Wileńskie Kaziuki 2019

Z przyjemnością zaglądam do relacji z Wilna i Trok. Ładnie się prezentują te miejsca w szacie zimowej.
Ja swego czasu byłem na Litwie w początkach listopada i też była już tam prawdziwa, śnieżna i mroźna zima.

margaret-ka napisał(a):zmarłego 4 marca 1484 r. św. Kazimierza Jagiellończyka, syna Władysława Jagiełły.

Drobna uwaga - św. Kazimierz, patron Litwy, był wnukiem Władysława Jagiełły, a synem Kazimierza Jagiellończyka, króla Polski.

Nefer napisał(a):Drobna uwaga - św. Kazimierz, patron Litwy, był wnukiem Władysława Jagiełły, a synem Kazimierza Jagiellończyka, króla Polski.

Nie taka drobna, dziękuję.

2 marca, sobota

Żeby nie robić zbędnych kilometrów miałam na dwóch kartkach wydrukowaną mapkę z gogle maps, z zaznaczonymi obiektami, które chcemy zobaczyć. Z hotelu wychodzimy koło 9.30.














Czyżby w Wilnie nie było strażników miejskich?






Tym razem mijamy Ostrą Bramę i idziemy dalej. Skręcamy w zapyziałą uliczkę św. Dvasios , na końcu której mieści się klub muzyczny Tamsta.

















Za tą zamkniętą bramą stoi cerkiew św. Ducha.











Dochodzimy do murów Barbakanu; z tego miejsca i ze wzgórza obok roztacza się fajny widok na Stare Miasto.






























Schodzimy na dół w stronę rzeki, z tyłu na górze zostają wieże Kościoła Wniebowstąpienia Pańskiego i Klasztoru Misjonarzy.









Przechodzimy przez most na Vilni.

























Okazuje się, że udało się nam bez pudła trafić w najważniejszy punkt Republiki Zarzecza (Užupis); z daleka na murze błyszczy Konstytucja Zarzecza w kilkunastu językach.


















Zarzecze to jedna z najstarszych dzielnic Wilna, porównywana do paryskiego Monmartru. W przeszłości zamieszkiwana przez rzemieślników i biedotę, obecnie to ulubione miejsce artystów, którzy 1 kwietnia 1997 roku ogłosili tutaj swoją republikę. Republika Zarzecza, zwana Republiką Artystów ma swój hymn, prezydenta, flagę, pocztę, 17-osobową armię i konstytucję.

Oto pełny tekst konstytucji:

1.Człowiek ma prawo mieszkać obok Wilenki, a Wilenka płynąć obok człowieka.
2.Człowiek ma prawo do gorącej wody, ogrzewania w zimie i do dachu z dachówki.
3.Człowiek ma prawo umrzeć, lecz nie jest to jego obowiązkiem.
4.Człowiek ma prawo się mylić.
5.Człowiek ma prawo być niepowtarzalnym.
6..Człowiek ma prawo kochać.
7.Człowiek ma prawo być niekochanym, aczkolwiek niekoniecznie.
8.Człowiek ma prawo być nieznaczący i nieznany.
9.Człowiek ma prawo do leniuchowania i nicnierobienia.
10.Człowiek ma prawo kochać kota i opiekować się nim.
11.Człowiek ma prawo opiekować się psem, dopóki śmierć jednego z nich nie zabierze.
12.Pies ma prawo być psem.
13.Kot nie musi kochać swojego gospodarza, ale w trudnej chwili powinien mu pomóc.
14.Człowiek ma prawo czasami nie wiedzieć, czy ma obowiązki.
15.Człowiek ma prawo wątpić, ale nie jest to jego obowiązek.
16.Człowiek ma prawo być szczęśliwy.
17.Człowiek ma prawo być nieszczęśliwy.
18.Człowiek ma prawo milczeć.
19.Człowiek ma prawo wierzyć.
20.Człowiek nie ma prawa do przemocy.
21.Człowiek ma prawo pojmować swą marność i wzniosłość.
22.Człowiek nie ma prawa porywać się na wieczność.
23.Człowiek ma prawo rozumieć.
24.Człowiek ma prawo nic nie rozumieć.
25.Człowiek ma prawo przynależeć do różnych narodowości.
26.Człowiek ma prawo obchodzić swoje urodziny albo ich nie obchodzić.
27.Człowiek powinien pamiętać swoje imię.
28.Człowiek może dzielić się tym, co ma.
29.Człowiek nie może dzielić się tym, czego nie ma.
30.Człowiek ma prawo mieć braci, siostry i rodziców.
31.Człowiek może być wolny.
32.Człowiek jest odpowiedzialny za swoją wolność.
33.Człowiek ma prawo płakać.
34.Człowiek ma prawo być niezrozumianym.
35.Człowiek nie ma prawa przenieść swojej winy na innego.
36.Człowiek ma prawo do prywatności.
37.Człowiek ma prawo nie mieć żadnych praw.
38.Człowiek ma prawo się nie lękać.
NIE ZWYCIĘŻAJ
NIE BROŃ SIĘ
NIE PODDAWAJ SIĘ.


