Węgry bez Balatonu i Budapesztu

Tytułem wstępu

Wyjeżdżając w zeszłym roku z Dalmacji stwierdziłam, że rok 2012 będzie bez Chorwacji. Na wakacje wybierzemy kraj Bratanków. Historia pokazała, że nie do końca tak się stało, ale relacja będzie jednak w znakomitej części o Węgrzech.

Węgry nęciły mnie już dawno. Podlizywały się urokiem Budapesztu oraz wspólną historią mego miasta i jego obywateli z czasów, gdy wszyscy byli mieszkańcami CK. Do tego doszła umiejętność przeczytania przy prędkości 130km/h nawet najdłuższej nazwy poprawnie, zamiłowanie rodziny mej do pörköltu, turó rudi oraz … Unicum w swej czystej formie.

To wszystko + parę innych rzeczy pomogło nam podjąć decyzję w 2011 odnośnie wakacji 2012 – jedziemy na Węgry, na 3 tygodnie. Koniec końcem, wakacje były 3-tygodniowe, ale ostatni tydzień – jak nałogowi cro…. – spędziliśmy w tym samym miejscu, co wakacje w 2011r.

Już na wstępie stwierdziliśmy, że nie uda nam się objechać całych Węgier, więc odpuściliśmy północno-zachodnią część Węgier. Zaczęliśmy przed Miszkolcem, a skończyliśmy w Peczu.

Ilość plaskacizny na Węgrzech powoduje, że traktuję je wyłącznie tranzytowo, ale z Tobą mogę się zabrać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ilość plaskacizny na Węgrzech powoduje, że traktuję je wyłącznie tranzytowo, ale z Tobą mogę się zabrać.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witam i dziękuję za zaufanie. Góry też będą, tylko później.

Pobyt na Węgrzech podzielony był na dwie części w związku z dwiema bazami noclegowymi.

Część I
Boldogkőváralja, Miskolc, Lillafüred, Park Narodowy Aggtelek, Mezőkövesd, Debrecen, Eger, Egerszalók, Park Narodowy Hortobagy

Z domu wyjechaliśmy 12 sierpnia 2012, bo do Cserepfalu, gdzie mieliśmy pierwszą bazę wypadową, był całkiem spory kawałek.

Po drodze była Przełęcz Dukielska z pomnikiem „przyjaźni hitlerowsko-sowieckiej”.



[Wiem, że to ku innej czci postawiono, ale moje pierwsze skojarzenie powędrowało do 17 września 1939r.],


a już na węgierskiej ziemi zamek w Boldogkőváralja. Ja uwielbiam klimaty takich ruin, ale cała banda (w tym roku było nas siedmioro) też była za zwiedzaniem.




Ruiny pochodzą z XIIIw. Z zamku rozpościerają się ładne widoki.



Poza widokami można podziwiać makiety kilku bitew ważnych dla Węgrów i nie tylko. Oprócz tego są wystawione eksponaty przedstawiające życie „z kiedyś”.





Do Cserepfalu dojechaliśmy wieczorkiem. Mieliśmy tam wynajęty cały domek dzięki pewnej Polce, która na swej stronie internetowej zachęca nas – swoich rodaków do odwiedzenia jej drugiej ojczyzny.

Miskolc, Lillafüred i Miskolc-Tapolca.
Mała uwaga zamiast wstępu. Przed wyjazdem obstawałam przy stanowisku, że jedziemy zwiedzać, a nie tyłki moczyć na Węgrzech….och, jakże się myliłam i … nie narzekam.

Pierwszy wypad musiał być blisko po całym poprzednim dniu w samochodzie. Padło więc na Miskolc. W wielu miejscach czytałam, że miasto jest niegodne uwagi, więc zdecydowaliśmy się zajrzeć jedynie na zamek w Diósgyőr.


