Wrześniowy Hvar i dwie przygody na lądzie.

Cudowna była ta Twoja opowieść, zwłaszcza, że o rejonie który znamy i kochamy z żoną od dawna. W ID nocujemy od zawsze w Spila, od Jure kilka razy pożyczaliśmy łódkę, zawsze było to bez problemów. Ale fakt, czasami dla obcych (nie mieszkających w Spila) bywa chłodny i ma problemy ze zrozumieniem języka innego niż chorwacki mimo wszystko człowiek do rany przyłóż. Co ciekawsze byliśmy tam w podobnym terminie i już nie mogę się doczekać tegorocznego wyjazdu (12 września, tak się porobiło) - oczywiście ID. Ze swojej strony polecam pojeździć troszkę po górkach, fantastyczna zabawa a i widoki mega.

Tyle je widziałam z góry miało taki turkusowy kolor

moominko napisał(a):Cudowna była ta Twoja opowieść, zwłaszcza, że o rejonie który znamy i kochamy z żoną od dawna.

Bardzo się cieszę, że podobało się. Tym bardziej jako stałemu bywalcowi.

moominko napisał(a):...od Jure kilka razy pożyczaliśmy łódkę, zawsze było to bez problemów. Ale fakt, czasami dla obcych (nie mieszkających w Spila) bywa chłodny i ma problemy ze zrozumieniem języka innego niż chorwacki

W tym przypadku to był raczej mój problem, bo mój chorwacki nie jest najlepszy.

moominko napisał(a):...i już nie mogę się doczekać tegorocznego wyjazdu (12 września, tak się porobiło) - oczywiście ID.

Powodzenia.
Wspominaliśmy dzisiaj ID, bo dokładnie rok temu wylądowaliśmy na Hvarze.

gusia-s napisał(a):Tyle je widziałam z góry miało taki turkusowy kolor

Tak, ten kolor zwrócił naszą uwagę podczas wspomnianego przejazdu jedynką, kiedy zmierzaliśmy do Mimic.

P.S.
W tym tygodniu wyruszymy wreszcie na Dinarę.

walp napisał(a):W tym tygodniu wyruszymy wreszcie na Dinarę.

To dobra informacja.

walp napisał(a):Wspominaliśmy dzisiaj ID, bo dokładnie rok temu wylądowaliśmy na Hvarze.

Ja dziś wspominam, bo dokładnie rok temu wracałem z ID
Nie mogę się doczekać soboty kiedy znów tam zawitam

anakin napisał(a):

walp napisał(a):W tym tygodniu wyruszymy wreszcie na Dinarę.

To dobra informacja.

Cieszę się, że zapał nie gaśnie.

Dzień 14 (18.09) - Dinara

Nazwa Dinara w pojęciu węższym to Vrh Dinara, zwana też Sinjal, czyli góra o wysokości 1831 m n.p.m., leżąca na wschód od Kninu, a na północ od jeziora Perućko. W szerszym znaczeniu to nazwa masywu górskiego, leżącego na granicy między Chorwacją a Bośnią i Hercegowiną.

Tego dnia nasza ekipa pierwszy raz podzieliła się. Męska część ubrała buty trekingowe i wyruszyła na górski szlak, wyznaczając sobie cel - zdobycie najwyższej góry Chorwacji. Dziewczyny natomiast na rowerach zwiedzały okolicę jeziora.

Lijepo rujansko jutro - piękny wrześniowy poranek przywitał nas słońcem i błękitnym niebem. Wstaliśmy odpowiednio wcześnie, bo wyjście na szlak zaplanowałem najpóźniej o ósmej. Spakowani byliśmy już dnia poprzedniego, więc po porannej toalecie i śniadaniu, pozostał nam dojazd do schroniska, który zajął ok. 30 min.

Kto chce wejść na Dinarę ma dwie możliwości (pomijam długodystansowców, którzy robią np. Put Oluje w ramach Via Dinarica długości ponad 160 km ).
Taki przeciętny łazik jak ja, może wyruszyć od północy, ze schroniska Brezovac, skąd na szczyt można wejść w ciągu ok. 2,5-3 godz, ale droga dojazdowa do schroniska jest bardziej wymagająca.


