Willkommen in Haus – pożegnanie zimy, marzec 2020

A to nasze fotki z drogi na przystanek skibusa

Posthotel oraz restauracja Johann (sprawiała dobre wrażenie, ale już nie było okazji, aby sprawdzić jak tam karmią) – przy Hauptplatz…





W 1618 Tobias Pröpstl (radny miasta i karczmarz) przebudował po pożarze swoje dwa domy na hotel Alte Post. W 1698 nowy właściciel Johann Georg Prasthofer umieścił tu także stajnie dla poczty konnej. Obecny wygląd hotelu i restauracji to efekt gruntownego remontu zakończonego w 1981r.

W jednym z domów znajdujących się naprzeciwko Posthotel mieści się Café Niederl, w której byłyśmy w niedzielę na apfelstrudlu.



W miejscu, w którym Hauptplatz przechodzi w Coburgstraße, dawniej stała Graz Tor. W 1925 r. postawiono pomnik wojny chłopskiej 1525 r., po której na rozkaz cesarza spalono Schladming i pozbawiono praw miejskich.

Wysiadłyśmy w Haus im Ennstal z nadzieją, że uda nam się trochę spalić obfity obiad, wracając do domu nie drogą jezdną, lecz wzdłuż doliny Enns. Spacer co prawda dużo dłuższy by nie był, ale na pewno przyjemniejszy gdyby nie to, że właśnie zaczął padać śnieg z deszczem (z przewagą tego ostatniego). Z cukru co prawda nie jesteśmy, niemniej jednak jakoś przeszła nam ochota na dojście do rzeki i wróciłyśmy do domu drogą przez miasteczko.

Dom przy Marktstraße …





Sporo zabytkowych domów znajduje się przy Kirchengasse…



Mesnerhaus był początkowo rezydencją dla księży pomocniczych tutejszej parafii, następnie mieszkał tu parafialny mierniczy, pełniący też funkcję nauczyciela. Pierwsza szkoła parafialna została założona w 1566 r., od roku 1616 mieściła się w dobudówce w Mesnerhaus. Dom przebudowano w 1754 r.



Hotel i restauracja Kirchenwirt to dawna Weißenhofer Taverne…





Zefererhaus …

Wieczorem wybraliśmy się (już wszyscy ) na ponowny spacer po Haus im Ennstal.



Szopki w sklepiku z pamiątkami przy Erzherzog-Johann-Straße…





Przechadzka tylko po to, aby zażyć jeszcze trochę ruchu (no bo tego dnia nie było go dużo), przez przysiadania gdziekolwiek na cokolwiek – napitki i przegryzki czekały na nas w domu po powrocie .

Hotel Steger Herrschaftstaverne przy Marktstraße to dawny gościniec z czasów panowania salzburskiego, potem przez jakiś czas były tu mieszkania urzędników państwowych. Hotel mieści się w dwóch budynkach stojących naprzeciwko siebie po przeciwnej stronie ulicy – na fotce widać główny budynek z restauracją (tego wieczora było tam sporo gości).



Gasthof Reiter (we wtorek w restauracji mieli ruhetag, kuchnia gotowała jedynie dla tych, którzy nocowali w hoteliku)





Kościół św. Jana Chrzciciela…



Landhotel Kolb przy Junghannsstraße …





Obok znajduje się ładny Gästehaus Kolb…



… a nieco dalej – taka kapliczka.

Środa, 4 marca

Co prawda prognoza pogody nie była rewelacyjna, ale skoro było lepiej niż poprzedniego dnia , toteż postanowiłyśmy już dłużej nie odkładać wypadu na biegówki.
Po śniadaniu miałyśmy sporo czasu, zaczęłyśmy się zbierać jak zjazdowców nie było w chacie już od prawie pół godziny…











Transport do Ramsau am Dachstein miałyśmy bezpośrednio spod dolnej stacji kolejki na Hauser Kaibling (linia 962), tyle że dopiero o 9:50. Co prawda mogłybyśmy wyruszyć wcześniej, z przesiadką w Schladming (bo stamtąd skibusy do Ramsau kursują gęściej), ale czasowo wcale lepiej na tym byśmy nie wyszły

Przez całą drogę byłyśmy jedynymi pasażerkami skibusa. Wysiadłyśmy w centrum Ramsau am Dachstein, na przystanku w pobliżu kościoła ewangelickiego, gdyż stamtąd było blisko to punktu startu tras biegowych znajdującego się na stadionie.



Wstęp na trasy jest płatny, całodzienny bilet kosztuje 15 euro (od 11:30 – 11,50 euro), oczywiście przy wielodniowych karnetach „dniówka” wychodzi znacznie taniej. Kasy biletowej jako takiej nie ma, wejściówki sprzedawał pan z torebeczką, dyżurujący przy tablicy informacyjnej przy wejściu na trasy.

