pytam się ich czy parking płatny, bo nikogo nie widać i otrzymuję odpowiedź:
jeszcze 30 min temu tak, teraz już nie
Wychodzi na to, że po 17-tej parking jest free nie będziemy narzekać…

Betancuria to dawna stolica Fuerteventury (pełniła tą funkcję do XIX w.). Jedna z pierwszych osad (założona w 1404 r. czyli zaraz po Ajuy). Nazwa miasteczka pochodzi od nazwiska normandzkiego konkwistadora (Jeana de Bethencourta), który założył swój obóz właśnie w tej dolinie ze wzg. strategiczno-militarnych (znaczna odległość od wybrzeża chroniła przed atakami piratów), a dodatkowo ziemia w tym miejscu była (i jest) stosunkowo żyzna i obfitowała w źródła wody. Miasteczko się rozrastało, stało się siedzibą administracyjna i religijną wyspy. Niestety niestabilny klimat (susze) zmusiły mieszkańców do opuszczania miasteczka (wcześniej jeszcze zostało zniszczone przez piratów berberyjskich). W 1811 Betancuria straciła status stolicy na rzecz dzisiejszej.

Przewodniki opisują miasteczko jako „najpiękniejsze miasteczko na wyspie, urokliwa starówka z brukowanymi uliczkami, malowniczo położona w dolinie” itp.

To idziemy.
Najpierw przez mikrowąwóz, chodniczkiem pod górkę i jesteśmy pod pomnikiem pasterzy


Kilka kroków dalej, dosłownie i już jesteśmy na „starówce” – wg mnie słowo mocno na wyrost, to placyk przed kościołem Iglesia de Santa María de Betancuria, który jest oczywiście zamknięty, a do tego po chwili zaczyna się przed nim sesja ślubna…




Kościół to największy budynek w miasteczku, a jako że był odbudowywany po ataku piratów przez prawie 3 wieki ma w sobie cechy gotyku, renesansu, baroku i mudejar. Piękna jest dzwonnica…


…i renesansowe drzwi ozdobione płaskorzeźbami z motywami roślin.


Dookoła placu są budynki dawnych posiadłości najbogatszych mieszkańców. Budynki te charakteryzują drewniane balkony (element popularny na innych Wyspach Kanaryjskich, ale nie na Fuercuie).




Spacerujemy po 2 razy tymi kilkoma uliczkami…


…chcemy gdzieś siąść i coś zjeść, ale nie burgera, pizzę czy ciastko. Nic nie spełnia naszych wymagań, więc wracamy do auta…
Na szczęście auto stoi, karteczki z mandatem nie ma.
Całość spaceru po miasteczku zajęła nam 30 min…. Miła odmiana, ale czy aż tak zachwycające

Na mapie mam zaznaczony jeszcze jeden punkt, podjeżdżamy zgodnie z sugestiami nawigacji (uliczką pod prąd) i parkujemy w tym miejscu na poboczu.


Pan M. zostaje w aucie, a ja idę ścieżką w dół, manewrując między kolczastą opuncją… I jestem wśród ruin klasztoru Franciszkanów Klasztor powstał w XV w. jako pierwszy na Wyspach Kanaryjskich. Dziś jest to tylko ruina… Ale właśnie to miejsce w Betancuri podoba mi się najbardziej






Od frontu klasztor tak się prezentuje...




Wracamy do samochodu i jedziemy dalej…. A wygodniej można zaparkować na parkingu przed głównym wejściem , a nie od d…. strony

04.11.2023, sobota, dzień 4 c.d.

Jedziemy dalej i znowu trafiamy na kolejny mirrador – Mirador de Guise y Ayose – ten jest dość charakterystyczny, bo stoi przy nim pomnik dwóch królów Majos.


Powyżej widać szczyt z krzyżem, jak nasz Giewont - drewniany krzyż został tu wniesiony w czasie nocnej procesji z Betancurii w 31 grudnia 1899 r. jako „Krzyż XX wieku”.




Mam ochotę tam wejść, ale dość silny wiatr, który w tym miejscu jest odczuwalny, zniechęca mnie do tego.
Mamy stąd świetny widok na stolicę, choć jest już w dość głębokim cieniu….


Spędzamy tu dobrych kilka minut. W stolicy nic nie zjedliśmy to robimy sobie piknik na mirradorze – dobrze, że mamy jeszcze słodkie przekąski i jakieś resztki paelli, krokiecików i salami.
Teraz nie zostało nam już nic innego jak jechać do naszej nowej miejscówki, w której pozostaniemy już do końca pobytu.


Po drodze mijamy kolejny punkt widokowy - Mirador de Valle de las Cuevas – też dość charakterystyczny, bo z instalacją dwóch osób – jest to hołd złożony pielgrzymom. Zjechaliśmy już dość nisko, szare chmury na niebie, więc się nie zatrzymujemy. Opuszczamy region Betancurii i wjeżdżamy do regionu Antigua...


…a po chwili do regionu Puerto del Rosario…


…i mijamy tradycyjny wiatrak…


…a potem już prosto do obecnej stolicy.

Jeszcze zakupy w Sparze – liczyłam, że będzie duży wybór wszystkiego, bo to stolica, ale jestem trochę rozczarowana, ale różne pyszności i lokalne produkty lądują w koszyku

Jedziemy na naszą nową kwaterkę.