Można też wyruszyć od południa, z osady Glavaš koło Kijeva. Dojazd jest łatwy, ale wejście zajmuje około 4,5-5 godz. Z tego powodu wybrałem drugą opcję.

Nasz planinarski treking rozpoczynamy więc z Glavaš. Do tego miejsca najlepiej dostać się z głównej drogi numer 1. Po wjechaniu do miejscowości Kijevo, należy wypatrywać tabliczek Dinara i Uništa. Jadąc "jedynką" z południa, skręcamy w prawo na tym skrzyżowaniu


Od zjazdu z drogi nr 1 do schroniska mamy ok. 8 km. Kierujemy się na miejscowość Uništa w BiH. Droga jest asfaltowa i tylko ostatnie kilkaset metrów dojazdowych do schroniska, to dobrze utwardzona droga gruntowa.
Po ok. 7 km przy (przystanku autobusowym) skręcamy z drogi Kijevo - Uništa w lewo na Glavaš. Od tego skrętu po przejechaniu ok 1 km docieramy do miejsca, w którym znajduje się schronisko, studnia, stoliki i parking. Stąd wystartujemy na szczyt.
Trzeba wiedzieć, że schronisko nie jest czynne cały czas. Służy głównie klubom górskim lub osobom, które jego opiekunowi zgłoszą wcześniej chęć przybycia. Tego dnia było zamknięte.

Przebieramy obuwie, sprawdzamy zawartość plecaków. Wszystko OK. Pomimo, że mamy drugą połowę września i raczej nie powinno być już męczących upałów wiem, że należy zabrać ze sobą dużo wody. Każdy z nas w plecaku miał dwie butelki o poj. 1,5l oraz 0,7l. Niestety, okazało się to za mało. Życie uratowało nam pewne źródełko.

Po dojechaniu na miejsce, zastaliśmy dwa samochody - jeden z rejestracją rzeszowską, drugi z chorwackiej Krapiny. Zamieniamy kilka słów z rodakami, którzy nocowali tutaj pod namiotami.



Nie czekając na nich, ruszamy na szlak.



Był 18 dzień września, godz 8 rano, ale już czuliśmy, że słońce będzie nieźle grzało.

Droga rozpoczyna się dość mocnym podejściem i szybko nabieramy wysokości. Początkowo ścieżka prowadzi po trawiastym zboczu, w kierunku ruin XV-wiecznej fortecy.


Twierdza Glavaš albo jak podają weneckie mapy – Dinarić, została zbudowana w XV. wieku kiedy pojawiło się realne zagrożenie inwazji Imperium Osmańskiego na Królestwo Chorwacji. Fort wchodził w skład niewielkiego łańcucha fortyfikacji obronnych. Do naszych czasów zachowała się jedynie część murów i wieża, która całkiem malowniczo wygląda na tle okolicznych wzniesień.






Po minięciu ruin, ścieżka zniknęła na pewien czas pośród niewysokich drzew. Niewielki las dawał przyjemny cień, za którym później będziemy mocno tęsknić...

Mam nadzieję, że na ciąg dalszy nie trzeba będzie czekać tak samo długo jak na rozpoczęcie tej wspinaczki .
Muszę przyznać, że ta lądowa przygoda bardziej mnie jednak ekscytuje niż hvarskie zatoczki .

marze_na napisał(a):Mam nadzieję, że na ciąg dalszy nie trzeba będzie czekać tak samo długo jak na rozpoczęcie tej wspinaczki .

Chciałbym spełnić te nadzieje. Ciężko jednak u mnie z czasem wolnym i raczej nie uda się skończyć relacji na rocznicę zdobycia góry, która przypada za 10 dni, ale myślę, że do tego czasu przynajmniej ruszymy dalej na szlaku.

marze_na napisał(a):Muszę przyznać, że ta lądowa przygoda bardziej mnie jednak ekscytuje niż hvarskie zatoczki .

Zatoczki mają swój urok, nie tylko te hvarskie. Podczas kilku pobytów w Chorwacji, odwiedziliśmy ich dość dużo.

