Wielkanoc w zielonej Słowenii

maslinka napisał(a):

CROnikiCROpka napisał(a):Cieszę się, że znalazłam Twoją relację, bo utwierdziłam się w przekonaniu, że Ukanc i Bohinjske Jezioro jest dobrym wyborem

Na pewno! Właśnie sobie przypomniałam słoweńską część Twojej relacji i pooglądałam piękne fotki z wąwozu Vintgar, zamku, wyspy i wzgórza Ojstrica. Na pewno musimy tam wrócić i zobaczyć to, czego się nie udało.

Obowiązkowo! Tam jest tak cudownie, że nie można się nie zakochać. Bled też jest naszym must have, żeby tam wrócić

Pääkäyttäjä napisał(a):

CROnikiCROpka napisał(a):Słowenia niezmiennie mnie zachwyca!

Cieszę się, że znalazłam Twoją relację, bo utwierdziłam się w przekonaniu, że Ukanc i Bohinjske Jezioro jest dobrym wyborem

Przez Ukanc tylko przejechaliśmy, zahaczając o Bohinj - i powiem bez kozery, że głowa to mi latała dookoła, tak tam fajnie jest Obawiam się jedynie, że latem będzie dużo ludzi (co poniekąd potwierdził wczoraj mój kolega, który był tam w sierpniu) - oh well...

Aby tylko była pogoda, żeby móc podziwiać te widoki. My będziemy tam na początku drugiego tygodnia września, więc już liczę na mniejsze tłumy

CROnikiCROpka napisał(a):Obowiązkowo! Tam jest tak cudownie, że nie można się nie zakochać.

Całkowicie Cię rozumiem


14 kwietnia (piątek): Blejski grad i Radovljica

Podjeżdżamy na parking pod zamkiem w Bledzie:



Tak jak już wcześniej pisałam, to najstarszy zamek w Słowenii. Powstał w XI wieku; od tego czasu był oczywiście przebudowywany.

Parking do trzech godzin jest bezpłatny, ale za wejście do zamku kasują po 10 euro. Wiemy, że z ekspozycją muzealną jest tu krucho i tak naprawdę płaci się za widok na jezioro...

No tak, Słowenia jest droga; liczyliśmy się z tym. Atrakcje turystyczne mają średnio ceny wyższe niż w Austrii Prawdopodobnie wynika to z tego, że jest ich jednak mniej niż u Austriaków, zwłaszcza tych górskich atrakcji, typu kolejki na szczyty, wąwozy, zamki itd., bo i Alp jest mniej

Problem w tym, że o tej porze, przy aktualnym zachmurzeniu nie będzie to najpiękniejszy widok, na jaki mogliśmy się w tym miejscu załapać.

Idziemy więc ścieżką w prawo od parkingu, zamierzając przynajmniej spróbować obejść muru zamku I tak trafiamy na coś w rodzaju tarasu i punktu widokowego. Miejsce znajduje się poniżej zamku i jest trochę zarośnięte, więc widok nie jest powalający:



Ale kawałek dalej są schodki (widać, że świeżo zbudowane), które na pierwszy rzut oka zdają się prowadzić donikąd, a ostatecznie wyprowadzają nas na skałkę widoczną na zdjęciu:



W ten sposób zyskujemy odpowiednią wysokość, żeby popełnić takie fotki :




Warunki oświetleniowe i zachmurzenie nie sprzyjają (chyba najlepiej być tu wcześnie rano), ale i tak widok jest cudny

Tu jeszcze z drzewem na pierwszym planie :



i zbliżenie na wyspę z kościółkiem:



W drugą stronę mamy Alpy, ale ten widok nie robi już takiego wrażenia jak na Blejsko jezero:



Schodzimy ze ścieżki i nowych schodków. Ewidentnie coś tu szykują. Być może otworzą tu punkt widokowy dla tych, którzy nie chcą zwiedzać zamku, tylko zobaczyć TEN WIDOK. Podejrzewam, że takich ludzi może być dużo, o ile nie większość Pytanie tylko, czy będą pobierać opłaty... Pewnie tak; byłoby to całkiem uzasadnione, chociaż powinny być one symboliczne. Zobaczymy, jak będzie

Jeszcze na chwilę, za japońską wycieczką , wchodzimy za bramę zamku:



Widok m.in. na przystań tradycyjnych bledzkich łodzi - pletn:



Ale na sam zamek już nie wchodzimy. Widzieliśmy, co chcieliśmy i co się udało zobaczyć