Do symboli Republiki należą Syrenka, Anioł z Zarzecza oraz figura Jezusa Chrystusa Autostopowicza. Idziemy ich szukać.

Na głównym placu na wysokim cokole trudno nie dostrzec Anioła.

Wchodzimy w boczną uliczkę wzdłuż rzeki. W starych zabudowaniach powstają odnowione lokale mieszkalne i usługowe.

































W tym miejscu Republika kończy się na skwerze Tybetańskim, po przejściu przez most możemy znaleźć się na Starówce.















Ale nie zobaczyliśmy jeszcze wszystkiego. Schodzimy w dół, wzdłuż rzeki . Urządzone z pomysłem i artystycznym zacięciem „lokale” przygotowane na święto czekają na klientów.




































Tyłem do rzeki, obok starego pianina stoi niewielki Chrystus Autostopowicz z plecakiem i karimatą.
























Na podwórku następnej knajpki dwie figury kobiet, panowie sprawdzają czy potrzymanie sutka rzeczywiście przynosi szczęście.

































Dotarliśmy do ostatniego punktu, który powinien być pierwszym. Przez ten most wkracza się do Republiki. Z zagłębienia w murze nad rzeką patrzy na nas Syrena.

Do centrum wracamy obok kościoła prawosławnego - nazywa się Sobór Przeczystej Bogurodzicy w Wilnie.


















Na szerokim deptaku liczne stragany.













































W innych okolicznościach przyrody z przyjemnością degustowalibyśmy piwo na ulicy, ale dzisiaj myślimy tylko o zagrzaniu się w jakimś ciepłym wnętrzu.



















































Zbliżamy się do ważnego i rozpoznawalnego miejsca, którym jest kościół św. Anny. Powstały na początku XVI wieku stanowi przykład ceglanego późnego gotyku. Piękna koronkowa fasada zbudowana przy użyciu 33 różnych rodzajów cegieł ceramicznych pomalowanych na czerwono, podobno zachwyciła nawet Napoleona Bonaparte. Tuż za kościołem św. Anny znajduje się gotycki kościół św. Franciszka i św. Bernarda.















Skręcamy w lewo w kierunku Muzeum Dziedzictwa Kościelnego.

Tu zaczyna się ulica Bernardynów, gdzie naprzeciw wjazdu do ekskluzywnego hotelu mieści się bardzo skromna brama do Muzeum Adama Mickiewicza.



























Kupujemy bileciki i razem z młodymi ludźmi z Ukrainy słuchamy polsko-rosyjskiej opowieści o Wieszczu.



























Na tym krześle i przy tym biurku podobno napisał „Grażynę”.



























