Wrześniowy Hvar

Roxi napisał(a):7 września- środa: Z głową w chmurach.


Udało się, dotarliśmy do Twierdzy Napoleona skąd rozpościera się cudowny widok na Hvar... znowu żałujemy, że pogoda jest nie taka jak być powinna.

Gdybyście tam byli 6-go, to oprócz lepszych widoków (mój widok sprzed kilku lat)



była by szansa na zdjęcie zza wody.
Hvar z Visu 6 września:





Pozdrawiam,
Krzysztof

Roxi napisał(a):Bardzo fajny.

Widoki z twierdzy też . Pozdrawiam

marko350 napisał(a):Fajny kwiatek

męczennica

pzdr

Jak pięknie Ci w tej sukni.

Pzdr

kw napisał(a):Gdybyście tam byli 6-go, to oprócz lepszych widoków (mój widok sprzed kilku lat)

Widać nie można mieć wszystkiego, ale na Twoich zdjęciach wygląda to pięknie.

kw napisał(a):była by szansa na zdjęcie zza wody.
Hvar z Visu 6 września:

Myślę, że mogę już zdradzić fakt, że też z Visu zdjęcia robiliśmy.

ajdadi napisał(a):Widoki z twierdzy też . Pozdrawiam

Te w słonecznej pogodzie są super, nasze to takie se... ale pamiątka jest.

longtom napisał(a):męczennica

Nikt chyba aż tak bardzo się nie męczył.

Vjetar napisał(a):Jak pięknie Ci w tej sukni.

Do sukni to tej kiecce sporo brakuje, ale bardzo dziękuję.

8 września- czwartek: Krótki, plażowy odcinek.

Płyniemy na Šćedro, płyniemy do naszej zatoczki z lazurową wodą i idealnymi skalnymi półkami do leżakowania.
Šćedro położone jest 2,5 km na południe od wybrzeży Hvaru, oddzielona od niego kanałem Šćedrovskim. Długość wyspy to ponad 6km. Rok temu trochę się po niej pokręciliśmy.
Zostawiamy Hvar za sobą.





Płyniemy wzdłuż Šćedro, wypatrując charakterystycznego znaku...



... czyli kajaka w kurhanie.



Jest i zatoczka. Jak się w niej nie zakochać.









Rozkładamy się na jednej ze skalnych półek i tak zaczynają mijać długie godziny lenistwa.







Nie trzeba nawet zakładać butów, wejście do wody to otoczaki.
Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że my już w ogóle, od paru lat nie używamy butów do wody. Ja całe wakacje śmigam w japonkach i ewentualnie boso, a Arturo... ze względu na swoje delikatne stópki dodatkowo używa sandałów.





Przez chwilę mieliśmy towarzystwo.
Super wyglądał jak zaczął suszyć skrzydła. Szkoda, że mu wtedy nie zrobiliśmy zdjęcia .



Nasza dzielna jednostka pływająca też odpoczywała.



Hvar na horyzoncie.



A takich kamieni przywieźliśmy do domu chyba z pół reklamówki.







Jeszcze muszę wspomnieć o jaszczurkach, których jest tam naprawdę dużo.







Było cicho, spokojnie... cudownie. Relaks na całego.
Wszystko co dobre, szybko się kończy. Wracamy na Hvar, ale do zatoczki nie mówimy żegnaj, a do widzenia.











Ten widok nigdy nam się nie znudzi.









Dopływamy do naszego portu.



Plany na popołudnie i wieczór były ambitne, ale ... ledwo zrobiliśmy sobie kawkę, a odwiedził nas Ivan (wtedy był dla nas szybko mówiącym Chorwatem ) z sąsiedniej miejscowości- Bojanić Bad i bardzo szybko zaczął coś tłumaczyć... zrozumieliśmy tyle, że szuka nurka, co ma mały ponton i jeździ białym busem. Z szaranika to żaden bus (chociaż biały), ale nurek i mały ponton (w porównaniu do nurkowej barki Siwego) to by się nawet zgadzało.
Już zdążyliśmy się przestraszyć, że coś nawywijaliśmy, ale okazało się, że potrzeba mu kogoś, kto zejdzie pod wodę i zabezpieczy bojkę, do której cumuje swoją łódkę, a na końcu zrobi szekla assistance.

