Weekend w Palermo (luty 2018)

tony montana napisał(a):
A dużo było skośnookich podczas Waszego ta pobytu?

Szczerze? Nie wiem .
W oczy się nie rzucali, ale może dlatego, że nie miałam okularów (a powinnam mieć)

W południowej części transeptu , na prawo od prezbiterium, znajdują się zaś sarkofagi królewskie Wilhelma I Złego (wykonany z porfiru pod koniec XII w.) i Wilhelma II Dobrego (wykonany z białego marmuru ok. 1575 r.). Oba sarkofagi zostały częściowo zniszczone w pożarze, który wybuchł w świątyni w 1811 roku (zniszczona została wówczas także m.in. część mozaik, dach prezbiterium i organy), jednak wkrótce potem zostały odrestaurowane.



W lewym ramieniu transeptu znajduje się grobowiec Małgorzaty z Navarry (żony Wilhelma I) oraz sarkofagi jej młodszych synów (braci Wilhelma II) księcia Apulli Rogera i księcia Kapui Henryka.
W katedrze przez jakiś czas spoczywały tymczasowo szczątki króla Francji Ludwika IX Świętego (zmarł w 1270 r. podczas krucjaty do Tunisu), dopóki nie zostały przetransportowane do Paryża przez jego syna Filipa III. W katedralnych kaplicach umieszczano także grobowce niektórych arcybiskupów.

W 1595 r. powstała renesansowa kaplica San Castrenze, ufundowana przez arcybiskupa Monreale, kardynała Ludovico II Torres, miała to być jego kaplica grobowa (ostatecznie zmarł w Rzymie i tam go pochowano).
Do podłużnej kaplicy wchodzi się przez portal od prawej nawy. Na jednym końcu znajduje się ołtarz, a drugim grobowiec z jasnego marmuru przeznaczony dla Torresa. Ołtarz oddzielony jest od reszty kaplicy marmurową balustradą.
Cyborium wsparte jest na czterech kolumnach z polichromowanego marmuru, na białych marmurowych stolicach korynckich. Za ołtarzem znajduje się obraz olejny autorstwa Antonio Novelli, przedstawiający San Castrense w stroju pontyfikacyjnym . Pod ołtarzem znajduje się prostokątna srebrna urna z relikwiami patrona miasta i archidiecezji Świętego Castrense . Barokową urnę wykonali w 1637 r. złotnicy z Palermo. Relikwie sprowadzono do Monreale w 1179 r. , był to prezent ślubny dla Wilhelma II od biskupa Kapui.





Od południa w XVI wieku dobudowano do katedry kaplicę San Bendetto (obecnie służy za kaplicę Najświętszgo Sakramentu) , w XVIII w. ozdobiono ja reliefami – w niej nie byliśmy… Tak samo jak nie weszliśmy do barokowej kaplicy św. Krzyża, jej piękne zdjęcia pokazała Marzena (link podałam wcześniej).

Na tym zakończyliśmy zwiedzanie katedry. Pod arkadami tuż przy wejściu kupiliśmy kartkę pocztową, aby podczas kawki napisać pozdrowienia dla mamy Grześka.





Plan zwiedzania Monreale został wykonany , nastał czas na przyjemności .

Zwiedzanie wprawdzie zakończyliśmy, ale kawki jeszcze nie było!

Obok pizzerii Guglielmo di Milazzo Giralomo C. znajdującej się przy placu z głównym wejściem do katedry, weszliśmy w boczną uliczkę.

Zwiedzanie wprawdzie zakończyliśmy, ale kawki jeszcze nie było!



Via Bendetto Civiletti - Pizzeria Peppino



Jakoś nic nam prze przypasowało, aby zasiąść (lepsze miejsce było przy Piazza Vittorio Emanuele, tyle że nie w taką wietrzną pogodę ; niestety, wszystkie stoliki były na zewnątrz), musieliśmy więc szukać dalej.

Via Odigitria wróciliśmy więc w pobliże katedry…



Fontana Torres przy Via Torres…

Via Torres poszliśmy na południe.



Trafiliśmy na restaurację Il Giardino degli Aranci z widokiem na Conca d’Oro . W cieplejszej porze roku z pewnością byłoby fantastycznie siedzieć w ogrodzie przy restauracyjnym stoliczku.