Diósgyőr czyli "zamek Królowej" jest zrekonstruowany, zbudowany z betonu, ponieważ został całkowicie zrównany z ziemią i to, co oglądamy jest wynikiem prac wykopaliskowych oraz odbudowy, która bardzo wiernie i sugestywnie oddaje kształt i atmosferę dawnej warowni.
Zamek służy jako miejsce imprez plenerowych, nawiązujących do średniowiecza. Dla zwiedzających udostępnione są dwie południowe wieże, skąd roztacza się panorama samego zamku z wyraźnie widocznymi pozostałościami po fosie. Od południa, zachodu i północy otaczają nas stoki Gór Bukowych, na wschodzie zaś widać centrum Miskolca z wznoszącymi się nad nim wzgórzami Avas.
O tym, jak ważnym miejscem dla Węgrów jest zamek Diósgyőr świadczy fakt, iż jego wizerunek był umieszczony na banknocie 200 forintowym.
Niestety, nie wszędzie udało nam zajrzeć – niektóre wrota były zamknięte, ale w parę miejsc zajrzeliśmy.


Następnie pojechaliśmy do Lillafüred, malutkiej miejscowości położonej wśród lasów Gór Bukowych. Naszym towarzyszom podróży miejsce to przypominało Szklarską Porębę. Podobało się wszystkim.
Do Lillafüred można dojechać z Miskolca kolejką wąskotorową, my jednak mieliśmy jeszcze w planach jeden punkt programu, więc wybraliśmy szybszy i bardziej niezależny środek lokomocji.

Chcieliśmy zobaczyć Jaskinię św. Anny. Niestety, nie udało się, gdyż jest tam tylko parę terminów zwiedzania, w którym minimalna liczba uczestników wynosi 10. Nas było mniej.

Pospacerowaliśmy więc, oglądając sam hotel (z zewnątrz), zaglądając do restauracji, której okienne witraże przedstawiają historyczne wizerunki węgierskich zamków.




Podziwialiśmy też sztuczny wodospad na rzece Szinva, najwyższy na Węgrzech (20m.) i sztuczne jezioro Hámori.
Na koniec każdy skonsumował po węgierskim fast-foodzie, czyli langoszu.




Resztę popołudnia spędziliśmy, jak chyba wszyscy Polacy przebywający w okolicach Miskolca, na kąpielisku Miskolc-Tapolca. Z racji deszczu, poznawaliśmy uroki jedynie części wewnętrznej. Mnie, która byłam po raz pierwszy w tego typu placówce, podobało się, choć pewnie kilka minusów też bym znalazła.

Refleksja: pewnie tam wrócimy, bo jednak chcemy zajrzeć do Miskolca i wyrobić sobie swoje zdanie o tym mieście, zwłaszcza, że jest tam cerkiew z pięknym ikonostasem.

Witam Pudelku.
Nie ma za co przepraszać.
Góry w mojej relacji też się pojawią, tylko bliżej końca
Ja zdjęcia wkleję później, ponieważ na razie nie mam do nich dostępu.

Park Narodowy Aggtelek

Wyjazd nie mógł obyć się bez zwiedzenia choćby jednej jaskini , więc – aby tradycji stało się zadość – wybraliśmy się do PN Aggtelek, by zwiedzić Jaskinię Baradla, jedną z dwóch w węgierskim krasie, do której moje latorośle mają wstęp. Do innych są za młodzi. Do zajrzenia tam zachęcił mnie piotrf, którego serdecznie pozdrawiam.

Z książeczki wydanej przez pracowników PN Aggtelek:
Jaskinia Baradla: największa atrakcja przyrodnicza regionu. Nieprzypadkowo w 1995roku UNESCO wpisało ją – razem z innymi jaskiniami Krasu Aggtelek i Krasu Słowackiego- na Listę Światowego Dziedzictwa. Poza tym od 2001 roku podlega ochronie na mocy międzynarodowego układu w Ramsar o ochronie wodnych środowisk życiowych. Na Węgrzech jest obiektem ściśle chronionym. Jaskinia Baradla jest najbardziej znaną w regionie i w całym kraju i najdłuższą. Już w neolicie (4000lat p.n.e.) była zamieszkana. Posiada wiele otworów: jej 3,5 km odcinek o nazwie Domica leży na terenie Słowacji. Powstała w wapieniach środkowego triasu w wyniku rozpuszczającego się i erodującego działania wód przesiąkających w głąb skał. (…) Jaskinia jest w zasadzie podziemnym korytem rzeki (dziś w jaskini woda płynie tylko w okresie powodzi), od którego odgałęziają się boczne korytarze. Kręty ciąg główny o długości prawie 7 km przebiega od wsi Aggtelek do Jósvafő. Podziemny skalisty tunel ma średnio 10 m szerokości, 7-8 m wysokości i miejscami rozszerza się w ogromne sale. Korytarze zdobią nacieki o różnych kolorach i formach tworząc niezapomniane widoki.”