To pojechali. Arturo wrócił za jakąś godzinkę z zacnym zapasem win i nie tylko. Dodatkowo posiadł kilka cennych informacji na temat tego, kto na Hvarze ma najlepsze wino i dlaczego.



Jako, że Ivana skierował do nas Siwy, to wpadł na degustację i tyle by było z ambitnych planów na popołudnie i wieczór... chociaż misja szekla assistance zakończyła się sukcesem.

Aaa i dla zainteresowanych przebieg trasy płynięcia. Włączyłam trochę za późno, ale większość trasy jest.

Strasznie nam się w Pitve podobały te znaczki ryby prowadzące do konoby, a Ty w sukience ulala

Zatoczka na Scedro przepiekna i ważne, że bezludna

Roxi napisał(a):... ale pamiątka jest.

I to jest najważniejsze...a pogoda zawsze mogła być gorsza...

Zapomniałem zatoczka i te kolorki wody...super...

Ja tez jestem i sledze. Moj kochany Hvar:)

Super sie czyta, foty przywoluja wspomnienia.
Jak kolano naprawia polecam Sw Nicole - mnie sie bardzo podobalo wejscie a fodam ze po gorkach chodzic nie lubie.

Ty w sukience ,kamienie jak kryształy ,jaszczurki i winko od Ivana ...miodzio taka mniej więcej kolejność ,no dobra ,jaszczurki i kamienie po winie

Ładnie to Scedro koło zakręciło
od wczoraj na kalendarzu a dzisiaj w relacji

Piękne miejsce do plażowania mieliście

wiolek_lp napisał(a):Strasznie nam się w Pitve podobały te znaczki ryby prowadzące do konoby, a Ty w sukience ulala

Zatoczka na Scedro przepiekna i ważne, że bezludna

Znaczki z rybą prowadzą chyba do innej konoby niż Dvor, ale żadnej innej tam nie widzieliśmy, więc w sumie nie wiem jak to jest.
A Scedro to nasze najulubieńsze miejsce do plażowania. Nasza zatoczka podoba nam się najbardziej, ale gdyby tak się złożyło, że byłaby już zajęta, to bez problemu można znaleźć kolejne.

ajdadi napisał(a):Zapomniałem zatoczka i te kolorki wody...super...

Mój ulubiony kolor wody.

CinnamonGirl napisał(a):Ja tez jestem i sledze. Moj kochany Hvar:)
Super sie czyta, foty przywoluja wspomnienia.
Jak kolano naprawia polecam Sw Nicole - mnie sie bardzo podobalo wejscie a fodam ze po gorkach chodzic nie lubie.

Witam serdecznie.
W końcu musimy Nikole zaliczyć, bo widoki na Waszych zdjęciach, w innych relacjach pokazują, że warto. Przy grocie był znak, że na szczyt zostało 50 minut, więc trasa spokojnie do zrobienia.

andeo napisał(a):Ty w sukience ,kamienie jak kryształy ,jaszczurki i winko od Ivana ...miodzio taka mniej więcej kolejność ,no dobra ,jaszczurki i kamienie po winie

Ja myślę, że wino od Ivana spokojnie można przesunąć na pierwsze miejsce.

lotnikwsk napisał(a):Ładnie to Scedro koło zakręciło
od wczoraj na kalendarzu a dzisiaj w relacji

O tym samym sobie pomyślałam podczas pisania odcinka.

CROnikiCROpka napisał(a):Piękne miejsce do plażowania mieliście

Oj piękne.
Takie dni na wakacjach lubię najbardziej. Wycieczka pontonem, lenistwo w bezludnej zatoczce na prawie bezludnej wyspie i winowy wieczór.

