Willkommen in Haus – pożegnanie zimy, marzec 2020

W dolnej części wąwozu wysoko nad drogą przebiega linia kolejki gondolowej Planai-West, ale nie zrobiłam zdjęcia.

Nie mam też niestety własnej fotki pięknie podświetlonego wieczorem wąwozu, gdyż po zmroku tu nie byłam. Zresztą, najlepsze efekty są przy dużej ilości śniegu i lodowych nacieków, więc i tak byłoby średnio...
Niemniej jednak, jeśli ktoś będzie w Schladming w odpowiednim momencie , na pewno warto to zobaczyć! Póki co, można zaglądnąć na stronę ze zdjęciami Magdaleny Spitzer ( https://magdalenaspitzer.myportfolio.com/talbachklamm ).
A to fotka zamieszczona na Printerest



Ta jest ze strony https://www.steiermark.com/en



Widok na umiejscowiony nad sklanym urwiskiem hotel Rohrmooser Schlössl oznacza, iż za chwilę będzie wyjście z wąwozu.



Jeszcze tylko platforma widokowa…





… i zamiast przyrody mamy uliczki w Schaldming.

Skoro do Schladming doszłyśmy na tyle wcześnie (dochodziła 14-ta, skibus miałyśmy o 16:15), że mogłyśmy zdążyć z krótkim spacerkiem po miasteczku i z wypiciem piwka, to grzechem byłoby zaniedbanie jakieś z tych opcji .

Jak już chyba wcześniej wspomniałam, Schladming jako całość zupełnie nie jest w moim guście, kilka miejsc jednakże podobało mi się. No i położenie w otoczonej górami dolinie Enns jest faktycznie ładne !
Oczywiście zobaczyłyśmy tylko bardzo małą część miasta, w zasadzie to co było po drodze do piwka .



Dolina Enns została zasiedlona przez celtyckie plemiona około 600 p.n.e., a pierwsza pisemna wzmianka o osadzie Slaebnich pochodzi z 1180 r. Prawa miejskie zostały nadane w 1322 r. w związku z rozwojem górnictwa w okolicznych górach, wkrótce miasto otoczono murami. W 1525 r. Schladming został niemal całkowicie zniszczony, a mury obronne zburzone, po tym jak górnicy wzięli udział w powstaniach chłopskich przeciwko władzom salzburskim. Arcyksiążę Ferdynand I cofnął prawa miejskie (ponownie zostały przyznane dopiero w 1925 r.) Mury miejskie odbudowani w 1629 r. W XIX wieku zaniechano wydobycia srebra, miedzi, kobaltu i niklu, rozpoczął się natomiast rozwój turystyki i sportów zimowych…

Po wyjściu z Talbachklamm, ukazał nam się taki oto widok na miasto (niestety, pogoda ewidentnie się zepsuła, więc fotki słoneczne być nie mogły )…



Widoczne na powyższym zdjęciu kościelne wieże należą do ewangelickiego kościoła św. Piotra i Pawła (wieża „bliższa”) oraz katolickiego kościoła św. Achacego.
Wnętrza żadnego z nich nie zobaczyłam, a pod XIX-wieczny kościół ewangelicki nawet nie podeszłam, chociaż był bardzo blisko.

Gästehaus Katharina przy Vorstadtgasse - nie jest to zabytek, ale namalowana Św. Katarzyna całkiem ładnie wygląda





Jeden z domów przy Talbachgasse, w pobliżu muzeum…



Muzeum miejskie mieści się w zabytkowym drewnianym domu przy Talbachgasse 110.





To dawny Bruderladenhaus (popularnie zwany Bruderhaus) z 1661 r. – instytucja pomocy społecznej opiekująca się rannymi i chorymi górnikami oraz, w przypadku ich śmierci, wdowami i sierotami. Muzeum funkcjonuje tu od 1989 r. (nie weszłyśmy).

Danusiu , pięknie tam , a wąwóz jesienią musi być miejscem czarującym
Muzeum w takim budynku bym sobie nie odpuścił


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a): Muzeum w takim budynku bym sobie nie odpuścił

A my nawet nie sprawdziłyśmy godzin otwarcia... Śpieszno nam było na piwko

Ładny budynek restauracji Vorstadt Stubn przy Salzburgerstraße - ale to nie tam wypiłyśmy piwko …



Salzburgerstraße poszłyśmy w stronę centrum miasteczka…





Salzburger Tor to jedyna zachowana brama miejska w murach obronnych (otaczających dawniej Schladming) zbudowanych w 1629 r.
W 1930 brama została powiększona o dodatkowe przejście, oryginalna część jest od strony kościoła.

