Willkommen in Haus – pożegnanie zimy, marzec 2020

Widok z okna na Haus im Ennstal…

(Z)







… i na drogę do Weißenbach



Trzeba szybko jeść śniadanie, szkoda siedzieć w domu przy takiej pogodzie!

Tym razem wyszłyśmy z domu ciut przed zjazdowcami, albowiem tak nam pasował skibis do Schladming, gdzie przesiadłyśmy się (nie czekając długo) na kolejny. Dotarłyśmy pod Gipfelbahn Hochwurzen, z kolejki tej mogłyśmy skorzystać w ramach naszych karnetów.





Obecna kolejka gondolowa powstała w grudniu 2013 r., zastąpiła starszą działającą od 1990 r. Wagoniki są 10-osobowe, jadą z prędkością 6 m/s, kolejka w ciągu godziny może przewieźć 2500 osób pokonując różnicę wysokości 710 m.

No to jedziemy .







Wkrótce jesteśmy na szczycie (1850 m).

Na szczycie znajduje się Hochwurzenhütte, do schroniskowej restauracji wejdziemy za moment.



Najpierw pooglądamy widoczki, jak dla mnie najlepsze z Czterech Gór, gdyż są naprawdę dookoła!

Na tarasie przy chacie umieszczono tablice z opisem panoramek, dzięki czemu można sobie przypisać nazwy do tego, co widzimy na własne oczy.













Ściągę więc mam , ale nie będę męczyć Was szczegółami tego, co wkrótce zobaczycie na moich zdjęciach. Przyznam się zresztą, że brakło mi cierpliwości, by to zrobić dla siebie samej w odniesieniu dla każdego widzianego miejsca.

U mnie wczoraj spadło kilka centymetrów śniegu. Dziś rano musiałam odśnieżać samochód

piekara114 napisał(a):U mnie wczoraj spadło kilka centymetrów śniegu.

To masz interesujący początek wiosny .
W Karkonoszach ponoć też pośnieżyło, no ale naocznie tego nie sprawdzę... Za to we Wrocławiu wiosna , aczkolwiek ostatnie noce z mrozem, więc nie wiadomo czy kwiatki się utrzymają.

Tej szybszej wiosny we Wrocławiu zawsze zazdrościłam.
Widoki z Hochwurzen piękne.

Mikromir napisał(a):
Widoki z Hochwurzen piękne.

Dzięki temu, że szybko zebrałyśmy się z domu, trafiłyśmy na fantastyczną widoczność. Za jakieś 1,5 godziny byłoby inaczej...
Moje zdjęcia niestety nie oddają tego, jak pięknie było w realu. Cóż, foty robiłam telefonem i starym kompaktem (który na dodatek na zimnie nie zawsze chciał ze mną współpracować), lepszym sprzętem zapewne wyszłyby dużo lepiej.

Mikromir napisał(a):Widoki z Hochwurzen piękne.

Pełna zgoda.

W innych miejscach też będzie pięknie, chociaż widoki aż tak rozległe nie będą.

Opuściłyśmy widokowy taras i przenosimy się do wnętrza Hochwurzenhütte, bo na zewnątrz jednak było za zimno, słońce nie wyrabiało się z ogrzewaniem.





Przez okno z ciepłego miejsca przy stoliczku widok zresztą też był spoko .







Czas przy kawce spędziłyśmy bardzo przyjemnie.





W międzyczasie zadzwonili do nas zjazdowcy z informacją, że będą na Hochwurzen za jakąś godzinę, może ciut później. To niestety nie sprzyjało naszym planom na dalszą część dnia, bo czekanie na wspólne piwko to jedno, a czas potem przy nim spędzony mógłby przekreślić realizację pomysłu spacerowego. W rezultacie minęłyśmy się z resztą ekipy gdzieś w gondolkach, my jadąc w dół, oni w górę.

Wcześniej zakładałam, że z Hochwurzen zejdziemy trasą zimową. Po poprzednim spacerze uznałam jednak, iż moje kolano nie zniosłoby codziennego pokonywania takiej różnicy wysokości. Co prawda dwa tygodnie wcześniej doczekałam się wreszcie wizyty u ortopedy i przed wyjazdem w góry łykałam jakieś stosowne piguły, a teraz chodziłam z kijami i w opasce na kolano, no ale przeginać nie można. Wizytę do poradni rehabilitacyjnej (co ma dać przepustkę do zabiegów na NFZ) miałam już umówioną na koniec marca (dokładnie na dziś!), no ale z przyczyn oczywistych została odwołana i nie wiadomo, na kiedy ustalą mi nowy termin…

Tak więc, zamiast schodzić z widokowego szczytu, zjechałyśmy gondolką z powrotem do dolnej stacji.

Główną drogą (na szczęście z chodnikiem dla pieszych ) poszłyśmy w dół w stronę centrum Rohrmoos.



Przegapiłyśmy niestety odbijającą w prawo dróżkę, którą mogłybyśmy okrążyć osadę wędrując bocznym traktem. Może nawet i dobrze, bo ruch na głównej drodze był znikomy, idąc tędy nieco skróciłyśmy sobie drogę . Tak czy owak, musiałyśmy dotrzeć do miejsca, z którego miałyśmy wejść na zaplanowany szlak.

Widok na Steierhof…



Jeszcze chwilka szosą w stronę Untertal…

Przed wejściem na szlak przysiadłyśmy na ławeczce znajdującej się w pobliżu remizy w Untertal-Dorf, obok pomnika mieszkańców Untertal i Obertal poległych w obu wojnach światowych.







Wypiłyśmy termosową herbatkę, zjadłyśmy po wafelku w czekoladzie, obejrzałyśmy tablice przedstawiające atrakcje okolicy…





Gdyby śniegu było więcej, to mogłybyśmy poszurać na biegówkach w górnej części Untertal. No cóż… Gdybyśmy mieli ciut dłuższy urlop, dojechałybyśmy skibusem do ostatniego przystanku w dolinie i tam poszwendałybyśmy się częścią trasy „Wilde Wasser” i obejrzałybyśmy jedyny zachowany stary młyn (używany do lat 70-tych XX w.) , których w dolinie było ongiś około 40…
Tak sobie myślę, że fajnie byłoby wrócić tu kiedyś o innej porze roku, „Dzika Woda” zapewne wygląda wówczas przepięknie! A tymczasem przed nami ostatni odcinek szlaku - wąwóz Talbach.

Zabudowania tuż przed wejściem do Talbachklamm :



Przez wąwóz przebiega wygodna dróżka łącząca Untertal ze Schladming.
Jest to popularna 2-kilometrowa trasa spacerowa (a także rowerowa – po drodze co rusz były tablice przypominające rowerzystom, żeby jechali ostrożnie, żeby nie wjechać w spacerowiczów ), ale tego dnia spotkałyśmy tam jedynie 4, a może 5 osób.

















Gdyby śniegu i lodu było więcej, byłoby jeszcze ładniej!