Wrześniowa Chorwacja 07,08,09 i 2020 - góry,wyspy i jeziora

I jak tu nie kochać Chorwacji...

...i plażę można sobie "zająć"

ach...

... pozdrawiam

FUX napisał(a):A w te rewiry jeszcze nas nie wymiotlo...

A szkoda , chociaż, Chorwacja to kraj, który może zaproponować "dla każdego coś miłego" czyli jednemu Makarska Riviera, innemu creskie zatoczki w Ustrine, czy chociażby te pokazane powyżej.... Dla nas, Chorwacja na wypoczynek to jej wyspy... no i oczywiście Peljesac
A tak w ogóle, witamy w naszych skromnych, relacyjnych progach

Tymona napisał(a):I jak tu nie kochać Chorwacji...

...i plażę można sobie "zająć"

We wrześniu - z całą pewnością co poniektóre plaże można i TO jest właśnie prawdziwy urok wyspiarskiego życia
A czy nam się udało, podobnie jak temu panu z Małego Boku , zając plażę dla siebie? O tym będzie niedługo........

Pozdrawiam

kulka53 napisał(a): [Dla nas, Chorwacja na wypoczynek to jej wyspy... no i oczywiście Peljesac

Tu się zgadzamy w 100%, chociaż Plejesac to póki co mam tylko przejazdem... No i widzę teraz dokładnie , że gdyby z Grecji wyszły nici, to można powtórzyć ledwo liźnięte Kvarnerskie Otoci - tym razem nastawieniem na DUŻO Cresu

Wtorek, 15 września c.d.

Po opuszczeniu sympatycznego Cresu kierujemy koła naszego samochodu w stronę Valun. Wiedzie tam pięknie położona droga, przechodząca przez wzgórza wznoszące się nad Creskim zaljevem. Roztaczają się z niej wspaniałe widoki na północną część wyspy, z jej najwyższymi szczytami włącznie.








Daleko w dole widać prześliczne zatoczki, chętnie zapoznalibyśmy się z nimi dokładniej, jednak stąd to zdecydowanie za daleko i za kolczasto-krzaczasto . Mniej więcej w połowie odległości w dół widać ciągnącą się szutrową drogę, wiemy, że prowadzi ona aż z Cresu, konkretnie z okolic creskiej mariny. Nie zdecydowaliśmy się na wielokilometrową jazdę nią i odwiedzanie poszczególnych zatoczek, to już zadanie dla posiadaczy bardziej odpornych na taką jazdę samochodów, no albo dla posiadaczy jachtów



Parę kilometrów jazdy i stromo zjeżdżamy do Valun. Tuż przed wioską jest płatny parking (15 kn/dzień), zawracamy i parkujemy nieco wcześniej na sporym żwirowym placyku gdzie stoją też inne auta, konkretnie dwa. Rozpoznaję wśród nich to austriackie z parkingu nad plażą Mali Bok, właściciel widocznie już "zwolnił" plażę dla innych . Ledwo zaparkowałem, podbiega do nas mały kotek, jest taki piękny i milutki, że nie możemy się oprzeć i robimy mu sesję zdjęciową, karmię go też okruchami naszych ciastek (nic innego nie mamy....)

Jako wielbiciel kotków nie mogłem się powstrzymać by nie zaprezentować tego kotka w różnych momentach jego kontaktu z nami

















Prawda, że uroczy?


Stromo schodzimy do centrum Valun, i od razu miejsce to bardzo nam się podoba . Jest tu nieco turystów, w końcu to jedno z najbardziej znanych i polecanych miejsc na Cresie. Są tu konoby, kościół, jakieś małe sklepiki. W sezonie z pewnością jest to miejsce oblegane, teraz jest tu całkiem spokojnie, cicho i miło...... Nawet na położonej nieopodal plaży przy kempingu Zdovice nie ma zbyt wielu ludzi.