Katolicki kościół św. Achacego (Heiliger Achatius) , pierwotnie późnoromański, został poświęcony w 1299 r., rozbudowano go w latach 1522-1532 w stylu późnogotyckim. Od 1857 r. jest to kościół parafialny. Wieża jest romańska, cebulowy hełm dodano w 1832 r. Świątynia postała odrestaurowana po uszkodzeniach w pożarach z 1814 roku i 1931 roku.





Przy kościele jest cmentarz z gotycką kaplicą św. Anny, do niej jednak nie podeszłyśmy.

Drewniana figura św. Floriana na rogu Steirergasse i Siedergasse (obok jest parking).





Wyłączony z ruchu kołowego Hauptplatz („wczoraj” byłyśmy w kafejce przy tym placu)…

Z Hauptplatzu pasażem przeszłyśmy wreszcie do miejsca, w którym postanowiłyśmy posiedzieć przy piwku . Wybrałyśmy Stadtbräu przy Siedergasse.











Tylko piwko – obiad tego dnia ponownie był w naszym domku, z polskich produktów.
Piwko lokalne, wytwarzane przez Brauerei Schladming, browar działający od 1909 roku.
Przez cały tydzień pijaliśmy w zasadzie tylko Schladmingera, wyjątki były nieliczne. Osobiście najbardziej przypadło mi do gustu pszeniczne - Schnee Weiße Bio – oczywiście lane prosto z beczki. Na wieczorne domowe biesiady kupowaliśmy natomiast butelkowany Schladminger Märzen – też spoko, ale z pszenicą u mnie przegrało.

Poprzedniego dnia przećwiczyłyśmy czas dotarcia do przystanku skibusa, więc przy piwku posiedziałyśmy tyle, żeby zdążyć na 16:15, bez zbędnego oczekiwania na przyjazd pojazdu .

Kilka fotek z tego dnia u reszty naszej wyjazdowej ekipy:









(Z)

(Z)







Po obiedzie przeszliśmy się do Billi (jakieś 1,5 km w jedną stronę) po piwno-winne zaopatrzenie. Wieczór spędziliśmy w domowym zaciszu grając w scrabble – zestaw z niemieckimi literami wymagał co prawda znacznej modyfikacji zasad , ale zabawa była przednia.

Wtorek, 3 marca

Poranna pogoda zupełnie nie zachęcała do zimowej aktywności – na dole padał deszcz ze śniegiem.
Około 10-tej na szczęście nieco pojaśniało , uznaliśmy więc że trzeba jak najszybciej wywindować się na górę – przecież tam padać będzie tylko śnieg , więc tragedii nie będzie. Co najwyżej, narciarze skończą zjazdy szybciej, niż zwykle… A my???

Postanowiłyśmy, że wjedziemy na Hauser Kaibling. Co prawda w razie poprawy aury, nie ma stamtąd zimowych szlaków do zejścia na dół, ale to nie problem – zjedziemy kolejką, pospacerujemy w dolinie Enns...





Gondolka Hauser Kaibling niestety nie wjeżdża na samą górę, trzeba się przesiąść na kanapę. Na szczęście nie ma dużego wiatru, a śnieżek ledwie prószy.

Przy górnej stacji gondolki znajduje się restauracja Rauchkuchl – ale to jeszcze była nie pora na popas.





Zdecydowałyśmy, że kawka i piwko będą wyżej, dokąd dotrzeć trzeba 4-osobową kanapą Quattralpina.





Fotek z przejazdu nie mam, a szkoda – otulone świeżym śniegiem drzewa wyglądały bajkowo .

Widoki spod górnej stacji wyciągu były całkiem fajne, oczywiście jak na tę dość nieszczególną aurę. No bo jednak zbyt wiele widać nie było, chociaż mogłoby w innych okolicznościach.











Czym prędzej więc minęłyśmy radiowo-telewizyjnego paskudka…



… i ruszyłyśmy więc w kierunku przytulnego miejsca pod dachem.



W zasadzie już w tym momencie miałyśmy pewność, iż spaceru po dolinie nie będzie. A skoro tak, to przy kawce i piwku możemy posiedzieć dłużej .

Które miejsce wybrałyśmy ???



