Wielkanoc w zielonej Słowenii

Agnieszko, bardzo ciekawa relacja. Nigdy wcześniej nie byłem w Słowenii, choć choć krótki wypad do tego kraju planuję już od kilku ładnych lat. Może twoja relacja okaże się w końcu skutecznym katalizatorem, bo miejsca pokazujesz urocze.

Dziś piąteczek będzie cd?

Nadrobiłam zaległości ,
Lubljana bardzo ładna, trzeba będzie kiedyś wyskoczyć w tamte rejony

krakusowa napisał(a):W Ljubljanie niestety jeszcze nie byliśmy ,widzę, że trzeba to koniecznie zmienić

Powodzenia!

maxredaktor napisał(a):Agnieszko, bardzo ciekawa relacja.

Dzięki

janka.mik. napisał(a):Dziś piąteczek będzie cd?

Nie dam rady... Niedobór snu z ostatnich 3 nocy daje się we znaki Ciąg dalszy będzie jutro.

mysza73 napisał(a):Nadrobiłam zaległości ,

To teraz możesz zacząć pisać relację z Portugalii

15 kwietnia (sobota): Ljubljana - miasto smoków; część czwarta i ostatnia

Pora na ostatnią porcję zdjęć ze słoweńskiej stolicy. Ciekawostka po zejściu ze wzgórza zamkowego - bardzo obrazowo przedstawione :



Przechodzimy przez Most Smoków:



Spacerujemy Trubarjevą cestą, jedną z najstarszych ulic w Ljubljanie. Panuje tu artystyczna atmosfera - dużo knajpek, tanich hosteli, wszędzie graffiti, kolorowe ławki:



W słoweńsko-serbskim klubie kilka znanych twarzy :



I buty zawieszone nad ulicą:



Podobno na przedmieściach amerykańskich miast w ten sposób oznaczone są miejsca, gdzie można kupić narkotyki. Chociaż obecnie to już chyba miejska legenda... Myślę, że tutaj to po prostu rodzaj artystycznego wyrazu, jedna z form "sztuki ulicy". Poza trampkami zdarzają się nawet sandałki na obcasach, niektóre udekorowane rysunkami :



Ale mnie najbardziej podoba się lampa-małpa. Kiedyś sobie taką sprawię :



Kawałek dalej spotykamy rzeźbę Zmajček (Smoczek):



i winorośl, którą zasadził nauczyciel akademicki dr Anton Trstenjak w 1994 roku. Nazywa się ona Trstenjakova trta (Winorośl Trstenjaka) i nadal rośnie, nie bez pielęgnacji i przycinania, bo stała się symbolem trzech słoweńskich winnych rejonów - Posavje, Podravje i Primorski:



Znowu jesteśmy na Placu Prešerena:



Na odchodzącym od placu deptaku można podziwiać wypisane złotymi literami słowa słoweńskiego hymnu. To tekst pieśni "Zdravljica" (po polsku "Toast"), którą napisał nie kto inny jak narodowy wieszcz France Prešeren:



Jest to dokładnie siódma zwrotka hymnu i brzmi następująco:
Živé naj vsi naródi,
ki hrepené dočakat’ dan,
da, koder sonce hodi,
prepir iz svéta bo pregnan;
da rojak prost bo vsak,
ne vrag, le sosed bo mejak!

A po polsku (wg Wikipedii ):
Niech żyją wszystkie narody,
które pragną doczekać dnia
gdy wszędzie tam, gdzie słońce chodzi,
kłótnie zostaną wygnane ze świata;
gdy każdy rodak będzie wolny,
za miedzą nie wróg, lecz sąsiad będzie!

Słowa te zostały wypisane na tejże ulicy we wrześniu 2013 roku.

Mijamy Nebotičnik, czyli po prostu drapacz chmur - wysokościowiec wybudowany w latach 1931-33:



Ma on 70 metrów i 13 pięter. Po wybudowaniu był najwyższym budynkiem w Jugosławii i dziewiątym najwyższym w Europie. Niższe piętra drapacza chmur zajmują sklepy, restauracje, biura, wyższe natomiast apartamenty. Na trzech ostatnich znajduje się kawiarnia i taras widokowy.

Architektura tej części Ljubljany przywodzi na myśl takie europejskie stolice jak Budapeszt czy Wiedeń:



Trochę nowoczesności :



Przechodzimy obok budynku opery:



Naprzeciw znajduje się gmach Muzeum Narodowego:



a parę kroków dalej Muzeum Sztuki Nowoczesnej:



Gdybyśmy poszli dalej, dotarlibyśmy do wielkiego i pięknego parku Tivoli, ale na to nie mamy już czasu.