9 września- piątek: Campanella.

Tytuł odcinka jest krótki i być może trochę tajemniczy, ale już wszystko wyjaśniam.

Campanella czyli po włosku "dzwonnica", to jedno z najbardziej znanych miejsc nurkowych przy zachodnim brzegu wyspy Hvar.
Campanella to monumentalna, podwodna iglica skalna leżąca na zachód od wyspy Mali Vodnjak, należącej do archipelagu Wysp Piekielnych. Podwodna góra wznosi się od 60-70 metrów do głębokości 13 metrów i omywana jest silnymi prądami morskimi, niosącymi pokarm dla porastających ją korali, gąbek i mszywiołów. Na niewielkiej przestrzeni żyją tu wielkie skorpeny, widlaki różowe, barweny, kongery i mureny oraz ławice oblad, sargusów i chromisów.
Powierzchnię skały pokrywają malownicze grzędy czerwonych, a właściwie fioletowych gorgonii z gatunku Paramuricea Clavata, które ciągną się od głębokości 18-20m do samego dna. Atrakcją nurkowania jest również przepłyniecie przez okno skalne przecinające na głębokości 32-36 metrów skalny filar odchodzący od Campanelli w kierunku południowym.
Ze względu na duże głębokości i często występujące prądy nurkowania przy Campanelli adresowane są do nurków zaawansowanych.



Tyle jeżeli chodzi o teorię, a teraz wrażenia.
Dopłynięcie na miejsce nurkowe zajęło nam około 2 godzin. Długo, ale też daleko trzeba było płynąć.







Tak jak napisałam wcześniej Campanella to taka podwodna góra, więc zakotwiczenie pontonu nurkowego było dosyć skomplikowane. Rzucenie kotwicy 13 metrów w dół przy silnym prądzie i liczenie na to, że o coś się zaczepi jest zbyt optymistyczne. Na szczęście w tym samym czasie na miejsce dopłynął statek z Centrum nurkowego Nautica i jakoś wspólnymi siłami udało się przywiązać dwa pływała do przygotowanego na Campanelli podwodnego, betonowego bloku.
To był jeden powód dlaczego tak bardzo pasował nam ten statek Nautiki, drugi powód to mój prywatny osobisty... i moja prywatna i osobista choroba morska. Jako, że Campanella jest na pełnym morzu, to i falowanie było takie jak na pełnym morzu, a tu trzeba ubrać się w piankę i ogarnąć cały sprzęt. Udało mi się przejść z pontonu na stateczek i tam w trochę lepszych warunkach wcisnąć się w skafander, a później byle do wody i byle pod wodę.

A pod wodą już pięknie!







Okno skalne:







Zachwycające gorgonie.





















Dookoła nas ławice ryb. Było ich niesamowicie dużo. Kiedyś w internecie widziałam dwa zdjęcia, które mnie zachwyciły i marzyłam o takiej samej sytuacji...





... prawie się udało.















I te kolory!















Były dwa minusy tego nurkowania. Jednym był uciekający czas, a drugim ubywające powietrze w butli.



Przeciągnęliśmy to nurkowanie jak tylko mogliśmy i wyskoczyło mi 22 minuty dekompresji na 6m
Mnóstwo czasu, a do tego w tak mało interesującej formie. Te minuty zleciałyby szybko, gdybyśmy robili deko przy zboczu, gdzie można jeszcze coś pooglądać i nacieszyć oczy, a w toni i to przy sporym prądzie i falowaniu to już żadna przyjemność.



Przez chwilę towarzyszył nam Siwy.



Później zostaliśmy sami.











Powrót zleciał nam o wiele szybciej, bo przeżywaliśmy te wszystkie cuda spod wody.

Tego dnia skoczyliśmy jeszcze na naszą plażę, ale było to popołudnie bezzdjęciowe.
Do następnego odcinka.