Crkva sv. Marije





A to już druga plaża w Valun, plaża Raca, położona nieco dalej od centrum, w innej zatoczce. Obie plaże są oczywiście piękne, podoba się nam zwłaszcza ta druga, mimo że oczywiście nie jest całkiem pusta









Jest gorąco, dawno już minęło południe, czyli zbliża się czas na znalezienie sobie plaży tylko dla nas . Creski zaljev oddzielony jest od pełnego morza wysokim półwyspem, wymyśliłem sobie że spróbujemy poszukać takiej plaży właśnie na nim, może uda się nam dotrzeć aż do samego końca? Zwłaszcza, że na naszej mapie zaznaczona jest droga na ten koniec prowadząca . Mamy już co prawda doświadczenia z zeszłego roku, które pozwalają się domyślić, że ta droga wcale nie musi istnieć , jednak jak widać nie uczymy się na własnych błędach . Skręcamy zatem na półwysep.

Jedzie się baaardzo powoli wąziutką, krętą asfaltówką, taką na jedno auto, wśród wszechobecnych kamiennych murków, zarośli i gdzieniegdzie rosnących oliwek. Mijamy malutką, starą wioskę Zbicina. Bardzo ciekawie poprowadzona jest rura doprowadzająca wodę do wioski, zresztą nie tylko tutaj tak to wygląda , jest to zjawisko często na Cresie spotykane. Czarna rura leży sobie po prostu przy drodze, tuż przy murkach, czasem schowana jest pod ziemię gdy jest wjazd za murek, czasem też leży na murku wygrzewając się w słońcu . Śmiejemy się, że dzięki temu tutejsi mieszkańcy mają w lecie od razu naturalnie i ekologicznie podgrzewaną wodę .

Po 5 km jazdy jesteśmy we wiosce Pernat. Pomalutku wjeżdżam i ....... zatrzymuję się lekko skonsternowany........dalej nie pojedziemy . Powód jest prozaiczny, stare, kamienne domy są tak blisko siebie, że po prostu nie przejadę, muszę wycofać. Naszymi manewrami wzbudziliśmy zainteresowanie kilku osób, obserwują nasze poczynania i widząc zaskoczenie i nietęgie miny wyraźnie się z nas śmieją . Nas też w sumie bawi ta sytuacja, po raz kolejny Cres nas zaskoczył . Nie dość że jedyną normalną, szeroką drogą na wyspie jest droga główna to jeszcze domy we wioskach za blisko wybudowali .





Nasz plan odwiedzenia końca półwyspu upadł , bo nie uśmiechało się nam około czterokilometrowe przedzieranie się przez krzaki i to około 200 m w dół a potem z powrotem w górę. Dopiero po powrocie do domu wyczytałem w internecie, że być może szkoda, że tak szybko się poddaliśmy, w okolicy wytyczone są szlaki turystyczne i podobno z Pernatu można pieszo dotrzeć do wioski Grabovica położonej tuż przy końcu półwyspu, można też dojść do Lubenic. Nie wiedząc tego wszystkiego wtedy, szybko wymyśliłem inną koncepcję na spędzenie drugiej części tego dnia.............

c.d.n.

Kiedyś dokładnie takiego koloru kotkę miałem - urocza jak i Twój.

JacYamaha napisał(a):Kiedyś dokładnie takiego koloru kotkę miałem - urocza jak i Twój.

rosyjski niebieski
pałęta się taka u mnie w mieszkaniu

Arek napisał(a):

JacYamaha napisał(a):Kiedyś dokładnie takiego koloru kotkę miałem - urocza jak i Twój.

rosyjski niebieski

No to muszę zapamiętać, że to rosyjski niebieski co nie zmienia faktu, że kocię urocze
I jeszcze te szerokości dróg na Cresie jak oni się na nich mijają

pozdrawiam

I ja dołączę się do zachwytów nad pięknym niebieskim kociakiem.
Tak myślę, żeby znów z nami był maleńki przyjaciel. W takie długie jesienno - zimowe wieczory posłuchałoby się mruczenia.

Podróż z Wami to czysta przyjemność. Mam nadzieję, że zdradzisz nam co wymyśliłeś na drogą cześć dnia.

Pozdrawiam.

Cieszę się, że podobał się Wam ten kotek

Początkowo było nam go trochę szkoda, że taki malutki i samotny na (prawie) pustkowiu. Potem jednak odkryliśmy pod krzakiem miseczki w których ktoś kotka dokarmiał i to baaardzo nas ucieszyło, bo już prawie zapadła decyzja o wywozie kotka z Chorwacji

A sentyment do szarych kotków pojawił się u mnie właśnie przez tego oto przedstawiciela gatunku "niebieski brytyjczyk"

Tymona napisał(a):I jeszcze te szerokości dróg na Cresie jak oni się na nich mijają

Normalnie , jeden rysuje swój prawy bok o murek, drugi - też prawy o kolczaste krzaki
A serio, to kultura drogowa musi być na takiej dróżce na porządku dziennym. Poza tym takie naprawdę wąskie były tylko drogi boczne, te nieco bardziej główne były szersze, tak na półtora auta

Ania W napisał(a):Podróż z Wami to czysta przyjemność.