Wstąpimy natomiast do prawosławnej cerkwi Świętych Cyryla i Metodego:



Wnętrze, jak to w cerkwiach bywa, bardzo bogate, zdobione malowidłami i ikonami:



I tłum ludzi, bo w tym roku katolicka Wielkanoc zbiegła się z prawosławnymi świętami.



Okazuje się, że tradycja święcenia pokarmów obowiązuje i tutaj. Prawie wszyscy ludzie przyszli z koszyczkami. Nie ma atmosfery skupienia czy modlitwy; ludzie witają się ze sobą, całują i składają sobie życzenia. Pop wita zebranych, rozmawia z nimi, zaczynają się śpiewy, ale ludzie nie przerywają rozmów...

Powiedziałabym nawet, że jest bardzo głośno. W ogólnym zgiełku słychać monotonny dźwięk. Okazuje się, że jednocześnie trwa sprzątanie, które odbywa się... w mało tradycyjny sposób :



To zderzenie tradycji z nowoczesnością rozbawia nas No cóż, trzeba być praktycznym.

Powoli zmierzamy w stronę samochodu. Przechodzimy znowu przez Potrójny Most:



Mijamy ratusz i Fontannę Trzech Rzek:



i powoli opuszczamy stolicę, która zrobiła na nas wrażenie bardzo sympatycznego, wręcz przytulnego, miasta

Kiedy tylko wsiadamy do auta, zaczyna padać deszcz:



Udało nam się! O tak, dzisiejszy dzień należał do bardzo udanych

A jutro... Włochy i (m.in.) Triest

Dzięki za kolejny, ciekawy odcinek, może kiedyś uda się być w realu

janka.mik. napisał(a):Dzięki za kolejny, ciekawy odcinek, może kiedyś uda się być w realu

Trzymam kciuki, żeby się udało

Ljubljana bardzo przyjemna, ja mam stamtąd bardzo miłe wspomnienia.
Ciekaw jestem natomiast Triestu - tam jeszcze nigdy nie byłem.

Nefer napisał(a):Ciekaw jestem natomiast Triestu - tam jeszcze nigdy nie byłem.

Możliwe, że jeszcze dzisiaj wieczorem uda mi się wrzucić odcinek

16 kwietnia (niedziela): Przejazd przez Triest i Miramare

Dzisiaj od rana pogoda zdecydowanie lepsza. Natomiast koło 9:00, kiedy wyjeżdżamy z Postojnej, temperatura bardzo rześka - jakieś 5 stopni, z czego przy wjeździe do Włoch robi się całe 10 Mimo tego my ubrani "na letniaka" - w końcu jedziemy nad Jadran

Gdzieś na słoweńskiej autostradzie:



Do Triestu mamy tylko 45 km, więc szybko wjeżdżamy do miasta:



I przeżywamy szok, zderzenie z inną kulturą, inną mentalnością, innym temperamentem... Nie wiem, jakim cudem nie obtłukliśmy auta w tym koszmarnym włoskim ruchu

To, że Włosi nie przestrzegają przepisów ruchu drogowego, wie każdy. Nikt nie włącza kierunkowskazów, kierowcy zatrzymują się, gdzie chcą, często na pasach W samochodzie czuliśmy się w miarę bezpiecznie, gorzej było, gdy zaczęliśmy poruszać się pieszo. Cały czas baliśmy się, że nas rozjadą Niezły kontrast w porównaniu ze Słowenią, gdzie w zasadzie wszyscy kierowcy przepuszczają pieszych, zanim ci w ogóle pomyślą, że chcą przejść przez ulicę.

Jesteśmy w centrum Triestu, który robi na nas wrażenie ogromnego miasta (to przez ten ruch!), a jest mniejszy od "kieszonkowej" Ljubljany. Ma 200 tys. mieszkańców, czyli mniej więcej tyle, co nasze Gliwice.



Próbujemy znaleźć jakieś miejsce do zaparkowania, co oczywiście nie jest łatwe.



Kręcimy się w okolicach dworca kolejowego:



Miejsca parkingowe są oznaczone trzema kolorami - białe linie oznaczają miejsca bezpłatne (tych oczywiście brak), niebieskie są płatne, a żółte zarezerwowane, więc trzeba szczególnie uważać, żeby na nich nie stanąć.



Możemy oczywiście wybrać jeden z wielkich podziemnych parkingów, ale 1,70 euro za godzinę wydaje się dosyć wygórowaną ceną...