Jest już przed 18:00, a my w planach mamy jeszcze wizytę w małym urokliwym miasteczku Radovljica. Odbywa się tu festiwal czekolady, stąd czekoladowy tron :



Nie odpuszczam żadnym tronom (patrz: relacje z Varaždinu czy narciarskie z Hochkönig ), więc i na tym musiałam zasiąść :



Miasteczko ma bardzo dobrze zachowaną średniowieczną starówkę. W zasadzie jest to jedna ulica, ale bardzo klimatyczna:





Przykład dobrej, chociaż nie wiem, czy skutecznej (patrząc na liczbę zajętych stolików) reklamy :



Napis brzmiał: Free wi-fi, great beer

Spotykamy tu pięknego rudzielca :



A potem uciekamy przed wielkimi kroplami deszczu do kościoła św. Piotra:



gdzie akurat trwa jakieś szkolenie ministrantów :



Pewnie przed wielkanocnymi uroczystościami. Jutro w całej Słowenii wierni będą święcić pokarmy, zupełnie jak u nas. Święcenia w większych miejscowościach odbywają się bardzo często, nawet co godzinę. Będziemy mieli okazję zobaczyć wielu ludzi z koszyczkami, jutro, w Ljubljanie

Ale, póki co, jesteśmy w Radovljicy, przestaje padać i idziemy na jeden z punktów widokowych:



Mimo chmur, wyłania nam się Triglav (widać go w oddali):



Wizytę w Radovljicy kończymy spacerem alejką z artystycznie wyglądającymi latarniami:



Jest i ciekawy pomnik Antona Tomaža Linharta - słoweńskiego dramaturga, historyka i pedagoga czasów oświecenia urodzonego właśnie w Radovljicy:



Opuszczamy miasteczko, które, jak widać, jest pięknie położone:



Chcemy jeszcze zobaczyć Kranj, ale ciemne chmury wiszące nad Alpami nie zwiastują niczego dobrego:



Na zboczu jednego ze szczytów widać trasy narciarskie

Podziwiamy piękne tęcze :




i zostawiamy sobie Kranj na kiedyś tam

Wracamy do "naszej" Postojnej. Dzisiejszy dzień był pełen różnorakich atrakcji. Jutro będzie podobnie

Ależ zielono!

CROnikiCROpka napisał(a):Ależ zielono!

Zielono mi

Bardzo ładnie w tej Słowenii, z chęcią bym pojechała. Tymczasem czekam na kolejny odcinek realacji, a tu jakiś przestój. Pewnie Aga wyjechała na długi weeken majowy? Ale to ma swoje dobrd strony, bo będzie następna relacja.

Sara76 napisał(a):Pewnie Aga wyjechała na długi weeken majowy? Ale to ma swoje dobrd strony, bo będzie następna relacja.

Nigdzie nie wyjechała... Jutro idę do pracy

Ale rzeczywiście wybyłam. Wczoraj byliśmy w Ołomuńcu (m.in. w zoo), a dzisiaj zainaugurowaliśmy sezon łazikowy (również w Czechach)

Ołomuniec niestety zawsze tylko przejazdem był przerabiany i zazwyczaj w nocy więc mam o nim nikłe pojęcie. Podobno ładne miasto. Mam nadzieję, że w swoim czasie coś o nim skrobniesz i o łazikowaniu oczywiście też. Pozdrawiam

Blejsko ma wysepkę z kościołem i skałę z zamkiem, a Bohinjsko tylko góry wokół, ale też bardziej mi się podoba.

maslinka napisał(a):
Ale rzeczywiście wybyłam. Wczoraj byliśmy w Ołomuńcu (m.in. w zoo), a dzisiaj zainaugurowaliśmy sezon łazikowy (również w Czechach)

Zazdraszczam Wam bliskości do Południowej Granicy

Sara76 napisał(a):Ołomuniec niestety zawsze tylko przejazdem był przerabiany i zazwyczaj w nocy więc mam o nim nikłe pojęcie. Podobno ładne miasto. Mam nadzieję, że w swoim czasie coś o nim skrobniesz i o łazikowaniu oczywiście też. Pozdrawiam

Ołomuniec bardzo lubimy, byliśmy tam już trzeci raz. Kiedyś spędziliśmy w mieście cały weekend. Tutaj o tym pisałam

ACandrzej napisał(a):Blejsko ma wysepkę z kościołem i skałę z zamkiem, a Bohinjsko tylko góry wokół, ale też bardziej mi się podoba.