Przykro patrzeć jak niszczeje kawał historii polskiej literatury, brak kasy na renowację budynku bardzo rzuca się w oczy. Kupujemy proponowaną przez dyrektora Muzeum książkę, niezbyt szczęśliwie przetłumaczoną z litewskiego na polski.






Skostnieliśmy z zimna, należy się nam rozgrzewka w knajpie.















Zaświeciło słońce. Mieliśmy ochotę wdrapać się na Wzgórze Giedymina, niestety z powodu prac budowlanych drogę na górę dzisiaj zamknięto. Być może jest jeszcze wejście z drugiej strony, ale nam się odechciało.



























W świetle słonecznym Bazylika wygląda inaczej niż wczoraj.

Na placu Katedralnym bawiła się młodzież.







































Targowisko różności.






















































W drodze powrotnej pozostała nam jeszcze ulica Literacka, przy której mieszkał Adam Mickiewicz. Swoją nazwę ulica uzyskała nie na cześć wielkiego Wieszcza, lecz dzięki licznym małym księgarniom, które mieściły się tu na przełomie XIX i XX w.

Wracamy na główny trakt obok kościoła prawosławnego Saint Parasceve Orthodox Church.













































Pod ratuszem przez chwilę zastanawialiśmy się czy nie skusić się na jedzenie na ulicy, ale wygrała opcja knajpa. Niestety, ze względu na tłumy turystów, tu też trudno było i o miejsce, i o najpopularniejsze dania, których zwyczajnie zabrakło. Za dostępny obiad, który nam zaproponowano ( kapuśniak, żeberka, kurczak, piwo) zapłaciliśmy 22€.















Teraz przerwa na skoki Stałą trasą, przez Ostrą Bramę wracamy do hotelu...












Po wrażeniach sportowych, kolacji i rozgrzewce w hotelu wymyśliliśmy, że 19.30 to odpowiednia pora żeby taksówką ( 10€) udać się na Plac Katedralny i tam jeszcze ździebko się pobawić. Liczyliśmy na trochę muzycznego folkloru i zakupy na straganach. Pan kierowca wysadził nas gdzie trzeba, ale…. Niestety, handel i towarzyszące imprezy zakończyły się wraz z zapadnięciem zmroku. Ostatni sprzedawcy pakowali samochody. Na placu było czyściutko, trzeba uczciwie przyznać, że nie fruwał nawet jeden papierek, co po tak dużym targu wydało się nam ewenementem na skalę światową (zwłaszcza jak pomyślę o arabskich sukach). Przyczyna bardzo prozaiczna- stoiska targowe nie miały prądu; tylko nieliczni handlujący żywnością przywieźli swoje generatory. Starówka była ciemna i opustoszała, a pod nogami plątały się przypięte pinezkami do bruku nitki, którymi handlarzom wyznaczono stanowiska ( z numerkami na karteczkach, taki porządek ). Zostaliśmy w knajpie na piwie i tak to skończyły się nasze Kaziuki

Żeberka prezentują się bardzo smacznie .

Szkoda, że nie udało Wam się wejść na Wzgórze Giedymina oraz do baszty. Roztaczają się stamtąd bardzo ładne widoki.
A i sama ekspozycja w baszcie jest całkiem interesująca.

3 marca, niedziela

Na dzisiaj zostawiliśmy sobie cmentarz na Rossie, do którego po wymeldowaniu z hotelu pojechaliśmy samochodem.

W skład cmentarza wchodzą: Stara Rossa (1769 r.), Nowa Rossa (1847 r.) oraz Cmentarz Wojskowy z 1920 r i Mauzoleum Matka i Serce Syna (1936 r.), gdzie pochowana jest Maria z Bilewiczów Piłsudska oraz serce jej syna – Marszałka Józefa Piłsudskiego.

Marszałek chciał być pochowany wokół swych żołnierzy.
”Nie wiem czy nie zechcą mnie pochować na Wawelu. Niech! Niech tylko moje serce wtedy zamknięte schowają w Wilnie, gdzie leżą moi żołnierze, co w kwietniu 1919 roku mnie jako wodzowi Wilno jako prezent pod nogi rzucili…”
Jego życzenie spełniono w 1936 roku.






