Bar Tomiziel zdecydowanie nie był miejsce dla nas na dłuższe posiedzenie, chociaż przy słonecznej pogodzie mogłybyśmy się skusić na widoki stamtąd. Zostały więc do wyboru dwie restauracje – nieco w głębi jest Berggasthof Scharfetter, bardziej nęciła nas dobrze widoczna Krummholzhütte .



No to kije na stojaczek i na około 1,5 godziny zajęłyśmy miejsce w przestronnej nowszej części przy oknie z takim widokiem…





Tak sobie teraz myślę, że w starej części byłoby fajniej – trzeba więc kiedyś wrócić na Hauser Kaibling

Najpierw kawka, potem piwko



W międzyczasie ustaliłyśmy, jak zagospodarować resztę dnia.

Relacja bardzo fajna:
Český Krumlov- ogólnie Czechy są przez mnie niedocenione i muszę się im baczniej przyjrzeć kiedyś , tak samo jak Lublinowi
Co do reszty relacji to jestem lekko zawiedziony ,nie wiem czy jest to spowodowane brakiem śniegu bo jakoś an razie nie przekonało mnie Twoja relacja by odwiedzić tamten region. Owszem Schladming może okazać się fajne ale dla mnie strasznie szaro i ponuro tam . A ja bardzo lubię Alpy a szczególnie Austriackie Alpy ( w ogóle lubię Austrię i podoba mnie się tam) i nie wiem czy region taki nijaki czy tak wyszło , więc czekam na dalszą część.

Łukasz789 napisał(a): A ja bardzo lubię Alpy a szczególnie Austriackie Alpy ( w ogóle lubię Austrię i podoba mnie się tam) i nie wiem czy region taki nijaki czy tak wyszło

Z pewnością brak odpowiedniej ilości śniegu , na dodatek niezbyt wiele słońca, powodują szarość na początku marca i słabszy odbiór miejsca niż gdyby aura była inna… Czy warto odwiedzić Schladming i okolice? To już indywidualne upodobania , moja relacje nie ma zresztą na celu promowania regionu, jest zwykłym wspomnieniem pobytu.
Na dodatek, przez osobę nie szusującą po stokach, każdy zimowy wypad jest na pewno inaczej widziany i odbierany, niż przez zjazdowców . Naszym na stokach Ski Amade podobało się , no może za wyjątkiem końcówki dnia na samym dole, gdyż warunki narciarskie były już o tej porze kiepskie . Miasteczko Schladming, jak już wcześniej wspomniałam, zupełnie mnie nie urzekło. Ponadto, możliwości zimowych spacerów nie ma w okolicy zbyt wiele - chyba że w rakietach śnieżnych, ale tymi nie dysponowałyśmy. Zresztą, w porównaniu z Dolomitami, wypożyczenie takich rakiet byłoby tu znacznie trudniejsze.
Krajobrazowo Dolomity zdecydowanie przewyższają region Schladming. Tyle, że szczęśliwym zbiegiem okoliczności, zapadła w decyzja (znacznie wcześniej, niż mogłyby o tym zdecydować zagrożenia zdrowotne) o tegorocznym marcowym wypadzie do Austrii, a nie do Włoch, tak więc w obecnej sytuaccji wybór był zdecydowanie dobry. Gdyby padło nie na Schladming, lecz na tyrolski Ischgl, moglibyśmy mieć problem - ponoć prawie 40% infekcji u Norwegów ma źródło właśnie z nartowania w tym ośrodku. Mój tegoroczny zimowy wyjazd był na tyle niefortunny, iż problemy z kolanem i kłopoty z jego rehabilitacją na NFZ, mocno ograniczały aktywność. Nastawiałam się bowiem na przewagę biegówkowych dni w Ramsau nad spacerami, jednakże te ostatnie dla mojego kolana były zdecydowanie korzystniejsze. No cóż, szkoda... Ramsau dla szuraczy to raj, nawet przy nie do końca wymarzonej zimowej pogodzie, ale spędziłam tam tylko jeden dzień. Dla przemieszczania się po regionie Winterwardenticket był na szczęście świetnym rozwiązaniem , dla mnie znacznie lepszym, niż ongiś przy podobnym wypadzie w Dolomity (wówczas jedynie karnet punktowy na niektóre wyciągi, bez możliwości korzystania ze skibisów). Czy jeszcze którejś zimy trafię do Schladming? Nie mam pojęcia, ale gdyby tak się stało, na pewno byłabym zadowolona, pomimo że nie był to ideał zimowych wakacji…