"Tylko" góry to dla mnie "aż" góry

21monika napisał(a):Zazdraszczam Wam bliskości do Południowej Granicy

To na pewno zaleta mieszkania na Śląsku

21monika napisał(a):

maslinka napisał(a):
Ale rzeczywiście wybyłam. Wczoraj byliśmy w Ołomuńcu (m.in. w zoo), a dzisiaj zainaugurowaliśmy sezon łazikowy (również w Czechach)

Zazdraszczam Wam bliskości do Południowej Granicy

20 minut i jest się w Czechach

Pääkäyttäjä napisał(a):20 minut i jest się w Czechach

Od nas może 40 minut... autostradą


15 kwietnia (sobota): Škocjanske jame

Dziś rano pogoda wygląda bardzo niewyraźnie. Podejmujemy więc jedynie słuszną w takich okolicznościach decyzję - jedziemy zwiedzać jaskinie, a dokładniej Škocjanske jame. Z Postojnej mamy zaledwie kilkanaście kilometrów autostradą:



Dojeżdżamy na duży parking i idziemy w stronę tego cudu natury wpisanego na listę światowego dziedzictwa UNESCO:



Tak wygląda budynek z kasami, restauracją, sklepikiem z pamiątkami, toaletami i mini muzeum:



Zaczniemy (po kupieniu biletów - 16 euro od osoby) od odwiedzenia tego ostatniego. Można pooglądać ekspozycje i poczytać o historii jaskiń, ewentualnie zobaczyć film, który leci "na okrągło" w jednej z dwóch małych sal przeznaczonych na to muzeum:




Na razie skromnie, ale nie przyjechaliśmy tu dla muzeum, a dla tego, co pod ziemią.

Schemat jaskiń i tras, dla zobrazowania tego, co zaraz zobaczymy na żywo:



Będziemy szli trasą nr 1 (czerwone oznaczenia). To trasa klasyczna, wybierana przez większość ludzi odwiedzających jaskinie. Nazywa się "przez podziemny kanion", bo prowadzi kanionem rzeki Reka (po polsku: rzeka Rzeka ) To właśnie dzięki temu niezwykłemu tworowi natury Jaskinie Szkocjańskie zostały wpisane na listę UNESCO.

Trasa nr 2 (żółte oznaczenia) prowadzi wzdłuż Reki i jest chyba mniej spektakularna. Pewnie warto "zaliczyć" obie trasy, ale my zdecydowaliśmy się tylko na pierwszą, bo popołudnie chcieliśmy spędzić w Ljubljanie

Wejście do jaskini, pierwsze dzisiaj, jest o 10:00. Jesteśmy jakieś pół godziny przed czasem i trochę nam się nudzi, bo mini muzeum jest naprawdę miniaturowe Później czekamy, zastanawiając się, na ile grup podzielą ten gęstniejący tłum...

Niestety, organizacja jest fatalna Nie ma żadnego wyznaczonego miejsca z tabliczką dla grup określonych narodowości. Okazuje się, że nie będą nas dzielić tutaj. Parę minut po 10:00 wychodzi dwoje przewodników - facet krzyczący po czesku i kobieta mówiąca po angielsku. Mamy iść za nimi niby 500 metrów. Okazuje się, że to jakiś kilometr, niestety w strugach deszczu, a kto brałby parasol do jaskini...

Docieramy przed wejście prowadzące na początek trasy turystycznej, na szczęście zadaszone Do dwojga przewodników dołączają trzy kobiety i zaczyna się podział na grupy językowe. Okazuje się, że "przyczłapaliśmy" tu 250 osobową grupą Podzielą nas na 5 grup; pierwsze trzy będą anglojęzyczne, jedna włoska i jedna czeska. Nie ma grupy słoweńskiej Załapujemy się na pierwszą anglojęzyczną.

Zanim wejdziemy do jaskiń, przewodniczka mówi o zakazie fotografowania. W grupie słychać lekki jęk zawodu... Przyznam, że nie do końca rozumiem te obostrzenia, zwłaszcza, że tłumaczenie jest dziwne - ludzie, patrząc w wyświetlacz aparatu, potykają się o siebie nawzajem Mieli tu kiedyś wypadek, od tamtej pory obowiązuje całkowity zakaz fotografowania

Potem, jak o tym myśleliśmy, wyobraziliśmy sobie pięćdziesięcioosobową grupkę zatrzymującą się co chwilę i pstrykającą fotki. Pewnie taki spacer zamiast 1,5 godziny trwałby przynajmniej dwie i ostatecznie w ciągu jednego dnia nie daliby rady zmieścić tyle grup, co teraz. Coś w tym jest, chociaż rzeczywiście szkoda... W dzisiejszych czasach każdy chce mieć pamiątki w postaci zdjęć

Przewodniczka pilnuje, czy nikt nie łamie zakazu, chociaż oczywiście trudno upilnować 50 osobową grupę i kilka osób próbuje pstrykać , ale po paru upomnieniach przestają Generalnie, nie ma to większego sensu, bo oświetlenie jest słabe i trzeba by mieć dobry sprzęt (plus statyw), żeby te zdjęcia się do czegoś nadawały.