Źródła historyczne donoszą, że w miejscu dzisiejszej Rossy istniał cmentarz jezuicki. Wcześniej chowano tam żołnierzy, samobójców i osoby zmarłe na zarazę.
W 1801 r. zamiejski cmentarz został oficjalnie zalegalizowany przez magistrat Wilna (pochówków dokonywano od roku 1769). Inicjatorem założenia był burmistrz wileński Bazyli Miller.
Początkowo cmentarz (zwany Starą Rossą) był otoczony drewnianym parkanem, który w 1812 roku spłonął. Nekropolia znajdowała się wówczas pod opieką Misjonarzy, którzy w 1820 roku wznieśli murowany parkan. Szczątki tego muru zachowały się do dziś w części północnej i zachodniej.










































































I to by było na tyle. Apetyt na Wilno zaspokoiłam. Po Kaziukach pozostał trochę niedosyt.


Nalewki „999” wypite, dzwonek wisi nad kominkiem.







KONIEC.

Dzięki za Wilno. Szkoda że tak krótko, na samo miasto może i wystarczy choć równie dobrze można tam spędzić 2 x tyle czasu.
Zabrakło go na odwiedzenie dwóch wzgórz - Giedymina i Trzech Krzyży oraz kościoła św.Pawła. Akurat do niego warto wejść do środka .
Z tego co zobaczyłem wiele się w mieście nie zmieniło. Najbardziej rzuca się w oczy łysy Giedymin (kiedyś porastały go drzewa) i nowy pałac książąt... jak byłem to się budował

margaret-ka napisał(a):

kulka53 napisał(a):To Wasza pierwsza podróż w tamtym kierunku?

Tak, za wschodnią granicą byliśmy jeszcze tylko we Lwowie.

Może jakieś porównanie obu tych miast?

Ja byłam w Wilnie i Trokach 20 lat temu. I z chęcią przeczytałam relację bo od 2 lat rozważam wyjazd na Kaziuki. W tym roku jednak wybrałam opcję Jarmark wielkanocny w Wiedniu, ale w przyszłym roku może jednak Kaziuki w Wilnie?

Wilno mnie kusi, ale to raczej dalsza przyszłość, jednak odległość spora.... Po zdjęciach mam wrażenie, że miasto jest dość zniszczone i zaniedbane czy to tylko moje wrażenie? Niektóre miejsca przypominały mi uliczki krakowskiego Kazimierza i Pogórza z lat 80tych czy wczesnych 90tych, a także okupowanej części Cypru....

Dziękuję za relację

piekara114 napisał(a): jednak odległość spora.... Po zdjęciach mam wrażenie, że miasto jest dość zniszczone i zaniedbane

Sara76 napisał(a): w przyszłym roku może jednak Kaziuki w Wilnie?

kulka53 napisał(a): Może jakieś porównanie obu tych miast?

Jazda samochodem na dwa dni to trochę szaleństwo, nawet zakładając, że droga nie najgorsza. Nie mieliśmy jednak innej opcji, tyle albo wcale.

Samo Wilno to raczej skromna oferta turystyczna, nawet jak ktoś ma czas zajrzeć do każdego obiektu. Rozsądny plan w tamtą stronę powinien uwzględniać coś więcej.


We Lwowie też byliśmy samochodem, w sierpniu 2013. Było ciepło, mieliśmy więcej czasu na samo miasto i okolicę, jechaliśmy nastawieni na poszukiwanie "korzeni" jako, że pochodził stamtąd ojciec Mirka. Lwów to miasto większe i bogatsze niż Wilno, także w zabytki. Gdybym miała podsumować- "ni ma jak Lwów".

W zeszłym roku odwiedziliśmy Wilno podczas majówki i Lwów. Jesteśmy podobnego zdania jak Margaretka, że "nie ma we Lwowie"