Dziękujemy

Ania W napisał(a):Mam nadzieję, że zdradzisz nam co wymyśliłeś na drogą cześć dnia.

Oczywiście że zdradzimy . Już niedługo.

Sierściuch wymyka się opisowi...

FUX napisał(a):Sierściuch wymyka się opisowi...

A jak się wymykał cyfrowemu kompakcikowi .
Bardzo trudno złapać ostrość fotografując czarnego kota ale szary kot to było wyzwanie. 75% zdjęć trafiło do kosza.

Muszę się też pozachwycać kociakami Oba cudne Zawsze przeogromnie mi się te "niebieskie" podobały

Wtorek, 15 września c.d. c.d. czyli 6 i pół km do Grmov

Skoro na razie nie udało się nam znaleźć plaży, musimy nadal zwiedzać . Całkiem blisko mamy do sławnych Lubenic, szkoda byłoby je teraz odpuścić i przyjeżdżać tu specjalnie jeszcze raz, dlatego kierujemy się na zachód do Lubenic właśnie. To, że do nieznanego szerzej Pernatu jechaliśmy 30-40 km/h bo dróżka była tak wąska i kręta, to jeszcze rozumiem, ale z zaskoczeniem stwierdzamy, że turystyczne Lubenice dostępne są w niewiele lepszy sposób . Ale nic to, nie poddajemy się łatwo, w końcu dojeżdżamy i tam. Podobnie jak w Valun, przed wioską jest płatny 15kn/dzień parking, my podobnie jak i tam, stajemy nieco przed, w lesie przy drodze. Tak jak my, parkuje tam też już kilka innych samochodów.

Lubenice to niewielka wioska położona na wysokim, zachodnim brzegu Cresu na wysokości około 380 m n.p.m. Składa się z około 40 domów, jest tu też aż 5 kościołów i kapliczek, najstarsza z XV w. Znane są z roztaczających się wokół przepięknych widoków oraz położonej daleko w dole plaży Sv. Ivan.
Oczywiście nie będziemy schodzić na tę plażę mimo, że chętnie znaleźlibyśmy się na niej, podchodzenie na pewno byłoby dość męczące , poza tym widać, że plaża nie jest pusta.....

Co tu dużo gadać, Lubenice są przepiękne i tyle , zapraszamy na krótki spacer po mini-wiosce


Lubenice to malutka, stara miejscowość......


......położona na wysokim klifie


Góruje nad nimi wolnostojąca dzwonnica z 1791 roku,


obok której znajduje się kapliczka św. Antoniego Pustelnika pochodząca z XV w.


Duuuuużo poniżej Lubenic leży przepiękna plaża sv. Ivan,


na której we wrześniu nie ma zbyt wielu amatorów kąpieli i opalania


Wnętrze największego w Lubenicach kościoła pw Ofiarowania NMP którego wystrój pochodzi z XVIII w.


Spacerując wśród kamiennych domów kamiennymi uliczkami.....


......natrafiliśmy na jeden domek wyglądający jak z bajki......


.......i niedługo przeszliśmy już na drugą stronę wioski........


.......skąd rozciągały się piękne widoki na północną część Cresu oraz Istrię


Stamtąd też mogliśmy podziwiać piękną lubenicką plażę.....


...........która była nadal pusta


Z najwyższego punktu w okolicach wioski........


.......mogliśmy zobaczyć którędy prowadzi ścieżka na tę piękną plażę


Nieopodal znajduje się kapliczka św. Stefana i niewielki cmentarz......


.....a to droga do kapliczki prowadząca przez bramę północną


Dzwonnica jednej z lubenickich kapliczek


Przez bramę południową.............


.............wychodzimy już z wioski............