Pierwsza część trasy to przejście przez Cichą Jaskinię i nie ma tu czegoś, czego nie widzielibyśmy np. w słowackich jaskiniach. Trochę stalagmitów i stalaktytów, standard

Ale po jakimś czasie słyszymy coraz głośniejszy szum wody... To podziemna Reka, do której się zbliżamy.

To, co najbardziej spektakularne i czego żadne zdjęcie nie odda, to przejście mostem zawieszonym 45 metrów nad kanionem tej podziemnej rzeki. Zdjęcia ze strony http://www.park-skocjanske-jame.si:



I jeszcze jedna fotka:



Źródło: http://www.park-skocjanske-jame.si

Tutaj z kolei widać czyli podświetlony chodnik schodzący niżej i niżej... Spacer tymże chodnikiem ktoś na forum bardzo trafnie nazwał "podróżą do wnętrza Ziemi"

Generalnie, takie właśnie uczucie towarzyszy odwiedzającym Jaskinie Szkocjańskie. I dlatego właśnie warto się tu wybrać, mimo zakazu fotografowania. Wrażenia są niesamowite, a ogrom kanionu podziemnej rzeki (wysokość jaskini to około 100 m) zapiera dech w piersiach. Do tego panujący półmrok i szum wody tworzą niezapomniany klimat...

Utwierdzam się w przekonaniu, że, jak śpiewał Andrzej Sikorowski, "pod powieką znacznie lepsze są obrazy" i staram się zapamiętać wrażenia, jakie mi teraz towarzyszą...

Zdjęcia można robić dopiero w ostatniej jaskini:






Przewodniczka żegna się tu z nami. Czekamy, aż grupa się oddali:



A potem spokojnie podążamy za nimi. Czeka nas wspinaczka brzegiem wąwozu, który powstał po zapadnięciu się stropu jednej z jaskiń. (Można wybrać krótszy wariant wspinaczki i skorzystać z wagonika szynowego typu Gubałówka My oczywiście wolimy dłuższy spacer )

Wędrówka jest bardzo malownicza :





Teraz możemy pstrykać do woli




Na szczęście pogoda się poprawiła - nie pada, a nawet zaczyna się przebijać słońce

Zieleń pięknie kontrastuje z jasnym kolorem skał:



Tutaj część grupy czeka na przewodnika, z którym przejdą trasę nr 2:



A my powoli docieramy do końca ścieżki, ale zamiast udać się w stronę parkingu, chcemy jeszcze zahaczyć o wioskę Škocjan. Miejscowość jest malutka, ale bardzo urokliwa. Te kamienne domy i murki przypominają mi Dalmację :



Znajduje się tu cmentarz (choć bez widoku na morze ):



małe muzeum:



a za tą kratą:



w głębi naturalnej jamy - studnia dla całej wsi:



W "centrum" wioski stoi XIII-wieczny kościół św. Kancjana:




z okolic którego rozciąga się piękny widok na okolicę:



Choć w dzisiejszych okolicznościach przyrody może nie aż tak zachwycający

Podchodzimy jeszcze kawałek w stronę punktu widokowego, żeby zrobić zdjęcie miejscu, w którym przed chwilą staliśmy. Wieś Škocjan i kościół św. Kancjana położony na wysokiej skale:



Tak kończy się nasza wizyta w Škocjanskich jamach i ich najbliższej okolicy. Jaskinie są bez wątpienia fenomenem przyrodniczym, a wrażenia są tak niesamowite, że z pewnością warto je zobaczyć

Czy pięciolatek poradzi sobie w tej jaskini ?
Krzysiek

kmusial napisał(a):Czy pięciolatek poradzi sobie w tej jaskini ?

Myślę, że bez problemu, jeśli nie ma lęku wysokości... Problemem może być wspomniany most (nie ma możliwości ominięcia go), choć ekspozycja nie jest duża.

Poza tym chodniki są do przejścia dla każdego, nie trzeba się nigdzie przeciskać, nie ma błotka. W naszej grupie było kilkoro małych dzieci.

Pozdrawiam.