Tras do wyboru było mnóstwo, możliwości ich kombinacji jeszcze więcej…



W naszym przypadku zdecydowanie trzeba było wybrać jakąś łatwą trasę. Jak już wcześniej wspomniałam, mojego chorego kolana przeciążać nie chciałam, a że moja towarzyszka nie miała nart na nogach bodajże przez dwa (a może nawet trzy?) ostatnie lata, więc wyższego poziomu trudności też wolała unikać. Ostatecznie padło na niebieską nr 2 (z małymi odstępstwami od jej przebiegu) liczącą około 10 km.



Aura niestety nas nie rozpieszczała , startowałyśmy w padającym śnieżku (przez co widoki w stronę Dachsteinu marne były) i dość silnym wietrze.

Za nami pierwszy odcinek trasy (od stadionu H1 do punktu C1 Kreitseiler)…

Do punktu Helpferer (Z) sunie się pod wiaduktem drogowym, następnie mamy ładny odcinek przez zaśnieżone łąki z widokiem na Rittisberg (z wyciągiem i trasami zjazdowymi). Gdzieniegdzie mija się drewniane budy - szkoda tylko, że w żadnej z nich nie było mini-baru . Miejsce przystankowe znalazłyśmy dopiero ciut przed punktem A1 – Rittisberg...

Tuż przy dolnej stacji wyciągu na Rittisberg znajduje się sprawiająca dobre wrażenie restauracja Waldcafé Lifstüberl. Tam jednakże nie weszłyśmy, narciarze zjazdowi stanowili zbyt liczną liczbę klientów. Skoro miałyśmy spokojniejszą alternatywę, toteż wybór był oczywisty .



Ramsau Beach znajduje się przy kempingu o tej samej nazwie, nad malutkim jeziorkiem (zimą rzecz jasna zamarzniętym i przysypanym śniegiem) służącym letniej rekreacji. Teraz w pobliżu zimowe atrakcje miała dzieciarnia.





My natomiast znalazłyśmy przytulne miejsce na odsapkę przy kawce i piwku.

Poszurałyśmy dalej, do punktu Walcherhof (Y), a potem do Fischteich (X). Pogoda na moment się poprawiła, wreszcie był jakiś widok w stronę masywu Dachstein. Gdyby jeszcze wiatr nie był taki dokuczliwy, byłoby super.

Trochę fotek z powrotu na stadion…



















Zaczęłyśmy snuć plany o powrocie do Ramsau w piątek, aby w ten sposób pożegnać się z regionem.





Niestety, tuż przed stadionem dopadł nas pech : Magda skręciła nogę (na szczęście niegroźnie, ale z wędrówki w kolejnym dniu musiała zrezygnować ), a w moim jednym bucie zaczęła odpadać podeszwa. Wobec tego, zrezygnowałyśmy z obejrzenia z bliska kompleksu skoczni…



Nie dało się zwiedzić Ramsau…



No bo jak człapać z przypadłościami, jakie nas dopadły ?

Podeszwę mojego buta „przytwierdziłam” taśmą zdjętą z futerału do aparatu (kompakcik i tak był bezużyteczny, baterie w zimnicy odmówiły współpracy), ale ciągle się zsuwała. Szkoda, że nie miałam w plecaku srebrnej taśmy „na gada”



Przeszła nam ochota na finiszowe piwko . Dotarłyśmy jedynie na przystanek skibusa, a że połączenie bezpośrednio pod Hauser Kaibling było dopiero za ponad godzinę, zdecydowałyśmy się na powrót z przesiadką w Schadming - dzięki temu na przystanku przyszło nam spędzić tylko dziesięć minut. Co prawda przy takiej opcji dotarcie do domu wychodziło w tym samym czasie, co bezpośrednim skibusem tej linii, jaką jechałyśmy rano, ale przecież lepiej siedzieć w cieplutkim pojeździe , niż stać w zimnicy na przystanku.

Fotki przez skibusową szybę…

Jeszcze chwila i byłyśmy w domu .

Kilka zdjęć z nartowania reszty naszej ekipy





(Z)

(Z)

(Z)

Ponieważ w ciągu dnia było głównie szuranie, przydałoby się trochę pospacerować . W Haus im Ennstal już byliśmy, więc może w drugą stronę, do Weißenbach ?
Poszliśmy jednak tylko w dwójkę, reszta wolała odpoczynek na naszych „salonach” .











Zamierzaliśmy usiąść przy piwku w ładnie położonej Speckhütte, ale akuratnie tego dnia był tam Ruhetag (wobec tego spacer trzeba będzie „jutro” powtórzyć )…