Uznaliśmy za miejsce wystarczająco dobre, aby wypić w niej toast za szczęście młodej pary, mniej więcej o tej porze składającej sobie małżeńską przysięgę. Pan Młody to syn naszych wieloletnich przyjaciół, a jednocześnie dobry przyjaciel wszystkich dzieci z naszego grona (oczywiście, byli na weselisku ), dlatego z tej okazji nabyliśmy wino specjalne. Najdroższe na tym wypadzie, w tym przypadku okazało się także najsmaczniejsze , co nie zawsze idzie w parze z ceną



Mogliśmy spełnić toast i wysłać Młodym stosowne życzenia . Gdyby nie to, że mieliśmy już załatwiony wypad do Palermo, zanim dowiedzieliśmy się o terminie ślubu, z pewnością osobiście byśmy Młodych uścisnęli…



Było sympatycznie, więc trochę tam posiedzieliśmy przy winku i kawce.
Zabytki nie zając… Co najwyżej mógł mam uciec autobus , ale to w tym momencie nie było istotne, przecież można wrócić do Palermo następnym .



Rozsądek jednak zwyciężył i następnego wina nie zamówiliśmy.

Dobry wieczór.
Tylko pozazdrościć tak pięknego wypadu co prawda zimową porą ale i tak na pewno miłe wspomnienia. A koleżanka z zamalowaną twarzą doskonale wpisuje się w klimat Palermo ( Monreale) i mam na myśli tę ciemniejszą stronę miasta gdzie określone grupy ludzi bardzo unikały obiektywów... Ponieważ nie jestem zbytnio fotogeniczny muszą zastanowić się nad taką opcją a może doda to mojej osobie trochę tajemniczości.
Serdecznie Pozdrawiam.

iwc1 napisał(a): Ponieważ nie jestem zbytnio fotogeniczny muszą zastanowić się nad taką opcją a może doda to mojej osobie trochę tajemniczości.

Tajemniczość jest najważniejsza, bo akurat Kapitanowa z wyglądem swej buźki nie ma problemu .

Via Torres wróciliśmy na Piazza Guglielmo II. W międzyczasie zrodził się pomysł, żeby zaglądnąć na wystawę dzieł Van Gogha.



W tym celu przeszliśmy na boczny dziedziniec przy Convento Nuovo… Mało ciekawy, ale jak ktoś zwiedza Monreale razem z dziećmi znudzonymi katedrą, to tutaj znajdzie plac zabaw.





Dla nas ciekawe natomiast było rosnące tu drzewo
Pierwszy raz takie spotkaliśmy, potem jeszcze kilkukrotnie trafiliśmy na nie w Palermo. To puchowiec wspaniały (ceiba speciosa) o ładnych dużych kwiatach (pod warunkiem, że akurat kwitnie , najpiękniej ponoć w październiku). Ten w Monreale niestety miał głównie owoce (wielkości 10-20 cm).
Część torebek było pękniętych, wydostawał się z nich puch, od którego drzewo nosi nazwę.
Drzewo ma kolczastą „smoczą” korę …







Na pojedyncze kwiatki na innym drzewie trafiliśmy następnego dnia (fotka z Palermo).



Wystawy ostatecznie nie zobaczyliśmy, gdyż nie było tam autentycznych obrazów Van Gogha, lecz pokaz multimedialny, co przy cenie biletu 13,5 euro od osoby było dla nas kompletnie nie do przyjęcia.

Ominęło nas trochę kultury , na pociechę były więc marcepanowe owocki nabyte w Mirto Giovanni na Piazza Vittorio Emanuele.





Tradycję wyroby frutti di Martorana zapoczątkowały w lipcu 1537 r. mniszki z klasztoru Martorana w Palermo. Benedyktynki miał odwiedzić król (wg innych opowieści – papież), przed którym mniszki chciały się pochwalić zadbanym ogrodem klasztornym. O tej porze roku jednakże dojrzałych owoców na drzewach nie było… Siostry wpadły na pomysł , aby zastąpić je owocami z masy migdałowej, wiernie oddającymi kształt i kolory owoców prawdziwych.