Wejście jest od strony Jósvafő, małej wioski. W kasie można otrzymać opis jaskini po polsku, zakupić różne pamiątki, a obok wybić 5 forintową salamandrę, godło PN Aggletek. Natomiast z plakatu wywieszonego w pobliżu kas można się dowiedzieć, że do kopalni soli w Wieliczce jest niecałe 300km. Ja nie mam zdjęcia plakatu, ale ma je w swojej relacji piotrf.

Zwiedzanie rozpoczęło się od zaliczenia miliona schodów w dół. Pani przewodnik produkowała się tylko po węgiersku. Na szczęście, druga pani w ubranku z logo Parku pokazywała nam na ulotce po polsku, w którym miejscu powinniśmy czytać.
Nie było też problemu z opóźnianiem się w celu zrobienia zdjęć na czasach. Opóźnienie jednak nie mogło być bardzo duże.







Tak więc chodziliśmy po jaskini, wczytywaliśmy się w ulotkę, słuchaliśmy węgierskiej przewodniczki, robiliśmy zdjęcia, a na koniec byliśmy świadkami widowiska typu „światło i dźwięk” w Sali olbrzymów, gdzie można – np. wziąć ślub.
Wyjście z jaskini jest w innym miejscu niż wejście, ale są dwie możliwości powrotu „do początku”: pierwsza – na nogach przez las, druga – parkowym autobusem.
Na obiad zajechaliśmy do Aggtelek, gdzie też są jaskinie. My jednak tym razem pokonaliśmy schody najpierw w górę – na punkt widokowy, z którego można zobaczyć sobie bliski krajobrazik – już słowacki w części, bo Aggtelek jest tuż na granicy. Może przy dobrej pogodzie widać więcej, ale myśmy mieli deszczową pogodę.
W powrotnej drodze, we wsi Szinpetri, ujrzeliśmy TO.


Jest to ogromna salamandra – godło Parku Narodowego Aggtelek. Ma 96 m długości, 15 cm głębokości wypełnionych 90 ciężarówkami ziemi. Pierwotnie była czarno-żółta, ale jaśniejszy kolor wyblakł i został zastąpiony białym.
Może nasz Gorczański Park Narodowy też zafundowałby sobie taką salamandrę?....

Pudelek napisał(a):ta plaskacizna potrafi czasem zaskoczyć i wypocić człowieka

Przejeżdżałem przez Góry Bukowe, a kiedyś zdumionym Austriakom wykazywałem, że na Węgrzech również są Alpy, więc no nieco o górach na Węgrzech wiem.
Wolę jednak chodzić po innych, a spora ilość plaskacizny na Węgrzech jest nie do podważenia.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jestem bardzo ciekawy twojej relacji, bo byłem w listopadzie na 3 dniowym wypadzie w Tapolcy, Egerze i Egerszalok

maslinka napisał(a):Melduję się w Twojej relacji, bo również darzę Bratanków sympatią. Lubię jeździć na Węgry przede wszystkim ze względu na świetną kuchnię i pyszne wina. Baseny termalne też nie są złe

W 2008 roku, wracając z Cro, zatrzymaliśmy się na parę dni w Bogacsu (rok później zresztą też). Zwiedzaliśmy wtedy m.in. zamek w Diósgyőr i Lillafüred. Z jaskiń wybraliśmy tę św. Stefana. Zdjęcia z tamtych wycieczek można znaleźć tutaj.

Góry Bukowe, okolice Miskolca miło mi się kojarzą. Byłam tam na wakacjach w dzieciństwie, z rodzicami. Trochę się od tego czasu zmieniło - wyremontowano kąpielisko w Tapolcy, ale też zlikwidowano świetny camping w tej dzielnicy Miskolca.

Pozdrawiam i czekam na więcej węgierskich klimatów

Maslinko, zaglądnęłam na Twoją stronę, gdzie i Bogacs i cała reszta wspaniałych miejsc, w dodatku nie wszystkie oglądnięte przez nas.
A klimaty będą - mam nadzieję - tylko powolutku.

widzę że zapowiada się ciekawie

Zapowiada się,ciągle się zapowiada