Wrześniowa Chorwacja 07,08,09 i 2020 - góry,wyspy i jeziora

kulka53 napisał(a):Tutaj znów jest praktycznie pusto, jesteśmy sami. Ewidentnie większość przybyłych nie zadaje sobie trudu by przejść choć kawałek wzdłuż klifu, poprzestają na przejściu od przystani tam i z powrotem.

Nie mogę zrozumieć, po co ludzie jeżdżą na wycieczki, skoro nie korzystają z uroków odwiedzanych miejsc. ?

Bardzo, ale to bardzo mi się te klify podobają .

Klify piękne i bardzo ciekawe , a spacer po koronie klifu to dla nas obowiązek ( jeżeli tylko jest taka możliwość ) , szczególnie gdy nie ma tłumów


Pozdrawiam
Piotr

maslinka napisał(a):Piękne widoki na klify i z klifów To miejsce robi niesamowite wrażenie!

megidh napisał(a):Bardzo, ale to bardzo mi się te klify podobają .

piotrf napisał(a):Klify piękne i bardzo ciekawe , a spacer po koronie klifu to dla nas obowiązek ( jeżeli tylko jest taka możliwość ) , szczególnie gdy nie ma tłumów

Fajnie że się podobały , może to nie jest ósmy cud świata ale na pewno jedna z fajniejszych ciekawostek i atrakcji Chorwacji.

maslinka napisał(a):Byliście później w forcie Grpašćak?

Owszem. Wciąż był zamknięty , ale chwilę się tam pokręciliśmy.

megidh napisał(a):Nie mogę zrozumieć, po co ludzie jeżdżą na wycieczki, skoro nie korzystają z uroków odwiedzanych miejsc. ?

Widocznie aż tak ich nie ciekawi , a może też zwyczajnie nie mają za wiele czasu bo przypłynęli z daleka a mają do zaliczenia jeszcze kilka miejsc z programu wycieczki? .

Pozdrawiam

20 września, niedziela cd.

Idziemy wzdłuż klifu ile się da, szukając dogodnego zejścia nad połyskujące w dole jezioro Mir. Nie chciało się nam wracać do sensownej ścieżki zejścia a tutaj im dalej, tym gorzej , widoków już brak, chaszcze coraz większe a ścieżka zanika. Ostatecznie decydujemy się zejść jakąś w miarę wydeptaną ścieżką, krętą i omijającą powalone drzewa… nie było łatwo ale się udało.

Jesteśmy nad jeziorem. Hmmm, pięknie zielone z góry, z dołu jest może i dalej zielone ale już jakby mniej piękne. Woda jest mętna, niezbyt przejrzysta…nie ukrywam że miałem ogromną ochotę w niej się ochłodzić, ale gdy zobaczyłem ją z bliska to ochota mi przeszła.











Idziemy teraz kawałek wzdłuż brzegu dość wygodną, ziemno-kamienistą, wydeptaną ścieżką szukając dogodnego miejsca na chwilę odpoczynku i drugie śniadanie. Turystów jest sporo ale nie każdy decyduje się na spacer wzdłuż brzegu, jeśli już to kawałek. Im dalej tym jest jakby puściej.

Niedawno musiały nawiedzić tę okolicę wichury, sporo jest połamanych i suchych już drzew. W wielu miejscach widać efekty sprzątania pobojowiska – wielkie ogniska .









Ładnie tutaj .



Ostatecznie dłuższą chwilę odpoczywamy na fajnej ławce nad samym brzegiem jeziora. Z zanurzenia nici, to chociaż pomoczymy nogi .



Nie ma to jak trochę Grecji w Chorwacji .

Odpocząwszy wędrujemy jeszcze kawałek dalej, na sam koniec jeziora, tam gdzie niemal styka się ze skalistym morskim brzegiem.







Już z oddali widzimy las kamiennych kopczyków, podobnych tym spotykanym niekiedy na górskich szczytach.



Tutaj jest ich jednak nieprawdopodobna wręcz ilość , ewidentnie łatwiej zdobyć Dugi Otok niż górskie szczyty .













Klif na samym niemal końcu wyspy wciąż jest, ale niezbyt wysoki.



Latarnia morska?



Rozglądamy się po tej oryginalnej okolicy.













Niektóre konstrukcje same w sobie są oryginalne .

Klify w kierunku północnym są wyraźnie wyższe.



Liczyłem że stąd będzie widać Kornaty, ale tym widokiem nieco się zawiodłem bo widać niewiele. Co nie znaczy że nie jest tu pięknie .











Poza nami w całej okolicy w zasięgu wzroku mamy jedynie tę korzystającą z morskich kąpieli parę





Autorski kopczyk Małgosi





Rzut oka na całość…





…i będziemy się zbierać. Było super .

c.d.n.

20 września, niedziela cd.

Wracając już powoli znad jeziora w kierunku samochodu zatrzymujemy się jeszcze na chwilę w najruchliwszym miejscu Parku, czyli przy przystani i tutejszej restauracji. Jest tutaj trochę ludzi, ale mimo, że pora jest jeszcze dość wczesna widać że dzisiejszy turystyczny dzień powoli się kończy, odpływają ostatnie stateczki wycieczkowe.