To miejsce koniecznie trzeba odwiedzić



Jest 15 z minutami, jak się sprężymy, może zdążymy jeszcze trochę poleżeć i się wykąpać nie tracąc na to okazji w taki słoneczny i gorący dzień. Wymyśliłem sobie, że spróbujemy zapoznać się z zatoczką Merascica położoną poniżej wioski Stivan. Ale jak tam dotrzeć? To znaczy tak naprawdę szczególnie trudne to nie jest, ale nie chce mi się jechać naokoło, czyli aż do głównej drogi i potem dopiero do Stivanu, licząc kilometry uzbierało się ich 26. Na mapie jest skrót przez wioskę Grmov, zaczynający się tuż obok wsi Mali Podol prowadzący niedaleko Vranskog jezera, zaoszczędzimy 10 km i może będą ładne widoki na jezioro?

Wszystko dobrze, tylko przy wjeździe na tę skrótową drogę stoi piękny zakaz wjazdu...... . Nie wolno i już, tylko dlaczego? Może w Grmov jest tak wąsko jak w Pernat i nie da się przejechać? Może powód jest zupełnie inny? No nic, jak nie wjedziemy, to się nie przekonamy, spoglądamy na siebie i...........

........wjeżdżamy

Pierwszy kilometr jest jeszcze przyzwoity, to wąska, zniszczona asfaltówka. Powinniśmy minąć jakieś zabudowania oznaczone na mapie jako Bertulcici, sv Ursula i Veli Podol, ale zupełnie nic takiego nie zaobserwowaliśmy. Potem droga staje się szutrowo-kamienisto-ziemista z wielkimi, coraz większymi kałużami i błotem po nocnej ulewie. Po obu stronach naszego traktu są zarośla, murki, kamienie, pastwiska dla owiec.









Potem jadę już na jedynce, wyboje są koszmarne, kamienie coraz większe, po jakichś 3 kilometrach staję i bezradnie patrzę na coś co na mapie miało być drogą a nawet dla naszej "terenowej" Felicji zdaje się być górską ścieżką........

Powiedzieć w tym momencie że jestem na siebie wkurzony to by znaczyło, że mam jednak sporo wyrozumiałości . Wycofać już przejechanego ostatniego odcinka nie ma szans, po czymś takim jechać tyłem to samobójstwo a wszędzie są murki albo gęste krzaki, nie ma żadnego szerszego miejsca, więc zawrócić też się nie da. Ale zostać tu przecież nie zostaniemy, coś z tym trzeba zrobić. W takich sytuacjach pierwsze co można zrobić to odciążyć samochód ze zbędnych kilogramów. Czyli z Lidii . Poza tym, gdy ona patrzy z przodu przydają mi się jej uwagi jak pokonać co większe wyrwy albo kamienie, ile mam miejsca pod spodem, czy też ile mi jeszcze miejsca zostało do niezarysowania boku gdy jest wąsko.

Stoimy i debatujemy, to nawet nie chodzi o ten fatalny kawałek do przejechania który jest przed nami, chodzi o to, że nie pokonaliśmy jeszcze nawet połowy "skrótu"....... . Co będzie dalej i ile czasu nam to zajmie, o tym nie mamy pojęcia. Nagle słyszymy warkot silnika i z przeciwnej strony, przed nami, jak spod ziemi wyrasta człowiek na terenowym motocyklu, takim typu enduro. Żeby nas minąć, musi się zatrzymać i przejść z motorem bokiem. Pyta mnie po angielsku jak daleko jest do końca tej drogi, mówię, że jeszcze ma tylko 3 km. Za to ja pytam go ile km jeszcze przed nami, stwierdza, że około 5 , ale, że to gdzie teraz jesteśmy to jest najgorszy kawałek drogi na odcinku który pokonał, twierdzi, że dalej będzie lepiej, że powoli i ostrożnie, ale da się przejechać.









Może i się da, ale jednak trzeba to zrobić . Manewrując kierownicą, czasami testując różne warianty pokonania przeszkody, powolutku pokonuję metr za metrem, kamień za kamieniem. Nie obyło się bez podkładania luźnych kamieni pod koła albo pod sterczące z ziemi co większe głazy by lepiej na nie wjechać. Na szczęście obyło się bez większych strat w podwoziu, wróciliśmy jedynie z rozerwaną gumową osłoną przegubu. I faktycznie, im dalej, tym droga była lepsza, minęliśmy w końcu malutką, starą wioskę Grmov składającą się z kilkunastu kamiennych domów (dało się między nimi przejechać ), pojawił się asfalt. Gdy dotarliśmy wreszcie do drogi prowadzącej do Stivanu i dalej do Martinscicy, poczułem się jak na autostradzie . A Vranskog jezera i tak nie udało nam się zobaczyć lepiej niż wtedy pierwszego dnia z Vrany