Jednak na starość, kiedy dadzą o sobie znać zaburzenia poznawcze i wystąpi dłuższe odświeżanie pamięci, mogą mi się pomieszać, przynajmniej niektóre. Ta przygoda na lądzie, utrwaliła się w pamięci mocno, bo była wyjątkowa.

Zbyt długo nie możemy zwlekać z dalszą wędrówką trzeba ruszać zanim dopadną nas zakwasy

Bardzo mnie ciekawi wejście na Dinarę. Trochę już pochodziliśmy po chorwackich górach, głównie zaliczając najwyższe szczyty wysp. Podoba mi się, że w górch w Cro można znaleźć ciszę, spokój i samotność, o co w polskich pagórkach coraz trudniej... Szkoda trochę, że te schroniska są tam ciągle zamknięte. Czytałam kilka/kilkanaście relacji z chorwackich gór i w tych relacjach zawsze powtarz się to samo...Schronisko było zamknięte

Czekam na cd. wędrówki

ruzica napisał(a):Podoba mi się, że w górch w Cro można znaleźć ciszę, spokój i samotność, o co w polskich pagórkach coraz trudniej...

A to było niesamowite doświadczenie. Miałem o tym wspomnieć na koniec.

Na parkingu spotkaliśmy czwórkę Polaków. Musieli wyjść za nami z dużym opóźnieniem, bo nie dogonili nas na szlaku. Przed nami nie widzieliśmy nikogo, a więc wejście na Dinarę było samotne.
Kiedy weszliśmy na szczyt, było tam dwoje ludzi. Po kilkunastu minutach weszło dwóch Chorwatów, a po dłuższej chwili, jeszcze jedna para. (wchodzili od innej strony). W pewnym momencie na szczycie było nas maksymalnie osiem osób. Czwórka rodaków z parkingu wchodziła na szczyt kiedy my zaczęliśmy już schodzić alternatywną ścieżką.
Podczas zejścia za nami szli Chorwaci, ale tylko od czasu do czasu było słychać ich głosy. W połowie drogi minęliśmy wchodzących dwoje rodaków z Wrocławia. I to wszystkie napotkane osoby przez ponad osiem godzin (4,5h wejście, 0,75h na szczycie i 3h zejście) na szlaku o długości kilkunastu kilometrów.

ruzica napisał(a):Szkoda trochę, że te schroniska są tam ciągle zamknięte. Czytałam kilka/kilkanaście relacji z chorwackich gór i w tych relacjach zawsze powtarz się to samo...Schronisko było zamknięte

Dla tych, którzy odbywają kilku czy kilkunastodniowe wędrówki jest to istotne, ale taką wyprawę zgłasza się wcześniej i schroniska są przygotowane. Na jednodniową wyprawę, można znaleść alternatywną bazę w okolicy.

Dzień 14 (18.09) - Dinara c.d.

Przez pewien odcinek szlaku szliśmy pośród niewysokich drzew, które dawały przyjemny cień.





Zalesiony odcinek jednak szybko się skończył.


Po opuszczeniu zacienionej ścieżki przyszło nam znów podążać w promieniach mocnego, chorwackiego słońca.







Po pewnym czasie dotarliśmy do wysokości 1000 m n.p.m. Gornji Bunar - miejsce, w którym znajduje się źródełko z pitną wodą. Jak się później okazało, było to jedyne napotkane po drodze źródło wody. W tym momencie nie zdawaliśmy sobie sprawy, jak bardzo będziemy chcieli dotrzeć do tego miejsca ponownie.





Zrobiliśmy tam pierwszy postój, bo upał zaczynał mocno doskwierać, a cienia praktycznie na tej trasie nie ma.


Po krótkim odpoczynku, ochłodzeniu i nawodnieniu ruszyliśmy w dalszą drogę.


Po kilkunastu minutach żwawego marszu doszliśmy do rozwidlenia szlaku. Tabliczki podają: Vrh Dinara w lewo 3h i w prawo 3h.
Chwila zastanowienia... i wybraliśmy ścieżkę w lewo z założeniem, że w drodze powrotnej pójdziemy drugim wariantem.

Widzę, że przy źródełku jest dyżurna szklanka, tylko coś suche to źródełko.
Chyba, że jest tam jakiś kranik zakręcający wodę