Małgosia zostaje na dole a ja podbiegam jeszcze na chwilę nad klify, chętnie popatrzę na nie jeszcze raz, zwłaszcza że o tej porze jest inne oświetlenie.

Wróciwszy do auta, które mimo moich starań jednak sporą część czasu spędziło w słońcu kierujemy się do Grpašćaka. Otwarty nie został .





Nie ma tu znów zupełnie nikogo. Próbuję z jednej strony ogrodzenia, z drugiej… nie ma większych szans by się przedostać w bardziej widokowe miejsca, ostatecznie forsuję ogrodzenie i wchodzę po prostu na teren budowy.

Niestety , w tym właśnie czasie Fuji odmówił posłuszeństwa i wszystkie właściwie próby uwiecznienia całkiem przyzwoitych widoków na Kornaty, Telašćicę i samą twierdzę wyszły nieostre, poruszone. Szkoda.

Pozostają więc na pamiątkę zdjęcia z „oficjalnego” punktu widokowego…























I jeszcze co nieco z roślinności .

Późne popołudnie tego dnia spędzamy w Savarze. Wyboru plaż na Dugim Otoku wielkiego nie ma a nawet jeśli jest to nie chciało się nam specjalnie daleko jeździć, zwłaszcza że czasu do wieczora pozostało niewiele. Zajeżdżamy więc w znane miejsce pod malowniczym kościółkiem aby po raz ostatni zanurzyć się w adriatyckich wodach…

Woda jest chłodna a dno to wielkie kamienie…ale cel został osiągnięty . Pływamy a potem jeszcze chwilę siedzimy na betonowym progu korzystając z ostatnich promieni zachodzącego za wzgórza słońca.

Parę ostatnich fotek z tego miejsca tuż przed odjazdem.











Na nocleg wracamy na nasze miejsce – placyk pod Malą Gospą. Jak zwykle jest już niemal ciemno, ale pogoda wciąż sprzyja, jest ciepło i niemal bezwietrznie. Tradycyjne czynności obiadowe nie zabierają zbyt wiele czasu, kładziemy się więc dość wcześnie z uwagi na to że jutro rano będziemy musieli również wcześnie wstać. Ostatni chorwacki dzień tych wakacji właśnie dobiegł końca…

c.d.n.

Mimo buntu aparatu fotograficznego zdjęcia klifów i wysepek są niesamowite

Niesamowite miejsce i piękne zdjęcia. Aż mam ochotę zaplanować wizytę na Dugim Otoku. Może w przyszłym roku?

Twoje zdjęcia z „oficjalnego” punktu widokowego też nieźle zarażają i podobnie jak Michał chciałbym tam być , głównie dla tych rozległych widoków właśnie .


Pozdrawiam
Piotr

Widoki z Grpašćaka są podobne do tych z "oficjalnego punktu widokowego". Nie musicie tak bardzo żałować

Zaleta jest taka, że widać stamtąd Lukę Telašćica:



Do miejsca z kopczykami nie dotarliśmy, przynajmniej lądem Widzieliśmy je z pokładu naszej fishpicnickowej łajby :



Szkoda, że powoli kończą się Wasze wakacje...

travel napisał(a):Mimo buntu aparatu fotograficznego zdjęcia klifów i wysepek są niesamowite

Też tak myślę. Niestety komórkowe zdjęcia zdecydowanie odbiegają jakością od tych z nawet przeciętnego ale "normalnego" aparatu.

mchrob napisał(a):Niesamowite miejsce i piękne zdjęcia. Aż mam ochotę zaplanować wizytę na Dugim Otoku. Może w przyszłym roku?

Dzięki.
Polecam odwiedzenie wyspy. Jest z pewnością tego warta, piękne widoki, klify, latarnia itp. z nawiązką rekompensują niedostatek plaż

piotrf napisał(a):Twoje zdjęcia z „oficjalnego” punktu widokowego też nieźle zarażają i podobnie jak Michał chciałbym tam być , głównie dla tych rozległych widoków właśnie .

Krajobrazy Dugiego Otoka są warte grzechu. Każda chorwacka wyspa ma coś co sprawia że warto ją poznać,może tylko jedne mają tego czegoś więcej a inne nieco mniej . Dla nas Dugi Otok miał jedną podstawową wadę - oficjalnie tępi się tam możliwość swobodnego korzystania z wody i słońca

maslinka napisał(a):Zaleta jest taka, że widać stamtąd Lukę Telašćica

No właśnie dla tych widoków sforsowałem ogrodzenie

maslinka napisał(a):Do miejsca z kopczykami nie dotarliśmy, przynajmniej lądem Widzieliśmy je z pokładu naszej fishpicnickowej łajby

Też fajna perspektywa

Odnaleźliśmy moje zdjęcia z Grpašćaka... większość wylądowała w koszu ale parę nadaje się do pokazania. Chwilę wcześniej zmieniłem wówczas kartę pamięci w aparacie, stąd były one gdzie indziej niż cała reszta zrobionych wcześniej.

Oto one , nieco lepiej widać Kornaty i Lukę Telašćica.



















I jeszcze parę fotek nieco lepszej jakości z punktu widokowego pod twierdzą.

















Zmierzch w Savarze.