Od wjazdu w tę feralną drogę, do Grmov było wg licznika 6 i pół kilometra. Żeby je przejechać potrzebowaliśmy godzinę czasu................
A zdjęcia, jak to zdjęcia, nie oddają "powagi" sytuacji , w tych najbardziej dramatycznych momentach nie mielismy głowy do pstrykania fotek........

Zmęczeni już po całym dniu zwiedzania fizycznie, a ostatnimi przeżyciami też psychicznie szybko mijamy Stivan i zjeżdżamy w dół do wymarzonej zatoczki. Stivan to całkiem ładna miejscowość, nie za duża, ale i też nie całkiem malutka. Na niektórych domach wiszą tabliczki informujące o kwaterach do wynajęcia, ogólnie nawet podoba się nam tu, moglibyśmy i tu szukać sobie miejsca gdyby było trzeba.
No ale w końcu zjechaliśmy do Merascicy. Mała zatoczka bardzo nas jednak rozczarowuje, jest tu kilka domów, na wodzie kołyszą się łódki, plaża jest niewielka i może nie tyle zaśmiecona, co po prostu zaniedbana. Wrażenie było na tyle niekorzystne, że nawet nie zrobiliśmy tam zdjęcia , może też trochę dlatego, że po całym pięknym dniu popołudniem zachmurzyło się i całość sprawiała smutne wrażenie.
W lewo od zatoki prowadzi ziemista droga przechodząca po chwili w wyraźną ścieżkę, idziemy nią by poleżeć w jakimś fajnym miejscu chociaż godzinkę i rozprostować kości. Pierwsza malutka plażyczka jest "zajęta" , druga natomiast jest już pusta





Rozkładamy się i wreszcie jest okazja by po całym męczącym dniu poleżeć, ale też i przegryźć co nieco . Przed nami wynurza się z wody niewielka wysepka Zeca, widać też zabudowania Martinscicy oraz w oddali zarysy Istrii. Na kąpiel jednak nie mamy ochoty, nie ma słońca i w związku z tym jest już o tej porze dość chłodno. Przed nami co chwilę pojawiają się jakieś jednostki pływające, malutkie łódki z rybakami, ktoś na pontonie, kilka jachtów. Po jakiejś godzinie takiej sielanki zew poznawania nie daje mi jednak spokojnie poleżeć , przecież muszę zobaczyć czy dalej przypadkiem nie jest fajniej niż tu gdzie jesteśmy . Zostawiwszy Lidię, wyraźną ścieżką wędruję lasem wzdłuż wybrzeża. Niedaleko są dwie podobne plażyczki jak nasza, potem jednak wybrzeże jest już tylko skaliste.



Kilkanaście minut szybkiego marszu doprowadza mnie w okolice kolejnej większej zatoki, która na mapie oznaczona jest jako Lucica. Brzeg jednak wciąż stanowi potężne kłębowisko ostrych skał, dalej nie ma już chyba sensu iść, zwłaszcza, że naprawdę jest już późno i niedługo zacznie się robić ciemno.



Wracam do mojej towarzyszki, która czeka na mnie już spakowana i razem wracamy do samochodu. W domu jesteśmy gdy jest już całkiem ciemno, około 20.......

To był baaaardzo długi i baaaaardzo bogaty we wrażenia i przeżycia dzień. Wnioski z niego wyciągnęliśmy takie, że Cres jest wspaniały, dziki, inny, naprawdę warto było tu przyjechać by choć trochę spróbować go poznać

c.d.n.

Kulka napisał(a):Nieopodal znajduje się kapliczka św. Stefana i niewielki cmentarz...

który w dodatku jest "na bieżąco" wykorzystywany, to znaczy, że Lubienice żyją (bo ja myślałam, że to wymarła miejscowość). Ciekawe ilu jest tam mieszkańców?
A Wasza droga na skróty - nie powiem - niezła Gratuluję wytrwałości, bo my pewnie szybko byśmy zdezerterowali.

pozdrawiam

Nooooo. Ta plaża mniam, mniam....