Troszkę marcepanowych słodkości przywieźliśmy dla naszej wnusi.

Po Monreale można byłoby jeszcze dłużej pospacerować, chociażby podejść do położonego za zboczach Monte Caputo sanktuarium Madonna delle Croci, skąd niewątpliwie przy dobrej pogodzie byłyby fajne widoczki.
Wiało jednak tak mocno, iż żałowaliśmy, iż nie mamy ciepłych czapek (na szczęście miałam kaptur ). Postanowiliśmy, że pora wracać…





Petelkę do autobusu zamknęliśmy dochodząc Via Umberto I do salita San Gaetano, którą zeszliśmy do Via Palermo, już blisko autobusowego przystanku.



Znów mieliśmy szczęście, gdyż na odjazd autobusu czekaliśmy tylko kilka minut, w ciągu których udało się u kierowcy kupić bilety .

Po tym, jak wysiedliśmy na Piazza Indipendenza, weszliśmy do małego parku z obeliskiem upamiętniającym rewolucję niepodległościową z 1860 r.



Zgodnie z założeniami, iż weekend nie ma być napięty, przysiedliśmy na winko i piwko w parkowym barze Santoro Piero.
Panowie zostali w barze na kolejne piwko, a ja i Kapitanowa pognałyśmy do Palazzo dei Normani .
Przed zwiedzaniem Monreale, kilka fotek z zewnątrz już pokazałam, dorzucę jeszcze trochę.

Porta Nouva...



Pałac Królewski (Palazzo Reale, Palazzo dei Normani) zajmuje najwyższy punkt starego miasta, wznosi się w miejscu dawnej twierdzy Fenicjan, przebudowanej i rozbudowanej przez Rzymian, a w IX w. przez Arabów. Części tego wczesnego budynku są ponoć nadal widoczne w fundamentach i w piwnicach, gdzie znajdują się typowe sklepienia arabskie. Po zdobyciu Sycylii w 1072, dawny pałac stał się siedzibą normańskich władców. W XII wieku Roger II powiększył pałac i przekształcił z fortecy z siedzibę polityczno-administracyjną oraz wzniósł kaplicę pałacową. Palazzo łączy w sobie elementy architektury normandzkiej, arabskiej i bizantyjskiej… Następne wieki przyniosły liczne przebudowy i rozbudowy pałacu. Za panowania szwabskich cesarzy pałac utrzymywał swoje funkcje administracyjne i był ośrodkiem Sycylijskiej Szkoły Poezji, ale rzadko bywał stałą siedzią władcy. Królowie z dynastii Andegaweńskiej i Aragońskiej także woleli inne miejsca… Pałac wrócił do ważnej roli administracyjnej w drugiej połowie XVI wieku, kiedy stał się oficjalną rezydencją hiszpańskich gubernatorów. W XVII wieku miały miejsce przebudowy, dostosowujące pałac na ich potrzeby, m.in. dodana została długa frontowa fasada. Bourbonowie wybudowali dodatkowe sale (Sala Rossa, Sala Gialla, Sala Verde) i zrekonstruowali salę d'Ercole. Od 1946 r. pałac jest siedzibą sycylijskiego parlamentu.

Mimo dość słabej pogody, jednak macie nieco lepsze zdjęcia na Dolinę Muszli

No i Grobowiec Króla już nie w "konserwacji", która miała miejsce w styczniu 2017 roku

Też uważam, że mimo braku światła jest bardzo nastrojowo.
No i ten sympatyczny cruising po knajpkach .

tony montana napisał(a): Mimo dość słabej pogody, jednak macie nieco lepsze zdjęcia na Dolinę Muszli

Na szczęście wtedy tylko wiało, ale nic z nieba nie kapało

Buber napisał(a): No i ten sympatyczny cruising po knajpkach .

Tani lot, tani nocleg, to można było poszaleć

Uwielbiam marcepan i chętnie bym zjadła te owoce

Danusiu, bardzo ciekawy zimowy wyjazd. My w tym okresie tylko narty i narty , ale może kiedyś będzie czas, chęci i (co najważniejsze) fundusze również na taki kierunek. A jak nie - to po prostu latem W końcu Sycylię planowaliśmy już ładnych parę lat temu, mamy nawet mapę i przewodnik