Przejeżdżamy koło Piazza Unità d'Italia - wielkiego placu zlokalizowanego blisko morza:



A oto i Jadran :



Na razie tylko tyle, ale zaraz będziemy go mieli zdecydowanie więcej, bo właśnie postanawiamy odpuścić na jakiś czas próby parkowania w Trieście na rzecz wizyty w zamku (pałacu) Miramare. Mieliśmy go w planach na popołudnie. Chyba jednak lepiej będzie od niego zacząć...

Mijamy Faro della Vittoria - jedną z najwyższych latarni morskich na świecie:



Przejeżdżamy pod pięknym mostem:



i po chwili jesteśmy na parkingu pod pałacem Miramare. Szlaban się otwiera i nas wpuszcza. Możliwe, że uda się znaleźć miejsce parkingowe, chociaż patrząc na kolejkę chętnych samochodów, może być ciężko...

Pani parkingowa macha, żeby jechać i mówi pod nosem "sette". W zamierzchłych czasach, gdy chodziłam do liceum , przez 2 lata uczyłam się włoskiego. Większość słówek zdążyła wyparować z mojej głowy, ale liczyć do dziesięciu jeszcze umiem , a pani zapewne liczyła, że jeszcze 7 samochodów i koniec miejsc parkingowych. Udało nam się rzutem na taśmę

Razem z tłumem Włochów, którzy chcą w tym pięknym miejscu spędzić świąteczną niedzielę, ruszamy w stronę zamku:



Do celu mamy tylko kilka kroków:



Trzymamy się słońca, bo temperatura nadal dość niska (13 stopni). Co tam temperatura! Jest wyczekiwany Jadran :



Okrążamy pałac:



Kolejka do wejścia ogromna, ale nie zamierzamy zwiedzać wnętrz.



Zamek Miramare został zbudowany w latach 1856-60 na zlecenie austriackiego arcyksięcia Maksymiliana I (a właściwie Ferdynanda Maksymiliana) z dynastii Habsburgów. Arcyksiążę chciał w ten sposób uszczęśliwić swoją żonę, Charlottę. Jednak małżonkowie niedługo cieszyli się posiadłością nad brzegiem morza, gdyż po 4 latach Maksymilianowi I zaproponowano tron Meksyku.

Schodzimy nad morze:



Mimo że to Jadran, oprócz mew, są i kaczki.



Kaczor goni kaczkę :



Spotykamy też wygrzewającą się w słońcu jaszczurkę:



Widoczki jak w Cro :



Jest nawet Sfinks, choć nieco zanieczyszczony przez mewy :



Za chwilę pójdziemy pospacerować w pałacowych ogrodach:



Ale najpierw muszę trochę popatrzeć na Jadran...

Triest.
Kiedyś sie tam pogubilem przejezdzajac.
Pamietam stamtad wysokie estakady jad morzem, zabudowania rubiezy miasta

A Wlosi jezdza...jak Wlosi;)
Wiecej już niedlugo w "mojej Gardzie"

W Trieście kilkakrotnie parkowałem w pobliżu Piazza Unità d'Italia (tuż przy Adrii), tam zwykle było sporo wolnych miejsc, choć to centrum.

Miramare jest urocze, ciekaw jestem czy odwiedziliście też położone kilka kilometrów dalej Duino.

maslinka napisał(a):W samochodzie czuliśmy się w miarę bezpiecznie, gorzej było, gdy zaczęliśmy poruszać się pieszo. Cały czas baliśmy się, że nas rozjadą

Spróbujcie w południowych Włoszech .
Szczytem wszystkiego były samochody, które omijały nas przejściu zjeżdżając na przeciwny pas .

tony montana napisał(a):Triest.
Kiedyś sie tam pogubilem przejezdzajac.

Tony, witaj!
Nie dziwię się, tam można się zgubić.

maxredaktor napisał(a):Miramare jest urocze, ciekaw jestem czy odwiedziliście też położone kilka kilometrów dalej Duino.

Do Duino nie, ale za to pojechaliśmy do Muggii

marze_na napisał(a):Spróbujcie w południowych Włoszech .
Szczytem wszystkiego były samochody, które omijały nas przejściu zjeżdżając na przeciwny pas .

Kreatywni są

Fajny ten ostatni odcinek - niby kwiecień, a bose nóżki widzę . Tego mi było trzeba - widoku Jadranu, zieleni i słońca Ps. Z niecierpliwością czekam na kolejne odcinki